/Julia/

Door het geluid van pratende mensen open ik langzaam mijn ogen. Als ik om me heen kijk zie ik dat alles wit is. Mika zit aan het bed met mijn moeder naast zich, aan de andere kant zitten mijn broer en vader, met een slapende Timo op zijn schoot. Een luide snik laat me Mika's kant op kijken. "Hey schatje rustig" mompel ik naar mijn vriend en veeg de tranen van zijn wangen.

Net toen ik wou vragen waarom ik hier lag en Mika huilde kwam er een dokter binnen. "Goededag. Jullie vragen je vast af waarom Julia hier ligt. Dat zal ik jullie vertellen" hij nam even een pauze en keek in het mapje dat hij vast had. "Julia heeft haar hoofd gestoten en was daardoor bewusteloos geraakt" Hij kijkt mij even aan. Een kleine "Oh" verlaat mijn mond waardoor Mika even door zijn tranen lacht en mij aankijkt. "Jongeman, het was heel verstandig van je om de ambulance te bellen". Bij de laatste zin kijkt de dokter naar Milan die daardoor weer knikt. "Julia moet nog heel even blijven, maar mag waarschijnlijk straks wel weer naar huis. Ze moet wel voortaan wat voorzichtiger doen" zegt hij nog. "Tot straks, ik zal zometeen nog wel even komen kijken" zegt hij voordat hij de kamer uitloopt.

"Ik was bang" mompelt Mika zacht als de dokter de kamer uit is. "Rustig maar, er is niks" fluister ik terug en druk een zacht kusje op zijn voorhoofd.

"Ik ben zo terug" zegt hij na een tijdje als mijn ouders ook al weer weg waren. Mika komt terug met een rolstoel en een glimlach op zijn gezicht. "Ga je mee naar buiten?" Vraagt hij. "Maar de dokter zei-" hij kapt me af. "De dokter zei net dat ik je mee mag nemen. Als ik je maar heel terug breng" zegt hij met nog steeds een grote glimlach op zijn gezicht. "Oke dan" zeg ik. Mika helpt me in de rolstoel en begint dan rustig de kamer uit te rijden. We nemen de lift waardoor we al snel beneden zijn. In de lift is het stil, maar als we buiten zijn begint hij te praten.

"Weetje, eigenlijk wou ik je iets vragen toen ik bij jou thuis kwam daarstraks. Alleen er stond een ambulance en ik heb me meteen naar binnen gehaast. Ik was echt bezorgd. Jij lag op een brancard en ze wouden je net naar buiten brengen. Je ouders hebben mij uitgelegd dat Milan jou had gevonden en dat ze net wouden vertrekken, richting het ziekenhuis en vroegen of ik mee ging. Ik ging mee en al snel zaten we aan jouw bed. Je werd wakker en nu lopen we hier" legde hij uit en zuchtte eens. "Maar ik wou je dus iets vragen" zegt hij. "En daarvoor moeten we naar het parkje" vervolgd hij en duwt mijn rolstoel richting het parkje. Daar laat hij me opstaan uit de rolstoel en lopen we het laatste stukje.

"Oh mijn god" mompel ik zacht als ik om me heen kijk. "M-Mika, dit is zo mooi" fluister ik stotterend en voel de tranen in mijn ooghoeken branden. Er ligt een enorm hart van lichtjes voor mijn neus. Ook liggen er bloemblaadjes in. "Wil jij mijn date naar het schoolfeest zijn?" Ik draai me om naar Mika die op een knie zit, met een kettinkje in zijn handen.

"Awh, natuurlijk wil ik dat" stel ik mijn redelijk nerveuze vriend zacht gerust. Er loopt een kleine traan over mijn wang, ik ben gewoon zo blij. Hier had ik al zo lang op gewacht. Mika doet breed glimlachend de ketting bij me om en draait me dan met mijn gezicht zijn kant op. Mika drukt zijn lippen zacht en teder op de mijne. "Ik hou van je" mompelt hij tegen mijn lippen en gaat met zijn tong langs mijn onderlip. "Ik hou ook van jou" mompel ik terug voordat ik mijn tong een vurig spelletje met de zijne laat spelen. Buiten adem laten we elkaar los en zetten we onze voorhoofden tegen elkaar. "Zullen we terug gaan?" Vraagt Mika zacht als we al een paar minuten in elkaars armen staan. "Is goed" mompel ik terug en druk nog een kusje op Mika's wang. Ik ga langzaam zitten in de rolstoel waarna Mika me weer terug begint te rijden naar het ziekenhuis.

