Επιλέγω να φορέσω ενα πουκάμισο και ενα τζην. Δεύτερα παπουτσια δεν έχω και ετσι ξαναβάζω τα αθλητικά μου. Κοιτάω την ώρα και είμαι σίγουρος πως ο Αλεξάντερ θα έχει ξυπνήσει. Πάντα ξυπνούσε πολύ νωρίς και πήγαινε για τρέξιμο. Κάποια πράγματα ελπίζω να μην έχουν αλλάξει. Θα του ειπε αραγε η Μαιρη πως θα παω να τον συναντήσω? Θα μπορούσα να τον παρω τηλέφωνο αλλά ο φόβος μου οτι μπορεί να εξαφανιστεί δεν με αφήνει να το ρισκάρω. 

"Οχι αλλα τηλέφωνα" λέω αποφασιστικά στο είδωλό μου και παίρνω το πορτοφόλι μου και το κινητό μου τα βάζω στην κωλότσεπη και πάω να συναντήσω το ταξί που μου κάλεσε η ρεσεψιον.

Στο ταξί πασχίζω να κουμπώσω τα μανικετόκουμπα μου και στο τελος τα διπλώνω ως τα μισά του χεριού μου. 

"Κάποιος έχει άγχος που θα δει την κοπέλα του"

Σηκώνω τα μάτια μου και συναντω τα μάτια του ταξιτζη να κοιταζουν τα δικά μου μέσα απο το καθρέπτη.

"Μην απορείς πως το βρήκα. Κόβει το μάτι μου τόσα χρόνια πίσω απο το τιμόνι"

"Πραγματικά" μουρμουρίζω ξεφυσώντας και κοιτάω έξω. Το μέρος μου φαινεται διαφορετικό και ίδιο. Ίσως γιατί έχω αλλάξει εγώ . Κοιτάω το ρεστοράν που είχα βγει μαζί με τον Αλεξάντερ κοντά στην μαρίνα που είναι αγκυροβολημένο το Νταιαμοντ. 

Κοντευουμε.

Λες να έμαθε οτι θελω να τον δω και να έφυγε?

Όχι. Δεν θα μου το έκανε αυτό.

Σίγουρα?

"Και καλή επιτυχία ομορφόπαιδο" μου λεει ο ταξιτζης καθώς μου επιστρεφει τα ρέστα. 

"Κράτησε τα . Για την ευχή που μου έδωσες" του λέω καθώς μπροστά μου έχω πια το σκάφος του Αλεξάντερ. Στην μνήμη μου ήταν πάντα ένα μεγαθήριο , ένα σκάφος που ξεχώριζε μέσα σε όλα απο την μαρίνα . Και τώρα βλέπω πως η μνημη μου δεν μυθοποιησε τίποτα. Το Νταιαμοντ στεκεται ακόμη επιβλητικό, πολυτελές και τεράστιο . 

"Το έχεις. Δεν είσαι πια 18 Τζεημς"

Μπαίνω μέσα διασχίζοντας την μεγάλη ινοξ σκάλα . Τα πάντα μου φαινονται ίδια , αλλά αποκοσμα. Σαν να ξύπνησα μέσα σε ένα απο τα πολλά όνειρα που έβλεπα με εκείνον. Στα όνειρα μου ήμουν στο Νταιαμοντ. Τον είχα αγκαλιά και τον έσφιγγα κι εκείνος μου έλεγε οτι με θέλει. Οτι με αγαπάει. Και ας μην μου το είχε πει ποτέ αυτό όσο καιρό ήμασταν μαζί. 

Μπαίνω στο πρώτο ντεκ. Τα τρια σαλόνια , μεγάλα , πολυτελή , στεκουν ίδια. Κοιτάω γύρω τους τοίχους του Νταιαμοντ. Εχει διαφορους πίνακες κρεμασμένους. Μια μικρή ελπίδα πως θα δω κρεμασμενα τα έργα μου παντου στο Νταιαμοντ εξανεμίζεται. Εχει έργα απο διάφορους ζωγράφους αλλά κανένας πίνακας δεν μου ανήκει. Το πιο πιθανό είναι πως τα έργα μου θα είναι σε κάποια αποθήκη. 

"Τζεημς.."

Η φωνή αποκοσμα οικεία βγαίνει απο το χρονοντούλαπο της μνήμης μου.

"Τζεημς είσαι αλήθεια εσύ?"

Η Ροζ σκουπίζει αμήχανα τα χέρια της στην ποδιά της και με κοιτάζει απο πανω ως κάτω.

"Ροζ!"

