LOTUS

Habang unti-unting pumapasok ang kamalayan sa akin, natagpuan ko ang  sarili sa isang estado ng disorientation. Ang malambot na liwanag ng umaga ay nasala sa mga puting kurtina, na nagdulot ng mainit na liwanag sa kabuuan ng silid. Iminulat ko ang aking mga mata, pinagmasdan ko ang mga nasa paligid— everything is strange.

Dahan-dahan akong umupo, unti-unting bumabalik sa akin ang mga pangyayari  kagabi sa bar— as in lahat.  The realization hit me, as I glanced around the room.

Napagtanto ko na nasw condo unit ako ni Zephyr ngayon...

I rubbed my forehead as I tried to collect my thoughts, habang sinusubukan kong alalahanin kung bakit ako napunta sa ganitong estado at ang lahat pangyayari  kagabi, bumukas ang pinto ng kwarto.My heart skipped a beat as Zephyr entered, a towel slung around his neck, his hair still damp from a recent shower. Mukhang papasok na siya dahil sa puting tshirt at itim na pants na suot niya. My gaze involuntarily trailed over his form, taking in his casual attire that clung to his well-defined physique.

"Hey, you're awake." He offered me a warm smile while walking towards where I am. May dala siyang wooden tray na sa tingin ko ay pagkain ang laman.

I cleared my throat, "Yeah, I... I guess I am." Awkward ako  na ngumiti.

Zephyr placed the tray on the bed, revealing a plate of french toast, sandwich, sliced orange fruits, and hot chocolate that looked deliciously tempting. My stomach rumbled in response, and I realized just how hungry I was. Bukod kasi sa alak at fries na pulutan kagabi ay wala nang ibang laman ang tiyan ko.

"I thought you might be hungry," he said, his voice gentle as he pulled up a chair next to the bed. Iniabot niya sa akin ang  spoon at fork na agad ko naman na kinuha. "Kumain ka ng marami."

"Thank you," I gave him a half smile. "How about you?"

"I'm full, kumain na ako kanina pa."

Between bites, I managed to muster a question. "What time is it?"

He glanced at his wristwatch before meeting my gaze again. "It's 9 am."

Halos mabulunan ako nang marinig ko ang sinabi niya. "9 am? Are you serious? Late na ako!"

.Don't worry too much. You needed the rest, and I thought you might appreciate a bit of a slower start to the day," natatawa niyang sabi.

Napabuntong hininga ako. "Thank you for taking care of me last night but I have to go, late na ako for my shift."

His smile was warm, his gaze steady as he looked at me. "It was the least I could do."

I pushed the tray aside and swung my legs over the edge of the bed. "I should get going. I'm really late for work."

Zephyr stood up, "I'll give you a ride back. Just let me know when you're ready."

"Thank you for the offer, but I think I'll stick with commuting today."

"You sure?"

"Yes, thank you. I owe you big, babawi na lang ako sa susunod."

I gathered my belongings, my steps hurried as I made my way out of the condo. Hindi ko maiwasan na i-appreciate ang kindness ni Zephyr.

He offer his condo, he even let me sleep on his bed, he cooked breakfast for me, and he also offer me a ride. Such a gentleman.

Sumakay na ako ng taxi, mabuti na lang at hindi traffic kaya  mabilis din akong nakarating sa bahay. As I entered my home, before I could even make it upstairs to my room, I was stumbled upon by my mom.

She looked at me with a curious expression, "Lotus, dear, where were you last night? Bakit hindi ka umuwi?"

"Mom, I'll explain later. I'm running really late for work right now."

Before she could press further, I hurried up the stairs, making my way to my room. I  quickly grabbed fresh clothes and headed to the bathroom for a quick shower. Once dressed, I made my way to my walk-in closet, selecting an outfit,.

Nang matapos ay mabilis pa sa alas kwartong lumabas ako ng kwarto at dumiretso sa garahe. Sumakay na ako ng kotse ko at nagmaneho patungo sa ospital.

"Late, Dra. Lee?"  Dra. Mylene Morales, a pediatrician called out with a knowing smile.

I sighed, offering a sheepish grin. " It's a first for me, I promise."

She chuckled, her eyes twinkling with amusement. "Well, even the most punctual of us have our off days. Just make sure it doesn't become a habit."

"Hidni na po mauulit," aniko.

As I moved through my rounds, attending to various patients and their needs, a subtle sense of dizziness began to settle within me. At first, I brushed it off, attributing it to the busy morning and the lingering effects of the previous night's activities. However, as time passed, the sensation intensified, and I found it increasingly difficult to ignore.

"Dr. Lee, are you feeling okay?" tanong ni Nurse Karylle.

"Just a bit tired, I think," mahiksing tugon ko.

"Hindi ka po mukhang okay, kanina pa po kiya pinagmamasdan Dok," aniya.

"All right, maybe I'll take a quick break," pinilit ko na ngumiti

Tumungo ako sa pantry para kumuha  ng tubih As I sat there, I couldn't help but to be haunt by the memories of last night. Given na guwapo  si Zephyr, mas lalo pa siyang pinaguwapo ng ginawa niyang pagmamalasakit sa akin last night. Isa pa sa ipinagpapasalamat ko sa kaniya ay wala siyang ginawang masama sa akin. His action spoke too much volume  about his character.

