Μερικές μέρες μετά

"Τα λέμε Τζέημς αύριο! Και σε παρακαλώ πες τον κύριο Κρας αν θα μπορούσαμε να γυμναστούμε και έξω απο το κότερο την επόμενη φορά " 

"Εντάξει Σίντια"

Με φιλά σταυρωτά και μου γνέφει χαρούμενα με το χέρι της. Είναι συμπαθητική κοπέλα με πολύ τρανταχτό γέλιο αλλά όταν κάνουμε προπόνηση είναι αλύπητη.

"Θα δεις πως θα καλυτερέψει η αντοχή σου γρήγορα. Το κορμί σου ήδη έχει αποκτήσει γράμμωση. " μου λέει σαν να διαβάζει τις σκέψεις μου.

Ναι!

"Να καλέσω τον Τέηλορ να σε επιστρέψει Σίντια?" της φωνάζω καθώς απομακρύνεται αλλά μου γνέφει αρνητικά. "Σε ένα τέταρτο τελειώνει την προπόνηση και ο Μάικ με τον κύριο Κράς. Θα επιστρέψουμε μαζί"

Της χαμογελάω αν και ήδη νιώθω ένα τσίμπημα ζήλιας. Εγώ γιατί έχω γυναίκα προπονήτρια και ο κύριος μου άντρα?

Είμαι σαχλός. Θέλω να πω ..εννοείται περιστοιχίζεται απο άντρες . και..

Ανεβαίνω το κατάστρωμα και απο μακριά βλέπω τον Αλεξάντερ . Είναι με έναν ακόμη άντρα. Υποθέτω πως αυτός είναι ο Μάικ.

Στέκομαι σαν να με έλουσε ξαφνικά ένας κουβάς με κρύο νερό.

"Αυτός είναι ο Μάικ??"

Τους βλέπω στην άκρη του καταστρώματος και τους δυο , ημίγυμνους να προπονούνται  σε πολεμικές τέχνες. Ο κύριος μου είναι μόνο με ένα αθλητικό σορτσάκι , το σώμα του γυαλίζει κάτω απο τον ήλιο και ο άντρας δίπλα του μυώδης , μελαχροινός με μεγάλες πλάτες του ανταποδίδει τις κλωτσιές που του ρίχνει ο κύριος μου.

Υποθέτω δεν είναι σωστό να τους κόψω αλλά..

Πηγαίνω διακριτικά προς το μέρος τους. Στην τελική δεν είναι οτι τους παραφυλάω , η κουζίνα είναι προς τα εκεί και εγώ πρέπει να φάω πρωινό. Άλλωστε το λέει και το πρόγραμμα!

Προχωράω με αργά βήματα ίσα για να απολαύσω το κορμί του κυρίου μου. Δεν ήξερα οτι γνωρίζει τόσο καλά πολεμικές τέχνες. Κάθε φορά που εκτινάσσεται με φόρα στον αέρα και κλωτσά οι κοιλιακοί του διαγράφονται όλοι κάνοντας το στομάχι μου να δένεται σε ένα πολύ ταραχώδη και περίεργο κόμπο.

Τα μαλλιά του είναι ανάστατα και το κορμί του σε ένταση. Έτσι το κορμί του το είδα μόνο όταν με άφησε την μοναδική φορά που έσκυψα μπροστά του.. 

αχ κύριε..

Ξέρω πως στέκομαι σαν χαζός και τον κοιτάω. Αλλά είναι υπέροχος. 

Τον βλέπω να χτυπά με φόρα ξανά μια κλωτσιά στον προπονητή του βγάζοντας μια δυνατή ιαχή . Η αναπνοή μου γίνεται πιο γρήγορη καθώς σκέφτομαι οτι μπορεί όταν ενωθούμε να τον ακούω να κάνει έτσι.

Δαγκώνω το χείλος μου και αποφασίζω να πάω να τον χαιρετήσω. Άλλωστε χθες δεν τον είδα καθόλου.

