Ακόμα δεν έφτασα έξω από το σπίτι μου και έχω να ρωτήσω τον εαυτό μου κάποια πράγματα...
Σοβαρά πράγματα...

ΠΟΛΎ σοβαρά πράγματα.

Ας αρχίσω με το πρώτο ερώτημα αγαπητέ εαυτέ...

ΠΟΥ είναι τα κλειδιά μου;

Και ας συνεχίσω με το δεύτερο...

Δεν τα 'χα στην τσέπη μου;

Λατρεμένο μου και υπέροχο μυαλό, ας σε ξαναρωτήσω...

ΓιΑ πΟιΟν ΛόΓο ΔεΝ εΊνΑι ΣτΗν ΤσΈπΗ μΟυ.

Ψάχνω για άλλη μια φορά, αλλά συνεχίζω να μην τα βρίσκω.

Ρε μήπως τα έβαλα στην κωλότσεπα;

Καιιιιιι...

ΌΧΙ! Δεν είναι ούτε εκεί!
Τι κάνω τώρα, μου λέτε;

Πρέπει να μην τα πήρα καθόλου μαζί μου.

Καλά δεν βαριέσαι... Θα χτυπήσω το κουδούνι.

Όλο και κάποιος θα ανοίξει.

Αφού φτάνω μπροστά στην πόρτα και χτυπάω το ωΡαΊο ΜαΣ κΟυΔοΥνΆκΙ η πόρτα ανοίγει και...

Ποια είναι ΑΥΤΉ;

Και τι κάνει στο σπίτι μου;

"Ποια είσαι εσύ ακριβώς;". Μου λέει μια κΟπΈλΑ με κοκκινοπό μαλλί, ενώ μασούλαγε μια τσίχλα σαν να είναι κατσίκα.

Με κοίταξε από κάτω μέχρι πάνω υποτιμητικά.

Στο λαιμό να σου κάτσει.

(Η τσίχλα για εσάς τις ανώμαλες).

Που χτύπησα;

Λέτε να έκανα λάθος;

Όχι, είμαι σίγουρη ότι εδώ είναι το σπίτι ΜΟΥ.

Κάτσε όμως...

Κι αν...

Ρε λες;

"Είναι εδώ ο Άρης;". Την ρωτάω και είμαι σίγουρη ότι έχει βάλει το χέρι του στην όλη αυτή κατάσταση.

"Είναι πάνω. Τι τον θες;". Πρώτα μου απαντάει για το που βρίσκεται ο Άρης και μετά με ρωτάει με απορία αλλά ταυτόχρονα με μια δόση ειρωνείας.

Παίζει να μην ξέρει ότι είμαι αδερφή του.

Αλλά ΌΧΙ... Δεν θα σου κάνω την χάρη.

Σιγά μην της δώσω και αναφορά.

Την έσπρωξα και μπούκαρα μέσα στο σπίτι ΜΟΥ... Ξαναλέω το σπίτι ΜΟΥ... Και ανέβηκα της σκάλες.

"Άρηη! Έτσι και σε πιάσω στα χέρια μου". Φώναξα το όνομά του και μετά μίλησα ψιθυριστά για να μην με ακούσει.

Είπαμε!
Δεν με συμφέρει να προκαλέσω έναν υπερβολικά γυμνασμένο 18χρονο με αμέτρητους ορμόνες, που ευκαιρία ψάχνει να με πλακώσει.

Καλά δεν λέω... Όλοι οι έφηβοι έχουν ορμόνες!
Και τα κορίτσια και τα αγόρια.

Αλλά αν μιλάμε για νεύρα ή για δύναμη...

Εκτός από τα νεύρα που έχω πάντα, η δύναμη έρχεται μόνο αν με νευριάσει κάποιος όταν έχω περίοδο.

Επειδή νευριάζω και βγάζω και δύναμη...

Ίφφ γιού νόου γουάτ αϊ μίνν!
Νευριάζω υπερβολικά πολύ τότε.

Αφού ανέβηκα την υΠέΡοΧη κΑι ΚαΘόΛοΥ κουραστική σκάλα...