"Wat voor kleur stropdas moet ik eigenlijk aan?" Vraagt hij, waarop ik ook even moeilijk kijk. "Uhm, mag ik het opzoeken op jouw telefoon?" Vraag ik grinnikend. Mika grinnikt ook even en zet dan de rolstoel stil. Nog geen seconde later heb ik zijn telefoon vast en rijden we weer verder. "Wat was je code ook al weer?" Vraag ik als ik naar zijn achtergrond kijk. Het is een foto van ons toen we op bed lagen te slapen. "2580" antwoord hij waarop ik weer grinnik. "Typisch" mompel ik voor ik de code in type en naar google ga.

Als ik eindelijk de goede kleur heb laat ik hem aan Mika zien. Ondertussen waren we ook al weer bij het ziekenhuis. "Prachtig, ik zal ervoor zorgen dat ik hem heb" zegt hij en drukt een kus op mijn wang voor hij zijn telefoon weer in zijn zak stopt. Mika rijdt de rolstoel naar binnen waar hij naar de lift loopt. Als de lift stopt loopt Mika weer verder naar mijn kamer en stopt bij mijn bed. "Ik ga deze even terug brengen, tot zo schatje" zegt hij nog voor hij een kus op mijn lippen drukt en wegloopt.

Mika en ik zitten net op mijn bed als de dokter binnen komt lopen. "Julia, je mag naar huis hoor. Heb je iemand die je thuis kan brengen?" Vraagt hij. Vragend kijk ik Mika aan. "Nee, ik ben meegekomen met jouw ouders" zegt hij tegen mij terwijl hij me aankijkt. "Ik bel mijn ouders wel" zeg ik met een glimlach waarop de dokter knikt en de kamer weer uitloopt.

Terwijl ik mijn ouders bel zit Mika mij te plagen. Continu drukt hij kusjes in mijn nek, op mijn sleutelbeen en over heel mijn gezicht. Als ik klaar ben met bellen duw ik Mika van me af. "Sukkel" mompel ik met een glimlach op mijn gezicht. "Wat zei jij daar?" Vraagt hij me uitdagend en draait ons in een snelle beweging zo, dat ik onder hem lig en hij op mijn heupen zit. "Niks" lach ik, aangezien ik al weet wat er gaat gebeuren. "Nee, Mika, stop, genade!" Schreeuw ik lachend en gier het uit van het lachen. "Wat is het stopwoord?" Vraagt hij grijzend. "Het is niet eens een woord" mompel ik nog voor ik mijn lippen voor even op de zijne duw. Hij rolt weer van me af en hand in hand lopen we de kamer uit.

Buiten gaan we op een bankje zitten en wachten tot de zwarte auto van mijn moeder verschijnt.

"Hey, gaan jullie mee?" Vraagt ze als ze uitstapt. Ik knik en trek Mika mee omhoog van het bankje. Samen gaan we op de achterbank zitten en mijn moeder begint met rijden.

Heel de rit naar huis was het stil. Ik had Mika's hand vast en zat dicht naast hem.

Ik heb mijn ogen voor even dicht gedaan. Er gaat een autodeur open en dicht. Het geluid van een opende autodeur herhaalt zich, alleen nu dichterbij. Mijn gordel wordt los gemaakt, maar ik ben te lui om mijn ogen te openen. Iemand tilt me op en aan de gespierde armen te voelen is het Mika.

Ik word neer gelegd op iets zachts, waarvan ik denk dat het mijn bed is. Mika drukt zijn lippen kort tegen mijn voorhoofd. "Goodnight, princess." Zijn voetstappen sterven weg en verlaten uiteindelijk de kamer.

Als ik me besef dat ik eigenlijk toch best wel moe ben, ga ik comfortabeler liggen en val ik in slaap.