Drie weken lang maakte ik al schoon voor de familie Smith.
Er waren al een aantal dingen in die drie korte weken gebeurd die mijn aandacht trokken.

Elke keer als ik naar mijn goedkope kleine appartementje ging schreef ik in een klein boekje alle dingen op die ik tussen Nicholas en Lexi zag gebeuren.
Nicholas was erg kortaf tegen Lexi, ook al leek tijdens de eerste ontmoeting niks aan de hand te zijn. Lexi had me al een paar keer gevraagd mee te eten (wat ik erg waardeerde, want het eten was verrukkelijk en duur) en als Nicholas later aanschoof viel er een soort stilte. Lexi was voordat hij kwam veel spraakzamer, maar zodra hij aanwezig was veranderde zij.
Al was Nicholas natuurlijk erg mysterieus en hield hij overduidelijk een diep geheim zichzelf. Lexi ook. Mishandelde hij haar ook? Was ze zoals ik? Iemand die gered moest worden uit de klauwen van een roofdier?
Maar er waren geen blauwe plekken te zien. Ik had Lexi ook vaak met haar vriendinnen gezien en ik hoorde geen slechte dingen over hem. Ik vond geen enkel signaal in die paar weken dat hij haar iets aan deed. Misschien moest ik nog beter opletten.

Ondanks dat ik mijn vermoedens had kon ik niet stoppen met Nicholas te bewonderen. Zijn strakke kaaklijn, zijn prachtige ogen, die brede armen en dat pak waar hij altijd in liep. Ik vroeg me af of hij er in sliep.

Ik was er elke dag, behalve het weekend.

Toen ik de grote villa weer binnenkwam en in de woonkamer keek of er iemand was zag ik niemand.

"Lexi?" vroeg ik toen hardop om te kijken of ze echt weg was. Lexi hield van shoppen en ze was vaak weg om weer terug te komen met volle tassen.
Maar er was niemand.
Ik pakte de schoonmaakspullen voor de keuken en deed mijn oortjes in. Nicholas zat toch in zijn kantoor als hij niet op zijn werk was.

Ik zong mee met de muziek. Ik had het extra hard gezet en danste zelfs een beetje mee toen ik de inductieplaat schoonmaakte.
Ik maakte de kraan schoon met een anti-kalkreiniger en toen ik me omdraaide naar het keukeneiland om met mijn spons en allesreiniger het tafelblad schoon te maken stond ineens Nicholas daar in zijn joggingsbroek zonder shirt. Ik bevroor meteen en staarde naar zijn gespierde buik, borst en armen. Ik zag de aderen en ik keek hem toen aan. Ook zag ik zweetdruppels over zijn huid druipen. Snel deed ik mijn oortjes uit en wende mijn blik toen af.

"Sorry, sorry! Ik dacht dat er niemand thuis was of nou.. ik dacht dat je aan het werk was.. i-in je studeerkamer, sorry. Ik bedoel ehm... kantoor. Kantoor, ja," kwam het er bij totaal niet vloeiend uit en keek hem weer aan. Het was moeilijk om niet naar zijn lichaam te kijken.
Nicholas lachte en dit was de eerste keer dat ik hem zag lachen.

"Maak je geen zorgen," zei hij. "Ik was aan het sporten in de kelder,". Hij liep naar de grote koelkast en haalde een grote kan water met te voorschijn.
"Ik wist niet dat er een sportschool in de kelder zat," reageerde ik en hij moest lachen.
Hij pakte een glas en keek me toen aan. "Wil je ook? Of wil je liever iets anders?"

Wie was deze man? Wat was er gebeurd met de Nicholas die ik de afgelopen drie weken alleen maar kortaf heb zien doen? Zelfs tijdens de etentjes sprak hij niet. Niet eens over zijn werk. Het was gewoon stil. Ik ben maar drie keer wezen eten, maar alle keren waren bijzonder ongemakkelijk.

"Ik zit goed, dank je wel," zei ik netjes en begon rustig het keukeneiland schoon te maken.

Hij schonk zijn glas in en dronk deze helemaal leeg. Daarna schonk hij deze weer helemaal in en zette het glas op het gedeelte van het keukeneiland dat ik al had schoongemaakt en ging op de kruk zitten die er voor stond.
Hij ging op zijn telefoon en ik keek hem onopvallend aan.
Ik dacht na over elke zin die ik nu zou kunnen zeggen. Ik wilde meer over hem weten. Hij was zo dicht.

"Aan het werk?" vroeg ik toen voorzichtig.

"Altijd," antwoordde hij.

"Wat voor werk doe je eigenlijk?" vroeg ik om het gesprek levend te houden.

"Ik heb een eigen ruimte project," vertelde hij, maar bleef naar zijn telefoon staren.

"Echt? Wil je naar een andere planeet reizen? Of buitenaardse wezens ontdekken?" vroeg ik verder.

Nicholas keek me toen aan en legde zijn telefoon neer.

