Οι υπόλοιπες μέρες κυλούσαν όμορφα και χαλαρά. Ποιον πάω να κοροϊδέψω; Ήταν οι χειρότερες μέρες της ζωής μου. Τα διαγωνίσματα βουνό, ο Βίκτωρ να συνεχίζει να μου σπάει τα νεύρα, η Κλειώ να κλαίει και να οδύρεται σε κάθε διάλειμμα και φυσικά ο Τζάκσον. Αυτός, αποτελεί μια δική του κατηγορία.

«Αχ δες τον πως σε κοιτάζει...» άκουσα τον Βίκτωρ να μου ψιθυρίζει στο αυτί.

«Αχ δες τι ωραία μπουνιά θα φας αν το συνεχίσεις...» απάντησα με τον ίδιο τόνο δείχνοντας του την γροθιά μου.

«Μμμ δεν έχεις χιούμορ, μικρή ανόητη.» απάντησε κοιτάζοντας με, με βλέμμα αηδίας. Ε δεν θα σκάσω και όλας.

«Μπρουκς στον πίνακα!» φωνάζει η ενοχλητική και πολύ "αγαπητή" καθηγήτρια των μαθηματικών. Με βαριά καρδιά και βήματα προχωράω προς τον λευκό πίνακα. Κοιτάζω τους αριθμούς στον πίνακα και νομίζω αρχίζουν να χορεύουν. Κρύος ιδρώτας άρχισε να λούζει το σώμα μου ενώ ταυτόχρονα τα χέρια μου άρχισαν να τρέμουν.

«Μπρουκς; Μπορείς να λύσεις την άσκηση ναι ή όχι;» με ρώτησε και δεν είχα ιδέα για ποιον λόγο είχε αντιδράσει το σώμα μου έτσι.

Ένιωσα ένα χέρι γύρω από το δικό μου. Απομάκρυνε τον μαρκαδόρο και λίγα δευτερόλεπτα μετά βρισκόμουν στον αέρα. Ξαφνιασμένη γύρισα να αντικρίσω το άτομο που με έσωσε από όλο αυτό. Ήταν ο Τζάκσον.

«Ευχαριστώ.» ψιθύρισα καθώς με άφηνε κάτω στο προαύλιο.

«Παρακαλώ, δεν κάνει τίποτα που σου έσωσα την ζωή.» απαντάει και γελάει. Τι αστείο, σκάσαμε στα γέλια βρε παιδί μου.

«Ωραία, μπορείς να γυρίσεις στην τάξη αν θέλεις.» του είπα και περίμενα να φύγει αλλά αυτός δεν κουνήθηκε χιλιοστό.

«Σου φαίνομαι για τόσο χαζός; Εδώ μου δίνεται η ευκαιρία να χάσω μάθημα και νομίζεις πως θα πάω να κάνω μάθημα; Τελικά δεν είσαι και τόσο έξυπνη όσο νομίζεις.» απάντησε και νομίζω το χέρι μου άρχισε να με φαγουριζει για να του δώσω σφαλιάρα. Αλλά παρέμεινα κυρία και απλά χαμογέλασα.

«Ωραία, εγώ πάω από εδώ και εσύ...άντε στην ευχή του Θεού.» είπα γυρίζοντας του την πλάτη.

«Εγώ όμως θέλω να σου κάνω παρέα.» απάντησε καθώς ήρθε μπροστά μου γέρνοντας ελαφριά το κεφάλι του προς τα πλάγια. Αυτή η κίνηση τον έκανε τόσο γλυκό και αθώο σαν μικρό παιδί.

«Κάνε ότι θέλεις.»

«Είσαι σίγουρη για αυτό;» τον άκουσα να λέει και πριν προλάβω να επεξεργαστώ αυτό που είπε τα χείλη του βρέθηκαν πάνω στα δικά μου.
«Εσύ μου είπες να κάνω ότι θέλω.» είπε γρήγορα και αφού μου έκλεισε το μάτι έφυγε.

