"Μμμμμμ... Τι ωραίος τρόπος να αρχίσεις την μέρα σου". Λέω παραπονεμένα.

Βασικά μόλις τώρα οι γονείς μου, μου ανακοίνωσαν ότι σε λίγες μέρες αρχίζω φροντιστήριο.

Τέλεια ε;

Τώρα να μου πεις... Καλό είναι το φροντιστήριο!

Σε βοηθάει και σου μαθαίνει πράγματα που θα σε βοηθήσουν στην πορεία.

Αλλά το ίδιο δεν είναι και το σχολείο πάνω-κάτω;

Όχι, δεν είναι καθόλου το ίδιο-.

ΤΟ ΊΔΙΟ ΕΊΝΑΙ.

Και ξέρετε ποιο είναι το καλύτερο;

Το ότι αρχίζω φροντιστήριο, σημαίνει ότι αρχίζει και το σΚοΎλ.

Ναι, δεν θέλει και πολύ σκέψη.

ΤΟ ΞΈΡΩ.
Δεν το σκέφτηκα για πολύ.

Πολλά δεν σκέφτεσαι... Γενικά.

Μμμμμμ... Όπως;

Όπως;

Όπως χτες...
Όταν ο Άγγελος σε ρώτησε για το που ξέρεις τον Άλεξ... Του απάντησες ότι το Έβερεστ είναι το μεγαλύτερο βουνό στον κόσμο και ότι τα δημητριακά μπαίνουν πριν το γάλα, αν φυσικά ο καιρός είναι Οκτώβριος με φούξια σύννεφα.

Ας μην σχολιάσω ότι ΚΑΙ το γάλα ΚΑΙ τα δημητριακά τα τρώς σκέτα.

Ποιος το κάνει αυτό;

Ναι εντάξει δεν το πΟλΥσΚέΦτΗκΑ.

Ας μην θυμηθώ τι ασυναρτησίες -εκτός απ' αυτήν φυσικά- πέταξες για να αποφύγεις την άΚρΩς ΔιΑκΡιΤιΚή ερώτησή του.

Και δεν έφτανε αυτό... Μόλις ήταν να φύγετε από το εστιατόριο τον ΠΆΤΗΣΕΣ.

Περίμενα πως και πως να τελειώσει το ρΑνΤεΒοΎ σΑς μετά από αυτό.

Αυτό ήταν καταλάθος.

Τον ξΕνΎχΙαΣεΣ τον άνθρωπο.

"Έλα τώρα κόψε την γκρίνια και κοίτα να διαβάζεις". Μου απαντάει ο μπαμπάς μου.

"Έχει δίκιο ο πατέρας σου Άριά μου". Απαντά αντίστοιχα αυτή την φορά η μαμά μου.

"Εντάξει, εγώ πάω πάνω". Σηκώνομαι και πηγαίνω στο δωμάτιό μου.

Κάθομαι στο κρεβάτι μου και σκεπάζω με το λΕπΤοΎλΙ μΟυ ΣεΝτΟνΆκΙ... Αα εμμ... ΕΜΈΝΑ.

Τι κάνω τώρα;
Να δω ταινία;

Πολύ απλό...
Δες ταινία!

Έχεις δίκιο... Θα δω ταινία!
Καλά μιλάμε, στο μυαλό μου είσαι.

Εμμ... Καιρό τώρα.

Τι ταινία όμως;
Αα... Εμμ...
Maze Runner;

Maze Runner!

Ωραία!
Είδες πόσο γρήγορα παίρνω αποφάσεις.

ΝΑΙ πΟλΎ γΡήΓοΡα.

Με το που ξάπλωσα για λΊγΟ, κάποιος αποφάσισε να μου χαλάσει τα σχέδια.

Και δεν ήταν άλλος από τον... Άρη!

Τον αγαπημένο μου αδερφό, τον Αρούκο,-Αρούλη,-Ρούλη.

Γιατί έχω την αίσθηση ότι απλά θες να τον νευριάσεις;

"Πόρτες δεν έχεις στο σπίτι σου;". Του λέω, αφού μπήκε μέσα ΧΩΡΊΣ να με ρωτήσει.

Εκτός από αυτό ήρθε και ξάπλωσε και αυτός στο κρεβάτι μου απ' την κάτω μεριά του...

Απλώνοντας τα πόδια του φυσικά, στο μαξιλάρι ΜΟΎ.

"Πρώτον όχι, δεν έχω πόρτες στο σπίτι μου- και δεύτερον ήρθα να σε ρωτήσω κάτι". Μου λέει με ήΡεΜο ΤρΌπΟ.