Καθώς πλησιάζω βλέπω τον κύριο μου να ρίχνει κάτω τον προπονητή του και να προσγειώνεται στο κορμί του . Δεν ξέρω γιατί αλλά σταματάω. Βλέπω τον προπονητή του σε απόσταση λίγων χιλιοστών απο τα χείλη του. Το στομάχι μου σφίγγεται ξανά σε ένα κόμπο αλλά αυτή την φορά η αίσθηση είναι χάλια.

Γιατί δεν σηκώνεται απο πάνω του?

Ο προπονητής του περνά το χέρι του γύρω απο την μέση του κυριου μου και με το άλλο χέρι του αγγίζει τα μαλλιά.

ΓΙΑΤΙ ΑΓΓΙΖΕΙ ΤΟΝ ΚΥΡΙΟ ΜΟΥ? ΚΑΙ ΓΙΑΤΙ ΕΚΕΙΝΟΣ ΔΕΝ ΣΗΚΏΝΕΤΑΙ ΕΠΙΤΕΛΟΥΣ ΑΠΟ ΠΑΝΩ ΤΟΥ?

Βλέπω καθαρά πως του μιλάει αυτός ο Μάικ και ο Αλεξάντερ γελάει.

Έχω θυμώσει τόσο μαζί του! Γιατι γελάει? 

"Κύριε" φωνάζω εκπλήσσοντας και εμένα τον ίδιο. Είμαστε σε απόσταση μέτρων αλλά βλέπω καθαρά το ξαφνιασμένο βλέμμα του κυρίου μου.

Είπε πως είμαστε αποκλειστικά μαζί!

"Τζέημς Καλημέρα!" 

Σηκώνεται πάνω με μια γρήγορη κίνηση και έρχεται χαμογελαστός σαν να μην τρέχει τίποτα προς το μέρος μου.

Δεν το δέχομαι αυτό!

Του γυρίζω πλάτη και ξεκινάω να πάω προς την κουζίνα με γρήγορα βήματα. Ακούω το όνομα μου ξανά με μεγαλύτερη ένταση να με φωνάζει και τρέχω.

Είμαι τόσο θυμωμένος! 

Πάω στην κουζίνα ανάστατος και κάθομαι στον πάγκο.

"Καλημέρα καλέ μου!" η ροζαλίντα μου χαμογελά εγκάρδια αλλά ίσα που προφέρω ένα καλημέρα.

"Τι σου έκανε?" με κοιτά με μάτια ακτινογραφία και σκουπίζει τα χέρια της στην ποδιά της. 

"Αχ αυτός ο κύριος Αλεξάντερ!" μονολογεί και έρχεται δίπλα μου.

"Τίποτα . Όλα καλά" ανασηκώνω τους ώμους μου σχεδόν αδιάφορα.

Είμαι μεγάλος βλάκας. Να τι είμαι! Έχω σχεδόν ένα μηνα στο Ντάιαμοντ. Και μόνο μια φορά άγγιξα τον κύριο μου. Δεν ξέρω τι περιμένει αλλά δεν ολοκληρώνει την συμφωνία. Αλλά φυσικά ..τι σκεφτόμουν? ένας τέτοιος άντρας δεν θα καθόταν χωρίς σεξ! σίγουρα έχει και άλλους. Σίγουρα αυτός ο Μάικ κάτι έχει με τον κύριο μου. Τον κοιτούσε τόσο..

Δεν θέλω κανείς να κοιτά τον κύριο μου έτσι! Κι εκείνος γελούσε. Με μένα είναι πάντα σοβαρός. Γιατί με εκείνον γελούσε δηλαδή?

Με κοιτάω με το αθλητικό μου σορτσάκι. Έχω αδύνατα πόδια, λίγους μύες. Δεν συγκρίνομαι με το θηρίο εκεί πάνω! εννοείται κάνουν κάτι!

"Ξέρεις μπορεί να είναι αφεντικό μου Τζέημς αλλά αν θέλεις εγώ τον πιάνω τον κύριο Αλεξάντερ και του τα ψάλλω αν σε πειραξε !και ας με απολύσει!"

