/Julia/

De eerste aflevering ging goed. We zitten er dus ook nog steeds in. Vanmiddag moeten we weer oefenen. Het is dan ook al weer donderdag. Morgen gaan we waarschijnlijk gewoon weer naar het strand ofzo. Daar zijn we ook vaak te vinden. Op het strand met Mika's vrienden, die hier ook nog steeds zijn. Ze gaan over twee weken weer weg. "Juul, kom je? We moeten naar de studio, om te oefenen!" Roept Mika vanuit de woonkamer. Ik knik, maar aangezien ik in de badkamer sta kan hij dat natuurlijk niet zien. "Juul, was je aan het knikken?" Vraagt hij lachend waarop ik met een ja antwoord.

Mika is veel vriendelijker en vrolijker hier dan op school. Daar is hij altijd zo serieus, hier heeft hij gewoon lol.

Ik loop de badkamer uit en loop naar de woonkamer. Nou ja, wat je een woonkamer kunt noemen. Het is meer een kamertje met een bank, een tv en een klein tafeltje. "Daar ben je eindelijk" zegt Mika en ik pak mijn schoenen. Terwijl ik mijn schoenen aantrek op de bank, trekt Mika zijn jas al aan. Snel trek ik ook mijn jas aan en pak mijn tas met danskleren. We lopen naar beneden en stappen in bij onze auto. Nou ja, leenauto. Mika begint te rijden en na zo'n tien minuten zijn we bij de studio. We lopen naar binnen en zien dat de choreograaf er nog niet is. We kleden ons allebei appart om en komen ongeveer tegelijk terug. Mika en ik beginnen te stretchen en precies op dat moment komt de choreograaf binnen, voor deze week. Iedere week krijg je een andere choreograaf om mee te werken en dus ook een andere dansstijl. "Ah, geweldig jullie zijn er al! Ga maar door met stretchen hoor, ik kom zo!" Zegt hij vrolijk en loopt weer weg. We hadden al wel eens kennis gemaakt met hem, volgens mij heette hij Iwan. Aangezien we dinsdag ook heel de middag met de dans bezig zijn geweest weten we het al redelijk goed, net zoals we hem nu ook al redelijk goed kennen.

"Zo, Julia en Mika, we zullen maar weer eens verdergaan met onze moderne dans" vertelt Iwan als hij weer binnen komt lopen. Mika en ik knikken beide. "Zullen we maar beginnen?" Vraagt hij ons en we knikken, daarvoor zijn we hier. We doen eerst de dans tot waar we hem afhadden en maken hem dan verder af. Het is een langzaam nummer. Strakke bewegingen zijn onmisbaar in de dans.

Als het einde van de middag in zicht komt kennen we de dans van binnen en van buiten. We zijn dan ook echt uitgeput.

"Mika kunnen we naar de Mac?" Vraag ik hem als we buiten staan. Hij knikt en we stappen in. Bij de Mac besluiten we via de MacDrive te gaan. We zijn gewoon te lui om uit te stappen en naar binnen te gaan. "Twee double cheeseburgers, twee grote friet en twee medium cola" bestelt Mika aan het raampje en we mogen doorrijden. Bij het laatste raampje krijgen we ons eten en betaalt Mika. We rijden naar het hotel.

Als we daar zijn pakken we allebei een zak met eten en gaan we naar onze kamer. Mika wilt bordjes pakken maar ik houd hem tegen. "MacDonalds eet je niet van een bord" had ik er bij gezegt en trek hem mee naar de bank. Ik plof er op neer en Mika volgt mijn voorbeeld. "Eewt smwakwelijk" zeg ik tussen het kauwen door. Hij knikt lachend en we eten verder. "MIKA DAT IS MIJN FRIET!" Schreeuw ik hysterisch naar Mika die een paar van mijn frietjes in zijn mond propt.

Mijn eten is namelijk heilig. Ja, ik hou van eten. Problemen mee? Dan heb je lekker pech *steekt tong naar je uit*.

Mika lacht alleen maar met een volle mond. Ik begin ook maar mijn friet te eten voordat Mika ze allemaal op vreet. Als we allebei ons eten op hebben gaat Mika onze rommel weg gooien en blijf ik lekker op de bank liggen.

Mika komt naast me zitten en hij zet de tv aan. Als we allebei niks leuks kunnen vinden zet Mika de tv weer uit. "Nou dat wordt praten. Ik weet eigenlijk nog best weinig van je" zegt Mika die zich naar me toe draait. Ik ga ook schuin zitten in de bank en kijk hem aan. "Wat wil je van me weten?" Vraag ik hem en hij denkt na. "Wat is je lievelingskleur?" Vraagt hij me en ik lach. "Perzikroze, en die van jou?" antwoord ik en zet er meteen een vraag achterna. "Groen" antwoord hij mijn vraag. Zo gaat dat een tijdje door. We stellen elkaar vragen en komen zo nog wat meer over elkaar te weten.

