Πέντε μερες. 

Πέντε ολοκληρες μέρες που και δεν έχω δει τον Αλεξάντερ και το κυριότερο δεν μου έχει πει και που πηγε και ποσο θα λειψει. 

Ή μάλλον αλλο ειναι το κυριότερο.

Κοιτάω το κινητο για ακομη μια φορά , αλλά ειναι μάταιο. Η οθόνη κάθεται αμείλικτα σκοτεινη χωρις καμία ειδοποιηση , χωρις κανενα μήνυμα. 

Τι συμβαίνει?

Η Μαίρη λειπει, ο αδερφος του λειπει. .

Ακομη και αν συνεβαινε κατι θα μπορουσε να με παρει ένα τηλέφωνο, αλλα επιδεικτικά αγνοεί τις κλησεις μου ακομη και τα μηνυματα μου, στα οποια πεντε μέρες που λειπει δυο φορες μου απαντησε με γραπτο μηνυμα, λεγοντας μου το ίδιο:

"Εχω δουλειά."

Έχεις αλήθεια Αλεξάντερ?

Δεν θέλω να σκεφτώ άσχημα αν και ο νους μου ολισθαίνει σε όλα τα άσχημα, δεν θελω να φοβηθώ αλλά έχω ηδή τρομοκρατηθεί, βάζοντας με το μυαλό μου τα χειρότερα. Το ξερει πως εχω αγχωθεί, του το έγραψα αλλά και πάλι επιλέγει να μην καθυσυχάσει τις φοβίες μου.

Τι συμβαίνει?

"Δεν θα φας?" η Ροζ με πλησιάζει σκοπίζοντας τα χέρια της στην ποδιά της και τραβά το σκαμπό δίπλα στο δικο μου. 

"Ε?" λέω μόνο κοιτώντας το ανέγγιχτο πρωινο μου. Δεν ξερω ποση ώρα είμαι πάνω απο το πιατο μου, ουτε καν ποση ώρα κοιτάω το κινητό μου. Που αρνείται να χτυπήσει.

"Θελεις να σου κάνω κατι αλλο να φας?" η Ροζ με κοιτα με ματια γεμάτα συμπονοια. Μηπως εκείνη ξερει κατι που αγνοώ?

"Δεν μου φταει Ροζ το πρωινο" ξεφυσαω χωρις να μπορώ να φαω τίποτα ουτε καν απο ευγένεια.

"Το ξερω οτι δεν φταιει το πρωινο μου, αλλά.."

Αλλά κατι θελει να μου πει..κατι να πει αλλά ξερει όπως ξέρω κι εγώ πως την σχέση μου με τον Αλεξάντερ δεν θα το συζητούσαμε ποτε μεταξύ μας. 

"Λειπει εδώ και μέρες" μου λεει παιρνoντας μια αποφασιστική ανάσα.

"Το συνηθίζει?" λεω κατευθειαν χωρις δισταγμο. Θελω κατι να πιαστω, κάτι να μάθω κατι που να με κάνει να ξεφυγω απο αυτο το φαυλο κυκλο μαυρων σκεψεων

"Αν έχει καποια δουλειά" μου λεει με ειλικρεινες ύφος, ανηξερο ύφος, ναι ουτε η Ροζ ξερει που ειναι. 

"Δεν επικοινωνει ?" μου λεει ξανά και εγώ που θελω οσο τιποτα να έχω έναν φίλο αυτη την στιγμή νιώθω το χείλος της υπομονης μου να τερματιζει. Θελω να μιλησω κάπου. Θελω καπου να συζητησω αυτο που συμβαίνει.

"Έφυγε και απο τοτε δεν με εχει παρει ουτε ενα τηλέφωνο . Δεν μαλώσαμε, δεν είχε συμβεί κατι. Ήταν όλα καλά, κατι καλύτερα απο καλά Ροζ και ακομη όμως αν έχει δουλειά , δεν θα έπρεπε να με παρει έστω ένα τηλέφωνο να μου πει το οτιδήποτε? ή να έβαζε την Μαιρη να με παρει και να μου πει οτι έχει καποιο μπλεξιμο, οτι κάτι του συμβαίνει? δεν ξέρω αν έχει δουλειά , αν έχει μπλέξει ή απλά.."ξεροκαταπίνω.

"¨η απλά του τελειωσε και με έχει αφησει μονο στο σκάφος μέχρι να το πάρω ειδηση μονος μου και να μαζέψω την αξιοπρέπεια μου και να φυγω"

Λέω όλες μου τις σκέψεις . Και κοιτάω την Ροζ. Κάτι να μου πει το οτιδήποτε.

