Μερικές μέρες μετά

"Bίνσεντ!"

Η Μαίρη κάθεται με ανοιχτή την πόρτα του αυτοκινήτου και έχουμε γίνει θέαμα να τον φωνάζει μέσα στο πάρκινγκ. Το ήξερα πως θα είχαμε αυτή την κατάληξη. Λίγο πριν τσακωνόντουσαν στην μέση του συνεδριακού.

"Δεν θα έρθεις μαζί μας??"

Δεν βλέπω τα μούτρα του αδερφού μου αλλά αν κρίνω απο το πρόσωπο της Μαίρης μόλις πήρε αρνητική απάντηση. Μπαίνει με φόρα μέσα στην λίμο και κλείνει την πόρτα με την ίδια φόρα.

"Δεν σου φταίει το αυτοκίνητο τίποτα Μαίρη" την κοιτάω καθώς ανοίγει το λαπτοπ. Διορθώνει τα γυαλιά της πίσω στην μύτη της. Παίζει νευρικά το πόδι της.

"Ας μην μιλήσω καλύτερα" λέει σχεδόν γρυλίζοντας. Προτιμώ να μην ρωτήσω. 

"Πρώτα με κυνηγάει , μετά εξαφανίζεται. Oι άντρες είστε ολοι απαραδεκτοι και το μονο που σας νοιαζει ειναι το πουλι σας. "

"Ενδεχομένως" απαντάω κοφτα και κλεινω το λαπτοπ 

Κοιτάω έξω απο το παράθυρο. 

"Εσείς πως τα πάτε με τον Τζέημς?"

Αληθεια τώρα? Θα κάτσουμε να συζητησουμε για τις σχεσεις μας?

"Τον συμπαθώ πολύ πάντως. Χθες τον βρήκα και συζητήσαμε λίγο. Φαίνεται πως σε ..θαυμάζει πολύ" 

Γυρίζω και την κοιτάζω. 

Για όνομα. Δεν γουσταρω τετοιες συζητησεις.

"Βρήκα τον Μάλεβιτς"

Ας πούμε τίποτα άλλο.

Με κοιτά με έκπληξη και στην στιγμή ξεχνάει τον Βίνσεντ.

 Και τον Τζέημς.

"Τον γκάγκστερ Αλεξάντερ? Αλήθεια τώρα? Θα ζητήσεις συνεργασία πάλι απο αυτον τον μαφιόζο?Είναι ριψοκίνδυνο, ο τύπος σκοτώνει για πλάκα "

Λες και εγώ έχω βγάλει τα λεφτά μου με το σταυρό στα χέρια. Κοροιδευόμαστε και μεταξύ μας?

"Κανονίσαμε να βρεθούμε σήμερα  το βράδυ. Έχει ψηθεί ήδη για την υπόθεση στο Εκουαδόρ, αλλά ξέρεις πως είναι . Θέλει να κλείσουμε την συμφωνία πάνω απο μπουκάλες με ουίσκι"

Μου χαμογελά αμυδρά.

"Να υποθέσω που θα βγείτε?"

"Ναι"

Με κοιτά διστακτικά. 

"Ο Τζέημς..θα τον πάρεις μαζί σου?"

Ο Μάλεβιτς είναι κλασικό αρσενικό. Θέλει να ξέρει με ποιόν έχει να κάνει.Όχι μόνο επαγγελματικά.  Δεν είναι οτι έχω κερδίσει την εμπιστοσύνη του τόσο γιατί ξέρει πως έχω βγάλει φράγκα επί πτωμάτων- κάτι που το σέβεται, άλλωστε και αυτός απο τους δρόμους ξεκίνησε- αλλά γιατί του αρέσει πως έχουμε τα ίδια ιδιαίτερα γούστα. Ξέρει με τι άντρα έχει να κάνει. 

"Ναι"

"Θα σοκαριστεί ο Τζεημς . Εκει μέσα γινεται χαμός"

"Δεν είναι μωρό Μαίρη. Και στην τελική ήρθε η ώρα να κατανοήσει και τον ρόλο του"

Την βλέπω να ξεφυσά και να κοιτά έξω απο το παράθυρο. 

Και πολύ το έχω αργήσει. Το  πράγμα με τον Τζέημς..δηλαδή η όλη συμφωνία..εντάξει είναι πρωτάρης και εύκολα έχει μπερδέψει τα πράγματα. Θέλω να του γίνει σαφές τι σημαίνει υποτακτικός και πως δεν έχουμε μεταξύ μας τον κλασικό ρομαντικό δεσμό. Βέβαια..εγώ φταίω και γι αυτό. Όσο δεν του φοράω το κολάρο τον μπερδεύω. Και πρέπει να το αλλάξω αυτό. Κακώς το ανέβαλλα τόσο καιρό. 

