De oude vrouw schraapt haar keel en opent haar mond om iets te zeggen, maar voor ze een woord heeft kunnen zeggen komt Imke er tussendoor.

'Kijk eens moeder en lekker bakje kruidenthee,' zegt Imke tegen ons. We bedanken haar tegelijkertijd.

'Maar vertel wat u wou vertellen,' zeg ik nieuwsgierig en zie een glimlach op haar mond verschijnen. Ik ga er beter voor zitten en open mijn oren nog beter.

'Ik snap dat je wordt overvallen, maar jij bent de uitverkorene met de enigste magische kaart. Je hebt de kaart bij toch?,' vraagt ze aan me. Ik knik wild met mijn hoofd. 'Zou ik hem even mogen vast houden?'

'Natuurlijk mevrouw,' reageer ik beleefd, ondanks piraten natuurlijk nooit beleefd zijn. Ze lacht.

'Spreek me maar gewoon met Isabel aan,' lacht ze.

'Oké,' zeg ik als reactie. Ik pak de kaart uit mijn lange piratenvest, waarin die in een binnenvak zit verbogen. Opgerold tover ik hem te voorschijn en over handig de kaart aan Isabel.

'Hij ziet er nog goed en onbeschadigd uit. Had jij hem al heel lang?,' merkt ze op en kijkt even naar me op, terwijl ze met haar duim over de kaart wrijft.

'Niet eens een week. Ongeveer-.'

Ik word ruw onderbroken door een harde donderslag, waarvan ik enorm schrik. Isabel en Imke lijken er niet geschrokken van te zijn. Imke die op een stoel, naast haar moeder zit kijkt meteen naar buiten. Haar ogen worden groot, ze lijkt wel versteend. Ze houdt haar adem in en verroert zich niet. Ik ben van de schrik bekomen en kijk ook naar buiten. Helaas zie ik niks en ik kijk terug naar Imke, wie niet meer met grote ogen naar buiten zit te kijken.

'Imke, wat was er?,' vraag ik aan haar.

'Niks, praat maar gewoon verder,' zegt ze op een afwezige toon. Er gebeuren hier nh al vreemde dingen!

'Ik had de kaart een paar dagen terug gevonden in een schip,' leg ik verder aan Isabel uit.

'Begreep je de geheime aanwijzingen?,' vraagt de oude vrouw nog altijd door na mijn uitleg.

'Heu... geheime aanwijzingen?,'vraag ik vereard.

'Moeder, zal ik de kaart even mee mogen nemen om eventuele verdwijningen van de geheime aanwijzingen te controleren?,' vraagt Imke aan haar moeder. Ze kijkt haar moeder aan.

'Natuurlijk, lief kind van me,' beantwoord ze de vraag van haar dochter. Ik hoor een vreemde toon in hun stemmen, waardoor ik een wenkbrauw optrek en hun met een opgetrokken wenkbrauw aankijk. Imke pakt de kaart uit de handen van haar moeder, waarna ze opstaat en de kamer uitloopt. Ik volg haar met mijn blik, maar snel slring ik op en zet ik wen achtervolging in achter Imke aan.

'Laureline, wat ga je doen?,' vraagt Isabel verward.

'Er is hier iets niet pluis. Ik ga het meteen tot de bodem uitzoeken,' zeg ik en haast me dan gauw achter Imke aan. Ik verlaat de kamer en loop de gang in. Aan het eind van de gang zie ik Imke de voordeur openen, daarna stapt ze naar buiten en sluit weer de deur achter zich. Ik ren door de gang en kom aan bij de voordeur. Er is geen raam in de deur waar ik door heen kan gluren. Zachtjes open ik de deur en gluur via een kiertje naar buiten. Imke is niet te zien, zou ze weg zijn?
Zonder twijfel duw ik de deur verder open en stap ik naar buiten. Ik zie meteen Imke weer. Ze staat bij de rots aan de andere kant van de zee. Niet alleen, maar samen met twee andere mensen. Wie zijn dat?