"Εσυ τι λες Ροζ?" της λέω με την αγωνια ζωγραφισμένη στο προσωπο μου. "τι απο όλα αυτα συμβαίνει?"

Την βλέπω να ξεφυσα, κατι θελει να πει αλλά το καταπίνει. 

"Πες το Ροζ σε παρακαλώ"

"Τζεημς..αγαπημενε μου..δεν ξερω ο κυριος Κρας τι εχει στο νου του ειλικρινα, αλλά σίγουρα ένα ξέρω"

Την κοιτάω χωρίς να παίρνω ανάσα.

"Έχει παράλληλη σχέση? " λέω με γουρλωμενα μάτια " τον προσωπικο του γυμναστη?" 

Ειμαι ανοητος, οχι αυτο δεν ειναι αλήθεια. Αφου τον έδιωξε για χάρη μου και ..και μου ειπε πως είναι ερωτευμενος.

Βεβαια ..μια φορά μου το είπε και το έκανε ενω εγώ τον είχα..απασχολημένο και χαρούμενο.

Μήπως πάνω στο πάθος το είπε και τωρα που πήρε αυτο που ήθελε απο εμένα ξενερωσε?

Ειμαι σίγουρος πως ξενερωσε. Αυτος ειναι ο Κρας και εγώ ειμαι ..

Ειμαι ο Τζεημς γαμωτο. Δεν έχω κατι να του προσφερω.

Και με αυτη την σκέψη νιώθω η όραση μου να θολώνει καθώς τα δακρυα που συγκρατώ εδώ και ώρα βγαίνουν στην επιφάνεια.

"Τζεημς καλέ μου ξέρω πως είσαι το πρώτο αγορι..δηλαδή ..ο πρώτος άντρας που ήρθε και εμεινε εδώ μαζί με τον Κυριο Κρας. Ο πρώτος άντρας που είδα να μοιράζεται το κρεβάτι του ο Κυριος Κρας. Και νομιζω αυτο λεει πολλά. Ετσι δεν είναι?"

Την κοιτάω με αναπτερωμένο ηθικό.

"Ο πρώτος ε? "

"Ο πρωτος Τζεημς. Σε ολα τα χρονια που δουλευω για εκεινον δεν τον έχω δει να εχει σχεση . Σαν την δικη σας." μου λεει καθως τα μάγουλα της κοκκινιζουν. "και συγνωμη που τα σχολιάζω , δεν θα άρεσει καθολου στον κυριο κρας να μαθει οτι κάθομαι και λεω για εκεινον πίσω απο την πλάτη του" 

Την φιλάω με δύναμη πρωτα στο ενα μαγουλο και μετα στο αλλο. 

"Σιγουρα αυτο κατι σημαινει" λεω αν και ο φοβος πως έχει μπλεξει αρχιζει να γιγαντωνεται μέσα μου. 

"Έχεις Ροζ..το τηλέφωνο του αδερφού του?"

.........................

Κλεινομαι στην κρεβατοκαμαρα μας και καθομαι παρεα με το κινητο.

Αν έχει μπλεξει καπου ο Αλεξαντερ και δεν θελει να μου το πει , ο Βινς μπορει κάτι να μου πει..εστω κάτι ελάχιστο..ενα υπονοούμενο..το οτιδήποτε. Θα τον παρακαλέσω στην τελική. Ξερω πως δεν με συμπαθει πολύ. Νομιζω γενικά πως δεν με εγκρινει για τον αδερφο του αλλά είμαι σίγουρος πως αν του εξηγήσω αν του δωσω να καταλάβει οτι αληθεια αγαπώ τον αδερφο του και πως θελώ να μάθω αν ειναι καλά, κάτι θα μου πει. 

Ξεφυσάω ξανά και πατάω πάνω στον αριθμο του, ακούω να χτυπάει ξανά και ξανά αλλά δεν το σηκώνει.

Τον παιρνω ξανά.

Μηπως γινομαι πιεστικος?

Αλλά θα καταλάβει οτι ειναι κατι σημαντικο και θα με παρει πίσω!

Καλυτερα να τον καλέσω παλι, μπορεί να μην εχει το νουμερο μου και να μην παρει πίσω.

"Ναι" η φωνη του Βινς. 

Σχεδον μου θυμίζει την φωνη του Αλεξάντερ. Αν και του Αλεξ ειναι πιο βαθια .

"Ειμαι ο Τζεημς"

"Και?"