"Άντε πες τι θες να τελειώνουμε". Του απαντάω γρήγορα και σπρώχνω λΊγΟ τα πόδια του... Έστω για να απομακρυνθούν από το μΑξΙλΑρΆκΙ μου.

Δεν ξέρω γιατί, αλλά έχω μεγάλο θέμα με το μαξιλάρι που κοιμάμαι.

Δεν θέλω να το ακουμπάει ΚΑΝΕΊΣ.

Το καταλάβαμε, το εμπεδώσαμε, το αναλύσαμε... Πάμε παρακάτω.

"Λοιπόν άκου... Τον θυμάσαι τον Αχιλλέα έτσι;". Ρωτάει κι εγώ γνέφω θετικά.

"Θα κάνει ένα πάρτι στο σπίτι του σήμερα το βράδυ... Και μου είπε αν θες να έρθεις κι εσύ". Λέει γρήγορα περιμένοντας την απάντηση μου.

Όπα κάτσε... ΤΙ;

Τυρί και ψωμί!

Δεν δίνω σημασία... Αυτά τα λέγαμε στο νηπιαγωγείο.

Αλλά όντως τώρα...

Ααααααααααααααααααααααα!!!!!
Δεν το πιστεύω ότι με κάλεσε στο πάρτι του.

ΔΕΝ ΤΟ ΠΙ ΣΤΕΎ Ω!

Να-το-πι-στέ-ψεις!

Δεν με καλούν ποτέ σε πάρτι...

Τρομερή πρόοδος.

"Άριαα, Αριάαδνη... Που πετάει το μυαλό σου πάλι;". Ρωτάει ο Άρης ενώ κουνάει το χέρι του μπροστά στο πρόσωπό μου.

"Εε ναι! Άμμ... Θα το σκεφτώ!". Του λέω και κΑλΆ τΏρΑ με τρόπο σΚεΠτΙκΌ.

Όπως το είπες... "Και καλά".

"Μην το σκεφτείς και πολύ... Αα είπε αν θέλεις να φέρεις και καμιά φίλη σου, για να έχεις παρέα. Εγώ έχω κάποιες δουλίτσες". Λέει ενώ έχει ήδη σηκωθεί απ' το κρεβάτι μου και έχει φτάσει κοντά στην πόρτα.

ΔοΥλΊτΣεΣ;
Δεν θα πω τίποτα τώρα.

"Ναι βρε έχεις δίκιο! Ξεχνάς ότι δεν ξέρω πολλά άτομα εδώ πέρα;". Του απάντησα ειρωνικά.

"Ξέρεις εσύ ποιά λέω! Έλα τώρα μεταξύ μας". Λέει και μου κλίνει το μάτι, ενώ έχει ήδη βγει από την πόρτα που φυσικά... Αφήνει ΑΝΟΙΧΤΉ.

"Θα ξαναέρθω σε λίγο... Περιμένω μια απάντηση". Φώναξε από τον διάδρομο.

Για ποιά να λέει;

Ναι ρε, για ποιά;

ΓΙΑ ΤΗΝ ΦΈΝΙΑ ΡΕ ΒΟΥΡΛΟ!

Πως τολμάς μπέτσσ;
Αλλά κάτσε τώρα, όντως;

Ναι... Όντως!
Κάτι παίζει με αυτούς τους δύο... Αλλά και να μην παίζει... Θα ΠαΊξΕι ΣτΗν ΣυΝέΧεΙα.

Μπαα, δεν νομίζω. Ο Άρης με την Φένια;

Είπα εγώ ποτέ Άρης;

Δεν σε πιάνω...
Πάντως εγώ θα της πω.
Όχι μόνο γιατί μου είπε ο Άρης, αλλά γιατί την συμπαθώ και είμαι σίγουρη ότι θα γίνουμε φίλες.

Θα της έλεγα έτσι κι αλλιώς αλλά τέσπα...
Γιατί ρε παιδιά, εγώ με ποιον θα πήγαινα; Με τον Άρη.

Το πολύ πολύ να κατέληγα σε έναν καναπέ τρώγοντας πατατάκια και σπόρια, κλαίγοντας την μοίρα μου...

Δηλαδή το πότε θα φύγουμε από το πάρτι...

Ναι τώρα θα κάνετε ακριβώς το ίδιο... μαζί.

Έχω άδικο;
Και αν δεν πρόσεξες κάτι... Δεν την κάλεσε ο Άρης,άλλος την κάλεσε.

Ναι έχεις...
Και... Πραγματικά δεν σε καταλαβαίνω.

