Michael keek Brody woest aan, maar zei niks.

"We begraven haar gewoon," was zijn reactie.

"Jullie gaan niks doen! Laat haar liggen!" schreeuwde Nicholas met tranen in zijn ogen.

"Laat die man zijn grote bek eens houden," zei Brody tegen Michael met een zucht.

Op dat moment klonken er ineens sirenes in de verte en de mannen keken elkaar toen even aan.

"F*ck!" hoorde ik ze beiden zeggen en Brody gebaarde dat ze het lichaam van Lexi moesten verplaatsen. Ze tilden het lichaam op en op dat moment knipte Nicholas zijn tie wraps door met het nagelschaartje. Daarna knipte hij de mijne door en ik greep gelijk naar mijn polsen waar een rode afdruk van de tie wraps op was nagelaten.
Door de sirenes hadden we beiden moed om op te staan, al had ik wel moeite door het langdurig zitten op een harde vloer.
Mijn spieren waren stijf, mijn gezicht was gezwollen en ik had overal pijn.

"Je moet je nog even verstoppen," zei Nicholas tegen me. Hij keek me in mijn ogen aan. Zijn blik zat vol verdriet, woede en pijn.

"Ik hou van je. Zoveel. Na dit laat ik je nooit meer alleen. Oké?" vroeg hij en ik knikte, terwijl de zoute tranen langs mijn neusvleugels gleden en begonnen te prikken, omdat ik daar een wond had.

"Ik h-hou ook v-van jou,"huilde ik en onze armen vlogen om elkaars lichamen heen.
Daarna opende Nicholas een deur in de woonkamer die naast een kast in de muur stond, wat een kleine zitkamer en mini bibliotheek was.

"Blijf hier," zei hij en de sirenes kwamen steeds dichterbij.

Ik dook het kamertje in. De voetstappen van Nicholas liepen langzaam van de deur weg en ik bleef vlak bij de deur staan om goed te kunnen horen wat er gebeurde.

"Michael, kom! De wouten komen!" hoorde ik Brody's stem door de gang roepen. "Hier is een achterdeur om weg te gaan. Kom!"

"Nee," zei Michael. "Nog niet,".

"Dude! De wouten komen er aan!" schreeuwde Brody. Ik kon alles goed horen en hoopte dat ze weg zouden gaan.

"Ga maar zonder mij. Ik ga niet zonder Heather," zei Michael.

"Je verpest je hele leven voor een f*cking domme bitch die zich vol heeft laten spuiten door een f*cking domme gozer. Laat het gaan, man," waren Brody's woorden.

"Praat niet zo tegen mij!" klonk Michaels geschreeuw door het hele huis. "Je bent een f*cking domme klote junk!"

Toen hoorde ik het geklik van een pistool dat zich gereed maakte om een kogel af te vuren.

"Ga je me schieten? For real?" vroeg Michael.

De sirenes van de politie waren nu vlak voor het huis en ik duwde de deur een klein beetje open om beter te kunnen zien.
Nicholas had zich verstopt achter een muur, waardoor Michael en Brody hem niet konden zien. Ze waren zo erg op elkaar gericht dat ze ons waren vergeten.

"Ga jij maar gepakt worden. Ik ben weg," hoorde ik Brody zeggen en er werd een deur open en dicht geslagen.

De rennende voetstappen van de politie denderden op het huis af en toen ik de eerste agent hoorde roepen: "Politie! Staan blijven! Gooi het wapen op de grond. Handen omhoog!", ontlaadde mijn hele lichaam en ik kon niet geloven dat dit voorbij was. Ik zakte op de grond en begon weer te huilen.

Nicholas trok de deur toen ineens open en dook op me af.

"Het is oké. Het is oké," was het enige wat Nicholas kon zeggen en ik hield me verscholen in zijn armen. Ik wilde hem nooit meer laten gaan. Dit was het engste wat ik ooit had meegemaakt en ik was vreselijk overstuur.

