Άρχισε να χαράζει, ένιωθα τα μάτια μου κουρασμένα, ενώ μεταβίας μπορούσα να σταθώ όρθια. Έτριψα τα μάτια μου και νυσταγμένη πήρα τον δρόμο της επιστροφής. Κανείς δεν υπήρχε γύρω μου, λογικό όλοι θα είναι στα κρεβατάκια τους και θα κοιμούνται ενώ εγώ περιπλανιέμαι στους δρόμους.

Μόλις έφτασα στο σπίτι χτύπησα την πόρτα. Καμία απάντηση. Την ξανά χτύπησα, καμία απάντηση. Όχι θεέ μου, γιατί είμαι τόσο ατυχή;

Καθισα στα σκαλιά του σπιτιού και περίμενα την μητέρα μου. Τα μάτια μου άρχισαν σιγά σιγά να κλείνουν, όμως εγώ προσπαθούσα με όση δυναμη μου έμεινε να κρατήσω τα μάτια μου ανοιχτά, άδικος κόπος.

Τώρα που το ξανά σκεφτόμαι το τσιμέντο μου φαίνεται το τέλειο κρεβάτι. Ξάπλωσα το σώμα μου πάνω στο σκληρό τσιμέντο και...κοιμήθηκα. Ας με έβλεπε οποίος ήθελε εγώ είχα αναγκη τον ύπνο.

«Έμμα;» άκουσα μια φωνη να με καλεί...λες να είναι οι άγγελοι;

«Άγιε Πέτρο σου έρχομαι...» ψιθύρισα μέσα στον ύπνο μου.

«Ποιος Πέτρος μωρή; Σήκω πάνω!» είπε η φωνή και άρχισε να με ταρακουνά.

Δεν απάντησα ήταν πολύ ενοχλητική φωνή, δεν την ήθελα δίπλα μου.

Η φωνή άρχισε να μου τραβά το χέρι. Ααααα αρχίζω και εκνευρίζομαι, ανοίγω τα μάτια μου έτοιμη να τα ψάλω στον ενοχλητικό μπαμπουίνο που διαταράσσει τον ύπνο μου, όταν καταλαβαίνω πως είμαι έξω απο σπίτι. Δίπλα μου στεκόταν η Κλειώ, χωρίς να το πολύ σκεφτώ ξάπλωσα πάνω στον ώμο της.

«Θες να πάμε σπίτι μου να κοιμηθείς;» με ρώτησε και το μονο που έκανα ήταν να μουγκρισω...επιτέλους κρεβάτι.

Με σήκωσε και σιγά σιγά αρχίσαμε να προχωράμε προς το σπίτι της. Γιατί έπρεπε να μένει τόσο μακρυά;

«Έλα Έμμα...πάμε.» συνέχιζε να λέει ξανά και ξανά σαν να μου λείπει καμία βίδα. Δεν είμαι όμως, κουρασμένη είμαι! Χαζέ Τζάκσον!

«Δεν είμαι χαζή...κουρασμένη είμαι...» της απάντησα καθώς χασμουριωμουν.

«Το ξέρω γλυκειά μου, αλλά έτσι δεν θα φτάσουμε ποτέ σπίτι μου.» απάντησε και ένιωθα την μοναδική μου ελπίδα σωτηρίας να εξατμίζεται και να χάνεται.

Άρχισα να προχωράω πιο γρήγορα μόνο και μόνο για να φτάσω στο κρεβάτι της Κλειώ.

«Άρα σήμερα δεν θα πάμε για σχολικά;» με ρώτησε και ήμουν έτοιμη να την δειρω, το μυαλό μου δεν ξέρει τι άλλο να σκεφτεί. Βασικά δεν μπορεί να σκεφτεί καθαρά... άφησα την ερώτηση της αναπάντητη, αν ήμουν εντάξει θα πηγαίναμε...λογικά.

«Φτάσαμε.» είπε μετα απο λίγο η Κλειώ. Και ορκίζομαι μόλις άκουσα αυτές τις λέξεις ένιωσα τόση ευτυχία, σαν να μου έλεγε κάποιος έλα πάρε δωρεάν Μερέντα για τριάντα χρόνια, τέτοια ευτυχία.

Μόλις άνοιξε την πόρτα έβγαλα τα παπούτσια μου και έτρεξα στο κρεβάτι της. Αχ...ύπνος. Η Κλειώ ξάπλωσε δίπλα μου, τα μάτια μου άρχισαν να βαραίνουν δίνοντας μου την ευκαιρία να ταξίδεψω σε κόσμους μαγικούς.

Τον βλέπω να με κοιτά ενω αρχίζει σιγά σιγα να με πλησιάζει. Αχ Μπράντ Πιτ το ηξερα πως θα αλλαξεις γνώμη και θα έρθεις κοντά μου.

«Έμμα;» τον ακούω να με φωνάζει, η φωνή του μοιάζει γυναικεία...αλλά για δες ξέρει το όνομα μου.

«Μμμμ...» του λέω και πιάνω το προσωπο του.

«Έμμα! ΑΣΕ το πρόσωπο μου...» φωνάζει και νιώθω ένα ηλεκτρικό ρεύμα να με διαπερνά. Ανοίγω τα μάτια μου και βλέπω την Κλειώ. «Επιτέλους!» αναφώνησε και σηκώθηκε απο το κρεβάτι. «Πάμε να πάρουμε σχολικά.» συνέχισε και βγήκε απο το δωμάτιο.

