Πέρασα όλο το πρωί στο να σκέφτομαι τι θα βάλω το απόγευμα.

Και φυσικά... Άδικος κόπος!

Γιατί ενώ έχω μια τεράστια ντουλάπα γεμάτη με ρούχα, δεν βρίσκω
ΤΊ ΠΟ ΤΑ.

Δεν είμαι η μόνη πιστεύω;

Όχι... Σίγουρα όλος ο κόσμος το ίδιο παθαίνει.

Αχ, ΤΙ θα βάλω;

Τίποτα!

Τι εννοείς τίποτα;

Εννοώ...τίποτα...

Ναι! Τώρα με διαφώτισες... Θα πάω με το βρακί ή και χωρίς άμα θέλεις...
Όπως σε βολεύει.

Εγώ θα γελάσω και στις δύο περιπτώσεις πάντως.

Μπορείς να σκάσεις; Δεν έχω τι να βάλω...

Πρέπει να σου θυμίσω την γεμάτη ντουλάπα; ή εκείνο το θαλασσί φορεματάκι που είναι πεταμένο στην γωνία της ντουλάπας στην άκρη άκρη. Το οποίο είχες βάλει μια φορά στα βαφτίσια του Σταύρου, του μικρού σου ανιψιού. Εκείνο το βλαμμένο μικρό που πήγε να στο λερώσει με το λιωμένο του παγωτό σοκολάτας επίτηδες...

Αχ, δηλαδή... Έλεος!

Όλα εγώ πρέπει να τα σκέφτομαι; Όλα ΕΓΏ.

Θα σου απαντούσα, αλλά επειδή με έσωσες για μια φορά στα τόσα χρόνια, το αφήνω.

ΣΕ ΕΥΧΑΡΙΣΤΏΩΩΩΩ!!!!!

Γιες γιες γιες...

Βρήκα τι θα βάλω! Βρήκα τι θα βάλω!

Εμμ, κάτι ξέχασες.

Τι;

Σε ευχαριστώ υπεροχότατο και πανέμορφο υποσυνείδητο που σαν εσένα δεν υπάρχει άλλο σε όλο το σύμπαν.

Τώρα το παράκανες! Σου είπα ένα μεγάλο ευχαριστώ!

Βασικά... Ένα τεράστιο ευχαριστώ.

{...}

"Εγώ φεύγω!". Φώναξα λίγο πριν βγω από την πόρτα ελπίζοντας να μην με σταματήσει η μαμά μου που κάθονταν μαζί με τον αδερφό μου.

Βέβαια αυτή ήξερε ότι θα βγω, ενώ ο αδερφός μου... Όχι!

Και φυσικά όταν τον συμφέρει με αφήνει να βγαίνω, τώρα δεν ξέρω.

Να μου πεις τι δουλειά έχει αυτός με το αν θα βγεις...

Ξέρω εγώ γιατί ασχολείται κάθε φορά;

Ας δεχτώ από μια έννοια ότι ανησυχεί, αλλά όταν βγαίνω μια φορά στα χίλια χρόνια, -που λέει ο λόγος-.

Μιας και όπως προείπα δεν είμαι και το πιο κοινωνικό άτομο...

Γίνεται άλλος άνθρωπος. Πυρ και μανία!

"Που πας εσύ;". Ρώτησε φυσικά ο Άρης, με πολύ επιδεικτικό τρόπο.

Κάτι που ειλικρινά θα με κάνει να πάρω το ταψί με τις πιπεριές - που μαλλον είναι για γεμιστά- και κάθεται αμέριμνο και ανυποψίαστο πάνω στο τραπέζι της κουζίνας και θα του το φέρω στο κεφάλι.

"Άστην. Θα βγει με την καινούρια της παρέα". Του απάντησε χαρούμενα η μαμά μου.

"Είμαστε εδώ μόνο λίγες μέρες και βρήκε παρέα;". Της απάντησε ειρωνικά πίσω σαν να μην υπήρχα μπροστά.

"Και 'συ βρήκες! Άσε την να βγει μια φορά". Του είπε με έναν αστείο τρόπο.