Λοιπόν να την πάρω τηλέφωνο ή να της στείλω μήνυμα;

Δεν με νοιάζει και πολύ βασικά.

ΝΑΙ ΟΚΈΙ!
Μην σε νοιάζει.

Θα της στείλω μήνυμα, γιατί δεν ξέρω τι θα της πω και πως θα την ρωτήσω.

Σου βγάζω το καπέλο τώρα, πραγματικά.

Άϊ ντόντ χάβ νάθινγκ τού σέϊ.
Γιού άρ άμπιλίβιμπόλ.

Άϊ νόου!

{...}

"Τελικά θα έρθεις;". Λέει ο Άρης που μόλις ΞΑΝΆμπούκαρε στο δωμάτιό μου... Χωρίς να χτυπήσει.

"Ναι θα έρθω". Του απαντώ αφού πρώτα έχω στείλει μήνυμα στην Φένια.

Στην αρχή αν και λίγο διστακτική, μετά συμφώνησε να πάμε μαζί.

Φυσικά δεν είπα πιάνου είναι η πάρτι, της το κρατάω για σΕπΡάΙζ...

Μπορεί να είναι ωΡαΊοΣ κΑι ΜοΙρΑίΟς Ο αΧιΛλΟύΚοΣ...

Αλλά η ΣΩΣΤΉ και ΑΛΗΘΙΝΉ φιλία πάει πάνω από τα γκομενιλίκια...
Νόμος.

Όχι ότι τον ήθελα δηλαδή... Σιγά τον Άλ- Άγγελο.

Μμ... Μου φαίνεται ότι σου έχει κολλήσει ένα όνομα που αρχίζει από Άλφα και τελειώνει σε Λέξ.

Για ποιον λόγο να μου έχει κολλήσει; Δεν σε καταλαβαίνω.

Καλά άστο! Πήγαινε να ετοιμαστείς γιατί δεν θα προλάβεις.

Έχεις δίκιο.

{...}

Μόλις βγήκα από το σπίτι.

Ναι μόλις ΒΓΉΚΑ, όχι βΓήΚαΜε... ΒΓΉΚΑ.

Γιατί ο Άρης προσπαθεί ακόμα να διαπραγματευτεί να πάρει τα αμάξι του μπαμπά και αυτός -με το δίκιο του δηλαδή- δεν τον αφήνει.

Εγώ μια φορά πρόλαβα και βγήκα έξω, αφού πρωτα μου είπανε δυόμισι χιλιάδες φορές να προσέχω και να μην φεύγω μακριά από τον Άρη. Ειδικότερα η μαμά μου που είπε χαρακτηριστικά: "Μην κουνήσεις ρούπι απ' το πλευρό του αδερφού σου και να μην κάθεσαι μόνη σου, να είσαι κοντά με την φίλη σου".

Και το καλύτερο;
Ο Άρης εκεί-, έχουμε ήδη καλέσει ήδη ταξί κι αυτός επιμένει.

Ούπς κατά φωνή...

"Τι έγινε; Όλα καλά;". Τον ρωτάω εγώ πριν προχωρήσει προς το ταξί.

"Προχώρα θα αργήσουμε... Η φίλη σου σου έστειλε διεύθυνση;". Λέει και μπαίνουμε στο ταξί αφού πρώτα του απαντήσω θετικά στην ερώτησή του.

Το σΧέΔιΟ ήταν να πάμε στο σπίτι της να την πάρουμε και μετά να συνεχίσουμε όλοι μαζί για το πάρτι.

Όταν είπα στον ταξιτζή την διεύθυνση ξεκίνησε το αμάξι.

{...}

"Είστε σίγουρος ότι προς τα εδώ είναι το σπίτι;". Ρωτάει ο Άρης εΥγΕνΙκά τον ταξιτζή.

"Ναι νεαρέ μου, είμαι απολύτως σίγουρος ότι η διεύθυνση που μου δώσατε είναι λίγο πιο κάτω". Του απαντά πίσω.

Τώρα να μου πείτε, για ποιο λόγο να ρωτήσει ο Άρης, λες και ξέρει που μένει η Φένια;

Αλλά εδώ και λίγη ώρα, έχουμε απομακρυνθεί αρκετά από το κέντρο, -που είχα την αίσθηση ότι η Φένια μου είχε πει ότι μένει-...

Και συνεχίζουμε να πηγαίνουμε σε σκοτεινούς δρόμους, που στην συνέχεια ακολουθουν τελείως άγνωστα λημέρια, σαν να είναι τελείως αποκομμένα από τον χάρτη.

