WARNING: Slightly Mature Content 🔞

—

Atlas was tired and he wanted so hard to sleep but after an hour of trying, he got up, shook his head, and decided to cook. Nagugutom na rin naman siya dahil sa magdamag, isang bote lang ng beer ang laman ng tiyan niya.

Tuluyan na ring sumilip ang araw nang maisipan ni Atlas na bumangon para magluto. He wasn't a good cook, but he liked to try. Ayaw rin kasi niya nang may kasama sa bahay kaya wala siyang helper.

Nadaanan niya ang living room ng second floor at sandaling sinilip si Laurel na mahimbing pa rin na natutulog. Ayos din na kapag nagising na ito, mayroong pagkain, sakali mang makatulog na siya.

Binuksan ni Atlas ang pantry ngunit wala siyang makitang lulutuin. Sinilip niya ang freezer at nakita ang karne ng baboy na nakalagay sa isang container dahil naka-sort na iyon. Mayroong date kung kailan nabili at kung hanggang kailan lulutuin.

It was Job, he was sure. Gusto nito na naka-label ang lahat para hindi niya ma-overlook.

Kumuha siya ng patatas at kaunting repolyo sa chiller bago nagsimulang magluto. Nagsaing na rin siya at habang naghihintay, binuksan niya ang laptop para tingnan ang mga susunod na task na gagawin niya.

Tinanggal niya ang T-shirt na suot dahil naiinitan siya sa tuwing nagluluto. He was just wearing a simple sweatpants and continued cooking.

Pagkatapos ng isang linggong pahinga, mayroong meeting para sa bagong pelikula. Nakita rin niya ang bagong plot sa kalendaryo na mayroon siyang tour sa isang probinsya. It would be a busy month for him and Amira.

Nagbasa rin si Atlas ng reviews sa recent movie nila. He smiled when he saw the positive comments from known personalities, vloggers, and movie reviewers. Some praised them for improving their acting and the movie's cinematography.

Atlas loved the limelight, but it was tiring. He had this love and hate relationship with it, but it was mostly hate because it was exhausting.

Nang kumulo ang sabaw na niluluto, tinikman iyon ni Atlas. Natabangan siya kaya nilagyan niya iyon ng kaunting patis dahil maghahanda naman siya ng sawsawang mayroong kalamansi at sili.

"Nandito ka na pala."

Nilingon ni Atlas si Laurel na pababa ng hagdan kaya kaagad niyang kinuha ang T-shirt na nasa counter at isinuot iyon.

"Pasensya na, nakatulog ako sa living room," ani Laurel at naglakad papunta sa kusina.

"Good morning. Okay lang, walang problema. Naging komportable ka ba r'on?" tanong ni Atlas at inayos ang sarili.

"Oo." Tumango si Laurel. Kumuha ito ng tubig sa fridge bago nilingon ang niluluto niya. "Marunong ka palang magluto?"

Sinundan ni Atlas ng tingin si Laurel na naupo sa bar counter habang nakaharap sa kaniya. He subtly observed her just-woke-up face. He never thought someone could look as simple as her, but really, really attractive.

"Yup, sana lang magustuhan mo. Hindi 'to kasingsarap ng Jollibee breakfast, pero puwede na." Atlas chuckled and stirred the soup.

"Hindi naman ako choosy sa pagkain," sagot ni Laurel. "Mas gusto ko pa 'yung mga tapsilog at mga ulam sa karinderya. Tamad rin kasi kasi akong magluto kaya sa Baguio, bumibili lang ako sa tapat na tindahan ng ulam ng apartment ko."

Nagpatuloy si Atlas sa pagluluto. Sinabi niyang sabay na silang kakain, pero hindi ito sumagot at nang lingunin niya ito, ipinalilibot nito ang tingin sa bahay nila.

"Ano palang naisipan mo, bakit nasa loob ang swimming pool?" tanong ni Laurel. "Pero in fairness naman, maganda talaga siya."

Atlas looked at Laurel who was wandering around his house. "I just want some privacy. Binili ko talaga 'tong bahay na 'to kasi pakiramdam ko, ang tahimik, ang private. Pina-customize ko na lang din 'yang pool kasi minsan, gusto kong magbabad habang nanonood ng TV."