"Μα θα την κοιτάνε όλα τα λιγούρια... Δεν θα έπρεπε καν να το φοράει... Αυτό!".

"Γιατί; Τι έχει αυτό!". Ρώτησα και εγώ με νεύρο, αφού κατάλαβα ότι λέει για το αγαπημένο μου φουστανάκι.

"Είναι ΠΟΛΎ κοντό... Είναι πάνω από το γόνατο". Απάντησε στην μαμά μου λες και δεν άκουσε τι του είπα.

"Τι κοντό βρε Άρη μου; Άστο κορίτσι! Πότε θα τα βάλει; Τώρα που είναι νέα θα τα βάλει". Του είπε και μου έκανε νόημα να φύγω.

Εγώ τρέχοντας, της έδωσα ένα φιλί στο μάγουλο, της ψιθύρισα ένα χαρούμενο "ευχαριστώ" και άνοιξα τρέχοντας την πόρτα.

Ουφ, ευτυχώς την γλύτωσα.

{...}

Είχαν σχεδόν φτάσει. Ήμουν ένα τετράγωνο παρακάτω από το ζαχαροπλαστείο.

Όμως μπροστά μου ήταν μια μεγάλη παρέα αγοριών της ηλικίας μου.

Πρέπει να αγχωθώ;

Σημείωσε ότι είναι όλοι καρακούκλοι.

Πρέπει ΌΝΤΩΣ να αγχωθώ.

Φαίνεται σαν να περιμένουν κάποιον...

Αφού είχαν εξαπλωθεί σε όλη την πλευρά του πεζοδρομίου έξω από ένα τεράστιο σπίτι που φαίνονταν μόνο η πάνω πλευρά του.

Γύρω του υπήρχε ένας μεγάλος καλοχτισμένος τοίχος.

Αυτό με έκανε να σκέφτομαι το πως θα περάσω από εκεί αφού θα έπρεπε να βγω από το πεζοδρόμιο.

Και να πεις εντάξει... Ποιος ο λόγος να ντρέπομαι, αλλά χιλιάδες σκέψεις του τύπου "μην πέσεις στο ίσιωμα, θα γίνεις ρεζίλι", "μην κοιτάξεις εκεί" και διάφορα τέτοια κυβερνούν στο μυαλό μου.

Κάτι που με κάνει να βγάλω το κινητό μου, να το βάλω στο αυτί με ήΡεΜο και χΑλΑρΌ τρόπο και να κάνω πως μιλάω, αφού άρχιζα να πλησιάζω πολύ κοντά τους.

Αυτό με κάνει να ντρέπομαι περισσότερο από πριν.

Δεν ξέρω γιατί ντρέπομαι παιδιά της ηλικίας μου, ενώ στην πραγματικότητα θα έπρεπε να υπάρχει μια άνεση μεταξύ μας επειδή είμαστε κοντά στην ηλικία...

Και δεν εννοώ μόνο τώρα, εννοώ γενικά.

Συνέχισα κανονικά τον δρόμο μου, που φυσικά όλα τα αγόρια με κοιτούσαν και έκανα στην άκρη βγαίνοντας από το πεζοδρόμιο.

Όμως, εκεί που δεν το περίμενα...

Δεν θα το πιστέψετε!

Βασικά η αλήθεια είναι ότι δεν έγινε και τίποτα...

Εκτός το ότι πετάχτηκε στα ξαφνικά ένα αμάξι μπροστά μου, που έτρεχε με πολύ αΥξΗμΈνΗ ταχύτητα και θα με πάταγε.

Ναι μωρέ δεν έγινε τίποτα, σιγά!

Νιώθω ένα δυνατό χέρι να με πιάνει από το μπράτσο και να με τραβάει προς την πλευρά του.

Πέφτω πάνω σε ένα γεροδεμένο στέρνο, που λογικά ήταν από κάποιο αγόρι της παρέας που περνούσα δίπλα και προσπαθούσα να αποφύγω.

Κάτι που απέτυχε παταγωδώς...

Και πήγε να με πατήσει και αμάξι...

Μπροστά τους.

