Sa dalawang araw nila sa Hawaii, wala na silang ginawa ni Laurel kundi lakarin ang mga business na naiwan nila at pinagkatiwala lang sa mga managers at mga Pilipinong secretary na pinagkakatiwalaan talaga nila.

Atlas and Laurel invested in real estate.

Dalawang araw pagkatapos nilang ikasal, dumiretso na sila sa Hawaii. Ang unang usapan, maiiwan si Atlas para samahan si Laureen, pero nakiusap kung puwede siyang sumama.

Isang buwang mawawala si Laurel at ayaw sana nitong maiwang mag-isa ang anak nila kaya ang naging usapan, dalawang linggo lang siya sa Hawaii at babalik na sa Pilipinas.

Habang nakaupo sa park at nakatingin sa mga batang nasa harapan nila, nakita ni Atlas na ngumiti si Laurel. Kumakain ito ng ice cream. "I miss Laureen. Parang gusto ko na umuwi kaagad. Ayaw ko nang mag-rest, tatapusin ko na rin lahat ng commitments so we can go home."

"Kasi naman, ayaw kong umalis ka na mag-isa ka lang," sagot ni Atlas. "Bonding na rin natin 'to."

Tumingin si Laurel sa kaniya. "Five days na tayong kasal, wala ka pa ring honeymoon. Sorry, ha? Sobrang pagod ako last few days, halos pag-uwi natin, nakakatulog na ako tapos aalis na naman tayo."

Atlas shrugged. "It's okay, we'll have time for that after all of these. Hindi naman iyon ang reason bakit kita pinakasalan, so we'll do it once you're free and able. I'm sure it's gonna be worth it." He smirked.

"That look, Atlas." Umiling si Laurel. "That smile . . . that's the Atlas I know."

Natawa si Atlas at sinubuan ng ice cream si Laurel. Pinag-usapan pa nila ang tungkol sa properties nila na balak nang ibenta na lang at ititira ang bahay ni Laurel para sa tuwing maiisipan nilang magpunta sa Hawaii, mayroon silang tutuluyan.

Sa tuwing nakikita ni Atlas kung paanong makipag-usap si Laurel sa mga pinagkakatiwalaan nito, nakikita niya ang confidence na wala noon. Siguro nga dahil sa ilang taon na rin ang nakalilipas, unti-unti na ring napagtatagumpayan ni Laurel ang hiya sa ibang tao. The way she gave orders, the way she talked to her clients who were willing to buy the properties, it was refreshing.

"You're really good at business," ani Atlas na nakakuha ng atensyon ni Laurel habang pumipirma. "You're a good talker, you know how to convince people, and I am so proud of you."

Ngumiti si Laurel at huminga nang malalim. "After numerous therapies, help from Ate Rohannah, confidence from you, and me helping myself to be the version of me, siguro, unti-unti naman and it's worth it," pagpapatuloy nito. "It was so hard for me to face people and you know that, pero hindi puwedeng ganoon palagi. Mama left a lot for me, hindi puwedeng masayang iyon dahil lang sa kaartehan ko."

"Hindi ka maarte." Kumunot ang noo ni Atlas. "You're going through something, you went through something, hindi iyon arte."

"Thank you for always believing in me, Atlas."

Pinisil ni Atlas ang ilong ni Laurel at hinalikan niya ang tuktok ng ulo nito. "You'll always have my support and you know that. I'll never tolerate your bad doings, I will let you know if your decisions don't make any sense, but I will listen first. That's what partners do, right?"

Isinikisik ni Laurel ang katawan sa kaniya at inihilig ang ulo sa balikat niya habang pinanonood nila ang mga batang nagtatakbuhan.

Dumako ang tingin niya sa kamay nitong nakapatong sa legs niya at nakita roon ang suot na wedding ring. Manipis lang iyon dahil naaasiwa si Laurel kaya nagpagawa siya nang manipis at hindi masyadong ramdam.