Γιατί μην ξεχνάμε... Έχω και γαμώ την φυσική κατάσταση!

Τόσα χρόνια γυμναστήριο τι περιμένατε;

Βασικά τι τόσα χρόνια γυμναστήριο... Απλά ήταν σχεδόν δίπλα από το σπίτι μου και πέρναγα απ' έξω κάθε μέρα...

Κάνεις δεν είπε ότι πρέπει να μπούμε και μέσα!

Οπότε το συμπέρασμα είναι ότι-

Είσαι ηλίθια;
Το βρήκα έτσι;

Αυτό είναι το συμπέρασμα;

Είσαι εγώ, το ξέρεις;

Αν είμαι, τότε είσαι κι εσύ.

Μμμμμμ, εξυπνάδες!

Ξέρεις τι δεν θα κάτσω να ασχοληθώ!

Τι έλεγα;
Αα ναι!

Άρα το συμπέρασμα είναι ότι πηγαίνω στο γυμναστήριο... Δηλαδή είμαι και γυμνασμένη...

Άρα έχω καλή φυσική κατάσταση και τέλειο ΚΑΡΆγυμνασμένο σώμα!

Εσύ πες ΌΤΙ θες... Εγώ ακούω κάτι ψωμάκια να τραγουδούν τα καγκέλια... Τα σωσίβια να χορεύουν τα καγκέλια σε ζεϊμπέκικο και τα λιπάκια να βαράνε παλαμάκια σαν μεθυσμένες φώκιες στα σωσίβια που συνεχίζουν να χορεύουν.

ΠΩΣ ΤΟΛΜΆΣ να μου λες ότι είμαι χοντρή!

Δεν σε είπα! Μόνη σου το είπες.

Και στο κάτω κάτω χρειάζεσαι και διευκρίνηση, μόνη σου δεν μπορείς να το καταλάβεις;

Βρε άντε από 'κει!

Ουφφ... Ξέρεις όμως τι διαπίστωσα;
Τελικά ΠΟΛΎ κουραστικές οι σκάλες!

Αλλά ΕΓΏ βάζω στόχους!
Ανέβηκα μέχρι και το τελευταίο σκαλοπάτι!

Ας πάω τώρα στο δωμάτιο του αΓαΠηΜέΝοΥ μου αΔεΡφΟύΛη να δω τι στο καλό κάνει, γιατί έχω την αίσθηση ότι τώρα τελευταία μου το έχει γΚρΕμΊσΕι το σπίτι.

Δεν βαριέσαι;

Και στο κάτω κάτω... Τι μπορεί να κάνει;

Ας μπΩΩωωωωωΩΩΩΩΩωωω-

Και λέω εγώ τώρα!

Έχετε ευχηθεί ποτέ να δΙαΓρΆψΕτΕ από το μυαλό σας κάτι που είδατε, αλλά δεν θέλετε σε ΚΑΜΊΑ περίπτωση να δείτε;

Αυτή είναι η αΚρΙβΈσΤαΤη θέση μου αυτή την στιγμή.

Μπήκα και τι να δω;

Ρωτήστε με, σας αφήνω.

Είδα τον αΞιΑγΆπΗτΟ αΔεΡφΌ μου να είναι κάτω από μια γχμμ... Κοπέλα και να, τέτοιο... Το εκείνο... Από αυτό που καταλάβατε... Καταλάβατε τώρα κι εσείς.

Ευτυχώς δηλαδή που φοράνε ρούχα...

Σχεδόν!

Η κοπελίτσα ας πούμε δεν φοράει μπλούζα...

Εντάξει ούτε κι ο Άρης φοράει, αλλά χΟύ ΚέΡς;

Ε, όλο και κάποια θα υπάρχει!

(Οι ανώμαλες-αγαπημένες αναγνώστριες μου, ξέρω 'γώ; #λΌβΓιΟύΓκΈρΛς<3.
Εσάς που το διαβάζεται σας αγαπώ λίγο πιο πολύ).

Δεν θέλω να σκέφτομαι τι θα έβλεπα αν έμπαινα μέσα μετά από 1-2 λεπτά.

