Ik raapte mijn moed bijeen en opende de deur.
Ik keek links en rechts en zag dat het veilig was. In de eetkamer hoorde ik gelach en ik haastte me naar de keuken, waar ik de achterdeur wilde openen om zo via de tuin naar de voorkant van het huis te gaan.

In de keuken stond de kok de gerechten klaar te maken en de serveerders schonken glazen in. Ze keken even op toen ik door de keuken liep en de achterdeur opende.

Ik ging de tuin in en stond daarna even stil tegen een muur aan waar ik me kon verbergen.
Ik ademde diep in en uit en ik begon te huilen. Het voelde als een film wat me zojuist was overkomen.
Alle angst kwam weer in me naar boven en ik wist dat mijn leven voor altijd vervloekt zou zijn.

"Daar ben je," hoorde ik een stem zeggen en ik droogde snel mijn tranen. Sh*t! Was ik maar meteen weggelopen.

Lexi kwam voor me staan en ik zag dat ze een envelop in haar handen had.

"Het personeel zag je hier naar toe gaan. Gaat het?" vroeg Lexi met een overdreven bezorgde stem.

Ik deed een stap naar achteren. Wat was er gaande tussen Lexi en Michael? Hoe kenden ze elkaar?

"Stop deze act," zei ik toen.

"Ik moet deze act stoppen?" begon Lexi en ze begon te lachen. Als een heks.
Ze gaf de envelop aan mij en vol verbazing opende ik deze.

Ik haalde er foto's uit. Foto's van... Nicholas en mij. Mijn handen begonnen te trillen.
Lexi deed een stap naar voren en boog zich iets naar me toe.

"H-hoe," begon ik, maar kreeg de woorden niet uit mijn mond.

"Hoe? Zo te zien geeft je vriendje nog erg veel om je dat hij me benaderd met deze foto's," reageerde Lexi op me.

"Hij is mijn vriendje niet," zei ik en probeerde mijn tranen weg te knipperen.

"Je neukte mijn man en dat is nu klaar. Wat er tussen jullie was is over. Jij gaat nu weg en komt nooit meer terug. Je zoekt nooit meer contact op met Nicholas en je blokkeert en verwijdert zijn nummer. Anders stuur ik deze foto's naar je baas met een heel document met een verklaring. Ik zal zorgen dat je nooit meer ergens anders kunt werken en dat mensen je een vieze hoer noemen. Heb je dat begrepen?" chanteerde Lexi me.

Ik keek naar de foto's in mijn handen en keek toen naar haar.
Alles wat ik nog met Nicholas zou gaan doen was klaar. Ik was betrapt. Het was over en uit. Wat kon ik doen? Ze had het recht om deze dingen te zeggen.

"Ik heb het begrepen," zei ik zacht.

"Goed. Ik breng Nicholas op de hoogte. Ik heb kopieën van de foto's, dus je mag deze houden. Oh, trouwens.. als Nicholas negatieve dingen heeft verteld over ons huwelijk dan wil ik dat je vanaf nu weet dat hij en ik sterker zullen zijn dan ooit te voren. De ene z'n ondergang is het ander zijn herijzenis. Onthoud dat," zei ze en liep het huis weer binnen.

Alles wat er zojuist was gebeurd kon ik niet bevatten. Ik moest zo snel mogelijk weg hier, voordat Michael me zou achtervolgen.
Toen zag ik de zilveren Honda staan die laatst ook bij mijn appartementencomplex stond. Het was dus de auto van Michael.
Ik haastte me naar het parkeerterrein met de envelop met de foto's in mijn hand en zag Ramon gelukkig aan komen rijden.
Ik stapte in en hij reed zo snel mogelijk weg.

Toen we bij mijn appartement aankwamen stelde Ramon nog even in de auto te blijven zitten. Om zeker te weten dat we niet gevolgd werden door Michael.

De hele weg naar huis hield ik mijn gevoelens in, maar toen Ramon wilde dat we langer in de aito bleven barstte ik los. De tranen stopten niet en het enige wat ik voelde was pijn, verdriet en boosheid.
Zoveel onmacht. Waarom was mijn leven zo.
Ramon omhelsde me en probeerde me te troosten. Maar zelfs hij kon niet weten waar ik door heen ging. Niemand kon het weten, want zij waren er niet bij.

"Ik weet dat het er nu niet zo uit ziet, maar alles komt goed," zei Ramon. "Wat er ook gebeurd is,".

"Lexi weet het, Ramon. Ze weet het en Michael was degene die haar getipt heeft," zei ik toen ik alle puzzelstukjes op een rij had.
Ik vertelde hem dat Michael foto's had gemaakt en liet deze zien. Ook dat Lexi me chanteerde.

"Nee," reageerde Ramon vol ongeloof. "Dus hij heeft je in de gaten gehouden,".

Ik knikte.

"Ik ben zo radeloos. Hoe kom ik ooit van hem af. Hij is niet klaar. Dit is het begin," huilde ik.

"Heather, toch," zei Ramon zacht en ook hij wist zich geen raad.

"Waar heb ik je in gegooid. Als ik niet in je auto was gegaan..," merkte ik op.

"Dan was je misschien al dood of door iemand anders meegenomen en nooit meer teruggevonden," haakte Ramon snel in en keek me aan. Hij had zulke lieve, eerlijke ogen.
Ik was hem eeuwig dankbaar.

"Misschien was dat beter geweest," zei ik.

"Hey!" porde Ramon me hard en ik schrok op.

"Praat niet zo over jezelf. Als je toch eens kon zien wat voor een prachtig persoon je bent en nog even over dat je niet in mijn auto had moeten stappen: ik ben blij dat je dat hebt gedaan, want mijn leven was enorm saai voor dit allemaal gebeurde," zei hij.

Een lach ontsnapte mijn mond.

"Ja! Echt waar hoor. Ik zat naar vreemdgaande mannen te kijken, terwijl ik donuts at in een auto vol lege fastfoodtassen," ging hij verder en ik kon het niet helpen om te lachen.

"Zie je," begon Ramon. "Je lacht weer. Dat betekent dat niet alles altijd voor altijd is,".

"Misschien heb je gelijk. Hopelijk komt er een einde aan het 'tijdperk Michael'," zei ik en spreidde mijn handen als een banner die uitrolde.