Heshiena's Point of View

Dumadagundong na naman ang malakas na kidlat at kulog sa kalangitan. Sa sobrang lakas nito't baka pagkakamalan ng karamihan na si Zeus ang may gawa. Sinabayan pa ito ng malakas na ulan dahil sa emosyong hindi ko mapigilan.

I've messed up . . .

"Chry, please . . ." pagmamakaawa ko sa kaniya. Ilang ulit ko na siyang tinawag sa pangalan niya, pero patuloy lamang siya sa paglalakad. "I didn't mean to—" Hindi natuloy ang gusto kong sasabihin nang bigyan niya ako nang masamang tingin.

Napalunok ako ng sariling laway.

"Hindi ko intensyong gawin 'yon. Hindi ko alam kung paano ko nagawa 'yon."

I impetuously bit my lower lip to restrain my tears from falling. The tightness in my chest doubled when I saw how others looked at me. Their gaze was piercing right straight to my soul.

"I'm sorry . . ." I apologetically said under my cracking voice. Hindi ko na napigilan ang sariling humahagulgol ulit ng iyak. "I only meant for t—"

"The damage has been done, Heshiena!" Chry bellowed. "You prevent everyone from reflecting and rob them of their right to remember those valid feelings. You robbed them from their rights to redeem themselves on their own terms." Umiiyak pa ring wika niya. "Your sorry is pointless!"

With that finality in her voice, she turned her back so did everyone until they lost in my sight.

Napaatras ako. Napakagat ng aking ibabang labi. My eyes dropped on the floor. I balled my fists as I gritted my teeth at the same time. Napalunok ako ng laway kasabay ng pagbuhos muli ng aking mga luha.

I didn't make any sounds. I cried silently.

Ang sakit.

And I didn't mean any of this to happen.

"I am frightened to lose every one of you . . ." I whisper.

Sa bawat pagbuhos ng aking mga luha, mas naging doble ang lakas ng ulan. Napatingin ako sa taong nasa isang tabi. As usual, nakasandal siya sa dingding habang nakapamulsa. Nagkasalubong ang tingin naming dalawa.

He looked at me with sadness on his eyes. He attempted to approach, but I was quick to take a two step backwards. Nahinto rin siya. Ang malungkot niyang tingin ay nadagdagan ng pagtataka.

"Please . . ." I pleaded under my sobs, "don't you dare take another steps," binalaan ko siya. Muli kong nakita ang nagtataka niyang tingin. "You're a liar," I continues.

Nagulat siya sa sinabi ko. The sadness and confusion in his eyes quickly faded. Pinalitan ito ng walang bahid na kahit ano'ng emosyon. I saw his lips moved so did his Adam's apple too. And remained silent.

"How could you do this to me, Mavros?" panunumbat ko sa kaniya.

Nagbagsakan ulit ang aking mga luha nang wala akong makuhang sagot. I quickly noticed the darkness gradually gathered under his feet. Pero kahit na ano mang gawin niya, hindi niya ako kayang malapitan. I smiled victoriously when he warned me with his intense black eyes.

That didn't even flinch. And plastered a painful smile on my lips.

Mavros' face softened.

Pero walang epekto sa akin. Because that was his ways to deceive me. Everything was nothing but all lies. Hanggang ngayon panay tulo pa rin ang aking mga luha.

"Heshiena . . ." ang kaniyang tawag sa akin sa pangalan.

Tinignan ko siya ng masama.

"Stay away from me, Mavros," ang aking pagbabanta sa kaniya. "Scared of losing me in your sight?" He was taken aback from what I said.

Panandalian siyang napatulala. Habang ako naman ay tila gustong umalis sa lugar na ito. Hindi ko alam kung saan. Hindi na ako nag-abala pang punasan ang mukha ko dahil walang tigil pa rin ang pagragasa ng luha ko.

Chry was right.

It's all making sense now.

Lahat ng nangyayari sa paligid, nagsimula sa akin. Ngayon, ang pamilyang hinahanap ko, ako na naman ang sumira. Pagod na pagod na ako.

Tinignan ko si Mavros. Muli ko siya nginitian nang mapait.

When I finally got the right timing, I instantaneously snap my fingers. Sa isang iglap nasa ibang lugar na ako. Mabilis akong napatakbo papunta sa tabing daan nang marinig ko ang malakas na busina ng isang paparating na kotse.

The driver cussed me to the death.

Nginitian ko lamang ang naging remarks niya. I scanned the surroundings so I could know where I am. My eyes grew wider when I heard a faint laughter of children. Tila naglalaro ang mga ito. Sinundan ko ang kanilang mga boses.

Biglang sumikdo nang mabilis ang aking puso.

Sobrang pamilyar . . .

Napakagat ako ng aking ibabang labi. Tumigil ang paa ko sa isang kulay pulang gate. The tears that I have been trying to stop once again burst as if a fountain. Nasa labas ako ng gate ng orphanage na dati kong tinutuluyan.

Sumikip na naman ang aking dibdib.

Hanggang dito sa kinatatayuan ko, rinig na rinig ko ang samu't saring ingay na gawa ng mga bata. Naglakad ako papalapit, at sumilip. A bitter smile impetuously plastered upon my lips.

"Sister Isabel . . ." Ang aking bulong nang mahagilap siya ng aking mata sa hindi kalayuan. Pero mabilis akong umatras, at iniling ang aking ulo. "No." Mabilis na pagtalikod ang nagawa ko nang muling bumuhos ang aking mga luha.

I don't want them to see me like this.

If they did, they will eventually think that Kitrina is neglecting me.

Which is not true.

Naglakad ako palayo. "Palagi na lang." Hinawakan ko ang aking dibdib, at pinisil-pisil ito, nagbabakasakaling gumaan ang pakiramdam. "Nakakapagod." I commented under my unending sobs.

The concept of the family that I longed for has been destroyed. Ang kaibahan nga lang, hindi ang malas ang mismong sumira.

It is I who ruined it.

Muli akong lumunok. At napahagulgol ng malakas na iyak. Because of how helpless I am, I squatted down and covered my face with both of my palms. Hindi ko na inisip kung may makarinig o makakita man sa sitwasyon ko. Some might think, I already lost my sanity.

Ang gusto ko lang ay ilabas ito lahat.

"Maybe, I was brought to the world only to inflict pain." Hindi ko nagawang pigilan ang sariling boses na bumiyak. "Might be my life's purpose after all." I scoffed distastefully because of the thought.

A bittersweet smile gradually plastered upon my lips as the laughter of the children echoed in my ears. Their innocence is pure and are free from the knowledge of evil.

I scoffed in disbelief because at the back of my head wishing to myself that I should've stayed as a child. Despite knowing that it's improbable.

Sumagi sa isipan ko ang mga alaalang naiwan ko sa orphanage. Napatawa ako nang mapait. What I left was nothing impactful.

But me near the gate of my once home, everything felt so near yet so far.