Mula sa kusina, tanaw ang living room ng bahay niya at mayroong glass barrier lang para sa indoor swimming pool. Bukod sa sala, mayroong malaking TV roon na puwede niyang gamitin kapag gusto niya.

"Sa bagay," tumango-tango si Laurel, "maganda naman talaga."

Ibinalik ni Atlas ang atensyon sa iniluluto at tiningnan kung malambot na ba ang karne para makakain na sila. Gumawa na rin siya ng kape na nasa bar counter. Isa iyon sa pinag-aralan niya dahil mahilig siyang uminom ng kape kapag kailangang magpuyat.

Iniabot niya ang ginawang cappuccino kay Laurel. "Hindi ko alam kung ano'ng blend mo sa coffee and I think this is the safest," aniya at inaya itong kumain.

Sa bar counter sila kakain imbes na sa dining table. Nakalagay na sa isang malaking bowl ang nilagang karne ng baboy, sa malaking pinggan naman ang umuusok na kanin.

Tumayo naman si Laurel at kumuha ng juice sa ref. Sinabi nito na mas gusto pala nito ng juice sa umaga bukod sa ginawa niyang kape. Nagpaalam pa ito na ikinangiti niya.

"Go ahead." Ngumiti si Atlas at naupo na sa bar counter at sumimsim ng kapeng ginawa niya.

Pinisa ni Atlas ang sili ng sawsawan nang maramdamang nakatingin sa kaniya si Laurel. Hindi naman sila nagkakalayo ng upuan. Nakakunot ang noo nito at may ngiti sa labi.

"Sure ka bang almusal 'to?" nagtatakang tanong ni Laurel. "Pang-lunch at dinner na 'to, e."

Natawa si Atlas at humigop ng sabaw. Napapikit siya nang maramdaman ang mainit na sabaw sa lalamunan niya. "Sorry, first meal. I eat heavy breakfast. Sanay na ako. Minsan kasi, hindi na ako nakakakain sa maghapon."

"Okay lang, ano ka ba? Thank you sa breakfast," ani Laurel at uminom ng tubig bago muling nagsalita. "By the way, ang laki ng tattoo mo sa likod. Buti puwede?"

Sandaling natigilan si Atlas dahil hindi niya naalala ang tungkol doon at nakita iyon ni Laurel. Bigla rin naman niyang naisip na makikita at makikita talaga ni Laurel iyon kung magpapatuloy sila.

"Actually, tinatago ko siya," pag-aamin ni Atlas. "Isa sa mga dapat kong itago dahil walang nakakaalam. Makeup artist, stylist, manager, and si Job lang. Kaya piling tao lang din ang pinagkakatiwalaan ko. Ngayon, alam mo na rin."

Mahinang natawa si Laurel na nasa bibig pa ang kutsara habang nakatingin sa kaniya. "Malamang, magulat ka kung hindi ko malalaman 'yan. So ano 'yun, sa tuwing may shoot, todo makeup sila sa tattoo mo? Paano kung may topless shoots ka? Hindi nalalaman ng iba?"

"Matinding makeup ang nangyayari," sagot ni Atlas. "As in matagal na process, makapal, para hindi nila makita. Alam mo naman sa Pilipinas, medyo taboo pa rin ang pagkakaroon ng mga tattoo lalo na't ang tingin ng iba, sobrang mabait ako."

Kinagat ni Laurel ang ibabang labi ngunit may ngiti sa labi na naging tawa pa. "Bakit? Hindi ka ba mabait? Baka mamaya sasaktan mo ako physically, ha?"

Atlas frowned. Ibinaba niya ang utensils bago muling hinarap si Laurel. "That would be the last thing I'd do, Laurel," paniniguro niya. "Kumain ka na. Baka pagkatapos kumain, matutulog muna ako. I haven't slept yet. Ikaw, may plano ka bang gawin ngayon?"

Umiling si Laurel. "Wala naman. Baka magsusulat lang ako. Sa living room mo na lang sa taas ako tatambay, ha?"

"Of course! Make yourself comfortable. Kung may kailangan ka, let me know or kung hindi ka comfortable, let Job know about it," ani Atlas.

"By the way, nakuha na rin namin ni Jobelle ang resulta kahapon at negative naman ako sa lahat. Even TB."

Nagulat si Atlas kaya muli niyang hinarap si Laurel. "What do you mean pati TB?"