Εγώ έμεινα ασάλευτη στην θέση μου κοιτώντας τον να απομακρύνεται από κοντά μου. Τι έγινε μόλις; Βασικά γιατί έγινε αυτό που έγινε; Με αργά βήματα άρχισα να προχωράω προς το εσωτερικό του κτηρίου για να πάω στην τάξη μου όταν ένα χέρι τυλίχθηκε γύρω από τον καρπό μου και με τράβηξε πάλι έξω. Τι στο καλό γίνεται σήμερα; Τι έχουν πάθει όλοι τους και με σέρνουν από εδώ και από εκεί;

Σήκωσα εκνευρισμένη το κεφάλι μου για να φωνάξω στον Τζάκσον όταν συνειδητοποίησα πως δεν ήταν ο Τζάκσον αυτός που με έσερνε. Ήταν η Δάφνη μια από τις πιο γνωστή κοπέλα του σχολείου.

«Δάφνη τι θέλεις και με σέρνεις;» είπε τρίζοντας τα δόντια μου. Καλά ήμασταν στην αρχή της χρονιάς που δεν μας μιλούσε τι θέλει πάλι;

«Θέλω να μείνεις μακριά από τον Τζάκσον είναι δικός μου.» απαντάει βάζοντας τα χέρια  στην μέση της.

«Εμ...δεν είδα να έχει καμία ταμπέλα πάνω του "ανήκω στην Δάφνη μην αγγίζετε δαγκώνει."» είπα και εγώ με την σειρά μου και από ότι κατάλαβα δεν της άρεσε καθόλου η απάντηση μου. Αλλά δεν φταίω εγώ. Φταίω;

«Έχεις πολύ μεγάλο θράσος. Ποια νομίζεις ότι είσαι;» λέει και σηκώνει το φρύδι της.

«Είμαι κάποια ανώτερη σου. Και δεν νομίζω, είμαι.» απάντησα και έφυγα με γρήγορο βήμα προς την τάξη μου. Την είχα βάψει μετά από αυτό που είπα. Είμαι σίγουρη πως θα στήσει καραούλι έξω από το σχολείο. Όμως, επειδή εγώ είμαι πολύ πιο έξυπνη θα πω στον διευθυντή πως θέλω να βοηθήσω την καθαρίστρια με το καθάρισμα ή θα φύγω πιο νωρίς. Για την ακρίβεια θα φύγω μόλις χτυπήσει το κουδούνι και όχι δεν το κάνω επειδή φοβάμαι απλά δεν θέλω να ρεζιλευτω μπροστά σε όλο το σχολείο.

Μόλις ήχησε το κουδούνι πήρα γρήγορα γρήγορα τα πράγματα μου και έφυγα από το σχολείο, τρέχοντας σχεδόν. Όταν άκουσα κάποιον να τρέχει επίσης πίσω μου. Το χέρι του έπιασε το δικό μου και με τράβηξε κατά πάνω του. Έπεσα πάνω σε ένα ψηλό σώμα οπότε ήμουν σίγουρη πως δεν ήταν καμιά από τις φίλες της Δάφνης, ούτε η ίδια φυσικά.

«Γιατί έφυγες σαν να σε κυνηγάνε;» με ρώτησε ο Τζάκσον.

«Εσύ ζωή δεν έχεις και ασχολείσαι με το τι κάνω εγώ;» τον ρώτησα καθώς σταύρωσα τα χέρια μου κάτω από το στήθος.

«Εγώ φταίω που νοιάζομαι και όλας.» απάντησε αγανακτισμένος.

«Εντάξει, συγγνώμη έχεις δίκιο. Όμως, δεν θέλω να σου πω.» είπα και έκανα να φύγω.

«Ωραία, τότε θα έρθω μαζί σου.» είπε και άρχισε να προχωράει δίπλα μου. Τι τον έπιασε έτσι ξαφνικά.

