Kenzi ging met me mee naar de intake bij de abortuskliniek.
Er stonden een paar activisten met borden te roepen dat abortus moord was.

Ik keek naar ze en wist niet wat ik er van moest vinden.

"Hoe kan je je eigen kind zoiets aandoen?!" hoorde ik een activist roepen.

"Niet luisteren, schat," stelde Kenzi me gerust en haakte haar arm in de mijne. "Ze hebben geen idee wat anderen meemaken,".

Wat Kenzi zei klopte en we gingen snel de kliniek binnen. Terwijl Kenzi in de wachtkamer wachtte, werd ik geroepen door een vrouwelijke dokter en ging in een klein kamertje zitten.

"Mevrouw Winston, u bent hier omdat u overweegt een abortus te plegen?" opende de dokter het gesprek en ik knikte.

"Zoals u weet is dit een intake en moet ik u eerst een paar vragen stellen en maak ik een echo om de zwangerschapsduur te bepalen, voordat we een afspraak kunnen maken voor de ingreep," ging de dokter verder en weer gaf ik een knik.

"Hoe lang weet u dat u zwanger bent?" was de eerste vraag.

"Een week," antwoordde ik.

"Waarom wilt u de zwangerschap afbreken?" was de volgende vraag.

Ik dacht aan de redenen die ik had opgeschreven.

"Vanwege mijn huidige situatie," antwoordde ik zo beknopt mogelijk. Ik wilde er eigenlijk niet over praten, want ik was bang dat ze me zou beoordelen.

"Ik mag u niet beoordelen," reageerde de vrouw met een kleine glimlach alsof ze mijn gedachten kon lezen. "Dit is zwaar, dat weet en begrijp ik. Ik ben er voor u en ook om juist uw verhaal aan te horen,".

De dokter was erg aardig en dat waardeerde ik. Mijn ogen begonnen te prikkelen van de tranen die opkwamen door haar lieve woorden.

"Ik ben niet in staat om een kind op te voeden. Ik ben niet samen met de vader en ik kan het kind geen veilige omgeving bieden. En ik heb er over nagedacht! Echt waar. Ik heb het zelfs opgeschreven," vertelde ik de dokter open en eerlijk en haalde een opgevouwen papier uit mijn tas. Ik hield deze omhoog.

"Begrijp me niet verkeerd. Het liefst...," ging ik verder, maar kon mijn zin niet afmaken doordat ik mee werd gezogen door mijn gedachten die me aan Nicholas lieten denken.
Ik zag het voor me. Een gezin. Met hem.
Maar Lexi's gezicht ontwaakte me en ik keek de dokter aan.

"U heeft bedenktijd," zei de dokter en ik knikte.

"Zullen we de echo maken?" stelde ze toen voor en ik knikte.

Kort daarna lag ik op een bed en stroopte ik mijn shirt omhoog.
De dokter smeerde een koude gel over mijn buik, nadat ze me waarschuwde voor de temperatuur.
En even later zag ik een grijsachtig beeld op het scherm, terwijl ze met het apparaat om een echo te maken over mijn buik gleed.

Toen hoorde ik het kloppen van een hart en ik werd sprakeloos.

"Je bent vijf weken," vertelde de dokter en ik keek goed naar het scherm. Maar ik kon niet stoppen met luisteren naar het geklop van het hartje.
Hoe graag ik dit eigenlijk zou willen...

Na de intake liep ik naar buiten en Kenzi volgde me meteen.

"Hey," zei ze toen we buiten stonden. "Hoe was het?"

"Zwaar," antwoordde ik en hield de foto van de echo in mijn handen. Ik gaf het aan Kenzi zonder haar aan te kijken.

"Wauw," was het enige wat ze kon zeggen en ik zag dat ze emotioneel werd.

"Ik heb bedenktijd," zei ik, maar ik had geen zin om te praten.

"Wil je naar huis?" vroeg Kenzi toen en ik knikte.

Thuis aangekomen besloot ik alleen te zijn. Kenzi respecteerde dat en zei dat ik haar kon bellen als ik iets nodig had. Ze raadde me wel aan dat ik niet te lang alleen moest zijn. Dat ik juist nu iemand nodig had. Ik bedankte haar, maar dit was waar ik nu behoefte aan had.
Ik had ook niks meer van Nicholas gehoord en ik was eigenlijk inmiddels gewend geraakt aan zijn plotse afwezigheid. Het was een patroon en ik had het door.

Toch zei een stemmetje diep vanbinnen dat ik moest laten weten dat ik zwanger was. Ik wilde gewoon weten of hij echt om me gaf.
Zou hij reageren en dan toch beslissen om bij me te blijven als hij het wist?
Één manier om daar achter te komen.
Maar dan was het nu ook klaar. Het was dan ook echt over tussen ons.
Als hij niets zou zeggen, dan moest ik toch wel verder gaan met mijn leven.

Ik belde hem, maar natuurlijk ging deze meteen over op voicemail.

"Ik belde je om te zeggen dat ik ehm... zwanger ben en ik weet al wat je gaat denken. We zijn niet samen. Je bent te druk met je werk, dus heb je er geen tijd voor... en ehm... ik ben het eigenlijk heel erg met je eens dus... dus ik ben bij een abortuskliniek geweest en ja... je snap wel wat ik bedoel... je zal er geen last van hebben," zei ik en na alles wat ik zojuist had ingesproken wist ik niet hoe ik het bericht moest eindigen.

Ik hing gewoon op en legde mijn telefoon weg. Dit was zwaar.