Δύο τσίτσιδα έφηβα παλΕΕκάρια, γιατί η κοπελίτσα είναι πολύ αΛεΞίΣφΑιΡη.

Ιφφ γιού νόου γουάτ άϊ μίνν...

Έχει δύο σωσίβια, μεγαλύτερα κι από αυτά της θείας μου της Καλλιόπης στο χωριό...
Βέβαια εκεινής κρέμονται.

Σόρι θεία Καλλιόπη απ' το χωριό...
Βαθιά μέσα σου το ξέρεις ότι κάποια στιγμή πρέπει να βάλεις σουτιέν. ΑΛΛΙΏΣ...
Κράτα τα με τα χέρια! Κίσιις.

Και που λέτε η θεία μου η Καλλιόπη, φτιάχνει πολύ ωραίους λάχανο-κεφτέδες...

Αλλά δεν θα το πιστέψετε!
Είναι τελείως τυχαίο που δεν τρώω!

ΜοΥαΧαΧα!

Ας πάμε στο θέμα μας τώρα...

"Άρια γαμώ το σπίτι σου! ΧΤΎΠΑ ΠΌΡΤΑ". Φώναξε ο πολύ-αγαπημένος μου Άρης ο οποίος προσπαθήσει να κΡύΨεΙ την κΟπΈλΑ.

ΟυΠς!

Βγήκα απ' το δωμάτιο, -χωρίς να απαντήσω φυσικά- και έκλεισα την πόρτα.

Ας κάνω και ένα καλό βρε!

Συνήθως την αφήνω ανοιχτή για να σηκώνεται να την κλείνει αυτός.

Είσαι ΠΟΛΎ κΑλΟύΛα τελικά.

Και αυτός το κάνει, δεν κατάλαβα!
Πάλι εγώ φταίω;

Ξέρετε τι;
Διψάω!

Βαριέμαι να κατέβω κάτω πάλι...

Δεν ξέρω πως θα ακουστεί αλλά θα πάω να πιώ νερό από τον νεροχύτη του μπάνιου...

Και πιο κοντά είναι και το νερό είναι καλύτερο για κάποιο ανεξήγητο λόγο.

Χα! Αυτό το έκανα όταν ήμουν πολύ μικρή.

Καλά και ποιος δεν το έκανε;

Πάω λοιπόν που λέτε να ανοίξω την πόρτα του μπάνιου... Αλλά όταν βάζω το χέρι μου στον χερούλι η πόρτα ανοίγει μόνη της.

Και...
ΤΙΙ ΚΆΝΕΙ ΑΥΤΌΣ ΕΔΏ;

Θυμάστε τον γκχμμ... Από την καφετέρια... Που... Ναι... Αυτός!

Με κοίταξε από κάτω μέχρι πάνω και σταμάτησε στα μάτια μου.

Αχ, ματάρες!

Όχι παιδιά δεν λέω για τα δικά μου μάτια...

Τα δικά μου είναι το συνηθισμένο σΚαΤοΥλΊ.

Αυτός έχει πράσινο-γαλαζο-γκρί, με κάποιες ιδιαίτερες πινελιές στην άκρη.

"Ποιά είσαι; Νομίζω κάπου σε ξέρω". Μου είπε με αυταρχικό τόνο...

Πολύ μΠάΤε ΣκΎλΟι ΑλΈσΤε έχει γίνει το σπίτι μου τώρα τελευταία ή μου φαίνεται;

Μα φυσικά, αφού οι γονείς μου λογικά είναι στην δουλειά και το σπίτι είναι στα χέρια του Άρη, τι περιμένω;

"Εγώ θα έπρεπε να σε ρωτήσω τι κάνεις εδώ". Του απάντησα με τον τρόπο που με ρώτησε.

Με κοίταξε εξεταστικά σαν να σκέφτεται κάτι και ρώτησε...

"Είχαμε πηδηχθεί στην Νάξο πριν ένα χρόνο;". Ρωτάει με το απαίσιο λεξιλόγιό του, χωρίς να μου απαντήσει σε αυτό που τον ρώτησα.

"Όχι φυσικά και δεν-". Πήγα να πω αλλά με διέκοψε.