"Σήμερα δεν έχει τα γενέθλια του?" μου λέει ξαφνικά καθώς μάλλον θυμήθηκε πως η ίδια σήμερα το πρωί υπέγραψε την παραλαβή του δώρου του.

"Ναι"

"Και θα τον πας εκεί? σήμερα?!Στα γενεθλια του?" 

Γιατί θυμώνει?

"Ναι"

Σφίγγει τα χείλη της σε μια ευθεία γραμμή.

"Ειλικρινά τα αδέρφια Κρας είστε..-" το καταπίνει.

"Μαίρη." τονίζω το όνομα της αυστηρά.

"Καλά..συγνώμη" την ακούω να ψιθυρίζει και κοιτά το κινητό της  προβληματισμένη.

....

Το εσωτερικό τηλέφωνο του γραφείου μου δονείται .

"Ναι"

"Κύριε!"

Η φωνή του Τζέημς ακούγεται ενθουσιώδης. Ξέρω γιατί . Η Ροζ είχε την ιδέα να του φτιάξει τούρτα και να καλέσει την Σίντια και τον Τζιάκομο για να σβήσουν μαζί τα κεριά. Της είπα πως έχω δουλειά και να μην με υπολογίζει σε όλο αυτό.

"Η Ροζ μου έκανε έκπληξη! Με τούρτα για τα γενέθλια μου! Είναι εδώ η Σίντια , η Αισέ , ο Τζιάκομο ακόμη και ο Τέηλορ..και..είμαι έτοιμος να  σβήσω τα κεριά"

"Ωραία χαίρομαι"

Κοιτάω τον χρηματιστηριακό δείκτη της τελευταίας εταιρίας μου, όταν λαμβάνω μήνυμα απο τον Πότερ. Μου γράφει πως η δημοσιογράφος Μόντ..η εκνευριστική εκείνη γυναίκα που τόλμησε να μου κάνει ερωτήσεις την ημέρα που ανακοίνωσα την εξαγορά, ψάχνει για εμένα πληροφορίες.

"...και έλεγα αν ήθελες να έρθεις και να τα σβήσω"

Πληκτρολογώ τον αριθμό του Πότερ. 

"Τι είπες Τζέημς?"

"Λέω κύριε σε περιμένω να έρθεις "

Ο Πότερ απαντά αμέσως.

"Τζέημς τα λέμε μετά. Διασκέδασε το"

Το κλείνω και ο Πότερ κατευθείαν μπαίνει στην ουσία

"Για την προσωπική σου ζωή ρωτάει. "

"Αφού την απέλυσαν . Που θα δημοσιεύσει το άρθρο?"

"Κρας..για σένα μιλάμε. Όλοι θα ήθελαν ένα σκάνδαλο με το όνομα σου"

Δεν είναι η πρώτη φορά. Πολλοί έχουν γοητευτεί με το γεγονός οτι δεν έχω αφήσει να διαρρεύσει ποτέ κάτι για την προσωπική μου ζωή. Και δεν βοηθάνε τα ηλίθια εξώφυλλα με το πιο πλούσιο περιζήτητο εργένη. 

"Ποιούς βρήκε ως τώρα ως πηγή?"

........

"Καλέ μου φύσα τα κεράκια!"

Δεν θυμάμαι να έχω σβήσει ποτέ κεράκια. Η μαμά μου ήταν πάντα σε ένα κρεβάτι και κοιμόταν ή κοιτούσε το ταβάνι με ύφος απλανές. Το σπίτι μας..δηλαδή..ναι ήταν ένα βρώμικό σπίτι , ντρεπόμουν να φέρω φίλους εκεί μέσα και κάπως έτσι ποτέ δεν γιόρτασα τα γενέθλια μου. Μετέπειτα στις ανάδοχες οικογένειες..απλά θα ήταν αστείο. Άλλωστε δεν ήμουν πια παιδί. Και δεν με νοιάζουν τα γενέθλια. Είναι μια μέρα σαν τις άλλες.

"Την ευχή σου σκέφτεσαι?" η Αισε έρχεται δίπλα μου και μου χτυπά την πλάτη μαλακά. 

"Ναι" της χαμογελάω και παίρνω μια μεγάλη ανάσα. Κοιτάω προς το βάθος του καταστρώματος με την ελπίδα να εμφανισθεί ο Αλεξάντερ αλλά ..τέλοσπαντων. Ξέρω πως έχει δουλειές.

Φυσάω δυνατά σβήνοντας με την μια και τα 19 κεριά και την ίδια στιγμή όλοι χειροκροτάνε.