"Tinanong naman ako ni Job kung okay lang ba na magpa-test ako ng tuberculosis para na rin sa safety mo," pagpapatuloy ni Laurel.

Sandaling natahimik si Atlas at ibinaba muli ang hawak na utensils. Hindi siya nakasagot dahil iniisip niyang baka na-offend ito sa mga test na pinagawa.

"Don't worry!" natatawang sabi ni Laurel at naningkit ang mga matang nakatitig sa kaniya. "Naiintindihan ko pinanggagalingan ni Job. He just cares for you. At ayaw ko rin na ma-risk ka sa kahit ano. Alam kong busy rin ang schedule mo," dagdag nito bago bumalik sa pagkain.

Atlas was stunned but worried. "I hope you're not offended."

Laurel gazed at him and smiled. "No. Kung offended ako, wala ako rito. Saka paulit-ulit kong sasabihin sa 'yo, hindi ako mababaw na tao. You can say things to me, ask me anything, I won't mind. I can feel that you're being too careful, don't. Mas aayawan kita kung ganiyan ka."

"No, it's not that," depensa ni Atlas.

"It's okay to ask, Atlas." Laurel assured. "Also, nagkausap na rin kami ni Patrick about the NDA, everything's settled naman na. I am not asking for financial support from you. Gusto ko lang ng privacy and nag-agree na rin ako roon sa part na ikaw ang sasagot ng lahat ng kailangan ko kapag nandito ako sa Manila. Okay na sa 'kin 'yun. Wala na rin naman akong ipinadagdag. Again, privacy lang."

"Are you sure?" Atlas worriedly asked. "You can let us know anytime you need to add something. Sabihan mo lang ako, si Job, or si Patrick."

Laurel shook her head. "Wala na, okay na lahat 'yung nandoon. Nabasa ko naman kahapon."

"By the way, madalas pala na rito na rin naman tutuloy sa bahay kasi hindi puwede sa condo." In-explain ni Atlas kung bakit. "Ayaw ko rin kasi na may makahalata sa 'yo."

"Okay." Laurel agreed. "Just let me know. Basta ang magiging usapan natin, you would just call me, right? Or ibibigay mo sa akin ang schedule mo in advanced?" she asked. "Ako kasi, wala naman akong commitment palagi kasi madalas lang ako sa bahay. Nagsusulat lang naman ako."

"I might just give you my schedule, pero wala naman tayong pilitan. Only if you're available," ani Atlas. "You can just let me know, too."

Tumango lang si Laurel at pareho na silang nagpatuloy sa pagkain. Nang matapos naman, nag-stay pa siya sa kusina para sandaling makipagkuwentuhan kay Laurel na naghuhugas ng pinggan.

"Sa Baguio ka na talaga nakatira?" Sumandal si Atlas sa counter at nag-cross arms habang nakatingin kay Laurel.

Laurel shook her head. "Nope." She hesitated. "D-Dalawang taon pa lang akong nakatira doon. I liked the place. Ang tahimik."

"Is it . . . cold-cold?" nag-aalangang tanong ni Atlas. "Hindi pa ako nakakapunta ng Baguio. Hindi ko pa nasusubukan."

Sandaling napaisip si Laurel bago ibinalik ang tingin kay Atlas. "Sakto lang naman. Kaya ko pa namang matulog nang nakahubad kaya masasabi kong bearable. Isa rin 'yun sa nagustuhan ko sa Baguio. It's a little cold."

Hindi sinasadyang pasadahan ni Atlas ng tingin si Laurel mula ulo hanggang sa paa habang nagkukuwento ito tungkol sa Baguio. She wasn't thin, she wasn't thick. Her frame was in between, making her look . . . hotter. Hindi rin nakatulong na medyo magulo ang buhok nito ngunit bumagay pa rin sa mukha.

Kitang-kita rin niya ang pagkakakurba ng balakang ni Laurel kahit na naka-sideview. Her entire side profile? Chef's kiss. The way her body curved from bust to bum. Her legs were long and her thighs were a little thick.

Laurel was the epitome of an hourglass.

"Nakikinig ka ba sa Baguio o mine-memorize mo 'yung katawan ko?" Bahagyang lumingon si Laurel at inosenteng nakatingin sa kaniya. "Hindi puwede. Matulog ka na muna. Ayaw ko ng lalaking antok."

