De volgende dag had ik geen reactie gekregen op de voicemail die ik had achtergelaten.
Dat was voor mij genoeg. Geen antwoord was ook een antwoord.

Kenzi had me een aantal berichten gestuurd of ik een beetje rust had genomen.
Ik stuurde haar dat ik dat had, maar wilde nog steeds alleen zijn. Ik maakte een kop thee en wilde bijna op de bank gaan zitten.

Toen werd er hard op de deur gebonst.

"Heather! Heather!" hoorde ik iemand roepen en ik herkende de stem uit duizenden. De mok vol thee viel uit mijn handen en brak in scherven op de grond.

"Heather?!" riep Nicholas weer. "Doe open!"

Was hij boos? Boos op de voicemail die ik had achtergelaten?

Ik opende de deur snel en Nicholas stormde binnen.

"Heather," zei hij en duwde de deur dicht. Zijn gezicht leek opgelucht, maar tegelijkertijd ook vol boosheid.

"Ik heb je voicemail gehoord," zei hij toen.

Dit was wat ik wilde. Hij die naar me terug kwam.

"Hoe durf je het niet met mij te bespreken?!" viel hij maar me uit. "Ik heb ook inspraak! Ben ik soms niks?!"

Ik voelde me overvallen.

"Ik weet dat ik je niet veel heb kunnen geven van mezelf. Maar was dat een reden? Een reden om me dit aan te doen? Eerst Lexi en nu... nu jij!" ging hij vol emotie verder.
Zijn lichaam leek te trillen en ik slikte even.

"Je hebt het gewoon weg laten halen!" schreeuwde hij en daarna begon hij te huilen. Hij zakte op de grond en hield zijn handen voor zijn ogen.

Ik had hem nog nooit zo gezien en ik begreep meteen wat er aan de hand was. Hij dacht dat ik het al had gedaan. Ik dacht dat ik duidelijk had gezegd dat het een intake was.

"Nicholas," begon ik voorzichtig en knielde naast hem neer. Ik wilde hem aanraken, maar hij duwde mijn hand weg.

"Ik wil alleen maar zeggen dat het een intake was," zei ik toen.

"Wat?" snikte hij en keek me toen met zijn waterige, rode ogen en natte wimpers aan.

"Ik heb het niet weg laten halen. Nog niet," verduidelijkte ik wat ik bedoelde.

"Echt?" vroeg hij met een toon van ongeloof in zijn stem en ik knikte.

Toen stond hij op en hielp mij ook overeind.
Daarna omhelsde hij me en ik voelde dat hij me niet wilde laten gaan.
Was dat wat er voor nodig was om hem te laten in zien dat hij mij wilde? Een baby?

"Ik maak wat thee voor je," zei ik en Nicholas glimlachte naar me.
Toen zag hij de scherven van de gevallen theemok op de grond liggen en begon deze op te ruimen.

Ik gaf hem en mezelf een kop thee en we gingen naast elkaar op de bank zitten.

"Ik wil het eigenlijk wel weghalen," zei ik toen het lang stil bleef.

Nicholas zuchtte.

"Probeer het van mijn kant te begrijpen. Ik heb je de redenen verteld en ze zijn logisch," zei ik.

"Logisch? Ik kan voor jou én de baby zorgen," ging Nicholas tegen me in.

"Oh ja? Met Lexi samen zeker?"

Nicholas was stil.

"Precies. Laten we dat even niet vergeten door een 'babyboom'. Een baby is leuk, maar het haalt niet alle problemen weg," was mijn reactie. Hij moest zich echt gaan beseffen waar hij mee bezig was.

"En dan kom je hier binnenstormen. Schreeuwend. Dat kan ik echt niet waarderen," zei ik om hem extra goed te laten beseffen dat... ach... jullie weten wat ik hem wil laten beseffen.

"Het is ingewikkeld met Lexi," zei hij toen.

"Waarom kan je niet gewoon van haar weggaan? Je wilt toch met mij zijn? Je doet me constant pijn!" en ik voelde me toen enorm boos worden om hoe hij zich de afgelopen maanden had gedragen tegen mij.