De politie had Michael opgepakt en ze vonden Brody verder op in de wijk waar ze hem moesten neerschieten, omdat hij zijn wapen niet op de grond wilde gooien. Hij ging zelfs op de politie schieten, waardoor zij automatisch groen licht hadden om hem uit te schakelen.

Ik werd meegenomen naar het ziekenhuis waar Ramon en Kenzi me kwamen bezoeken met een grote bos bloemen, een enorme roze teddybeer en Thais eten, omdat het ziekenhuisvoedsel niet te hachelen was.

Met de baby was gelukkig alles goed. Natuurlijk moest ik er voor zorgen dat ik mezelf zo rustig mogelijk hield om de zwangerschap gezond te houden. De verpleegkundige drukte me op mij hart dat niks van alles wat er gebeurd was mijn fout was.
Dat was iets wat ik me nog moest gaan beseffen en wat moeilijk te accepteren was.

Nicholas had gelukkig niet veel schade opgelopen, op een hersenschudding na van de klap die Michael hem eerder op zijn hoofd had gegeven. Hij stond al snel naast mijn bed in het ziekenhuis en vertelde hoe opgelucht en gelukkig hij was dat het nu goed met mij en de baby ging en dat hij niet kon wachten om samen met mij te zijn.

Helaas had dit liefdesverhaal een enorme donkere rand gekregen, door de dood van Lexi.
Nicholas was er niet over te spreken. Ik eigenlijk ook niet. Kenzi en Ramon wisten het minimale, maar al mijn gevoelens hield ik voor me. Het was traumatisch. Dit zou voor altijd op mijn netvlies gebrand zijn en daar haatte ik Michael en Brody de rest van mijn leven voor.

Ook al mocht Lexi me niet en ook al was ze sluw, ze verdiende het niet te sterven.

Nicholas en ik hadden ondertussen ook al apart met de politie gesproken en uiteindelijk kwam er veel bewijs naar voren dat Michael deze situatie had gepland en dat Brody degene was die Lexi had vermoord.

Toen ik het ziekenhuis verliet ging ik terug naar mijn eigen woning, waar Nicholas elke dag bij me bleef en ook sliep. Hij had de villa op de Rode Koraalstraat te koop gezet, nadat de politie haar onderzoek grondig had uitgevoerd. Hij wilde nooit meer terug naar dat huis, dus was hij op zoek naar een ander huis voor ons samen. Ik moest eerst uitrusten en dat wilde ik graag in mijn eigen woning doen. Ook kreeg ik Slachtofferhulp en ging in therapie.

Er werd een hele zaak tegen Michael gespannen en ik werd gevraagd om te getuigen. Dat was niet makkelijk voor me, omdat ik veel herinneringen moest ophalen en dat terwijl hij recht voor me in de rechtzaal zat.

De advocaat van Nicholas stelde me allerlei vragen en ik beantwoordde deze netjes. Michael keek me aan. Zijn blik zat aan me vastgenageld.
Alsof hij me nog steeds wilde intimideren en domineren, ook al was er een afstand tussen ons. Hij zou nooit meer dichtbij me komen en dat wist ik. Daarom keek ik elke keer naar Nicholas, om steun te halen uit zijn aanwezigheid en hield ik mijn hand op mijn buik, waar ons prachtige kindje in groeide.

De rechter bevond Michael schuldig aan de volgende delicten:

(Jarenlange) fysieke en verbale mishandeling, jarenlange verkrachting, ontvoering, het gijzelen van drie mensen met een wapen, illegaal wapenbezit en medeplichtigheid aan de moord op Lexi Smith.

Ook zei de rechter tegen Michael: "Meneer Brown, u had een keuze en koos verkeerd,".

De 31-jarige Michael Brown werd veroordeeld tot 35 jaar gevangenisstraf zonder borgtocht.