ξεροκαταπίνω αλλά δεν κάνω πίσω.

"Συγνωμη που ενοχλώ, αλλά εδώ και μέρες δεν μπορώ να βρω τον Αλεξάντερ και ανησυχώ για εκεινον πολύ. Ήθελα απλά να μου πεις πως ειναι καλά τίποτα αλλο. Δεν θελω να μου αποκαλύψεις αν έχει καποια δουλειά αλήθεια απλά να ξερω πως ειναι καλά. Νιώθω πως κάτι συμβαίνει και ξερω πως δεν σου αρεσει που σε παιρνω αλλά ειμαι πολυ πιεσμενος και δεν ήξερα τι να κάνω και-"

"Δεν έχει δουλεια βασικά. Πως σου ήρθε αυτο στο μυαλό? "

Ενταξει ισως να ειναι πιο δυσκολο να τον κανω να μου μιλησει.

"Απλά θελω να μαθω αν εχει μπλεξει και δεν θελει να-"

"Οχι" μου απαντα κατευθειαν. 

"λες αληθεια?"

"Κοιτα ..πως σε ειπαμε..Τζιμ?"

"Τζεημς" λεω σχεδον αμηχανος γιατι ..έχω ενα κακο προαίσθημα.

"Ο αδερφος μου ειναι καλά, γιατι τον είδα χθες. "

"Που?"ρωταω χωρις να το σκεφτω 

Τον ακουω να γελάει και μετά σταματα

"Φιλαρακι..μαλακιες συμβαινουν ετσι? μην κανεις δραματα. Απο τι καταλαβαινω δεν ξερει πως να σε σουταρει. Το παθαινω κι εγω με τις πιεστικες γκομενες , αλλά ειμαι σίγουρος πως εσυ εχεις μεγαλύτερη αξιοπρεπεια. Οι αντρες ειμαστε φουλ καλυτεροι απο αυτες"

"Τι?" με ακουω να λεω , η φωνη ειναι δική μου αλλά νομιζω πως δεν το ζω αυτο. Πως δεν το ακουσα αυτο.

"Λεω μαλακιες συμβαινουν. Τελοσπαντων δεν σου κακοπεσε ολο αυτο, στον αφρο σε ειχε τοσο καιρο. Και ακου να σου πω και αυτο και το κλεινουμε γιατι εχω και δουλειες. Τον ξερω τον αδερφο μου, δεν θα σε αφήσει έτσι. Ολο και κατι θα αρπαξεις , παντα χωνει λεφτα οταν ειναι να κοψει με καποιον"

"Τι?" ξαναλεω χωρις να ξερω πως να διαχειριστω αυτο που ακουω.

"Κλεινω λεω. Εχω και δουλειες. και καλή ζωη φιλαρακι. Μην μασας"

Κοιταω το κλειστο κινητο, σχεδον σοκαρισμενος.

Οχι σχεδον . Ναι ειμαι σιγουρα σε κατασταση σοκ γιατι ειμαι ακινητος , σαν αγαλμα και ακομη και οι σκεψεις μου εχουν μεινει ακινητες. Δεν ξερω τι να κανω.

Τα εχω χαμένα. 

"Σου λεει βλακειες. Δεν ξερω γιατι αλλα σου λεει βλακειες" λεω στον εαυτο μου προσπαθωντας να με βοηθησω. 

Αλλα δεν με βοηθάω. Καθομαι σαν αγαλμα στην μεση της κρεβατοκαμαρας, ορθιος και σοκαρισμενος ,μη μπορώντας να καταλαβω τι μου ειπε μολις ο Βινς.

"Λεει βλακειες" μου λεω ξανα καθως η καρδια μου ξυπνα πρωτη απο το σοκ, χτυπωντας στο στερνο μου τωρα δυνατα

"Λεει βλακειες?ή..όντως.."

Νιωθω πολυ θυμο ξαφνικά. Βασικα δεν ξερω τι να νιωσω.

Πάω στα μηνύματα . Χωρις δευτερη σκεψη γραφω στον Αλεξαντερ

"Αν δεν επικοινωνησεις αυτη την στιγμη μαζί μου δεν θα με ξαναδεις ποτε"

Το στελνω πριν το μετανιώσω. Το στελνω καθως τα χερια μου τρεμουν.

Ειμαι σιγουρος πως σε πεντε λεπτα θα με παρει τηλεφωνο για να μου πει πως ολα ειναι ολα καλα και πως μου ζητα συγνωμη για ολο αυτο.

Είμαι σίγουρος. 

"Ναι ειμαι σίγουρος".