"Και τώρα μουσική και χορός!" φωνάζει η Σίντια καθώς ήδη με έχει αρπάξει απο το χέρι για να χορέψουμε.

......

Δυο ώρες μετά

"Τζιάκομο σε ευχαριστώ που ήρθες και σε ευχαριστώ μέσα απο την καρδιά μου για όλα όσα μου είπες"

Είναι καλός. Τον νιώθω σαν πατέρα. Δεν ξέρω ακριβώς δηλαδή πως είναι αυτό το αίσθημα. Δεν γνώρισα ποτέ τον δικό μου. Αλλά νιώθω πως προσπαθεί πάντα να με συμβουλεύσει και να με ενθαρρύνει. Μου μιλά πολύ για τους γιούς του και ήδη με κάλεσε για φαγητό σπίτι τους. 

"Δεν είναι απλά λόγια Τζέημς. Έχεις ταλέντο στην ζωγραφική και θα δεις πως έχεις μπροστά σου ένα λαμπρό μέλλον . Αρκεί να μείνεις προσηλωμένος στο στόχο σου"

"Φυσικά"

Η Σίντια έχει πιεί και γελάει με τον Τέηλορ καθώς την κοιτά πολύ αυστηρά. Δεν έχω ιδέα τι του λέει αλλά φαίνεται πως οτι και να του λέει του κάνει μεγάλη εντύπωση. Γουρλώνει κάθε τόσο τα μάτια του. Η Ροζ και η Αισε μας ταιζουν συνέχεια και ..ήταν όμορφα. Όλα. Είναι όλοι καλοί.

"Κύριε Αλεξάντερ" ακούω την φωνή της Ροζ και ανασηκώνω το κεφάλι μου. 

Ο Αλεξάντερ..

Φοράει το παντελόνι απο το κουστούμι του και δερμάτινα γυαλιστερά παπούτσια. Έχει ανασηκώμενα μανίκια και τους χαιρετά όλους με ένα απαλό γνέψιμο του κεφαλιού.

"Τζιάκομο συγνώμη πάω να χαιρετήσω τον..κύριο Κρας"

Τον βλέπω να σκοτεινιάζει το ύφος του

"Φυσικά. Άλλωστε ήμουν έτοιμος να φύγω"

Ειναι φανερο πως ο Τζιακομο δεν συμπαθει τον κύριο μου. Παντα τον αποφευγει και οταν δεν μπορει να κάνει αλλιώς το βλέμμα του δειχνει τι σκέφτεται. 

Τον αποχαιρετώ και πηγαίνω με γρήγορα βήματα προς τον Αλεξάντερ. Σταματά στην θέση του και με κοιτάζει απο μακριά. Πηγαίνω σε αυτόν γρήγορα και στέκομαι μπροστά του χωρίς να κάνει κίνηση να με αγκαλιάσει.

"Λοιπόν χρόνια πολλά"

Μου λέει με βραχνή φωνή. Γύρω μας έχει κόσμο και ξέρω πως ποτέ δεν είναι διαχυτικός μαζί μου όταν είναι άλλοι μπροστά. Εχει τα κολληματα του σε αυτο. Θα ήθελα να είναι πιο εκδηλωτικος . Ισως αν εδειχνε ποσο καλος και τρυφερος ειναι μαζί μου τοτε πολλοι να καταλαβαίναν γιατι είμαι μαζί του. Ο Τζιακομο δηλαδή. Δεν του περναει απο το μυαλο ποσο τρυφερος άντρας είναι . Μονο εγω αυτο το ξέρω. Μονο σε εμενα ο Αλεξάντερ δειχνει αυτο το πρόσωπο. Αλλα θα ήθελα ολοι να έβλεπαν ποσο ξεχωριστος ειμαι για εκεινον..και όχι απλά..οτι είμαι..αυτο που νομιζουν ολοι."Σου εύχομαι..υγεία"

"Ευχαριστώ"

Καθόμαστε ο ένας απέναντι στον άλλον.

Υποθέτω δεν θα πείραζε να με αγκάλιαζε αλλά..δεν είναι τέτοιου είδους άντρας. 

"Περνάς καλά?"

Τον βλέπω να βάζει τα χέρια στις τσέπες του . Επιθεωρεί γρήγορα το χώρο.

"Σου κράτησα τούρτα"

"Δεν τρώω γλυκά"

"Καλά"

Του χαμογελάω αμήχανα.

Δεν απολογείται που δεν ήρθε νωρίτερα. Υποθέτω..το καταλαβαίνω. Σιγά την μέρα στην τελική. 