"Όχι Ροζ όλα καλά. Είμαι μεγάλος άντρας. "

Με κοιτά δύσπιστα.

"άντρες.." μουρμουρίζει καθώς φεύγει απο κοντά μου για να φέρει το πρωινό.

Βέβαια..

Θα έπρεπε να του έχω εμπιστοσύνη. Ως τώρα..μόνο καλός υπήρξε μαζί μου και δεν είναι σωστό να σκέφτομαι έτσι για εκείνον..απλά..απλά ζηλεύω πολύ!

"ΤΖΕΗΜΣ ΣΕ ΦΩΝΑΖΑ"

Ο κύριος μου μπαίνει ημίγυμνος και αναστατωμένος μέσα στην κουζίνα

"ΡΟΖ ΕΞΩ" την διατάζει αυταρχικά και βλέπω την Ροζ να τον κοιτά με σηκωμένο φρύδι και να περνά απο δίπλα του.

Την συμπαθώ .

"Δεν άκουγες που σε φώναζα?"

Είναι θυμωμένος. Αυτός! εγώ τι να πω που τον είδα να του χαιδέυει το μαλλί ο άλλος?και γέλασε μαζί του! Σχεδόν ποτέ δεν τον ακούω να γελάει έτσι. Τουλάχιστον όχι με το προσωπικό του.

"Σε άκουσα αλλά δεν ήθελα να σε κόψω απο την προπόνηση"

Τον κοιτάω διστακτικά αλλά δεν κατεβάζω το βλέμμα μου.

Με κοιτά με έκπληξη.

"Αλήθεια τώρα Τζέημς ? είναι σκηνή ζήλιας όλο αυτό?" μου λέει ήρεμα αλλά το βλέμμα του δείχνει οτι δεν είναι τόσο ήρεμος.

Δαγκώνω το χείλος μου.  Κάνω βλακεία?

Λοιπόν..

"Ναι"

Απαντάω με ειλικρίνια και τον βλέπω να περνά το χέρι του μέσα απο τα ανάστατα μαλλιά του. Που χάιδευε ο άλλος λίγο πριν!

Παίρνει ένα σκαμπό απο τον πάγκο και το σέρνει κοντά μου. Κάθεται δίπλα μου με ίσιο κορμί. Τα μάτια μου ολισθαίνουν στην παρθένο μαρία , στον εσταυρωμένο , στους κοιλιακούς του και πάλι πίσω συναντώ τα μάτια του.

"Σου είπα .οτι .θα είναι. αποκλειστικό" μου απαντά κοφτά " έλεγα ψέμματα?"

Είναι θυμωμένος. Το βλέπω στα μάτια του. Δεν του αρέσει που τον αμφισβητώ. 

"Ναι.. αλλά κι εμείς αφού δεν ..ξέρεις. Άρα.."

Με κοιτά μέσα στα μάτια.

"Δεν κάναμε σεξ άρα μέχρι να κάνουμε τον χώνω όπου βρω? Αυτό κατάλαβες απο εμένα?"

Ανασηκώνω τους ώμους μου και τον κοιτάω σκεφτικός.

Θυμώνει πιο πολύ.

"Απλά ..απλά φαινόταν η χημεία σας.."

Δεν λέει κάτι.

Γιατί δεν λέει κάτι?

"Του έχεις κάνει έρωτα έτσι?" δεν κρατιέμαι και το ρωτάω .

Κοιτά πίσω μου τον τοίχο σαν να σκέφτεται. Και μετά εμένα. Δεν θυμάται? τώρα θα το θυμηθεί?

"Όχι δεν ισχύει αυτό"

Νιώθω τόνους ανακούφισης να με ηρεμούν. Η καρδιά μου ξεκινά να χτυπά σε φυσιολογικούς ρυθμούς.

"Τον έχω πάρει μερικές φορές σε πριβέ δωμάτια σε μια ιδιωτική λέσχη. Και ποτέ μόνος μου. Καθαρό σεξ. Αλλά πάει πολύ καιρός απο τότε. "

Νομίζω πως ..

