/Julia/

Ik word wakker van vage stemgeluiden. Als ik voorzichtig mijn ogen open zie ik dat Mika net een gesprek afrond. "Hey schatje" begroet hij me en drukt een kort kusje op mijn lippen. "Goedemorgen. Wat was je aan het doen?" Vraag ik nieuwsgierig als hij op de rand van het bed komt zitten, aangekleed en al. "Ik heb iedereen gebeld om te zeggen dat ze naar jouw huis moet komen, dan kun je het ze vertellen. Dat wil je toch wel hé?" Vraagt hij. "Dat zou fijn zijn ja."

"Dan gaan we zometeen maar eens naar huis" mompelt hij terwijl hij me in zijn armen neemt. "Ik hou van je, princess."

"Ik hou ook van jou" antwoord ik zacht en leg mijn hoofd tegen zijn borst. Margje komt de kamer binnen wandelen met twee ontbijtjes op haar arm. "Hier is jullie ontbijt. Veel succes nog" zegt ze met een knipoog en wandelt de kamer weer uit.

Als we allebei ons ontbijt op hebben besluit ik me even te douchen en dan aan te gaan kleden. "Ik ben even douchen, tot zo" zeg ik nog snel voor ik de badkamer in loop. Ik hoor Mika een goedkeurend geluidje maken en sluit de deur achter me. Op slot hoeft niet, het is Mika maar.

Als ik klaar ben loop ik de badkamer weer uit en sluit de deur achter me.

"Zullen we gaan?" Vraagt Mika als ik weer op bed ga zitten. "Ga alvast maar, ik kom zo" antwoord ik waarop hij knikt en zijn lippen kort op mijn wang drukt. "Tot zo" zegt hij nog voor hij mijn gepakte tas van het bed pakt en de deur uit wandelt. Langzaam sta ik op van het bed en wandel richting de kamer naast mij. Als ik voor Mitch' deur sta haal ik diep adem en klop dan aan.

"Hey, jou had ik hier niet verwacht" zegt Mitch als hij de deur opent. "Hey" antwoord ik en loop achter Mitch aan zijn kamer in. "Zo, wat is de rede dat je hier bent?" Vraagt hij nieuwsgierig als hij op bed gaat zitten. Met een zucht ga ik tegen over hem zitten. Als er een paar tranen in mijn ogen verschijnen, gaat Mitch' blik van nieuwgierig naar bezorgd. "Hey, wat is er? Je kunt het me vertellen" zegt hij lief en wrijft wat over mijn rug. "Ik-ik.. de ziekte heeft zich verspreid" mompel ik met een snik ik mijn stem terwijl er nu tranen over mijn wangen lopen. Voor Mitch is dit al genoeg informatie want er verschijnen tranen in zijn ogen. "Nee" snikt hij en trekt me naar zich toe. Ik sla mijn armen om zijn nek en begin harder te huilen. "Waarom jij?" Vraagt hij huilend tegen mijn nek en trekt me nog wat dichter tegen zich aan. Gekuch laat ons opkijken. Mika staat in de deuropening met zijn handen in zijn zakken gestoken. "We zouden moeten gaan, de rest komt zo" zegt hij waarop ik knik. Ik geef Mitch nog een laatste knuffel en sta dan op van het bed. "Doei Julia, maak er het beste van" zegt hij. "Doei Mitch" mompel ik en loop dan naast Mika de kamer uit.

De autorit verloopt stil. Ik kan alleen denken aan wat ik zometeen ga zeggen en of ik wel wat kan zeggen. "We zijn er" zegt Mika en stapt uit. Hij opent de deur aan mijn kant en ik stap uit. Mika loopt al naar het huis en opent de deur met mijn sleutels, die ik aan hem heb gegeven. "Kom, dan kun je nog even wat drinken ofzo voor ze komen" zegt hij en pakt mijn hand. Ik knik en loop achter Mika aan naar binnen. "Wil je thee voor me halen?" Vraag ik zacht als ik op de bank ga zitten en een dekentje over me heen trek. "Komt eraan schatje." Mika drukt zijn lippen kort op de mijne en loopt dan naar de keuken. Ik glimlach klein en kruip nog wat meer onder het dekentje.

"Hier, ik denk dat ze zo wel zullen komen." Mika drukt een mok met thee in mijn handen en komt naast me zitten op de bank. Ik leg mijn hoofd tegen zijn schouder en net als ik een slok van mijn thee wil nemen gaat de bel. "Blijf maar zitten, ik ga wel" zegt Mika en drukt een kus op mijn wang voor hij opstaat en de kamer uit loopt.

De stemmen van mijn vrienden dringen mijn oren binnen als ze Mika begroeten. Niet veel later komen ze binnen lopen. Melanie en Wesley natuurlijk hand in hand. "Hey Juul" wordt er gezegd. Niemand heeft wat door, ik zit met mijn rug naar hun toe. Als de eerste langs mij lopen om te gaan zitten, zien ze mijn rode ogen en worden hunnen blikken bezorgd. Melanie laat Wesley los en komt voor me op de grond zitten. Nina gaat naast haar zitten en ze pakken allebei een hand vast. De jongens gaan achter hun zitten en kijken me bezorgd aan. Mika komt naast me op de bank zitten.

"Wat is er?" Vraagt Melanie zacht en wrijft met haar duim over de rug van mijn hand. "Ik.. de.." Ik kom niet uit mijn woorden en Mika heeft dat gelukkig door. "Julia.. uhm... de ziekte heeft zich verspreid." Mika's stem breekt aan het einde en ik hoor hem snikken. Zelf snik ik ook. "Nee" mompelt Nina en begint te huilen. De rest volgt al snel en Melanie laat zich in Wesley's armen vallen. "Waarom jij?" Snikt Tygo en verbergt zijn hoofd in zijn handen. Jake kruipt naar Nina en trekt haar tegen zich aan. Awh.

Zelf kruip ik nog wat meer tegen Mika aan. Hij neemt me in zijn armen en ik voel mijn schouder nat worden van zijn tranen. Zijn shirt is volgens mij ook al aardig nat van mijn tranen, maar dat is wel het laatste wat ons kan interesseren op dit moment. "Maar hoelang heb je dan nog?" Jake zijn stem klinkt schor als hij dit vraagt. Ik haal mijn schouders op. "Niet lang."

Hij knikt en er lopen nog wat tranen over zijn wangen.

Melanie laat Wesley los en komt naar me toe. Ik laat Mika los en trel haar in een knuffel. Ze snikt in mijn schouder en ook ik kan niet stoppen met huilen.

Nadat we nog een halfuur zo in stilte hadden gezeten, ging iedereen weer naar huis. Ondertussen zit ik bij Mika op schoot. Genietend van de stilte.

Langzaam voel ik mijn oogleden zwaarder worden en val ik in een diepe slaap.