"Eigenlijk wel," zei hij toen en ons gesprek begon te rollen.
Nicholas had dus zijn eigen project jn de ruimtevaart. Hij had veel geld geïnvesteerd en het leek goed te gaan. Ze waren bezig met het bouwen van het ultieme ruimteschip. Hij had namelijk een zonnestelsel ontdekt met meerdere planeten die leken op Aarde. Deze was lichtjaren van ons vandaan en Nicholas had een groot plan om deze afstand sneller te kunnen reizen dan ooit te voren.
Hij was zo open over zijn werk en ik zag dat hij het ook leuk vond om te vertellen. Hij vertelde me veel interessante dingen, maar hij moest het me tussendoor nog extra uitleggen vanwege de moeilijke woorden die hij af en toe gebruikte.
Ik leerde ervan en dat vond ik ook erg leuk.

"Ik ben altijd al een fan geweest van de planeten en het sterrenstelsel. Vroeger wilde ik altijd een planeet zijn," zei hij lachend en ik zag dat hij zich schaamde.

"Hoe zou je dan heten?" vroeg ik nieuwsgierig.

"Nicktunus," antwoordde hij en we moesten allebei lachen.

"Dan is je droom dus echt uitgekomen," zei ik en pakte de emmer en begon deze langzaam te legen ik de wasbak.
Hij werd stil en ik keek hem aan. Ik zette de lege emmer op de grond.

"En wat is jouw droom dan?" vroeg hij toen.

Ik dacht na. Ik dacht hard na.
Had ik een droom? Wilde ik iets echt graag doen?
Mijn droom bij Michael was altijd ontsnappen en dat is me gelukt. Maar is dat echt een droom?
Maar ik besefte me dat ik te lang stil bleef en ik raakte vanbinnen in paniek.

"Ik ehm.. ik weet het niet eerlijk gezegd.. soms voelt het gewoon.. alsof ik gewoon maar doe wat ik moe-," en hij onderbrak me. "Moet doen," vulde hij me aan en er was meteen iets anders in zijn blik. We hadden even een moment dat we elkaar begrepen. Die seconde leek langer te duren.
Ik beet zachtjes op mijn lip en hij zag dat.

Toen hoorden we iemand het huis binnenkomen. Aan de geluiden van hoge hakken op een marmeren vloer te horen was het Lexi.
Ze kwam binnen met haar chauffeur die haar tassen droeg.

"Ik heb een mooie jurk gehaald voor de fund raising," vertelde Lexi en ik legde mijn schoonmaakspullen in de emmer.

"Goed om te horen," zei Nicholas en hij keek haar zonder enige emotie aan.

"Kom je ook, Heather?" vroeg Lexi toen.

"Oh," begon ik en voelde me ongemakkelijk. "I-ik heb geen jurk," zei ik toen.

"Ik heb er wel één voor je," bood Lexi me aan en ze gebaarde dat ik met haar mee moest lopen.
Ik zag dat Nicholas even naar me keek en zich daarna weer op zijn telefoon focuste.

Ik volgde Lexi naar haar garderobe en ze liet me al haar prachtige jurken zien.
Ik had nog nooit zoveel mooie jurken gezien. Langzaam liep ik langs de jurken, terwijl Lexi door haar collectie heen zocht.

"Welke kleur vind je leuk?" vroeg ze toen. "Ik denk dat lila je mooi staat," en ze pakte een jurkje.
Mijn oog viel op een zilveren satijnen cocktail jurkje. Lexi zag het en ze pakte het voor me.

"Je hebt een gedurfde smaak," zei ze toen en hield de jurk voor me omhoog.

"Pas hem," zei ze toen en ik keek haar bevestigend aan.
"Ja! Kleed je maar om. Je moet wel eerst je jurk gezien hebben, voordat je ermee over straat gaat," zei ze en ze draaide zich om toen ik de jurk aan deed.
"Doe deze hakken er ook bij," merkte Lexi op en gaf me een paar prachtige elegante hakken.

De jurk zat fijn en ik keek naar mezelf in de grote spiegel. Ook de hakken stonden mooi. Ik voelde me een ander mens.

"Het staat je mooi," complimenteerde ze en ging naast me staan. Ze bekeek me van top tot teen.

"Wat is dat?" vroeg ze toen en wees naar een brandplek op mijn bovenbeen dat net zichtbaar was toen de jurk iets omhoog kroop.
Snel stapte ik naar achteren en voelde me niet goed.

"Niks," zei ik snel. "Een litteken van vroeger,".
Lexi keek me lang aan en ik vroeg me af wat ze dacht.

"Ik heb wel iets om het te verbergen?" stelde ze voor en ik knikte. Ze had een foundationachtige creme die speciaal littekens bedekte.

"Hier," zei ze. "Je mag het hebben,".

"Heb je het zelf niet nodig?" vroeg ik toen vereerd dat ze me iets gaf waar ik wat aan had.
Ze schudde haar hoofd. Wat was ze aardig.

"Morgenavond om 8 uur moet je bij hotel de Zilveren Zwaan zijn. Je naam zal op de lijst staan en als je wilt mag je een plus one meenemen," vertelde Lexi en ik knikte.