"Τώρα θυμήθηκα... Μύκονο... Ήσουν σίγουρα μια από αυτές στις Μύκονο". Λέει με σιγουριά.

"Όχι δεν είμαι! Ούτε καν ξέρω για ποιά μιλάς και δεν θα πήγαινα ΠΟΤΈ μαζί σου". Του είπα για να σταματήσει να σκέφτεται ότι κάποια στιγμή έχει πάει μαζί μου.

Ψέμααααααα!

Τι;

Αν σου δινόταν η ευκαιρία δεν θα την έχανες.

Άντε ρε!

Το όμορφο αυτό αγόρι σάστισε με αυτό που του είπε και πλησίασε κοντά μου.

Πολύ κοντά...

Όσα βήματα έκανε αυτός προς τα εμένα, τόσα έκανα εγώ προς τα πίσω.

Μέχρι που ακούμπησα στον τοίχο.

Για ποιό λόγο εμφανίστηκε πίσω μου θα ήθελα να ξέρω.

Αυτός προχώρησε κι άλλο προς τα εμένα και έβαλε τα χέρια του στον τοίχο, δεξιά και αριστερά από το κεφάλι μου.

Και μετά, έσκυψε στο ύψος μου, κοντά στο αυτί μου.

Εντάξει παιδιά, δεν έχω και το πρώτο μπόι, αλλά εντάξει τώρα.

"Ποτέ δεν ξέρεις". Είπε με αισθησιακό τρόπο και απομακρύνθηκε.

Έχω μείνει λίγο άφωνη, η αλήθεια να λέγεται.

Τι σημαίνει αυτό που είπε;

"Και λοιπόν... Είσαι η κοπέλα του Άρη;". Με ρώτησε εξεταστικά.

"Όχι καμία σχέση... Είμαι η αδερφή του". Λέω και αυτός σηκώνει τα φρύδια του ως ένδειξη ξαφνιασμού.

"Δεν ήξερα ότι ο Άρης έχει αδερφή. Βέβαια δεν το έφερε και η κουβέντα". Είπε και έφυγε από κοντά μου.

"Άλεξξ μου, που είσαι; Σε έψαχναα!". Είπε η κοκκινομάλλα κατσίκα που μόλις είχε ανέβει πάνω με παραπονιάρικο υφάκι κοιτώντας μία αυτόν και μία εμένα.

Αυτός με κοίταξε και μετά γύρισε την πλάτη και έφυγε από κοντά μου... Λογικά με προορισμό την σκάλα για να κατέβει κάτω μαζί της.

Αυτή προχώρησε γρήγορα για να πάει κάτω, όμως αυτός σταμάτησε και με γυρισμένη πλάτη μου είπε...

"Ξέρω ότι με θες! Στο κάτω κάτω, όλες με θέλουν". Λέει και είμαι σίγουρη ότι κρυφό-γελάει σε αυτά του τα λόγια.

"Είσαι πολύ ψώνιο τελικά!". Του λέω για να σταματήσει να κάνει κΟπΛιΜέΝτΑ στον εαυτό του και αυτός γέλασε.

"Μπορεί να μην το ξέρεις ακόμα... Αλλά θα το καταλάβεις στην συνέχεια". Είπε με σιγουριά όταν σταμάτησε να γελάει.

"Δεν πρόκειται!". Του φωνάζω για να ακούσει, ενώ έχει ήδη απομακρυνθεί.

Τι ψωνάρα!

Δεν υπάρχει ούτε μια στο εκατομμύριο ελπίδα να τον θέλω.

ΓκΟυΧοΥ γΚοΥχΟυ.

ΟΎΤΕ ΜΙΑ!

Ας πάω τώρα στο δωμάτιό μου να αλλάξω ρούχα γιατι έσκασα και ας αφήσω τον... Άλεξ, να λέει ότι θέλει.

Ωραίο όνομα πάντως... Άλεξξ.

Στο μόνο που βοήθησε η κατσίκα ήταν αυτό...

Να μάθω το όνομα του.

Οκέιιιιιιιιι...
Δεν λέω κάτι.

Ανοίγω την πόρτα του δωματίου μου και μπαίνω μέσα.