Γυρίζω το κεφάλι μου προς τα πάν- ΤΙ ΜΑΝΆΡΙ ΕΊΝΑΙ ΤΟΥΤΟ;

"Είσαι καλά;". Με ρώτησε κάπως ανήσυχα.

Ένας κούκλος ξανθοκαστανός με γαλάζια ματιά βρίσκεται μπροστά μου και με ρωτάει αν είμαι καλά.

Αυτό δεν το έχω ζήσει -μέχρι τώρα-, ούτε στα πιο τρελά μου όνειρα.

"Ν-ναι καλά ε-είμαι". Του απάντησα ενώ τραύλισα λΊγΌ.

Ναι... Λίγο!

Ειλικρινά σταμάτα γιατί δεν ξέρω τι θα κάνω!

Είναι μια κρίσιμη κατάσταση και ενοχλείς.

Πως τολμάς να μου λες ότι σε ενοχλάω;

Πρώτον είναι ενοχλώ, ανορθόγραφη!

Εσύ το λες λάθος... Εκείνη η κυριούλα, πιο παλιά στην τηλεόραση είχε πει "Δεν θέλω να με ενοχλάς".

Ποια;

Αυτή που σπούδασε κομμώτρια, με την χρυσή χτένα και το χρυσό ψαλίδι.

Τι;

Αυτή με τα τΈσΣεΡα πόδια...

Που τσακώνονταν και φώναζε ο άλλος για ΤΟ στεφανοχάρτι και η παρουσιάστρια του έλεγε "Ηρεμήστε" και "Την αγαπάτε την κόρη σας;".

Συνεχίζω να μην καταλαβαίνω.

ΆΣΤΟ... Δεν το 'χεις... Άστο!

Ότι πεις.

"Σίγουρα;". Με ξαναρώτησε πάλι ανήσυχα αφού δεν φάνηκε να τον έπεισα.

"Ναι". Είπα με σιγουριά, κάτι που φάνηκε κάπως να τον ηρεμεί.

"Αχιλλέας". Συστήθηκε δίνοντας το χέρι του.

Ουυυυυυ, Αχιλλέας είπε;

Σταμάτα!

Δεν είπα κάτι... Απλά είναι ωραίο το όνομα... Τίποτε άλλο!

"Αριάδνη, χάρηκα". Απάντησα και εγώ δίνοντας το χέρι μου.

Μου χαμογέλασε με ένα αγβδκσιδβσξδη... ΧΑΜΟΓΕΛΟ.

Αχχ, χαμογελάρα.

Και μόλις παρατήρησα, ότι παρατήρησε το πως τον κοιτάω.

"Α, εμ... Ευχαριστώ για πριν. Ξέρεις που... Ναι! Αυτό!".

Να μωρή ηλίθια!

"Αα, λες για πριν που σε έσωσα". Είπε ενώ πριν μιλήσει ένα μικρό γελάκι είχε κοσμήσει το πρόσωπό του.

"Ναι, σε ευχαριστώ. Βασικά σε ευχαριστώ πολύ μιας και με έσωσες από ένα βέβαιο πάτημα με αυτοκίνητο!".

Οκέι, αυτό είναι λίγο αμήχανο.

"Χαχα, τίποτα Ρία". Είπε με ένα γελάκι.

"Πως με είπες". Του απάντησα με έναν αστείο-απειλητικό τρόπο, μιας και μου ήρθε παράξενο το μάλλον, χαϊδευτικό που μόλις μου έβγαλε.

"Ρία! Δεν είναι ωραίο;". Ρώτησε με ενθουσιασμό για αυτό το κΑτΌρΘωΜα.

"Όχι δεν είναι... Καθόλου όμως!". Τον ψιλοέσπρωξα φιλικά στον ώμο γελώντας, προσπαθώντας να κάνω το κλίμα πιο άνετο και για τους δυό μας.

"Καλά ότι πεις". Απάντησε με ένα "ειρωνικό" υφάκι, όμως στην συνέχεια γέλασε.

"Λοιπόν Άρια... Ή μάλλον Ρία. Εδώ είναι το τηλέφωνό μου, πάρε με αν το θελήσεις και φυσικά αν χρειαστείς κάτι". Είπε και μου έδωσε ένα χαρτάκι που είχε στην τσέπη του τζιν του.

