Όταν οι φωτογράφοι με τύφλωναν με τις μηχανές τους, απλά σκεφτόμουν ότι η λύπη μπορούσε να με πνίξει.

Θα μπορούσε να μου φάει τα σωθικά, αργά και επώδυνα, δίχως να μου δώσει ευκαιρία να πάρω ανάσα να σωθώ.

Οι ερωτήσεις με κατέκλυζαν, μου πίεζαν την θηλιά στο λαιμό μου. Και κάθε θύμηση του συμβάντος με έπνιγε από την αρχή.

Η δικηγόρος μου μάταια προσπαθούσε να με προστατεύσει από τους παράγοντας που θα με έκαναν να σπάσω, να διαλυθώ.

Ίσως αυτό ήταν το τέλος μου. Τουλάχιστον θα την έβρισκα.

<><><><><><><><><><><><><><><><>

Το χέρι του έτρεμε, δεν μπορούσε να πατήσει κανένα πλήκτρο στο κινητό.

Ο πανικός τον είχε καταβάλλει αρκετά, ώστε να τον θέσει ανίκανο να εκφράσει κάποιο συγκεκριμένο συναίσθημα. Όλα ήταν απροσδιόριστα.

Έκλεισε τα μάτια του, προσπαθούσε να ηρεμήσει μετρώντας αντίστροφα νοερά και σκεφτόμενος αισιόδοξα.

Πάτησε βιαστικά τα πλήκτρα. Τόσο βιαστικά, που μόλις συνειδητοποίησε ότι είχε γράψει λάθος τον αριθμό, έβρισε με την ψυχή του.

Τα χτυπήματα του κινητού αντιστοιχούσαν σε δικούς του παλμούς. Και κάθε δευτερόλεπτο έμοιαζε με αιώνας.

"Andrian," είπε η φωνή έναντι χαιρετισμού.

"Karen, βοήθεια," ψέλλισε και προσπάθησε να ηρεμήσει, για να της εξηγήσει. "Είναι η Alina." 

"Έρχομαι, απλά πάρε ανάσες."

Και η κλήση τερματίστηκε. Ο Andrian είχε βυθιστεί στην απόγνωση και πάλι.

<><><><><><><><><><><><><><><><>

Είχε καθίσει στο παγκάκι που είχαν στον κήπο, δίπλα ακριβώς από την είσοδο του σπιτιού. Είχε καλύψει το πρόσωπό του με τα δύο του χέρια.

Το σπίτι ήταν γεμάτο με κόσμο της Αστυνομίας, που έλεγχαν τον χώρο για διάφορα αποτυπώματα και ό,τι άλλο θα μπορούσε να τους φανεί χρήσιμο.

Άκουσε γυναικεία βήματα να τον πλησιάζουν διστακτικά και μια φιγούρα να στέκει μπροστά του συμπονετικά. Ήταν η Karen, το άτομο στο οποίο απευθύνθηκε απευθείας.

"Έχει αναλάβει από εδώ και πέρα το Εγκληματολογικό," τον ενημέρωσε σχεδόν ψιθυρίζοντας, σεβόμενη την κατάσταση του. "Τι έγινε ακριβώς;"

Έβγαλε τα χέρια του από το πρόσωπό του εντελώς, κοίταξε με το πονεμένο του βλέμμα την επιθεωρητή και προσπάθησε να ψάξει τις καταλληλότερες λέξεις.

"Μπήκα στο σπίτι από τη δουλειά, ήμουν τρομερά κουρασμένος, ήθελα να πέσω για ύπνο, αλλά το μόνο που με κρατούσε ήταν η σκέψη ότι θα δω την Alina. Φαντάστηκα ότι θα την έβρισκα στο ατελιέ της, οπότε δεν θα έχανα τον χρόνο μου άσκοπα, απλά κάνοντας τον γύρο του σπιτιού. Πράγματι βρισκόταν εκεί, μέσα στα αίματα, χλωμή," με το τέλος της διήγησης του, ο Andrian ένιωσε ένα δάκρυ -το πρώτο- να πέφτει αργά από το δεξί του μάτι.

