"Ik ben over tijd," riep ik vol paniek tegen Kenzi over de telefoon.

"Ik zou al twee dagen geleden ongesteld moeten worden, maar ik zie en voel niks. Shit! Shit! SHIT!," en ik begon te huilen. "Als ik zwanger ben van hem dan... ik weet niet wat er dan gaat gebeuren. Wat moet ik doen?!"

"Eerst rustig ademhalen, Heather," zei Kenzi rustig over de telefoon. "Eerst moet je een test kopen, wachten op de uitslag en dan zien we verder,".

"Hoe kan je zo rustig zijn?" snikte ik en ademde diep in en uit.

"Omdat er geen reden is tot paniek tot er duidelijkheid is. Ik kom na mijn werk naar je toe, goed? Dan doen we samen de test," stelde Kenzi voor en ik was het eens met haar plan.

"Maar ik durf het niet te kopen," gaf ik toen toe.

"Shit. Oke, wacht. Misschien kun je het aan Ramon vragen?"

Ik twijfelde. "Ik weet het niet," zuchtte ik.

"Vraag het aan hem. Hij wilt het echt wel voor je doen. Schat, ik moet nu wel echt hangen, want anders ziet mijn baas dat ik aan het bellen ben. Sorry, ik moet gaan," zei ze snel en hing op.

Daar zat ik dan in mijn woonkamer met de zogeheten 'pregnancy scare'.
Maar Kenzi had gelijk. Ik moest er achter komen of ik echt zwanger was.
En als ik het was, wat ging ik dan doen?
Nicholas had me al dagen niet meer opgezocht. Op geen enkele manier. Bellen, een berichtje sturen, langskomen. Niks.

Wat moest ik met zo'n man als ik echt zijn baby zou dragen?
Toen kreeg ik een appje binnen van Kenzi: "Heb je Ramon al gebeld?"

Ze gaf niet op en ik belde Ramon.
Ik vroeg of hij iets voor me wilde kopen.

"Je hebt geluk dat ik nu in de stad ben," zei hij. "Wat heb je nodig?"

Ik was even stil, terwijl Ramon mijn antwoord afwachtte.

"Heather? Ben je er nog? Hoor je mij? Even kijken of de verbinding het doet," hoorde ik hem zeggen.

"Ik ben er nog," zei ik.

"Ah, ja. Gelukkig. Wat heb je nodig?"

"Een zwangerschapstest," zei ik toen vol moed.

"Oh, ehm. Ja, natuurlijk," zei hij, maar ik hoorde de ongemakkelijkheid in mijn stem.

"Het is voor Kenzi," loog ik toen, omdat ik te bang was voor zijn reactie.

"Kenzi? Oh, oke. Ik ehm.. ik ga het kopen. Nog een voorkeur voor merk?" vroeg hij en de ongemakkelijkheid was bijna niet uit te houden.

"Nee, doe maar de beste," zei ik toen snel.

"Oke, ik breng het zo langs," zei hij en ik hing snel op.

Dit was zo gênant en ik had toch wel ergens spijt dat ik gelogen had.
Ik wachtte in spanning tot Ramon bij me zou zijn.
Toen ging ineens mijn telefoon af.
Mijn hart begon hard te bonzen toen ik zag dat het Nicholas was.

Ik nam op en hoorde zijn stem mijn naam zeggen.

"Sorry, ik had het druk met werk. Veel vergaderingen en er is wat vertraging in het project," vertelde hij, maar ik was in totale stress.
Precies op dit moment belde hij me op.
Ik dacht bijna dat hij wist in wat voor situatie ik zat.

"Oke," besloot ik heel koeltjes te zeggen.

"Je bent boos. Ik snap het," zei hij.

Toen werd er aangeklopt op de deur en ik keek op van mijn telefoon.

"Shit," vloekte ik zacht.

"Wat?" vroeg Nicholas verbaasd.

"Ik ehm... heb de oven aan laten staan. Mijn taart staat aan te branden. Ik moet hangen," loog ik en hing op zonder op zijn reactie te wachten.

Ik opende de deur en Ramon hield me een tasje voor.
Langzaam pakte ik deze aan.

"Is Kenzi binnen?" vroeg Ramon en ik schudde mijn hoofd.

"Ze is nog op werk. Ze komt na werk," probeerde ik zo normaal mogelijk te zeggen, maar de zenuwen gierden door mijn lijf heen.

"Oh, oke. Wens haar maar succes van mij," zei hij toen.

"Ja, natuurlijk. Zal ik doen. Dank je wel," zei ik.

Ramon knikte en ging weer weg. Ik sloot de deur en hield het tasje stevig vast.
Nu kwam ik steeds dichter bij het antwoord. Ik sloot mezelf op in de badkamer en ging op de wc zitten.
Ik haalde de test uit de verpakking en las de bijsluiter. Één streepje is niet zwanger en twee streepjes wel. Duidelijk.

Ik plaste over het staafje heen en deed snel de dop weer terug op de test.
Daarna moest ik vijf minuten wachten, dus ik zette een wekker op mijn telefoon.

Ik liep terug naar de woonkamer met de test stevig in mijn handen.
Ik wenste dat het niks zou zijn. Gewoon een onregelmatige wending in mijn menstruatiecyclus. Hoe kon ik een kind gaan opvoeden? Na alles wat ik had meegemaakt en nu nog.

Ik legde de test op de salontafel en ging op dr bank zitten.

Hoe zou Nicholas hier mee omgaan? Hij woonde voor zo ver ik wist nog steeds met Lexi samen. Hij was niet van plan bij haar weg te gaan.
En Michael, om niet te vergeten.
Te veel situaties waar een kind niet in thuis zou horen. Ook al zouden Ramon en Kenzi de eerste familieleden zijn van mijn kind.

De wekker ging en ik schrok op uit mijn gedachtes. Die vijf minuten waren de langste vijf minuten ooit.

Toen pakte ik de test met mijn ogen dicht en flipte deze om met mijn vingers.

"Niet zwanger. Niet zwanger. Niet zwanger," zei ik tegen mezelf en opende mijn ogen.

Twee streepjes.