Παντα συμπαθούσα την Ροζ. Πάντα ένιωθα πως είναι σύμμαχος μου. Σε τι δεν ξέρω, αλλά θυμαμαι πως με προστατευε πάντα, με πρόσεχε.

Πέφτει στην αγκαλιά μου και με φιλά.

Την θυμομουν πιο ψηλή.

"Θα τρελαθεί αν σε δει η Αισε οτι έχεις έρθει ! να ήξερες ποσες φορές μιλάμε για εσένα ! ποσο μου έλειψες! έχεις ψηλώσει μισο κεφάλι!"

Η Ροζ με αγκαλιάζει σφιχτά ξανά και ξανά και μετά με επιθεωρει 

"Εχεις γίνει θηρίο! Κοιτα κάτι πλάτες! Ποιος σε ταιζει τόσο καλά να ζηλέψω?"

"Το φαστ φουντ της γειτονιάς μου κυρίως. Επίσης εχεις ομορφύνει Ροζ πολύ"

Την βλέπω να γελά φερνοντας το χέρι της μπροστά στο στόμα της

"Εισαι εσυ ένας!" με χτυπά στο μπρατσο 

"Πες μου τι κάνεις! Η Μαιρη μας λεει πως είσαι διασημος ζωγράφος , πως εχεις μεγάλη καριέρα! Καμαρώνουμε για εσένα με την Αισε πολύ"

Κοιτάω γύρω μου το ντεκ. Ο Αλεξάντερ είναι άφαντος.

"Μιλάει η Μαιρη για μένα?"

"Όλοι μιλαμε για εσένα!"

Χαμογελάω . Πολύ.

"Καλά..σχεδόν όλοι..ξέρεις.." μου λεει χαμηλόφωνα και το χαμόγελο μου κόβεται.

Ναι . Ξέρω. Υποθέτω δηλαδή.

"Πρεπει να σε παω στην Αισε θα τρελαθεί αν σε δει!"

"Ροζ.." λέω ευγενικά " εγώ.."

"Ναι καλέ μου. Ξέρω. Είναι για τρεξιμο δεν έχει γυρίσει"

"Ειναι εδώ? εννοω ..ειναι εδώ όμως έτσι?" λεω ανυπομονα και η Ροζ με αγκαλιάζει

"Πανε πολλά χρόνια έ? είναι εδώ. Θα τον δεις. Θα πάθει τρια εγκεφαλικά ο κυριος Κρας αν σε δει. "

Την κοιτάζω τρομαγμενος.

Αυτό δεν ακουστηκε καλό.

Με τραβά απο το χέρι και με πηγαίνει προς την κουζίνα. Μου λεει για τα ανίψια της, τις σχολές που έχουν περάσει, με ρωτά για το κολλέγιο μου , όλα μπερδεμένα και χαρούμενα.

Κι εγώ χαίρομαι που την είδα.

"ΑΙΣΕ ΠΕΣ ΑΛΕΥΡΙ"

Η Ροζ ξεφωνίζει στο αφτί μου καθώς η Αισε είναι γυρίσμενη στην κουζίνα πανω απο μια κατσαρόλα και λέει "αλευρ-"

"ΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑ Ο ΤΖΕΗΜΣ!" και στην στιγμή ακουγεται μια δευτερη ιαχη χαράς και με αγκαλιάζει. 

Η μια κόβει την αλλη, μου κάνουν ερωτήσεις που δεν προλαβαίνω να απαντήσω και-

"Και ψηλωσες! καλε αυτός εγινε πιο ψηλος και απο τον κύριο Κρας" γελάνε και οι δυο μαζί. Γελάω κι εγώ και κοιτάω το ρολόι μου.

"Μήπως τελειωσε το τρε-"

Αλλά δεν θα προλάβαινα να τελειώσω την φράση μου.

Στην αρχή νόμιζα πως ένα ακόμη απο τα όνειρα μου είχαν ζωντανέψει. Αλλά δεν ήταν όνειρο.

Ήταν ο Αλεξάντερ Κρας.

"Ροζ που είναι το -"

Τον βλέπω να κοβει την φράση του και να μας κοιτα και τους τρεις καθισμένους στο μαρμάρινο πάγκο της κουζίνας.

Φαίνεται αποσβολωμένος. Σαν να μην το περίμενε. 

Όχι ούτε η Μάιρη τον προετοιμασε γι αυτό.

"Τζεημς" τον ακούω να λέει σαν να προσπαθεί να καταλάβει τι βλεπει.