Ανά διαστήματα τον παρατηρούσα και έβλεπα πως κοιτούσε με καχυποψία γύρω του. Τι στο καλό έχει γίνει; Και από ποτέ νοιάζεται τόσο πολύ;

«Τι έχει γίνει;» τον ρωτάω εκνευρισμένη από την συμπεριφορά του.

«Τι έχει γίνει;» με ρωτάει πίσω.

«Εσύ θα μου πεις Τζάκσον σαν να σε κυνηγάνε κάνεις.»

«Εγώ;» λέει δείχνοντας τον εαυτό του.

«Ναι εσύ. Τι έχει γίνει;» ρωτάω περίεργη να μάθω για τον λόγο της περίεργης συμπεριφοράς του. Την στιγμή που πήγε να απαντήσει όμως, μια γυναικεία φωνή ακούστηκε πίσω μας. «Ώστε έφυγες τρέχοντας παλιό κότα!» δεν χρειάστηκε να γυρίσω για να καταλάβω πιο άτομο ήταν. Ήταν η Δάφνη.

Έκλεισα σφιχτά τα μάτια μου και ευχήθηκα απλά να εξαφανιστεί. Όμως, από ότι φαίνεται η ευχή μου δεν εισακούστηκε καθώς το χέρι της με έπιασε από τον ώμο και με γύρισε για να την αντικρίσω.

«Γιατί έφυγες; Δεν μπορείς να με αντικρίσεις μετά από αυτά που είπες;» λέει και φουσκώνει περήφανά; σαν βάτραχος Πρόσεχε μην σκάσεις μαρη.

«Όχι, απλά δεν ήθελα να σε ξανά δω. Μια φορά μου φτάνει. Του χρόνου πάλι.» είπα χωρίς να υπολογίζω το βάρος των λέξεων μου. Ας με βρίσει κάποιος παρακαλώ πολύ. Πρέπει να σταματήσω να μιλάω.

«Εμμα μου πάμε να φύγουμε. Θέλω πολύ να μείνουμε μόνοι.» ακούω τον Τζάκσον να λέει δίπλα μου και νομίζω κόντεψα να πνιγώ. ΤΙ ΛΕΕΙ; Να δείτε που το κάνει για να με καθαρίσει γρηγορότερα η Δάφνη και να γλιτώσει από εμένα μια ώρα αρχύτερα.

«Τι; Τα... έχετε;» ρωτάει η Δάφνη και εύχομαι να πει όχι. Γιατί αν απαντήσει θετικά μέσα σε μια μέρα θα βρεθώ με σχέση και μάλιστα με το πιο φημισμένο αγόρι του σχολείο και φυσικά με πάρα πολλούς εχθρούς.

«Ναι!» απαντάει τελικά και τυλίγει το χέρι του γύρω μου. Ας με χτυπήσει κεραυνός παρακαλώ πολύ.

«Ω! Μα τι τέλειο! Είστε πολύ ταιριαστό ζευγάρι!» φωνάζει η Δάφνη "χαρούμενη" με τα νέα που άκουσε και έτοιμη να με πνίξει.

«Ευχαριστούμε. Όμως, πρέπει να φύγουμε αντίο!» λέω και γρήγορα του πιάνω το χέρι και τον οδηγώ μακριά της. «Καλά είσαι χαζό; Τι πήγες και είπες;» του λέω εμφανώς εκνευρισμένη.

«Αυτό που έπρεπε για να σε αφήσει ήσυχη.»

«Αμ έτσι δεν θα με αφήσει ήσυχη! Την πίστη θα μου βγάλει!» του λέω και φεύγω από κοντά του. Μου έσπασε αρκετά τα νεύρα σήμερα δεν θέλω και άλλη δόση Τζάκσον.

«Θα έρθω να σε πάρω εγώ αύριο το πρωί να πάμε σχολείο!» φωνάζει πίσω μου.

«Κάνε όνειρα!» του φωνάζω και εγώ λίγο πριν στρίψω από το στενό για την γειτονιά μου.