Καλά έτοιμο το είχε;

Τι στο καλό;

Τον πήρα μια αναπάντητη για να έχει και αυτός το δικό μου αριθμό και τον αποχαιρέτησα.

"Γειάα, θα τα ξαναπούμε!". Μου φώναζε αφού είχα πάρει ήδη τον δρόμο για τον προορισμό μου.

Όταν έφευγα τους άκουγα να μιλάνε και το αυτί μου έπιασε μερικά από αυτά που είπαν.

Ξαναλέω μερικά...

Που να τα άκουγα όλα!

Κάποια που πήρε το αυτί μου ήταν:
<<Τι κωλόφαρδος που είσαι ρε μαλάκα>>.
<<Τι γκομενάκι ήταν αυτό; >>.
<<Να την δανειστώ καμιά μέρα;>>.
<<Ο άλλος που είναι έχει περάσει μισή ώρα, πάρτον ένα τηλέφωνο>>.
<<Όταν την αφήσεις, άστην σε εμένα>>.
<<Ρε θα μου δώσεις το τηλέφωνό της;>>.
<<Άντε βαρέθηκα πάμε;>>.
<<Αφού περιμένουμε τον άλλο τον μαλάκα, περίμενε>>.

Επίσης άκουσα και την απάντηση που τους έδωσε ο Αχιλλέας - κάτι που με έκανε να τον συμπαθήσω περισσότερο- βασικά, νομίζω:

<<Σταματήστε ρε μαλακές, φαίνεται καλή κοπέλα>>.

Αυτό ήταν το τελευταίο που άκουσα από αυτή τους την συζήτηση.

Όμως τι μπορεί να έκαναν εκεί, έξω από το σπίτι;

Άπλωναν τραχανά!

Δεν το σχολιάζω...

Μάλλον θα εννοούσαν για κάποιον άλλο που λογικά θα μένει σε εκείνο το μεγάλο σπίτι και τον περίμεναν.

Όσο για τα ασεβή τους σχόλια, είπα να μην τα σχολιάσω και απλά να τους βρίσω από μέσα μου.

Οι μαλάκες!!!!!

Με όλες αυτές τις σκέψεις , μπορούσα πια να διακρίνω απέναντι -λίγο πιο μακριά βέβαια- το παγκάκι και τον Άγγελο να με περιμένει.

Ναι μωρέ έστησες τον γαμπρό στην εκκλησιά.

Αχ, τι αστεία που είσαι... Στο έχω ξαναπεί;

Πολλές φορές!

Όλοι μου το λένε.

Ά ναι;

Δεν φταίω εγώ που είμαι famous.
Κάποιοι έτσι γεννηθήκαμε!

{...}

Ουυυυυυ...

Ανέβασα κεφάλαιο...

Νομίζω μου αξίζει βραβείο.

Λοιπόν... Σας άρεσε;

Τι πιστεύετε ότι θα γίνει με Αχιλλέα;

Είναι αυτός ο μελλοντικός έρωτας της Άριας και πρωταγωνιστής του βιβλίου ή όχι;

Μήπως είναι ο Άγγελος;

Ή μήπως δεν είναι κανένας από τους δύο;

Πιστεύω την απάντηση την ξέρουμε όλοι.

Αλλά ποιος ξέρει στ' αλήθεια;

Για το επόμενο κεφάλαιο...

Να δώσω spoiler;

Καλά και να μην θέλετε εγώ θα δώσω.

Spoiler alert: Βολτίτσα και (Μάλλον)... Τσακωμούλης.

ΟΥΠΣ...

Τώρα για την βολτίτσα ήταν προορισμένο το επόμενο κεφάλαιο και το ξέρατε... Αλλά για τον τσακωμούλη;

Άϊ ντόντ θίνκ σόου!

Αυτά.

Ελπίζω να είσαστε καλά.

Μην ξεχνάτε...
Αφήστε αστεράκι και σχόλιο.

Μείνετε συντονισμένοι.

Δημοσιεύθηκε: (13/8/2021)

CeruleanEmerald