Mahinang natawa si Atlas at kinagat ang ibabang labi sa sinabi ni Laurel. Sinuklay niya ang buhok gamit ang sariling mga daliri.

"Matulog ka na," Laurel commanded. It was a command, he was sure. "Dito lang muna ako sa living room o kaya sa taas, bahala na. Magpahinga ka na muna."

"Are you gonna be okay here?" Atlas asked. "May kotse sa labas na puwede mong gamitin just in case you—"

Tumigil siya sa pagsasalita nang patayin ni Laurel ang tubig sa lababo, tumigil sa paghuhugas, at hinarap siya. Bigla ulit siyang napaisip kung may nasabi ba siyang masama.

Naningkit ang mga mata ni Laurel na nakatingin sa kaniya.

"Bakit?" nagtatakang tanong ni Atlas.

"Hindi ko alam kung bakit, but you're too . . . at ease. Hinayaan mo akong mag-isa rito sa bahay mo. What if akyat-bahay gang pala ako? Now, you're letting me use your car. What if carnapper pala ako?" Nag-cross arms si Laurel. "Don't trust too much, Atlas."

Ngumiti si Atlas at umalis sa pagkakasandal sa counter. Naintindihan niya ang sinabi ni Laurel at tama nga na baka masyado siyang nagtitiwala kaagad.

"Fine. Aakyat na muna ako. If you need something, you can just knock," ani Atlas at nginitian si Laurel. "Good morning, ma'am."

Laurel smiled back and gave a subtle nod with a salute, making him chuckle. Iniwan na niya ito at tuluyang umakyat sa itaas papasok sa kwarto niya. Bigla niyang naramdaman ang pagkahapo at kahit sabihing kakakain lang niya, hindi na niya pinigilan ang antok.

Nahiga si Atlas at sandaling napatitig sa kisame. His vacation started and he would make the most out of it. Matutulog siya at magpapahinga . . . pero naalalang kasama niya si Laurel.

—

Atlas woke up not sure what to feel. Sa sobrang pagod at antok, dumiretso ang tulog niya mula umaga hanggang hanggang gabi. It was already 8:30 p.m.

Mayroon siyang messages galing kay Job at nangungumusta ito sa kanila ni Laurel. Sinabi niyang maayos naman ang lahat at nagpasalamat siyang puno ang ref at pantry para sa kanila.

Bago bumaba, naligo na muna si Atlas at nagsuot ng gray sweatpants. Hindi siya sanay na mayroong pang-itaas. Nakaramdam siya ng gutom at hindi niya alam kung may makakain ba sila. Marami naman ang nilagang naluto niya at baka iyon na lang o hindi naman kaya ay mag-order na lang sa labas.

Sa hagdan, nakita ni Atlas na nakapatay ang ilaw sa living room pati na sa kusina at tanging ilaw na nanggagaling sa pool area ang liwanag. Dim lang iyon kaya may kadiliman pa rin. It was a subtle yellowish light underwater.

Wala si Laurel kaya malamang ay natutulog na ito sa kwarto. Didiretso sana siya sa kusina para maghanap ng makakain nang marinig na may tao sa pool.

Sumilip si Atlas at nakita si Laurel na umahon at inayos ang buhok. Sumandal siya sa hamba ng glass wall at pinagmasdan ito na muling lumubog at umahon. Nang magtama ang tingin nila, kaagad na ngumiti si Laurel.

"Hello. I hope you don't mind na ginamit ko 'yung pool mo," anito na lumangoy papunta sa gilid ng pool.

"Not at all," Atlas responded in a low voice. "Mind if I join?"

Laurel frowned. "Kaliligo mo lang, e." She smiled. "But yeah, why not. It's yours."

From where he stood, Atlas saw that Laurel wasn't wearing anything, and she was skinny dipping.

He felt the heat inside him, and without a second thought, Atlas removed his sweatpants, and he wasn't wearing anything underneath. He was naked as he walked toward the pool area. Wala naman siyang balak magtago. Confident siya sa katawan niya.

No words, Atlas jumped and swam towards Laurel. Mula sa ilalim, nakita niya ang katawan nito. An underwater dimmed light was enough for him to look at Laurel's body.

The water was slightly cold, but he was in heat and didn't mind anything.

