'Heu... de dochter van de eerste vrouwelijke kaartenmaker?,' vraag ik verward.

'Ken je haar niet? Isabel Pennets!' roept de mevrouw verbaasd uit. Ik schud met mijn hoofd.

'De naam Isabel Pennets ken ik wel, die staat op deze kaart geschreven,' zeg ik en haar ogen vergroten.

'Ik zal je meenemen naar het huis van mijn moeder. Vertel eens, wie ben jij en waar kom je vandaan?,' zegt de vrouw vriendelijk en nieuwsgierig. Ik heb geen andere keuze en besluit met haar mee te gaan. 'Je bent de uitverkorene om mijn moeder te ontmoeten en te luisteren naar wat ze te vertellen heeft. Meer dan dat weet ik niet.'

'U verrast me! Ik ben Laureline en kom vandaag pas aan na 3 dagen te reizen met een schip vanaf Lanine, maar ik kom oorspronkelijk uit Bourgsland,' vertel ik. Haar ogen worden groter. Zou ik hier ook al bekend zijn?

'Ssst! Stil eens,' zegt Imke en snoert me meteen de mond. We horen twee stemmen met elkaar discussiëren. Ze spreken zachtjes, maar zodra het hun opvalt dat we stil zijn zwijgen ze. Ik herkende volgens mij een stem, maar durf zijn naam niet zeggen. Straks is het die persoon helemaal niet. 'Vreemd, ik dacht even dat ik mensen hoorden. Kom Laureline, dan gaan we verder.'

'Vreemd kan je het wel stellen ja. Ik meende een stem te herkennen,' zeg ik en doe alsof ik gek geworden ben. Daar schrikken ze vast wel van. Imke kijkt me vragend aan, maar glimlacht dan.

De zon staat al hoog aan de lucht en Imke en ik komen aan in een vrij klein dorp aan. Het dorpje bestaat uit niet meer dan zes kleine huisjes. Het is opgevrolijkt met een witte verfkleur. Ze klopt op een deur en wacht dan even.

'Aaah! Mijn lieve dochter Imke, wat is er mijn liefje?,' vraagt er een oude vrouw, die in de pas verschijnt.

'Lieve moeder, ik heb een uitverkorene bij me,' verteld Imke en de oude vrouw kijkt naar mij. Haar ogen vergroten, maar al gauw draait zich om en denkt ons beiden om binnen te komen. We volgen haar en ik stap als laatste naar binnen. De deur sta ik achter me en volgen hun verder. We mogen onze schoenen zo te zien aanlaten.

'Zoek een plekje, willen jullie iets te drinken?,' vraag de oude vrouw. Ik neem plaats op de bank naast een mooie raam. Het raam kijkt uit op de zee, wat een prachtig beeld oplevert om dit tijdstip.

'Moeder, ik regel wel het drinken. Laureline, wil jij iets te drinken?,' vraagt Imke aan me.

'Wat voor drinken hebben jullie hier?,' vraag ik aan haar.

'We hebben kruidenthee, groentesap en fruitsap,' beantwoord Imke mijn vraag.

'Doe maar kruidenthee,' reageer ik en ze loopt een open keuken in. Ik zie haar een theepot pakken en hem vullen met kraanwater. Daarna draait ze zich om en zet een fornuis aan, ze zet iets over de fornuis heen. De theepot wordt er bovenop gezet.

'En wat is je naam meisje?,' vraagt de oude vrouw aan me, die tegen over me in een stoel is gaan zitten.

'Mijn naam is Laureline mevrouw. Ik heb van uw dochter Imke te horen gekregen dat u één van de eerste vrouwelijke kaartenmaker bent. Daarna zei ze dat ik een uitverkorene ben, kan u me daar meer over vertellen?,' leg ik uit en haar ogen vergroten zich, net zoals net in de deur opening. Ze gaat recht op zitten en gaat meer naar voren zitten.