Heshiena's Point of View

Dumadagundong na naman ang malakas na kidlat at kulog sa kalangitan. Sa sobrang lakas nito't baka pagkakamalan ng karamihan na si Zeus ang may gawa. Ang totoo naman ay dahil ito sa aming dalawa ni Chry. Sinabayan pa ito ng malakas na ulan sa emosyong hindi ko mapigilan.

I've messed up . . .

"Chry, please . . ." pagmamakaawa ko sa kaniya. Ilang ulit ko na siyang tinawag sa pangalan niya, pero patuloy lamang siya sa paglalakad. "I didn't mean to―" Hindi natuloy ang gusto kong sasabihin nang bigyan niya ako ng masamang tingin.

Napalunok ako ng sariling laway.

"Hindi ko naman intensyon na gawin 'yon. Hindi ko alam kung paano ko nagawa 'yon."

I impetuously bit my lower lip to restrain my tears from falling. The tightness in my chest doubled when I saw how others looked at me. Their gaze were piercing right straight to my soul.

"I'm sorry . . ." I apologetically said under my cracking voice. Hindi ko na napigilan ang sariling humahagulgol ulit ng iyak. "I only meant for t―"

"The damages has been done, Heshiena!" Chry bellowed. "You prevent everyone to reflect and rob them of their right to remember those valid feelings and of their rights to redeem themselves on their own terms." Umiiyak pa ring wika niya. "You sorry is pointless!"

With that finality in her voice, she turned her back so did everyone, until they lost in my sight.

Napaatras ako. Napakagat ako ng aking ibabang labi. My eyes dropped on the floor. I balled my fist as I gritted my teeth at the same time. Napalunok ako ng laway kasabay ng pagbuhos ng aking luha.

I didn't make any sounds. I cried silently. Ang sakit.

And I didn't meant any of this to happen.

"I am frightened to lose everyone of you . . ." I whispers.

Ang ulan sa labas mas lalo lang lumakas. The lightning and thunder weren't as aggressive as earlier. Pero nandito pa rin.

Ang ulan sa labas mas lalo lang lumakas. The lightning and thunder weren't as aggressive as earlier. Pero nandito pa rin.

Sa bawat pagbuhos ng aking mga luha, mas naging doble ang lakas ng ulan. Napatingin ako sa taong nasa isang tabi. As usual, nakasandal siya sa dingding habang nakapamulsa. Nagkasalubong ang tingin naming dalawa.

He looked at me with sadness on his eyes. He attempted to approach, but I was quick to take a two step backwards. Nahinto rin siya. Ang malungkot niyang tingin ay nadagdagan ng pagtataka.

"Please . . ." I pleaded under my sobs, "don't you dare take another steps," binalaan ko siya. Muli kong nakita ang nagtataka niyang tingin. "You're a liar," I continues.

Nagulat siya sa sinabi ko. The sadness and confusion in his eyes quickly faded. Pinalitan ito ng walang bahid na kahit ano'ng emosyon. I saw his lips moved so did his Adam's apple too. And remained silent.

"How could you do this to me, Mavros?" panunumbat ko sa kaniya.

Nagbagsakan ulit ang aking mga luha nang wala akong makuhang sagot. I quickly noticed the darkness gradually gathered under his feet. Pero kahit na ano mang gawin niya, hindi niya ako kayang malapitan. I smiled victoriously when he warned me with his intense black eyes.

That didn't even flinch. And plastered a painful smile on my lips.

When I finally got the right timing, I instantaneously snap my finger. Sa isang iglap nasa ibang lugar na ako. Mabilis akong napatakbo papunta sa tabing daan nang marinig ko ang malakas na busina ng isang paparating na kotse.

The driver cussed me. Pinunasan ko ang mga luhang walang tigil sa pagragasa. Iginala ko ang aking mata para alamin kung nasaan ako. To my surprise, nasa labas pala ako ng gate ng orphanage na dati kong tinutuluyan.

Sumikip na naman ang aking dibdib. Hanggang dito sa kinatatayuan ko rinig na rinig ko ang samu't saring ingay na nanggaling sa mga bata. Naglakad ako papalapit sa gate, at sumilip. A bitter smile impetuously plastered upon my lips.

"Sister Isabel . . ." bulong ko nang makita ko siya sa hindi kalayuan. "No." Mabilis na pagtalikod ang nagawa ko nang muling bumuhos ang aking mga luha.

Naglakad ako papalayo.

"Palagi na lang." Hinawakan ko ang aking dibdib, at pinisil-pisil ito, nagbabaka-sakaling gumaan ang pakiramdam. "Nakakapagod." I commented under my unending sobs.

The concept of the family that I longed for has been destroyed once again. Ang kaibahan nga lang, hindi ang malas ang mismong sumira.

This time, it was me who ruined it.

Muli akong lumunok. At napahagulgol ng malakas na iyak. Because of this, I squatted down and covered upon my face with both of my palms. Hindi ko na inisip kung may makarinig o makakita man sa sitwasyon ko. Ang gusto ko lang ay ilabas ito lahat.

"Oh, you poor soul."

Nahinto ako sa paghagulgol ng iyak nang makarinig ako ng boses babae. At presensyang napakabigat. Tumingala ako para tignan siya. Tila nagsiatrasan ang mga luha ko nang makita ko ang hitsura niya.

Nakakapanindig balahibo.

She's beautiful, but her aura brings a feeling of sinister. She had a terrifying red eyes and a smile like a serial killer that plastered upon her lips. She wears black toga, an ancient Greece's clothing. She is a slender woman with pale skin, long, straight hair and blood-red lips.

"You're Eris," I immediately said when she took out her golden apple. "What are you doing her―"

Napabalikwas ako ng bangon nang kinapos ako ng hangin. Napahawak ako ng aking dibdib. At napapunas ng pawis sa noo. I was immediately placed my palm above my eyebrows to prevent myself from getting blind from the sunbeam.

"That dream . . ." bulong ko sa aking sarili, "is terrifyingly odd," dagdag ko pa. "Why would Eris appeared in my dream?" tanong ko sa aking sarili.

Was it a dream or a premonition?