Atlas gripped Laurel's thigh and resurfaced. Their faces were inches away, and he smirked. "You're not wearing anything, huh?" he whispered deeply. "Aren't you cold, though?"

Laurel shook her head. Their nose touched. "Hindi naman, sanay na ako. I don't even use heater when taking a bath. I like it cold, nagigising ang diwa ko."

Dikit na dikit ang katawan nilang dalawa. His hard body was against Laurel. Ipinaglandas niya ang dalawang kamay sa magkabilang gilid ng katawan ni Laurel nang hindi inaalisan ng tingin ang mukha nito.

He traced his hand on her body until he found her right breast and cupped it before she started kissing her cheek.

"Good evening, Laurel," he whispered against her ear. "Would you mind if I touch you intimately?"

"Be my guest."

When Atlas got the approval, he found Laurel's mound and gently caressed it. He traced his lips on her and kissed her without warning. She kissed back, making Atlas groan.

From slow pace to French kissing while his hands were traveling to Laurel's back and cupping her butt with a little force. Mas idiniin din nito ang katawan sa kaniya.

Atlas slightly massaged her breast, kissing her neck down to her chest while his other arm hugged her waist. He was taller than her, and his arms could freely accommodate her frame.

He bit Laurel's lower lip, making her moan as they torridly kissed. He sucked her lower lip, licked it, and stopped. Their eyes met, and a question was visible on Laurel's face.

"Gusto mo bang umalis dito?" tanong ni Atlas at hinalikan ang leeg ni Laurel. "I was planning to go to Tagaytay kung hindi kita nakilala. I just wanna ask for your approval, kung gusto mo lang."

Laurel gave Atlas more access to her body. "Ano'ng meron sa Tagaytay? Akala ko ba okay na tayo rito sa bahay mo?"

Atlas bit Laurel's earlobe before answering her question, "May rest house ako roon," he whispered. "Kung ayaw mo naman, it's okay, we can just stay here."

Ipinalibot ni Laurel ang dalawang braso sa leeg niya at sinalubong ang halik niya. One thing he noticed, Laurel was adjusting on his pace. She was a good kisser.

"Okay lang naman sa akin," Laurel whispered in between kisses. "Kailan?"

"Now," Atlas responded.

Humiwalay si Laurel sa pagkakayakap ni Atlas, he was still hugging her waist. "As in ngayon na? So, roon na natin itutuloy 'to?" tanong nito.

Atlas nodded and kissed her lips. "Yes," he seductively whispered.

"Okay."

—

And around one o'clock, after eating dinner, Atlas and Laurel found themselves on the road. It was cold. Marami pa ring tao sa daan dahil weekdays at ang iba, pauwi pa lang.

Naikuwento ni Atlas kay Laurel na never niyang nasubukang magtrabaho sa corporate world dahil simula pagkabata, artista na siya. Ni hindi nga siya nagkaroon ng pagkakataong regular na pumasok sa university.

"Homeschooled ka lang?" Tumagilid si Laurel para harapin siya. "Maganda rin naman 'yun. At least nagkaroon ka pa rin ng degree. Buti napagsabay mo?"

Inalala ni Atlas ang hirap niya sa pag-aaral habang nagtatrabaho. May pagkakataon na nasa shooting sila at kapag break, nagsasagot siya ng take home quizzes na ipapasa ni Job kinabukasan.

"Ang mahalaga naman, natapos mo." Ngumiti si Laurel at humarap sa daan. "Bakit ang dami mong bahay? I would assume na bahay mo sa Tagaytay, roon ka nag-i-stay kapag gusto mong tahimik ang mundo mo?"

Atlas smiled. Gusto niya kapag nagtatanong si Laurel. "Yes. Hinahanap-hanap ko na kasi 'yung silence. Sa tuwing wala akong trabaho, I go there for peace of mind."

Hindi na sumagot si Laurel at bahagyang binuksan ang bintana ng passenger's side para siguro damhin ang malamig na hangin ng Tagaytay. Naramdaman din iyon ni Atlas at kahit hindi siya gaanong mahilig sa malamig, natuwa siya sa nang makita ang malapad na ngiti ni Laurel nang lingunin siya nito.