Την ακολούθησα βαριεστημενα, ήθελα να κοιμηθώ και άλλο.

«Και δεν μου λες...» άκουσα την φωνή της απο την κουζίνα. «Γιατι ήσουν έξω;» συνέχισε. Δεν ήμουν σίγουρη αν ήθελα να της μιλήσω για αυτό.

«Μάλωσα με την μαμά μου, βγήκα απο το σπίτι και ξέχασα τα κλειδιά.» απάντησα λακωνικά.

Δεν απάντησε κάτι, απλα ήρθε κοντά μου και με αγκάλιασε. «Έπρεπε να είχες έρθει εδώ και όχι να τριγυρνάς στους δρόμους. Αν είχες πάθει κάτι;»

«Εμ...κοιτά σχετικα με αυτό...» απάντησα καθώς σκέφτηκα την χθεσινή νύχτα...και ότι έγινε με τον Τζάκσον. Η Κλειώ με κοίταξε γεμάτη απορία, πήρα μια πολύ βαθιά ανασα και τις εξήγησα τα γεγονότα. Στο τέλος αντί να μου συμπαρασταθεί ξεσπασε σε τρανταχτά γέλια. Κολλητή να σου τύχει.

«Πραγματικά αυτό που έκανες χθες πρέπει να ήταν απο τα καλύτερα σου.» είπε μέσα απο τα γέλια της. Ναι... από τα καλύτερα μου που χώρισα ένα ζευγάρι, μπράβο μου.

Μαζί με την Κλειώ βγήκαμε απο το σπίτι και πήγαμε προς το δικό μου. Αλλά όπως είναι γνωστό είμαι πολύ ατυχή. Την στιγμή που φτάναμε έβγαινε απο το σπίτι η μητέρα του Τζάκσον. Η γυναίκα με κοίταξε τόσο περίεργα που ένιωσα πολύ άβολα. Έκρυψα το πρόσωπο μου και προχώρησα προς το σπίτι, μάλλον θα πρέπει να μιλήσω και με την κοπέλα του βλάκα να της εξηγήσω...όμως που θα την βρω;

Κούνησα το κεφάλι μου και πλησίασα στο κατώφλι της πόρτας, χτύπησα την πόρτα. Λίγα λεπτά αργότερα άνοιξε η μητέρα μου και με πήρε στην αγκαλιά της.

«Που ήσουν Έμμα;» άρχισε να λέει. Με έκανε να νιώθω τόσο άσχημα που την ανησύχησα.

«Είχε έρθει να κοιμηθεί σε εμένα κύρια Λύδια.» πετάχτηκε απο πίσω μου η Κλειώ και την ευχαριστώ για αυτό.

«Θα έπρεπε να μου το είχες πει.» με "μάλωσε" η μαμά μου και το ήξερα πως είχε δίκιο ήμουν απαράδεκτη.

«Ήρθα να πάρω χρήματα για να πάω με την Κλειώ να πάρουμε σχολικά.» είπα σε μια προσπάθεια μου να αποφύγω την συζήτηση και φυσικά να ελαφρύνω ελάχιστα το κλίμα.

Η μητέρα μου δεν μίλησε έφυγε για λίγο και αφού μου έδωσε κάποια χρήματα μας είπε ένα καλά να περάσετε. Την φίλησα στο μάγουλο και έφυγα με την Κλειώ.

Η ημέρα μας ήταν πολύ πολύ όμορφη. Μέσα στο καταστημα πέρα απο τετράδια, στυλό και αλλά σχολικά αποφάσισα να πάρω και ενα λούτρινο. Ήταν ένας μεγάλος ροζ μονόκερος, μόλις τον είδα ήξερα πως θα γίνει δικός μου.

Σήμερα θα κοιμόμουν το βράδυ στην Κλειώ ήθελε να μου μιλήσει για κάποια πράγματα που την απασχολούσαν για τον Λίο. Από ότι κατάλαβα μάλωσαν χθες και μάλλον για αυτό ευθύνεται η κολλητή μου και όχι ο Λίο. Σε αυτον μόνο συγχαρητήρια μπορώ να δώσω που την αντέχει.

Μόλις φτάσαμε σπίτι της βαλαμε σε ενα μπολ πατατακια και καθισαμε στον καναπέ.

«Μάλωσα χθες με τον Λίο.» ξεκίνησε η Κλειώ.

«Τι πρωτότυπο.» ειρωνεύτηκα και εγώ με την σειρα μου.

«Μα είναι δυνατόν να του λέω να βγούμε και να μην μου απαντά;»

«Μα το θεό Κλειώ. Είσαι πολύ χαζή, το παιδί σε θέλει και εσύ κάνεις χαζομάρες. Κάποια μέρα θα σου πει τέλος και θα του δώσω και δίκιο.» την μάλωσα. Μα είναι πράγματα αυτά;

«Μπορει να έχεις δίκιο.» είπε χαμηλώνοντας το κεφάλι της.

«Όχι μπορεί, έχω δίκιο. Τώρα κάτσε να του ζητήσεις συγγνώμη και κοίτα να αλλάξεις μυαλά.» απάντησα και πήρα ένα πατατάκι στο στόμα μου.

Η υπόλοιπη βραδιά πέρασε πιο ήρεμα είδαμε ταινία και μετά... πέσαμε ξέρες για ύπνο.

........
Ωπ! Τέλος και αυτού του κεφαλαίου!!! Απολαμβάνω πραγματικά να γράφω τα κεφάλαια αυτής της ιστορίας! ❤️