Η Kara ακούμπησε τον ώμο του συμπονετικά, ωστόσο παρέμεινε σιωπηλή.

"Kara, βρες το κάθαρμα," έσπασε τη σιωπή, μιλώντας αγριωπά ο σύζυγος του θύματος.

"Κάνουμε ότι είναι δυνατό," αποκρίθηκε βιαστικά εκείνη. "Πραγματικά λυπάμαι."

Η τυπικότητα στη φωνή ήταν πιο ορατή από ποτέ για τον Andrian. Σήκωσε το βλέμμα του και την κοίταξε περίεργα.

Ένας αστυνομικός εμφανίστηκε και κάθισε απέναντι τους.

"Επιθεωρητή Woods, σας ζητάνε," είπε γεμάτος πειθαρχία ο νέος άντρας.

"Έρχομαι αμέσως."

Με αυτά τα λόγια ο αστυνομικός έγινε καπνός, ενώ η Karen έσπασε άτονα τη σιωπή.

"Πρέπει να προετοιμαστείς και για την ανάκριση. Είσαι βασικός ύποπτος."

Της έγνεψε αργά και δεν ασχολήθηκε άλλο μαζί της. Η επιθεωρητής μπήκε να στο σπίτι, όπως κλήθηκε και άφησε μόνο του τον άντρα πάλι χαμένο στις σκέψεις του και βυθισμένο, ίσως αμετάκλητα, στην θλίψη.

<><><><><><><><><><><><><><><><>

"Χαίρομαι που απευθύνθηκες το συντομότερο στο πρόσωπό μου," του εκμυστηρεύτηκε με ένα συμπονετικό χαμόγελο. "Όπως διαπιστώνεις, αντιμετωπίζουμε μια απίστευτα δύσκολη υπόθεση."

"Η Αστυνομία με συμβούλευσε να προετοιμαστώ για το τι μέλλει να γίνει," απάντησε χωρίς διάθεση ο Andrian.

"Θα δουλέψω νύχτα και μέρα για να φέρω εις πέρας το καθήκον μου. Η Alina ήταν υπέροχη γυναίκα και μαζί ήσασταν από τους αγαπημένους μου πελάτες, βέβαια η επόμενη δουλειά μου δεν ήθελα να είναι για τον θάνατο της."

Ο χήρος άντρας έσφιξε το σαγόνι του και παρέμεινε σιωπηλός. Η Mariah Green, η δικηγόρος του, το αντιλήφθηκε και προσπάθησε να μην δώσει έντονο τόνο παρά παρακλητικό.

"Andrian, λυπάμαι για τον χαμό σου," του εμπιστεύθηκε ειλικρινώς. "Αυτό, όμως, νοιάζει ελάχιστα το Σώμα. Είσαι βασικός ύποπτος και η Πολιτεία πιθανότατα να στήσει δίκη. Θα ξεσηκώσουν τα πάντα, οπότε εάν έχεις κάτι να κρύψεις καλύτερο είναι να μου μιλήσεις, για να μπορώ να σταθώ και να σε υπερασπιστώ άρτια."

"Δεν σκότωσα τη γυναίκα μου."

Ήταν το μόνο πράγμα που είπε. Με ένα νεύμα την χαιρέτησε και βγήκε από το δωμάτιο.

Το δικηγορικό γραφείο βρισκόταν μέσα στην πόλη. Η κίνηση στους δρόμους ήταν μεγάλη.

Άνθρωποι μόνοι τους, χωρίς καμιά ομοιότητα μεταξύ τους· κι αν υπήρχε, δεν την άφηναν να φανεί.

Όλα του φαίνονταν ματαιόδοξα. Τίποτα δεν φαινόταν αρκετά ενδιαφέρον.

Είχε χάσει τον έρωτα της ζωής του.

<><><><><><><><><><><><><><><><>

Το βράδυ ήταν πολύ ζεστό. Το ένιωθε από το πρωί, ότι θα βασανιζόταν αρκετά με τη βόλτα του εκείνη τη νύχτα.

Τον είχε πιέσει ο Bruce να πάνε να πιουν ένα ποτό μαζί, κάτι που συνήθιζαν να κάνουν παλαιότερα.