Laurel smiled at Atlas. Nararamdaman na niya ang malamig na simoy ng hangin ng Tagaytay. "Mas malamig sa Baguio, pero minsan maulan kaya hindi ko rin magawang buksan 'yung bintana ng taxi na sinasakyan ko. Gustong-gusto kong maramdaman 'yung breeze, 'yung malamig na hangin na tatama sa mukha ko habang nagda-drive."

Nilingon ni Atlas si Laurel at nakitang nakangiti ito habang nililipad ng malakas na hangin ang buhok nito.

Ibinalik niya ang tingin sa daan. Wala naman silang masyadong kasabay, walang kasalubong, at walang sasakyan sa likuran. May naisip siya kaya pinindot niya ang button na nasa gilid ng steering wheel.

"Laurel, this is better." Itinuro ni Atlas ang sunroof na mabagal na bumubukas. Naramdaman kaagad niya ang lamig ng hangin. Gininaw siya, pero hindi ipinahalata sa babaeng kasama.

Nagtama ang tingin ni Laurel na malapad ang mga ngiting nakatitig sa kaniya.

"Teka. Pakinggan mo 'tong kanta." Sa steering wheel na mismo pumindot si Atlas para sa music selection ng LCD screen sa may dashboard. "Sobrang ganda nito sa roadtrip. Matagal na 'yung kanta, pero go-to song ko 'to tuwing nagda-drive ako sa madaling-araw."

Dumiretso ang tingin ni Atlas sa daanan. Damang-dama niya ang lamig na nanggagaling sa itaas dahilan para makaramdam siya ng ginaw, pero hindi niya magawang isara iyon.

Nakita nang perpheral vision niya na tumingala si Laurel. "Buti hindi foggy."

Nagsimulang tumugtog ang kantang "Robbers" ng The 1975. Nilakasan iyon ni Atlas at binagalan ang takbo ng sasakyan. Nasa madilim na parte sila, walang kasalubong, at libre nilang magagawa ang gusto.

"Go remove your seatbelt. Babagalan ko 'yung pagda-drive para safer. Feel the breeze, Laurel." Ngumiti si Atlas at nilakasan pa lalo ang tugtog ng kanta.

"Hindi ka magagalit na tatapakan ko 'tong upuan ng kotse mo?" Pasigaw ang pagkakasabi ni Laurel dahil sa lakas ng tugtog sa kotse ni Atlas.

Atlas frowned and shook his head. "No. Sige lang!"

Laurel licked her lower lip and smiled. "Okay."

Suot ni Laurel ang simpleng hoodie at pinarisan iyon ng leggings na itim. Kahit na mabagal, maingat na nagmamaneho si Atlas at paminsan-minsang nililingon si Laurel. Nakatingala ito at nakapikit na dinadama ang malamig na hangin.

Kung siya lang, hindi niya gustong gawin iyon dahil maginaw. Dama na ni Atlas ang paninigas ng kamay niya, pero hindi niya iyon alintana dahin sa babaeng kasama.

Mas bumagal ang takbo ng sasakayan. He smiled while looking at Laurel who was enjoying herself. Itinaas pa nito ang dalawang kamay habang natutuwang dinadama ang malamig na hangin ng Tagaytay. Mas nilakasan pa niya ang tugtog at sinabayan ang kanta nito. He was even using his fingers na kunwari, nagda-drums sa manibela.

"You look so cool, you look so cool, cool, cool, cool. You look so cool, you look so cool, you look so cool, cool, cool, cool, cool." It was the lyric of the song.

Sa madilim at malamig na parte ng Tagaytay, pareho nilang sinabayan ang kanta hanggang sa matapos iyon. Bumaba si Laurel at naupo. Sumilay sa labi nito ang ngiting hindi pinipigilan.

"Ang saya!" Laurel uttered and felt her cheeks. "Kaso parang namanhid 'yung mukha ko." She laughed.

No, they both laughed.

Bumilis na ang takbo ng sasakyan. "Feels good?" tanong ni Atlas. "We're almost home."

Isinuot ni Laurel ang seatbelt at sinuklay ang buhok gamit ang sariling mga daliri. "Alam mo, nafi-feel ko na considered home mo 'tong nasa Tagaytay," anito nang hindi tumitingin sa kaniya. "I can see it."

Atlas smiled warmly when he thought about his house.

"It is."

T H E X W H Y S