Το ταξί σταματάει σε μια σκουρόχρωμη πολυκατοικία ανάμεσα σε πυκνά, φυλλοβόλα δέντρα.

Τι γίνεται;

ΈχΟυΜε ΑπΟκΛεΙσΤεΊ ΤΕΛΕΊΩΣ αΠό ΤοΝ πΟλΙτΙσΜό;
Γιούπιι!

"Εδώ είναι το σπίτι". Λέει γρήγορα ο ταξιτζής και αφού πρώτα του δώσει χρήματα ο Άρης και βγούμε έξω... Φεύγει... Βασικά φεύγει γρήγορα, πολύ γρήγορα για την ακρίβεια.

Ο Άρης προχωράει και κατευθύνεται προς την εξώπορτα της τρομακτικής πολυκατοικίας.

Κοιτάω ξανά το κινητό μου για τυχόν μήνυμα από την Φένια και βλέπω το προηγούμενο μήνυμα με την διεύθυνσή της και-

ΤΙ ΈΓΙΝΕ;

Ίσως να έκανα ένα μικρό λαθάκι.

Όπως;

Έδωσα λάθος διεύθυνση στον ταξιτζή.

Αα ωραία.
ΤΙ ΈΚΑΝΕΣ ΛΈΕΙ;

Ο Άρης χτυπάει με αΥτΌ τΟ πΡάΓμΑ που είναι σαν χερούλι στην μέση της πόρτας, μιας και δεν έχει κουδούνι η πολυκατοικία.

Είναι φυσιολογικό αυτό; Ποιά πολυκατοικία δεν έχει κουδούνι;

"Άρη; Μήπως είναι καλύτερα να φύγουμε; Μπορεί να μην είναι στο σπίτι". Του λέω διστακτικά με την ελπίδα ότι θα υποχωρήσει και θα φύγουμε.

Αλλά άδικος κόπος, γιατί ο Άρης είναι ΤΌΣΟ ξεροκέφαλος.

"Ήρθαμε μέχρι εδώ και θα φύγουμε;". Γυρνάει και μου απαντάει λες και είναι κάτι το αυτονόητο.

Ή τώρα ή ποτέ... Πρέπει να του το πω!

"Άρη! Έδωσα λάθος διεύθυνση στον ταξιτζή". Του λέω γρήγορα μΉπΩς ΚαΙ δΕν Με ΑκΟύΣεΙ.

Έλα όμως που όταν ο Άρης πάει να γυρίσει προς το μέρος μου η πόρτα ανοίγει με τόση φόρα που ακούγεται ένα δυνατό τρίξιμο.

Μπροστά μας τώρα βρίσκεται ένας δΊμΕτΡοΣ μΠρΑτΣοΜέΝοΣ χΟνΤρΌς μΠρΆβΟς με μούσια, μαύρα ρούχα και μαύρα μαλλιά, που έχει ένα ασύρματο ακουστικό στο αυτί του.

Που είμαστε;

Σε μια άλλη περίπτωση θα έμπαινα στην διαδικασία να σκεφτώ ότι είναι κάποιος συγγενής της Φένιας... Έλα όμως που ήξερα ότι αυτό δεν γίνεται μιας και η διεύθυνση ήταν λάθος.

"Ψάχνεται κάποιον;". Ρωτάει με βαριά φωνή ο ΚύΡιΟς ΝτΟυΛάΠαΣ.

"Όχι". Λέω εγώ γρήγορα που με τον φόβο που 'χω, ούτε καν ακούστηκα.

"Όπα φίλος, λάθος". Λέει ο Άρης άνετος και κάνει να γυρίσει πίσω για να φύγουμε.

Αλλά...
Ναι υπάρχει αλλά...

Πίσω μας βρίσκονται άλλοι πέντε τύποι με παρόμοια ενδυμασία, διαφορετικά σΩμΑτΙκΆ χαρακτηριστικά, μιας και το πρόσωπό τους δεν φαίνεται από τις κουκούλες.

Που μπλέξαμε;

"Δεν περνάτε μέσα;". Μας ρωτάει πάλι ο νΤοΥλΆπΑς που στέκεται στην πόρτα.

"Μπα... Έχουμε και δουλειές". Συνεχίσει ο Άρης με σκοπό να φανεί κουλ.

"Εγώ λέω καλυτερα να μπείτε μέσα, απ' έξω κάνει κρύο... Και είναι και πολύ επικίνδυνη γειτονιά". Ξαναλέει αυτός...
Και το πρώτο πράγμα που σκέφτομαι είναι ότι:
ΠΟΎ ΤΗΝ ΕΊΔΕ ΤΗΝ ΓΕΙΤΟΝΙΆ; ΜΙΑ ΠΟΛΥΚΑΤΟΙΚΊΑ ΕΊΝΑΙ ΌΛΗ ΚΙ ΌΛΗ.