"Are you sure about selling your properties here except for that house by the beach?" tanong ni Atlas kay Laurel. "Wala ka na rin talagang balak tumira dito?"

Umiling si Laurel. "Wala na, ayaw na rin namang bumalik ni Laureen dito, kaya nag-decide na rin talaga akong ibenta na lahat. Sa Pilipinas na lang ako mag-i-invest, at least, hindi ko na kailangang mag-travel papunta rito. Siguro for vacation, kaya hindi ko na rin ibebenta iyong bahay."

"Nakausap ko na rin pala iyong caretaker ng bahay ko," ani Atlas. "Ita-transfer ko na sa kanila iyong property ko . . . tutal, sila rin naman iyong mangangalaga ng bahay mo rito, why not give it to them, right?"

Laurel nodded. "Yes, they're nice people and they deserve it. Gusto ko rin iyong way ng pag-aalaga nila sa bahay ko. Kung ano iyong iniwanan ko, na-maintain nila and I like it."

Hinawakan ni Atlas ang kamay ni Laurel at pinagsaklop iyon habang papalabas sila ng building kung saan binenta ni Laurel ang ilang ari-arian nito sa Hawaii. Ang ilang bahay na pinundar at ginawang paupahan, binenta sa isang malaking real estate dahil hindi na mapapakinabangan.

Nagdesisyon silang magpunta sa mall para mamili ng pagkain dahil hindi pa nila alam kung gaano sila katagal mag-i-stay sa Hawaii. Ang gusto sana ni Laurel, two weeks maximum para makauwi kaagad sila sa anak, pero kung hindi man kayanin, mauunang umuwi si Atlas. Hindi puwedeng isa sa kanila ang sobrang tagal na malayo kay Laureen, hindi mapapanatag si Laurel nang ganoon.

Naglalakad sila sa grocery nang biglang tumigil si Laurel na nagpatigil din kay Atlas. Sinundan niya kung saan ito nakatingin, sa isang grupo ng mga binatang nagkwekwentuhan.

"Sa tuwing nakakakita ako ng teenagers," ani Laurel habang nakatingin sa mga ito, "iniisip ko kung anong hitsura ni Vaughn. Gaano kaya siya katangkad, kamukha ko kaya siya, o kaya. . . mahaba kaya buhok niya parang ikaw?" Tumingin ito sa kaniya, pero kaagad ring umiwas. "Ano ba 'yan, kung ano-ano na naman ang iniisip ko."

"Tama lang naman na isipin mo iyon," sagot niya. "Kasi kahit ako, no'ng mga panahong malayo kayo ni Laureen, naiisip ko kung anong hitsura ng anak ko. Kung mahaba ba iyong buhok niya, kumain na ba siya, ano bang ginagawa niya. It's a parent's nature."

Laurel smiled at him. "Ni hindi ko nga maisip na magulang ako ni Vaughn. Siguro, ako iyong nagluwal sa kaniya. . . pero wala naman ako no'ng mga panahong kailangan ako ng anak ko. Iba ang kinilala niya, iba ang . . . nagpalaki sa kaniya. Ni hindi ko nga alam kung anong hitsura niya. I'm gonna be a stranger to my own son." Laurel bit her lower lip.

Nakita ni Atlas kung paanong pigilan ni Laurel ang sariling luha. Umiwas ito sa kaniya at ang tanging nagawa niya ay pisilin ang kamay nito. Tumigil siya sa paglalakad at hinarap ang asawa.

"You don't have to hide whenever you feel like crying, Laurel," he caressed Laurel's cheek. "Hindi mo kailangang magtago sa akin dahil alam ko. Normal na ma-miss mo siya, anak mo siya. Normal na masaktan ka sa nakaraang hindi mo na maibabalik, pero hindi normal na magtatago ka sa akin, Laurel. Kasi mag-asawa na tayo."

Laurel eyes started to pool with tears. "Sorry kasi ayaw ko lang na. . . madamay ka sa lungkot ko."