"Alsjeblieft. Wind je niet zo op," probeerde Nicholas me rustig te houden.

"Serieus?" zei ik verontwaardigd en zuchtte diep. Boos worden had geen zin. Mijn hevige emoties zakten en ik werd rustiger.

"Je stelt je niet open naar mij. Er speelt zoveel door je hoofd, dat kan ik zien. Maar je zegt niks," merkte ik op en keek hem aan.

"I-ik," begon hij en zijn blik wendde af. Hij kon me niet aankijken, dat merkte ik.

"Lexi... ze heeft me enorm gekwetst," begonnen de eerste woorden uit zijn mond te komen.

"Wat heeft ze gedaan?" vroeg ik voorzichtig en op dat moment keek hij me recht in mijn ogen aan.

"Ze heeft een abortus gedaan. Twee jaar geleden. Achter mijn rug om," antwoordde hij en deze kwam hard binnen.

"Nicholas," zei ik zacht en kwam iets dichterbij hem zitten. Mijn hand aaide zijn schouder en hij schudde zijn hoofd. Zijn woede was te voelen en ik absorbeerde dat. Zijn pijn zat dieper dan ik dacht.

"Ze wist dat ik een gezin wilde en toch..," ging hij langzaam verder.

"Waarom deed ze dat?" vroeg ik zacht.

"Ze is geen moeder," antwoordde hij. "Dat besloot zij. Zonder iets te zeggen. Ik kwam er achter via een brief van de verzekering. De f*cking verzekering,".

Ik leefde met hem mee en ik vond het zo erg voor hem. Arme Nicholas. Hoe kon Lexi zoiets doen.
Mijn situatie was niet met die van haar te vergelijken. Ik wilde dit kind houden en dan gelukkig zijn met Nicholas, maar de situatie maakte dat onmogelijk in mijn ogen. Lexi had Nicholas. Zij was met hem samen! Hoe kon ze geen gezin met hem willen stichten?
In Nicholas zat een familieman verscholen. Dit trok me enorm aan.

"Ik was kwaad. Laaiend. Maar toen kreeg ik een oproep binnen van Leon, mijn rechterhand. Er stond een deal op tafel en die werd eindelijk gesloten. Vanaf dat moment wist ik dat ik het erg druk zou hebben en ik wilde eigenlijk niets liever dan mezelf op dat project te laten focussen. Het voelde alsof het lot me een uitweg had gegeven. Dus ik ging meteen naar m'n kantoor," vertelde Nicholas.

"Je hebt haar nooit geconfronteerd? Weet ze wel dat jij het weet?" vroeg ik.

"Ik weet niet of ze weet dat ik het weet. Misschien wel. Misschien niet," zei hij. "Het was eigenlijk vanaf dat moment duidelijk dat ze nooit van plan was moeder te worden,".

"Waarom ging je toen niet al weg van haar?"

"Werk," was zijn antwoord en ik keek hem met een vragende blik aan.

"Het is zoveel gedoe om te scheiden van elkaar en het was gewoon relaxed. Ik kon bezig zijn met mijn project en zij deed haar eigen dingen. Het was dan geen relatie meer, maar het was iets wat werkte,"

"Werkte, ja. Toch ging je met mij. Dus diep vanbinnen wil je verder," zei ik. "Is dat niet genoeg?"

"Dat is meer dan genoeg," zei hij en glimlachte zwakjes naar me.

"Jij bent... zo echt. Zo puur. Zo zuiver. Je hebt een hart van goud en ik weet dat ik daar zuiniger op had moeten zijn. Je verdient meer dan dit," zei hij en ik voelde me gevleid door zijn woorden.

"Je bent alles wat ik wil. Ik zie jou naast mijn zijde staan. Ik zie jou in het plaatje," ging hij verder en ik kuste hem.

Zijn woorden waren als prachtige muziek in mijn oren. Dit was wat ik van hem wilde. Zijn hart die openstond voor mij. Ruimte maakte voor mij.

"Ik ben gevlucht voor mijn problemen en ik weet dat ik ze moet confronteren," zei hij. "Ik beloof het je. Ik stel je niet teleur,".