"Γειά σου Ρίαααα". Είπε η φωνή από το υπερπέραν και τρόμαξα.

"Αααααααααααααααααααα". Ούρλιαξα, ενώ σταμάτησα όταν είδα ποιός είναι.

"Αχιλλέα τι κάνεις εσύ εδώ;". Τον ρώτησα με νεύρα αφού με τρόμαξε.

"Ηρέμησε... Για τον αδερφό σου ήρθα, είναι φίλος μου". Λέει ενώ σηκώνεται από την καρέκλα του γραφείου μου για να με ηΡεΜήΣεΙ.

"Και που ήξερες ότι είναι αδερφός μου; Με παρακολουθείς;". Τον ρώτησα καχύποπτα.

"Όχι, σε καμία περίπτωση δεν σε παρακολουθώ! Απλά είδα τις φωτογραφίες στο σαλόνι και κατάλαβα ότι είσαι εσύ". Απαντάει λες και περνάει από ανάκριση.

"Δεν ήθελα να σε τρομάξω". Μου είπε λίγο πιο μετά, απολογητικά.

"Δεν πειράζει". Του είπα.

"Αχιλλέεεααα". Ακούστηκε η φωνή του Άρη από το διπλανό δωμάτιο.

"Πρέπει να φύγω... Τα λέμε Ρίαα". Είπα και αφού άνοιξε την πόρτα, βγήκε έξω.

Μπάτε σκύλοι αλέστε, δεν λες τίποτα!

{...}

Χευυ!

Τι κάνετε;

Πόσο καιρό έχω να ανεβάσω... Ούτε εγώ θέλω να ξέρω!

Λοιπόν σας άρεσε το κεφάλαιο;

Και το βασικότερο... Σας άρεσε ο Άλεξ;

Ή μήπως σας άρεσε περισσότερο ο Αχιλλέας;

Δεν είχε Άγγελο αυτό το κεφάλαιο.

Τι πιστεύετε ότι θα γίνει στην συνέχεια του βιβλίου;

Για να δούμε!

Για το επόμενο κεφάλαιο...

Spoiler alert: Συνάντηση και θάλασσα. (Τώρα με ποιόν, δεν ξέρω... ΜοΥαΧαΧα).

Επίσης...
Θέλω βοήθεια σε κάτι...

Θέλω να ψηφίσετε σε κάτι για να δω τι θα κάνω...

Όπως ξέρετε, τα κεφάλαια είναι μπερδεμένα και δεν μπορώ να το διορθώσω... Για αυτό έχω τις εξής επιλογές:

~Να σβήσω το βιβλίο και να γράψω ακριβώς το ίδιο. Αλλά θα χαθούν όλα τα σχόλια, τα αστεράκια και οι κΟυΒέΝτΕς που έχω κάνει με κάποιες κοπέλες στα σχόλια.

~Να φτιάξω ένα καινούργιο, αλλά να κρατήσω και αυτό για να μην χαθούν τα σχόλια και τα αστεράκια.

~Να το αφήσω έτσι όπως είναι τώρα.

~Να προσπαθήσω να το διορθώσω.

~Να βρω κάτι να κάνω, πείτε μου εσείς.

Θέλω την γνώμη σας, γιατί πραγματικά δεν ξέρω τι να κάνω.

Η άχρηστη πληροφορία της ημέρας...
Είμαι εθισμένη στα παιδικά.

Επίσης...
Βαριέμαι το σχολείο και δεν έχω χρόνο για τίποτα.

Συμπάσχει κάνεις;

Θέλω να βαλω το βιβλίο σε διαγωνισμό, αλλά δεν βρίσκω κανέναν ανοιχτό... Αν ξέρετε κάποιον και θέλετε, πείτε μου.

Ευχαριστώ τις κοπέλες που διαβάζουν το βιβλίο μου και τους αρέσει.

Αυτά.

Ελπίζω να είσαστε καλά.

Μην ξεχνάτε...
Αφήστε αστεράκι και σχόλιο.

Μείνετε συντονισμένοι.

Δημοσιεύθηκε: (16/10/2021)

CeruleanEmerald