"Mas malulungkot ako kung hindi mo ako pagkakatiwalaan sa nararamdaman mo. I'm not asking you to fully open up to me, to fully show me what you feel. Gusto ko lang maramdaman mo na nasa tabi mo ako, okay?" Atlas kissed Laurel's forehead.

He received a nod and it was enough for him.

They shopped together before deciding to go home. Tinawagan na rin nila si Laureen na kagigising lang samantalang sila naman ay nagluluto pa lang ng dinner nilang dalawa. It was fun talking to their daughter. Ang dami nitong kuwento lalo na sa pamamasyal kasama ang mga lolo at lola nito.

Habang nagkwekwento si Laureen, napansin ni Atlas na biglang nanahimik si Laurel at tumatango-tango na lang sa kuwento ng anak nila. Kahit hanggang matapos silang kumain, hindi na ito masyadong nagsalita. At dahil maaga pa naman, niyaya niya itong manood ng movie at pumayag naman.

Nakaakbay siya kay Laurel habang nanonood sila ng pelikula. Tahimik pareho, pero pinakikiramdaman niya ang asawa.

"Bigla kong naaalala si Papa," basag ni Laurel sa katahimikan. "Bigla kong naalala no'ng bata pa ako, para akong si Laureen na tuwing may mga bagay na natutuwa ako, excited ako ikuwento kay Papa. Sa tuwing may achievements ako, excited ako sabihin sa parents ko. . . pero, alam mo ngayong nagkakaedad ako, kung ano iyong naisip ko?"

Atlas hugged Laurel from the side and rested his chin above his wife's shoulders. "What is it?"

"Iniisip ko na bakit hindi ko pinakinggan ang mga magulang ko? Bakit ko hinayaang lasunin ng ibang tao iyong isip ko tungkol sa kanila? Bakit mas nakinig ako sa sabi-sabi? Bakit . . . sinarado ko iyong sarili ko sa paliwanag nila?" Laurel asked. "No'ng naging magulang ako, no'ng pinanganak ko si Vaughn, alam mo bang naisip ko na . . . anong pinagkaiba ko sa mga magulang ko na nang-iwan ng anak para sa sariling kapakanan?"

Atlas quietly listened to his wife. Nakaupo sila sa sofa habang may pelikulang hindi na rin nila maintindihan.

"I abandoned my son for my own sake, Atlas. I abandoned him because I was young. Dapat hinarap ko iyong responsibilidad kasi anak ko iyon, e. Kaya anong pinagkaiba ko sa mga magulang ko?" Laurel murmured. "Huli na rin, kasi. . . wala na si Mama. Hindi ko na siya mapakikinggan, hindi ko na siya mabibigyan ng chance na mag-explain sa akin. I was so unfair.

"Pakiramdam ko, ganoon din naisip ni Vaughn. Kung sakali man, pinapanalangin ko talaga na hindi niya malaman ang totoo. 'Di bale nang hindi kami magkakilala ng anak ko, ang mahalaga, hindi na siya masaktan dahil iniwan siya kasi irresponsable ako," anito. "Naiisip ko rin si Laureen dahil ilang taon ang ninakaw ko sa inyong mag-ama, I was so unfair and I turned out someone I wasn't supposed to be."

Atlas held Laurel's hand and intertwined it. "Your decisions were fucked up, that's the truth. I will never tolerate what you did. . . pero may mga bagay kasing hindi natin kontrolado. May mga bagay na kapag nasa sitwasyon ka, iba na ang magiging desisyon mo. Hindi kita huhusgahan sa mga choices mo no'ng nakaraan, Laurel. It was you, you did that. But now, remember that with every decision, you can share with me. I will let you know my thoughts, but it'll be your last decision to make." He kissed his wife's shoulder. "You're not alone this time, ma'am. I'm here."