"Θα κάτσεις?" του λέω καθώς προσπαθώ να μην δαγκώσω το χείλος μου απο παράπονο.

"Έχω δουλειά Τζεημς. Ήρθα απλά να ευχηθώ "

"Α.."

Τουλάχιστον ήρθε. Βγήκε απο το γραφείο για να μου ευχηθεί.

"Και να σου δώσω το δώρο σου"

Του χαμογελάω. Πολύ. Όχι γιατί μου πήρε δώρο αλλά γιατί με θυμήθηκε. 

"Ευχαριστώ" 

Θέλω να τον φιλήσω..πολύ..

"Πάμε να σου το δείξω"

Τον βλέπω να προπορεύεται και τον ακολουθώ σχεδόν τρέχοντας

"Που πάμε?"

τον βλέπω να βγαίνει απο το Ντάιαμοντ και να μην μου απαντά.

Πάμε στο ιδιωτικό πάρκινγκ της μαρίνας και-

"Ορίστε" μου πετά κλειδιά.

Τα πιάνω στον αέρα τελευταία στιγμή και με το χέρι του μου δείχνει ένα αυτοκίνητο ..ακριβώς ίδιο με εκείνο που είχαμε βγεί βόλτα μέρες πριν.

Κοιτάω το αυτοκίνητο..είναι..δηλαδή..

Κοιτάω τον Αλεξάντερ

"Σοβαρα τώρα?"

Ανασηκώνει τους ώμους αδιάφορα .

"Έδειχνες ενθουσιασμένος με το δικό μου. Είπα να σου πάρω ίδιο αλλά σε άλλο χρώμα. Ελπίζω να σου αρέσει το κόκκινο"

Μα αυτό..κάνει μια περιουσία ..

"Δεν ..δεν ξέρω τι να πω..δεν νομίζω να μπορώ να δεχτώ ..είναι πολύ ακριβό ..και δεν ξέρω καν να οδηγάω"

Με πλησιάζει. Μου παίρνει τα κλειδιά και ξεκλειδώνει το αυτοκίνητο

"Αύριο κανόνισα να ξεκινήσεις μαθήματα. Μπες μέσα"

"Κύριε.." 

Κάνει πολλά λεφτά..δεν είναι σωστό..

Μπαίνω μέσα στην θέση του οδηγού και κάθεται δίπλα μου

"Ωραίο? " μου λέει σοβαρός

"Απίστευτο..απλά ..δεν μπορώ να το δεχτώ . Κοστίζει μια περιουσία"

Τον κοιτάζω και με κοιτάζει ήδη. Πολύ σοβαρός. Σαν να μην του αρέσει αυτό που του λέω. Σαν να περίμενε απο εμένα άλλη αντίδραση.

"Ξεκόλλα με αυτό. Λεφτά έχω. Δεν ήταν κάτι σπουδαίο για μένα να το αγοράσω. Σου αρέσει?"

Το ύφος του είναι επιτακτικό. 

"Ναι..απλά.." απαντάω διστακτικά. 

Με κοιτάει. 

Τον κοιτάω.

"Πάντως είναι ακριβό Κύριε"

Ξεφυσάει.

"Ο κόσμος λέει ευχαριστώ ξέρεις" μου λέει κοφτά

Τον κοιτάζω. Φαίνεται απογοητευμένος και τότε καταλαβαίνω. Περίμενε να χαρώ και εγώ του γκρινιάζω!

"Ευχαριστώ! δεν ήθελα να φανώ αγνώμων είναι πολύ ωραίο!"

Συνεχίζει να με κοιτά σοβαρός. Το βλέμμα του ολισθαίνει στα χείλη μου και μένει για δευτερα εκεί. Και μετά με ξανακοιτά.

"Έτσι ευχαριστείς εσύ?" μου λέει σχεδόν γρυλίζοντας και τον κοιτάζω με απορία

Ξεφυσάει.

Τι έκανα?

"Αφού είπα ευχαριστώ!"

"Έλα κοντά μου." 

Αααα..

Ναι..κι εγώ θέλω να πω τέτοιο ευχαριστώ.

Χαμογελάω και γέρνω προς το κάθισμα του.

Με πιάνει απο τον αυχένα με το ένα χέρι του και με φέρνει κοντά στο πρόσωπο μου.

"Φίλα με  Τζέημς...δείξε μου πόσο χαίρεσαι για το δώρο σου"

Παίρνω μια μεγάλη ανάσα καθώς κοιτάω τα γεμάτα χείλη του.

Είναι...τόσο όμορφος και..

"Ναι ..κύριε.." ψιθυρίζω καθώς  ανυπόμονα  ενώνω τα χείλια μας .