"Wat is je grootste geheim?" Vraag ik hem en hij slikt. "Je kunt me vertrouwen, echt" moedig ik hem aan. "Uhm, oke, echt tegen niemand vertellen hé?" Vraagt hij me en ik knik. Dat zou ik echt nooit doen. "Oke, ik was veertien jaar en ik zou met mijn vriendin naar een pretpark gaan. Mijn vader zou ons brengen en haar moeder zou ons komen ophalen. We hadden echt een hele leuke dag in de Efteling gehad en zouden weer naar huis gaan" Mika stopt even met vertellen en haalt diep adem, hij slikt ook een keer waardoor ik zijn adamsappel zie bewegen. "Ze ging nog even naar de wc en ik zou buiten het park op een bankje wachten. Ze kwam terug lopen en we begonnen te lopen naar de auto van haar moeder, die een stukje verderop stond. Maar toen we dichterbij kwamen stond niet alleen haar moeder daar, maar ook haar vader. Hij werkte in het leger en ze had hem al een lange tijd niet gezien. Ze begon dus het laatste stukje te rennen. Alleen ze lette niet op, en...en..." Mika begint te stotteren en zijn ogen worden waterig. Ik pak zijn hand en wrijf er geruststellend overheen. "Ze werd aangereden, midden op de parkeerplaats" zegt hij zacht en begint hard te snikken. Ik kruip bij hem op schoot en knuffel hem. Hij knuffelt stevig terug. Ik probeer hem te sussen door over zijn rug te wrijven en woordjes in zijn oor te fluisteren. Als hij wat rustiger is druk ik me een stukje van hem af en kijk hem aan in zijn ogen. Ze zijn rood doorlopen van het huilen. "Toen is ze meteen naar het ziekenhuis vervoert met de traumahelikopter. Ze heeft nog 10 uur op de IC gelegen en is toen overleden aan hevig bloedverlies. Ik heb een lange tijd depressief op mijn kamer gezeten. Ik kwam er alleen uit om te eten, te drinken of om naar school te gaan. Toen ik uit de depressieve toestand kwam, werd alles veel erger. Ik werd agressief, begon mijn ouders uit te schelden en spijbelde veel. Mijn vader heeft me toen uit huis gezet. Hij kocht een Villa voor me, daar kon ik gaan wonen. Ik begon meisjes te gebruiken, ik kon niet meer verliefd worden. De liefde van mijn leven was er niet meer. Ik kende geen liefde meer. Ik ging al veel met Jake om. Ik vertelde mijn verhaal en hij de zijne. Ik heb hem bij mij laten wonen, zo slecht ging het thuis en ik had genoeg ruimte. Ongeveer een maand nadat ik Jake bij mij in huis had genomen kwam Wesley op school. Hij was verhuisd. Al snel was hij bevriend met ons. We werden met zijn drie de badboys van de school. We gebruikten meiden om ze de dag erna weer te dumpen. Wesley kwam steeds vaker met blauwe plekken en verwondingen op school. Hij bleek thuis midhandeld te worden. Jake en ik hebben hem bijna bevolen om bij ons te komen wonen. Hij is toen dus bij ons ingetrokken. Dat was een paar jaar geleden. Nu zijn we hier, in 2015" eindigt hij zijn verhaal.

Ik heb met traanogen aangehoord wat hij te vertellen had. Ik trek hem recht en daarna in een knuffel. Hij knuffelt stevig terug. "Mika, ik ben -ondanks alles- trots op je" fluister ik en we laten elkaar los. "Dankje Juul" mompelt hij terug. "Zal ik koffie zetten? Dan vertel ik daarna mijn geheim" zeg ik en hij knikt. Ik loop het keukentje in en zet de koffie. Mika blijft op de bank zitten en staart een beetje voor zich uit. Als de koffie klaar is schenk ik twee mokken in en geef er 1 aan Mika. Zelf hou ik er dus ook 1 over en neem daar een slok uit. Ik zet de mok op het tafeltje en ga in de bank zitten.