Tahimik si Laurel na humikbi. Nakakuha naman ng pagkakataon si Atlas na hawakan ang baywang ng asawa at maingat itong pinaupo paharap sa kaniya. He could see his wife cry, he was there wiping her tears away until their eyes met.

Atlas bit his inner cheek trying to control himself. It had been more than eight years since their last intimate moment and by looking at Laurel, his wife, he had this familiar feeling growing.

Nararamdaman niya ang pag-iinit ng katawan habang nakatitig sa asawa ngunit kailangan niyang magpigil.

At ang pagpipigil na iyon ay naglaho nang si Laurel na mismo ang humalik s kaniya. When their lips met, he stilled for a second before responding, and they moved in sync.

No words, just lip-locking. They kissed hungrily and Atlas kissed his wife hungrily.

Atlas caressed Laurel's back and found her bra. No warning, he snapped and cupped her breast. Before everything became deeper, he stood up and walked toward their room. It was dark and hot and smelled like his wife.

He couldn't stop kissing Laurel. They haven't been intimate for years and he missed being this close to her. They started with a very unusual relation—fuck buddies.

They used to fuck senseless, not minding the world. They used to do it whenever and wherever they could, they were adventurous. He first had her inside his car . . . but that night would be different.

They were finally married and he would make love with his wife.

Yes, my wife.

Atlas slowly lifted Laurel's shirt. He turned on the lampshade by the bed, wanting to see his beautiful wife's face. The moment their eyes met, he smiled and kissed the top of her nose.

"I love you, ma'am," he whispered while staring at Laurel.

Laurel smiled and caressed his cheek. His wife kissed the side of his lips. "I love you, too," she whispered and kissed his lips, claiming his mouth like she used to.

His wife was a good kisser, he knew that from years ago. The way Laurel's lips move, the way her lips complemented his. . . it was a good reason to give in.

Both removed their clothes without leaving each other's lips. Atlas felt Laurel's smooth skin leaning onto his. They were completely naked while caressing each other's bodies.

Having sex with someone with love was different.

Before falling in love with Laurel, sex was normal. Yes, he was respecting her. . . but it was normal. He needed to release the sexual urge, that was it.

Pero nang maramdaman niyang may pagmamahal na siya kay Laurel, ang dating normal at simpleng pagpaparaos, nagkaroon ng pakiramdam. Sa tuwing may mangyayari sa kanila ni Laurel, mas iniingatan niya ito . . . tulad ngayon.

Ipinalibot niya ang isang braso sa baywang ni Laurel at isinubsob ang mukha sa leeg nito habang marahang gumagalaw. May ingat ang bawat galaw.

Atlas taking his time. He wasn't in a rush and he wanted his wife to finish first.

After years, he finally felt what it was like to be in Laurel's arms. Their hands were intertwined and it felt different. It felt more intimate, more serene.

Sinalubong ni Laurel ang bawat paggalaw niya hanggang sa maramdaman niya ang pagtapos. Sumubsob ang mukha ni Atlas sa dibdib ni Laurel at hinihingal na hinalikan ang pisngi ng asawa.

Umalis siya sa ibabaw ni Laurel at inayos ang kumot para takpan ang kahubaran nila. Ginagawang unan ni Laurel ang braso ni Atlas habang hawak niya ang kamay nito at nilalaro ang singsing.

"Wala tayong naging vow," bulong ni Atlas.

Tahimik lang si Laurel na nakatitig sa kisame tulad niya.

"I, Julian Atlas Legaspi." Napatingin si Laurel nang magsalita siya. "Take you, Laurel Alyssa Alcaraz." Nilalaro niya ang singsing nito. "To be my lawful wife, to have and to hold from this day forward, for better, for worse, for richer, for poorer, in sickness and health, until death do us part."

Nabalot ng katahimikan ang silid. Ipinagpatuloy niya ang pagsuklay sa buhok ni Laurel gamit ang mga daliri niya.