Habang naglalakad ako patungo sana sa emergency room ay nakasulubong ko si Nurse Imee sa hallway.

"Dr. Lee, I need to talk to you," aniya.

"What's wrong? Is there a patient emergency?"

"It's Ms. Ponteres, Dr. Lee. She's having a really tough time with her leukemia. Her condition has worsened. Mukhang hindi niya na kakayanin pa ang gamutan."

"What's her current status?"

"She's stable for the moment, but her condition is deteriorating," tugon ni Nurse Imee.

"Keep monitoring her, I'll pay her a visit."

Tumango lang si Nurse Imee saka kami naghiwalay ng direksyon, nagtungo na ako sa kwarto ni Margaux para kumustahin siya.

"Doc Lee," nakangiti niyang sabi

"How are you feeling, Margaux?" tanong ko,

Margaux managed a faint but appreciative smile. "I've had better days, Lotus. But I'm holding on. Magaling ang doktor ko, alam kong anytime soon ay gagaling na rin ako."

Lumapit ako sa kaniya para i-check ang heart beat niya. Fortunately, normal naman ito.

"Your heartbeat sounds steady," I comment. "And your vital signs are within normal ranges. However, I'll be reviewing your test results to get a clearer picture of your current status."

"Lotus," aniya at marahan akong hinawakan sa braso. "Magiging maayos naman ako ‘di ba?" tanong niya.

Hindi na ako nakasagot matapos bumukas ang pinto. Iniluwa nito ang isang guwapo at matangkad na lalaki. Matipuno ang katawan niya, mestizo, at napakabango. May dala siyang bulaklak at basket na may prutas.

Saglit na nag-lock ang mga mata namin sa isa't-isa, ngumiti siya bago tuluyan na pumasok sa kwarto.

Margaux's eyes brightened at the sight of him. "Zephyr, you're here."

"Hey, Tita Margaux," aniya at humalik sa pisngi ng kaibigan ko nang makalapit. "Miss me?" dagdag niya habang inilalagay ko ang basket at bulaklak sa side table matapos ay hinila ang monoblock chair at umupo sa tabi ng bed ni Margaux.

"Naabala ba kita?" tanong ni Margaux  sa nag-aalalang tono.

"Of course not , I wanted to check on you, Tita. Tinawagan ako ni Mommy kahapon. How are you?"

"I'm doing fine, magaling kasi ang doktor ko," ani Margaux. Pilya siyang ngumiti at pagka ay tinitigan ako  "Zephyr, have you met Lotus?" Margaux's voice held a playful tone as she introduced me. He turned his gaze toward me, sinsero siya na ngumiti.

"Hindi pa tita," sagot niya. "You know how busy I am, after my break up with that girl e isinubsob ko na ang sarili ko sa trabaho." He smile bitterly

Inside, my heart raced with memories of the bar and our shared conversations. But I played along, acting as though I had no prior knowledge of him.

"Siya na ba ang anak ni Ate Nadia?" usisa ko. "Binata na pala.*

"Zephyr, this is Lotus, a brilliant doctor and a wonderful friend.   And you know, Lotus, itong pamangkin kong si Zephyr, six months na 'yang single. Hinahanapan ko na ng mapapangasawa." Natatawang pagpapakilala ni Margaux sa amin. "You two can make a good couple."

Lihim akong napangiti sa hindi ko malaman na dahilan ngunit pinigilan ko rin sa pamamagitan ng pagkagat sa pang-ibabang labi ko

Zephyr chuckled softly, his eyes twinkling with amusement. "Is that so, Tita? Well, that's certainly an interesting thought."

"Life is unpredictable, you know. Sometimes, unexpected connections can lead to the most beautiful relationships. Malay ninyo, kayo pala ang itinadhana." Malawak ang kaniyang ngiti habang inililipat ang tingin sa aming dalawa.

"Why not?" wika ni Zephyr na halatang sumasakay sa sinasabi ng tiyahin niya. Muling nagnakaw ng tingin si Zephyr, matagal-tagal niya rin akong tinitigan bago inilipat ang atensyon sa fruit basket.

"Mauuna na ako, magra-rounds pa kasi ako e. Maiwan ko na muna kayo," paalam ko.

"Bumalik ka, dok," nakangiting sambit ni Margaux. "Dalawa kaming pagagalingin mo, ako sa leukemia ko. At itong si Zephyr, sa takot niya sa mga babae."

With a smile, I respond and exit Margaux's hospital room. As the door softly shuts behind me, a sense of relief washes over me, freeing the tension I didn't realize I was holding. Taking a moment to collect myself, I draw in a deep breath and let it out slowly.

Habang naglalakad ako ay may nakasalubong ko ang apat na nurses, they we're chatting loudly but when Nurse Riley  saw me ay sinenyasan niya ang mga kasama. Humina nang humina hanggang sa nawala ang  ingay nila.