Είναι πιο αδύνατος απο όσο τον θυμαμαι. Τα ζυγωματικά του προσώπου του, οι γωνίες του προσωπου του, τωρα είναι πιο εντονα. Είναι αξύριστος και τα μαλλιά του μπερδεμένα. Εχει ελαφρώς γκριζαρει στους κροτάφους και αυτο τον κάνει ακόμη πιο γοητευτικό .Φοράει μια βερμούδα και ένα t-shirt χωρίς καποιο λογότυπο. Αθλητικά. 

Καμιά φορά σκεφτόμουν πως η μνημη μου επαιζε παιχνίδια, πως ο Κρας δεν ήταν τόσο όμορφος, τοσο γοητευτικός. Πως ίσως ήμουν μικρός πως είχα εντυπωσιαστεί πολύ απο εκείνον, πως τον μυθοποιησα. Αλλά τώρα που τον έχω μπροστά μου θυμαμαι ακριβως γιατί ειχα συμφωνήσει, είχα επιμεινει να είναι ο πρωτος μου, ναι, ο Κρας είναι κατι παρα πάνω απο ένας ωραιος άντρας. Δεν ειχα μυθοποιησει τίποτα.

Κοιταζω τα μάτια του. Αλλά δεν με κοιτάζει. Κοιταζει γυρω του σαν να ψαχνει κάτι.

Η καρδιά μου χοροπηδα μεσα στο στερνο μου. Τα χέρια μου έχουν ιδρώσει.

Σηκώνομαι πάνω και τον βλεπω να με κοιτα με ενα αινιγματικο βλέμμα. Με κοιτα απο κατως ως πάνω . Είμαι σίγουρος πως του φαινομαι διαφορετικός. Ξέρω πως το σώμα μου είναι πιο αντρικό, οι πλάτες μου έχουν φαρδύνει και ναι έχω ψηλώσει. 

"Ε.." τον ακούω να λεει " Τζεημς" ξανα λέει το όνομα μου . Οι ματιές μας διασταυρωνονται. Αν μια ματιά είχε φωτιά θα μας είχα κάψει και τους δυο. Θελω να τον αγκαλιάσω , να πεσω πάνω του και να τον φιλήσω, να τον αγγίξω. Κάθεται όμως αμετακίνητος στο ίδιο σημείο της κουζίνας.

Τον πλησιάζω και τον βλέπω να βάζει τα χερια του μεσα στις τσεπες της βερμούδας του.

"Ήταν απροσδόκητο όλο αυτό" λεει ανεκφραστος. Το προσπαθει να ειναι ανεκφραστος. Το νιώθω πως τα έχει χάσει. Τα έχω χάσει κι εγώ.

"Κοιτα ποσο μεγάλωσε το αγόρι μας κύριε Κρας. Ψηλωσε!"λεει με καμάρι η Ροζ και ο Αλεξάντερ την κοιταει αυστηρα.

"Ναι. Το βλέπω. "

"Ομόρφυνες" του λεω ευγενικά και κάνω ένα βήμα ακόμη πιο κοντά του. Στεκεται  αμυντικά. Το διαβάζω σε όλη την σταση του κορμιού του. 

Δεν χαρηκε που με είδε?

"Όταν τελειώσεις με την Ροζ και την Αισε , αν θελεις περνα απο το γραφείο μου να τα πούμε" λεει σοβαρός.Δεν εχει βγαλει τα χέρια του απο τις τσεπες.

"Καλε δεν ήρθε να δει εμας ! Εσενα θελει να δει κυριε Κρας, εμεις του κάναμε παρέα μεχρι να επιστρεψετε"

"Καλά" λεει και κάνει να φύγει. Σταματά. "τελοσπαντων. Πειτε τα και..θα είμαι στο γραφείο μου. Εχω δουλειες"

Λεει και τον βλεπω να φευγει.

Με έγραψε?

Εχει πεντε χρόνια να με δει και ..εχει δουλειές?

Η Ροζ απο πίσω νιώθω να με αγκαλιάζει σφιχτά.

"Ήταν δύσκολα αυτά τα πέντε χρόνια για τον κύριο Κρας" μου λεει ψιθυριστά στο αφτί " 

"Δηλαδή?"λεω με γνησια απορία 

Η Ροζ με κοιτα χαμογελαστα αλλά με σοβαρα μάτια.

"Δηλαδή .." μου χτυπά το χερι της στην πλάτη μου. Αλλά δεν συνεχίζει.

"Μην φυγεις χωρίς να μας αποχαιρετήσεις Τζεημς. Και τώρα πήγαινε και βρες τον . Και ..να είσαι αποφασιστικός. Οι αντρες καμια φορά κάνετε σαν παιδιά. "

"Όντως! " λεει η Αισε απο δίπλα μου και με χτυπάνε και οι δυο στην πλάτη διωχνοντας με απο την κουζίνα.