"Sa tuwing binabalikan ko iyong first meeting natin, it wasn't ideal. Pero kung tatanungin ako kung babaguhin ko ba iyon? Ang sagot, hindi. It wasn't ideal, it wasn't normal . . but normal is boring." Atlas smiled and kissed Laurel's forehead. "We met unexpectedly, out of boredom, out of sexual needs. We became compatible, we were perfect because we both knew the boundaries. Alam natin pareho kung saan tayo lulugar hanggang sa. . . isang araw nagising na lang ako na ayaw ko na sa lugar na gusto mo.

"Hindi ko alam ang salitang pahinga bago kita nakilala. I was working too hard that rest wasn't part of my vocabulary. Natatakot ako na baka 'pag nagpahinga ako, makalimutan nila ako. . . pero no'ng nakilala kita, you introduced me to that word. Since then, you became my companion. Ikaw ang nakasama ko sa mga panahong nagpapahinga ako, na mas napapadalas pang ayaw ko nang bumalik."

Humugot nang malalim na hininga si Atlas. "At first, it was just physical. I badly needed someone who could satisfy me and you did. You were so good at it, Laurel."

"I'm still good at it!" Laurel exclaimed.

Pareho silang natawa, bumangon si Laurel at umibabaw sa kaniya, pero niyakap lang niya at pinadapa pa sa ibabaw ng katawan niya habang hinahaplos ang buhok nito.

Inayos ni Atlas ang kumot sa likod ni Laurel at hinalik-halikan ang tuktok ng ulo nito. "You were so good at it, but there were times na ayaw ko na makipag-sex sa 'yo. I can't look at you knowing I was already feeling something forbidden. You were so clear about not falling in love, but I failed miserably because I fell so hard I can't get up. . . more like, I don't wanna get up anymore.

"Inside your hug, I feel secured, ma'am," bulong niya. "Inside your hug, I felt peace. Inside your hug, I felt home. Sa tuwing hinahaplos mo iyong buhok ko. . . I know it's just your simple gesture in making me feel better, not to me. You caressing my hair whenever I'm tired hits hard. I was longing for it. Sa ilang taong wala ka sa tabi ko, gustong-gusto kong umuwi at iniisip na sana naroon ka.

"Gusto kong sabihin no'n sa tuwing uuwi ako, na sana naroon ka. Sana bigla kang mang-surprise, sana. . . nando'n ka kasi gusto kitang yakapin kasi pagod na pagod na ako." Atlas sniffed. "Years, Laurel. . . I longed for years and eventually, I forgot about you. . . more like, I tried forgetting about you."

Narinig ni Atlas ang pasinghot ni Laurel. Nakahilig ang ulo nito sa dibdib niya.

Atlas breathed. "I love you."

"After all the things I did, you still love me?" tanong ni Laurel. "Hindi ko maintindihan kung anong makita mo sa akin, gusto ko malaman. . . bakit mahal mo ako? Bakit minahal mo ako?"

"Iyan ang tanong na walang kasagutan," sagot ni Atlas. "Dahil kahit ako mismo, hindi ko alam. Isang araw, natutulog ka sa sofa, pagdilat ko no'ng araw na iyon, ikaw ang nakita ko. . . it was forbidden because we're clear about the rules. It was forbidden to love you, but I still did it. It was tiring to love someone like you, but nothing's easy right?"

"Yeah," Laurel faintly answered before yawning.

Atlas felt that and smiled. He just caressed Laurel's hair. "One thing's for sure, ma'am."

Laurel yawned for the second time. "What?" she whispered.

"You are the one, Mrs. Legaspi."

Naghihintay si Atlas ng sagot. . . gusto niyang marinig kung may comment ba si Laurel sa mga sinabi niya, pero wala. Maingat siyang sumilip. Tiningnan ang mukha nito at nakitang nakapikit. Atlas smiled and hugged his wife tighter. He kissed her forehead and closed his eyes.

"Sleep tight, Laurel," he whispered.

T H E X W H Y S