"Good afternoon dok," sabay-sabay nilang bati na ismo mga batang napagalitan.

"Good afternoon, where are you going?" tanong ko.

"Magla-lunch po sa laba, manlilibre daw po si Dra. Conception e. Nandoon na nga po 'yong iba e," sagot ni Nurse Camille.

"Gano'n ba? Sige, make sure you can make it in time ha. Bumalik kayo agad," tugon ko.

"Yes dok," sabay-sabay na naman nilang sagot.

"Dok, ikaw po? Hindi ka po ba sasabay sa amin?" tanong ni Nurse Kelwyn.

"Nah, I'm full, kayo na lang." Ngumiti ako.

They bid their good bye at sabay-sabay na umalis, ako naman ay nagtungo sa break room para mamahinga saglit bago ako magtrabaho ulit.

Nakakaramdam ako ng pagpintig ng ulo, medyo nahihilo ako at mukhang may hang over pa ako mula sa isang case na ininom kagabi. Hindi ko alam kung nakailang bote kami ni Zephyr, na-enjoy ko ang pakikipagkwentuhan  kaya hindi ko na namalayan.

Umupo ako sa couch at isinandal ko ang ulo sa pader, saglti na ipinikit ko ang mga mata ko bago ko buksan muli nang maramdaman ko ang pagwawala ng tiyan ko.

My stomach grumbled as I fumbled in my pocket for my phone. I dialed McDonald's numbers, segundo lang ang lumipas bago may sumagot sa tawag ko.

"Hello, welcome to McDonald's! My name is Jaz, how can I help you today?" Isang babae ang sumagot mula sa kabilang linya.

I cleared my throat before replying, "Hi, I'd like a Big Mac meal with coke, aside chicken nugget and McFloat please."

That's my usual order, madalas ko kasing nakakalimutan na magpaluto kay Manang dahil sa dami ng trabaho ko kaya umoorder na lang ako at  dito na lang din ako kumakain.

As I waited for my order confirmation, the hospital intercom chimed, and Nurse Isaac's voice broke through,

"Dr. Lotus, could you please come to the emergency room?"

Setting my phone aside, I sighed softly. It seemed like my McDonald's plans would have to wait.

Nagtungo nabako sa emergency room,  nang maaninang ako ni Nurse Isaac ay agad siya na lumapit sa akin.

"Dok, meron tayong  14-year-old na pasyente, lalaki na kakarating lang. Biktima siya ng hit and run. Buti na lang at minor lang ang mga sugat niya," paliwanag ni Nurse Isaac,

"Where is he?"

"This wat dok."

Naglakad kami papunta sa isang section na may takatabing na kurtina– isang binatilyo ang nadatnan ko, maputla ang mukha at nanlalaki ang mga mata sa takot. L

umapit ako sa kanya na may matamis na ngiti. "Hello, I'm Dra. Lee. Anong pangalan mo"

"M-Mark," bulong niya habang nakayuko.

"Nice to meet you, Mark. Puwede mo ba sabihin sa akin kung ano ang nararamdaman mo?

"M-Masakit po ang binti ko," tugon niya.

I crouched down to his eye level. "Titignan lang ni Dok Lee kung ano ang nangyari at ano ang gagawin, okay? Dadahan-dahanin ko lang."

Tumango si Mark, humigpit ang pagkakahawak niya sa bedsheet. Maingat kong siniyasat ang kanyang binti, napansin ko ang ilang mga gasgas at mga pasa.

"Good news, Mark. Walang fractures. You're a lucky guy," nakangiting sabi ko.

Nakahinga siya ng maluwag. "Salamat po, Dr. Lotus Lee." Nakatutok ang mga mata niya sa I.D ko at tila binabasa ito.

"You're welcome. Ngayon, lilinisin natin ang mga gasgas na iyon at ibabalot natin ang iyong binti para gumaling ito. Baka sumakit ito ng kaunti, pero sisiguraduhin kong mabilis lang 'to gawin."

Habang ginagamot ko ang mga sugat niya, ay napapansin ko napangingiwi si Mark.
Nakatayo si Nurse Isaac at nakaalalay sa bata, paminsan-minsan ay inaabot niya ang  gasa at mga kailangan ko sa panggagamot.

"You're doing great, Mark. Almost done," pagpapalakas-loob ko sa kanya.  Nang nalinis at nakabalot ang binti niya at tinapik ko ang balikat ng bata. "All done. See, hindi naman gano'n kasakit diba?"

Isang mahinang ngiti ang nagawa niya. "Opo, salamat po."

Tumayo ako at lumingon kay Nurse Isaac. "Bantayan mo siya saglit, para lang masigurado niyang gumagaling siya."

"Yes dok," tugon naman ni Isaac.

Ngumiti ako kay Mark. "You're in good hands, alright? If you need anything or if the pain gets worse, don't hesitate to let the nurses know."

"Salamat po, Dr. Lotus, sa pag-aalaga sa akin."

Marahan kong ginulo ang buhok niya. "Anytime, Mark. Magpahinga ka na at magpagaling ka kaagad."