Άντε και ένα "μΙκΡό ΣπΊτΙ" λίγα χιλιόμετρα παραδίπλα, που φαίνονταν από μακριά όταν ήρθαμε.

Εντάξει μεγάλο είναι, αλλά ίσα που φαίνεται με τόσα δέντρα γύρω του.

Σε καμία περίπτωση δεν θα έμπαινα στην πολυκατοικία... Ούτε εγώ, ούτε ο Άρης-.

ΤΈΛΕΙΑ! Ο Άρης μόλις μΠήΚε μέσα και στην συνέχεια αφού περάσω κι εγώ μπαίνουν μέσα και οι υπόλοιποι μΑσΚαρΆδΕς.

Εγώ ακολουθώ τον Άρη σε έναν μικρό διάδρομο που τον οδηγεί ο τΥπΆς και το μόνο πράγμα που σκέφτομαι είναι ότι ΔΕΝ έπρεπε να συμφωνήσω να πάω στο πάρτι.

Όταν περνάμε και τον διάδρομο, βρισκόμαστε πια σε ένα μεγάλο σαλόνι...

Που φυσικά δεν είναι άδειο.
Και όχι δεν εννοώ τα έπιπλα.

Τελικά υπάρχουν κι άλλοι!
Μόνο που αυτοί δεν φοράνε μάσκες.

Ουυυυυ ωραίοι φαίνονται.

ΣτΑμΆτΑ τΏρΑ! Δεν βλέπεις πως μας κοιτάνε;

ΓΙΑΤΊ;
Εγώ θα κοιτάω όποιον και ότι θέλω.

Και στο κάτω κάτω αυτοί μας κοιτάνε, εμείς γιατί όχι;

Τώρα τι να σου πω, ότι ΔεΝ έΧεΙς ΔίΚιΟ;

Και που λέτε μας κοιτάνε από πάνω μέχρι κάτω άκρως εξεταστικά που μου έρχεται τρομερό άγχος.

Εμένα πάλι όχι... Ειδικά σε κάποιους, έμπαινα.

"Άρη; Τι κάνεις εδώ;". Λέει κΆπΟιΟς που κατεβαίνει από την σκάλα.

Αγχγχ, τι κάνει ΑΥΤΌΣ εδώ;

{...}

Χευυ!

Τι κάνετε;

Πως είστε;

Ανέβηκε κεφάλαιο, ανέβηκε κεφάλαιο!

Πανηγυρίζω μόνη μου, αλλά οκέι.

Ναι ανέβασα, όσο και να μην το πιστέψατε όταν είδατε την ανακοίνωση στο πίνακα μου.

Πως θα σας φαίνονταν η ιδέα να σας έδειχνα έΝα μΙκΡό ΚοΜμΆτΙ από το βιβλίο που ΘΑ ΓΡΆΨΩ.

Ναι το ξέρω ότι καλά καλά δεν έχει αρχίσει η πλοκή σε αυτό το βιβλίο, αλλά έχω ιδέα... Τι να κάνω να την ξεχάσω;

Επίσης... Αυτό είναι το πρώτο κεφάλαιο για το 2022 και... ΦΤΆΣΑΜΕ 2K ΠΡΟΒΟΛΈΣ...

Δεν έφτασα, φτάσαμε... Οπότε σας ευχαριστώω.<3

Για το επόμενο... Θέλετε να εμφανίσω κΑιΝοΎρΓιΟ χΑρΑκΤήΡα ή απλά να βάλω στο παιχνίδι άτομα που ήδη έχουμε γνωρίσει;
Ιφ γιού νόου γουάτ άϊ μίνν.

Για τώρα...

Αυτοί οι τυπάδες στην πολυκατοικία ποιοί είναι;

Στο τέλος ποιός εμφανίστηκε;

Και το κυριότερο... Που έχει μπλέξει ο Άρης με την Άρια;

Τι πιστεύετε ότι θα γίνει στην συνέχεια του βιβλίου;

Για να δούμε!

Για το επόμενο κεφάλαιο...

Spoiler alert: Ένα δυνατό ΚόΜμΠάΚ και μια φιλοξενία... Ή και όχι.

Αυτά.

Ελπίζω να είσαστε καλά.

Μην ξεχνάτε...
Αφήστε αστεράκι και σχόλιο.

Μείνετε συντονισμένοι.

Δημοσιεύθηκε: (5/2/2022)

CeruleanEmerald