Παίζω νευρικά τα χέρια μου. Παθαίνω απο την ζήλεια μου, δεν θέλω καθόλου και ποτέ ξανα να έρθει αυτός στο Ντάιμοντ! 

"Ζηλεύω" του λέω τελικά και δαγκώνω τα χείλη μου.

Σηκώνεται πάνω. Μου σηκώνει το πηγούνι και σχεδόν το γυμνό του στέρνο με αγγίζει πάνω απο την αθλητική μου μπλούζα.

"Μην συγκρίνεις τον εαυτό σου με κανέναν. Εσένα ποτέ δεν θα σε μοιραζόμουν με άλλους. Ο Μάικ ήταν μια συναινετική διασκέδαση για μερικά βράδια. Μια παλιά ιστορία. Μην το έχεις καν στο νου σου" βλέπω να το λέει με χαλαρό υφος σαν να μην τρεχει τίποτα και όντως για εκείνον να μην είναι τίποτα αλλά για μένα είναι και θυμωνώ πολυ!

Και τότε χωρίς να το καταλάβω ξεστομίζω την πρώτη μου απαίτηση απο εκείνον.

"Θέλω να αλλάξεις προπονητη"

Το είπα?

Αλήθεια ?

Με κοιτά αινιγματικά .

Το τραβάω?

Δεν με νοιάζει. Δεν θελω να τον πλησιάσει τον Αλεξάντερ ποτε ξανά.

Πέφτει μια μεγάλη σιωπή.

Τα γαλανά μάτια του με κοιτάζουν σκεφτικά.

"Καλά"

Μου απαντά κοφτά και με αφήνει άφωνο

"Αλήθεια??"

"Ναι."

Δεν περίμενα να συμφωνήσει.

"Ευ-ευχαριστώ"

Είναι ..νιώθω..

Έρχεται κοντά μου . Κοντά στα χείλη μου. Μυρίζω το άρωμα του μπερδεμένο με τον ιδρώτα του. Νιώθω να παραλύω μόνο στην σκέψη πως αυτό το κορμί ..αυτον τον άντρα τον ακούμπησα και με άγγιξε και αυτός.. πόσες φορές έχω σκεφτεί ξανά και ξανά τις προσωπικές μας αυτές στιγμές!

"Το κάνω για να σου αποδείξω πως σε υπολογίζω. Θέλω να νιώθεις ασφάλεια. Αλλά την επόμενη φορά που θα μου κάνεις σκηνή ζήλειας Τζέημς δεν θα έχεις την ίδια αντίδραση απο εμένα. Ήταν η πρώτη και η τελευταία φορά που συμβαίνει αυτό. Συνεννοηθήκαμε?"

Γνέφω θετικά καθώς το ύφος του παραμένει πολύ αυστηρό.Τραβάει μια κόκκινη γραμμή ξεκάθαρα και ξέρω πως αν την περάσω ξανά δεν θα έχει την ίδια καταληξη.

"Τώρα..είμαστε μαλωμένοι?" του λέω και νομίζω πως τον κοιτάω σαν κουταβάκι απο την λατρεία.

Και επειδή νομίζω πως δεν συμπεριφέρθηκα καθόλου καλά. Είμαι ανόητος.

"Όχι δεν είμαστε μαλωμένοι. " αλλά μου απαντά εξίσου αυστηρά . Πάω να πω συγνώμη αλλά  σκύβει απότομα και αγγίζει τα χείλη μου. 

Με φιλά τρυφερά και πριν τον αγκαλιάσω και ικετέψω για περισσότερα σταματά.

"Έχω δουλειά. θα τα πούμε μάλλον το βράδυ αν προλάβω.  Καλημέρα" μου λέει βραχνά καθώς τραβιέται απο κοντά μου.

"Κα-καλημέρα κύριε" λέω ενώ ξεροκαταπίνω.

Κρας -Κουταβάκι 0-1!