"Θα είμαι πτώμα μετά τη δουλειά," είπε προς υπεράσπιση του ο Andrian.

Η αλήθεια ήταν πως δεν είχε όρεξη να βγει έξω με τέτοια ζέστη, ιδίως μετά από μια δύσκολη μέρα στην δουλειά.

"Θα περάσουμε καλά, γκρινιάρη," αντιτάχθηκε ο Bruce με το αυτάρεσκο χαμόγελό του. "Θυμάσαι ότι και τις προηγούμενες φορές ήταν μια χαρά. Και τις προηγούμενες φορές είχαμε παρόμοιο διάλογο."

"Ειλικρινά δεν βαριέσαι να το κάνεις αυτό συνέχεια;"

"Το να βλέπω ότι ακόμη μπορώ να σε πείσω, είναι η καλύτερη μου ευχαρίστηση," αποκρίθηκε εύθυμα ο φίλος του και τον κοίταξε στα μάτια.
"Φρόντισε να είσαι έτοιμος στις δέκα."

Ο Andrian έγνεψε ένοχα.
Το γέλιο του Bruce ήταν ο πιο δυνατός θόρυβος που ακούστηκε στο δωμάτιο και μετά και πάλι, βυθίστηκε στη σιωπή. Η κλήση είχε τερματιστεί.

Πράγματι, ήταν έτοιμος στις δέκα. Περίμενε στην είσοδο του σπιτιού του φίλου του.

Μόλις τον είδε να βγαίνει, σχολίασε ειρωνικά, "πάντα αργοπορημένος."

"Πάντα εύπιστος," απάντησε στον ίδιο τόνο εκείνος, αλλά με έξτρα δόση χαμόγελου.

Μπήκαν στο αμάξι, ο Andrian στην θέση του οδηγού και ο Bruce στην θέση του συνοδηγού.

Η διαδρομή ήταν ελάχιστη, οπότε πολύ γρήγορα έφτασαν στο μπαρ που είχαν κανονίσει να πάνε.

Ο χώρος μύριζε έντονα τσιγάρο, παρόλο που δεν υπήρχε ασφυκτικά κόσμος μέσα.

Κατευθύνθηκαν στην μπάρα και κάθισαν δίπλα-δίπλα, όπου παρήγγειλαν δύο διπλά ουίσκι.

Γυναικείες φωνές απλώθηκαν στο χώρο και σταδιακά ξεθώριασαν. Το βλέμμα του Andrian ανεπαίσθητα έπεσε πάνω στην γυναικοπαρέα.

Ήταν τέσσερα κορίτσια, δύο κοκκινομάλλες, μια ξανθιά και μια μελαχρινή. Οι κοκκινομάλλες φαίνονταν πανομοιότυπα ίδιες, οπότε υπέθεσε πως είναι δίδυμες.

Σταμάτησε να τις κοιτά, όταν ήρθαν οι παραγγελίες και αφιερώθηκε στο ποτό και στον φίλο του.

Μετά από κάποια ώρα, και αφού ο Bruce είχε βγει έξω να κάνει ένα τηλεφώνημα -στο μπαρ δεν είχε σήμα-, ένιωσε ένα απαλό άγγιγμα στην πλάτη του. Γύρισε και είδε την μελαχρινή κοπέλα από την γυναικοπαρέα να τον κοιτάζει. Απευθείας, πρόσεξε το αψεγάδιαστο πρόσωπό της.

"Εμ, γεια," του είπε διστακτικά και ύστερα γύρισε στην παρέα της με ένα άβολο γέλιο.

Ο Andrian την κοίταξε χαμογελώντας ζεστά.

"Andrian."

"Alina."

<><><><><><><><><><><><><><><><>

Αυτό είναι το πρώτο κεφάλαιο της ιστορίας!

Πώς σας φάνηκε;
Τι πιστεύετε για την ιστορία;

Είμαι διακοπές!! Οπότε ναι, ετοιμαστείτε για κεφάλαια σχεδόν κάθε μέρα στις ιστορίες μου.

Καλό απόγευμα!