Nicholas verliet mijn huis, nadat hij zei dat ik thuis op hem moest wachten.
Ik vroeg hem snel nog wat hij van plan was en het enige dat hij zei is dat alles goed zou komen.

Nicholas vertrok en ik keek hem na, terwijl ik op de balustrade stond.
Hij reed de straat uit en ik ademde diep in en uit.
De tintelingen van de zenuwen gierden door mijn lichaam heen en ik keek even naar de ochtendzon. Het was een hele mooie dag en ik hoopte dat dat al een teken was van het universum dat het echt goed zou komen.

Ik nam een douche, tot ik ineens iemand op de deur hoorde kloppen.
Mijn eerste gedachte ging uit naar Nicholas. Was hij zo snel terug?

Ik haastte me uit de douche en trok mijn zachte badjas aan. Snel droogde ik mijn haren en bond deze in een staart.

Er werd opnieuw geklopt en deze keer klonk het ongeduldig.

"Ik kom er aan," riep ik en daarna trok ik de deur open.

Mijn ogen werden groter van verbazing en mijn hart begon enorm snel te kloppen toen ik Michael ineens zag staan. Het eerste wat ik wilde doen was schreeuwen voor hulp, maar zijn stevige hand drukte in een reflex een vieze doek op mijn mond en de chemicaliën belandden op mijn tong. Daarna greep hij me snel vast en trok me mijn woning in.
Mijn zicht werd wazig en ik voelde mijn spieren langzaam verslappen.
Het laatste wat ik voelde waren zijn handen die me op de bank legden en het geluid van de voordeur die dicht werd gedaan.

Mijn ogen schoten open toen ik een koude natte plens tegen mijn gezicht aan kreeg en het eerste wat ik deed was om me heen kijken. Ik zat in een auto! Achter het stuur zat Michael en hij dronk uit het flesje water waar hij me zojuist mee had nat gemaakt.
Mijn polsen waren vastgebonden met een strak touw en de autogordel om mijn borst en benen was hard aangetrokken.
Ik begon te huilen toen ik besefte dat mijn leven over was.

"Waarom begin je nou weer als een zielepoot te huilen? Je doet alsof ik een vreemde ben die jou gaat vermoorden," klaagde Michael en zette het flesje water in een drinkhouder, terwijl we langs weilanden reden.

"En ga je dat doen?" vroeg ik voorzichtig.

Het enige wat Michael deed was lachen.

Het was klaarlichte dag, maar de ramen van de auto waren geblindeerd.

"Voorzorgsmaatregelen," merkte Michael op toen hij zag dat ik naar de ramen keek.

"Waar zijn we?" vroeg ik.

"In the middle of nowhere. Je lag zo lekker te slapen en daarom ben ik wat rondjes gaan rijden tot je wakker werd," vertelde hij alsof het de normaalste zaak van de wereld was.

Ik voelde geen pijn, waardoor ik wist dat hij me nog niks had aangedaan toen ik 'out' was gegaan. Mijn baby was veilig. Zolang Michael niks wist van de baby en ik me rustig probeerde te houden kon dat hopelijk mij een uitweg bieden. Hij had me niet opgesloten en als hij dat wilde had hij dat allang gedaan toen ik niet bij bewustzijn was. Maar in plaats daarvan reed hij rondjes op een onopvallende plek tot hij het genoeg vond om een plens water in mijn gezicht te gooien.
Het was weer een manier van vernederen. Zoals hij altijd deed.

"Wat ben je van plan?" vroeg ik.

"Je stelt zo f*cking veel vragen. Ik word er helemaal gek van! Houd gewoon je bek eens een f*cking keer dicht! Domme hoer!" vlogen de woorden uit zijn mond en hij gaf me een klap tegen mijn hoofd.

"Je hebt alles verpest! Alles! En nu ga je zien waar ik allemaal toe in staat bent. Je gaat meemaken wat ik allemaal kan! Wat jij bent zal nooit tippen aan wie ik ben," schreeuwde hij verder en ik voelde de angst die ik altijd bij hem voelde.
Vergeten was misschien een te groot woord, maar ik werd weer herinnerd aan hoe snel Michael kwaad kon worden. Hij kon in een seconde van nul naar honderd gaan.

Michael reed de auto weer in de richting van de stad.

"Als je er probeert uit te springen dan rij ik over je heen," dreigde hij me en trok toen een pistool uit de autodeur naast hem.
Hij richtte deze naar mij, maar op zo'n manier dat niemand het via de voorruit zou kunnen zien.

"Of ik schiet je gewoon dood op straat," zei hij en ik knikte.

Helaas reed Michael maar een klein stukje door de stad heen en op een gegeven moment herkende ik de wegen.

Het ergste nog was dat ik ineens besefte dat dit de weg was naar Nicholas.

"Wat doe je?" vroeg ik snel en met paniek in mijn stem aan Michael. Hij reageerde niet en voor ik het wist was de bekende straat in zicht.

"Michael? Wat ga je doen? Wat ben je van plan? Alsjeblieft!" jammerde ik.

"Houd je bek dicht!" schreeuwde hij heel hard. "Houd je f*cking bek dicht!" En hij begon me te slaan met de achterkant van zijn pistool.
Het waren hele harde klappen, die bijna niet te omschrijven waren.

Ik gilde van de pijn en probeerde mijn hoofd en buik te beschermen met mijn armen.

Even later stond de auto stil en Michael stapte uit. Hij liep snel naar de passagierskant en opende mijn deur.

"Uitstappen," zei hij en gebaarde met zijn wapen dat ik dat snel moest doen.

Ik deed wat hij zei en stapte uit de auto. De klappen die hij me had gegeven deden nog steeds pijn. Ik kon niet recht lopen, want mijn zij en rug deden erg veel zeer. Ook mijn armen en mijn hoofd.
De tranen bleven over mijn wangen rollen, terwijl Michael het pistool in mijn rug duwde en me commandeerde naar de voordeur van de grote villa te lopen.

"Klop op de deur," zei hij. "Niet aanbellen, maar aankloppen,".

Ik keek naar de houten deur en aarzelde. In een flits zag ik voor me hoe Michael Nicholas zou doodschieten. En ik zou daarna aan de beurt zijn.
Of... hij zou me voor Nicholas zijn neus doden.

"Klop nu," en Michael duwde het wapen harder in mijn rug. Mijn hand balde zich tot een vuist en ik sloot mijn ogen, terwijl ik mijn knokkels op het hout van de deur drie keer hoor tikken.