"Ik zal ook mijn verhaal vertellen" zeg ik en zucht diep. "Neem alle tijd" zegt Mika en kijkt me aan. "Toen ik vier was mocht ik eindelijk naar de basisschool. Ik was hartstikke blij dat ik net zoals mijn grote broer dingen mocht gaan leren. Mijn ouders moesten een keer weg voor hun werk dus kwam mijn oom ons ophalen. We gingen naar zijn huis en zouden daar blijven totdat onze ouders ons op kwamen halen. Milan ging boven een spelletje spelen met mijn tante dus bleef ik met mijn oom beneden. Uit het niets begon hij me te slaan en te trappen. Hij gooide me tegen de muur. Toen mijn tante naar beneden kwam zat ik al weer helemaal schoon van verwondingen op de bank. Milan kwam naast me zitten en ik was helemaal tegen hem aangekropen. Ik was bang" begin ik mijn verhaal en begin te snikken als ik terugdenk aan die verschrikkelijke tijd. Mika trekt me tegen zich aan en troost me. "Iedere keer als ik bij hem kwam en we waren alleen trapte en sloeg hij me. Of hij gooide me ergens tegenaan. Ik vertelde het altijd tegen mijn ouders maar ze geloofde me nooit of luisterde gewoon niet. Want ja, ik was maar een klein meisje van vijf. Iedereen zei dat ik klunzig was, en zo aan de blauwe plekken kwam. Oke, ik ben niet de handigste maar zo erg was het nou ook weer niet. Mijn ouders gingen weer naar een etentje dus moesten Milan en ik weer naar mijn oom en tante. Milan had een hele goede band met mijn tante en dus gingen ze weer een spelletje spelen boven. Mijn oom zag dat weer als een kans om mij pijn te doen en deed dat dus ook. Hij trapte me, sloeg me en gooide me uiteindelijk tegen de muur. Hij sloeg gewoon vrolijk verder. Alleen toen hij de zooi ging opruimen en ik moest helpen stond ik niet op. Milan kwam naar beneden om iets te drinken te vragen en zag mij toen op de grond liggen. Hij riep mijn tante toen en die kwam meteen naar beneden. Mij is verteld dat er bloed om me heen lag en dat ze daarom de ambulance maar hadden gebeld. Ze had ook mijn ouders gebeld, die kwamen natuurlijk meteen naar het ziekenhuis. Toen ik wakker werd hadden ze gevraagd wat er was gebeurd. Ik had de waarheid verteld maar ze geloofde me weer niet" ik stop even en begin weer te snikken. Mika trekt me weer dicht tegen zich aan en ik kalmeer weer een beetje. "Ze hebben toen een scan gemaakt en daaruit bleekt dat ik inderdaad geslagen en getrapt was. Ze geloofde me toen eindelijk. Maar ik was boos. Ik heb ze drie maanden genegeerd. De enige waar ik mee wou praten was Milan. En de kinderen op school dan maar dat is anders. Er is een rechtszaak geweest en mijn oom heeft gezegd dat alles waar was. En dat hij trots was dat hij dit had gedaan. Hij is voor tien jaar de bak in gedraaid. Toen was ik al weer tien. Dus hij komt over drie jaar vrij. Ik vertrouwde jongens en mannen een lange tijd niet. Alleen mijn vader, opa en broer. Dus moest ik naar een psycholoog. Het was een man. Ik ben toen gillend naar buiten gerend. Toen kreeg ik toch maar een vrouwelijke psycholoog. Ze heeft me enorm geholpen. Mijn angsten zijn zo goed als weg. Mijn broer was ondertussen 13 en ik dus 12. Hij was hartstikke trots toen ik overal vanaf was. Ik heb nog weleens nachtmerries maar dat is kennelijk normaal. En ja, nu een paar jaar later zijn we hier" eindig ik mijn verhaal ook en Mika trekt me tegen zich aan. "Dit had ik allemaal niet verwacht" mompelt hij in mijn haar. "Ik dat van jou ook niet" mompel ik terug. We blijven in elkaars armen op de bank zitten. Niemand zegt wat. Na een tijdje voel ik me toch wel heel moe worden. Ik voel dat iemand me optilt en op iets zachts legt. "Welterusten prinsesje" fluistert Mika en drukt een kusje op mijn voorhoofd.

/Mika/

Ik leg Julia in bed en wens haar een goede nacht. Niet dat ze dat hoorde, want ze slaapt. Ik gooi onze overige koffie weg en zet de mokken in de wasbak. Die was ik morgen wel af. Het was een heftige avond. Ze was zo kwetsbaar toen ze uithuilde op mijn schouder. Ik had me ook kwetsbaar opgesteld. Ik besluit om ook naar bed te gaan na deze drukke dag. In de slaapkamer trek ik mijn shirt en broek uit en kruip onder de dekens naast Julia. Langzaam val ik naast haar in slaap.