Στην επιστροφή ως το Νταιαμοντ ο νους μου γερνει ανάμεσα σε αποφάσεις σαν χαλασμένη ζυγαρια. Ενω σε όλες μου τις αποφασεις έχω πάντα πυγμή και πάντα ξερω τι θελω και πως το θελω, κι ομως τώρα με βρισκω ανέτοιμο και μπερδεμένο προς το  τι θελω να κάνω με τον μικρό.

Είμαι κάθαρμα που τον θελω κοντα μου. Ναι είμαι κάθαρμα και αυτο αποδυκνυεται απο το γεγονος πως ο Τζεημς ειναι στην κατάσταση που ειναι.

Και απο την αλλη θελω οσο τίποτα να μην μου φυγει, να τον κρατησω δικο μου πάσει θυσια, μα όσο το νιώθω αυτο , όσο η αισθηση οτι θελω να μου ανήκει με κυριευει ολοκληρωτικά τοσο με κάνει η ιδια η σκέψη να μου φαινεται η ανάγκη μου αποκρουστικη. Θα πρεπει να τον αφήσω.

Ναι, να έχεις τα αρχιδια να τον αφήσεις κάθαρμα Κρας.

"Ροζ όλα καλά?"

Βλέπω την Ροζαλίντα έξω απο το δωμάτιο του, κρατα εναν δισκο και το πιατο ειναι αθικτο.

Την βλέπω να ξεφυσα , σαν να μην θελει να μου απαντησει. Ειναι θυμωμενη μαζί μου, θα συμφωνήσω μαζί της. Και εγώ μονο θυμό νιωθω για μένα.

"Δεν τρώει"

η κοφτή απάντηση της είναι σαν κατηγορια διατυπωμενη προς εμένα.

Ναι δεν τρωει και γι αυτο φταιω μονάχα  εγώ. 

"Θα τον δειτε επιτελους κύριε?" μου λεει ενω ξερει πως δεν της έχω δωσει το θαρρος , πως περνά μια κοκκινη γραμμή που εδώ και χρονια άτυπα είχε μπει στην σχέση μας

"Είναι λυπημενος και σας ζηταει"

"Δωσε μου τον δισκο. Ίσως τον πεισω εγω να φάει" της λέω και εισπραττω ενα σχεδον θετικο γνέψιμο, οχι οτι αποταστάθηκε ο θυμος μέσα της, αλλα σίγουρα δεν προσγειωσε το δισκο πάνω μου, μια σκέψη που την έβλεπα στα ματια της

"Κι εγώ τον νοιαζομαι" λεω απολογητικα , γιατι με την Ροζ γνωριζόμαστε χρόνια και ντρεπομαι, ναι ντρεπομαι να νομίζει πως ο μικρός για μένα είναι μονο ενα σεξουαλικο αναλωσιμο παιχνίδι.

"Το ελπίζω κύριε Αλεξάντερ. Ειναι ένας αξιαγάπητος νεαρος"

Κουνω θετικά το κεφάλι μου καθώς μου ανοιγει την πόρτα για να περάσω. Η σούπα αχνίζει ακόμη και το πρώτο πράγμα που βλεπω ειναι η αποκλειστικη νοσηλευτρια που σηκώνεται απο την θεση της σαν ελατηριο.

"Κύριε Κρας" ψελλίζει αμηχανη κοιτωντας με , δεν ξερω για ποιο λόγο. 

"Κανε το διαλλειμα σου. Αναλαμβάνω" λέω κοφτα και την βλέπω να με προσπερνα κοιταζοντας με λοξα και αμήχανα. Στο βαθος , το κρεβάτι του Τζεημς και εκεινος ..

Εκεινος ειναι χλωμος. 

Με κλειστα μάτια. Στο χερι του εχει ακομη τον ορο. Παιρνω μια μεγάλη ανάσα. Μου έρχεται να πάρω φόρα και να σπασω το κεφαλι μου στον τοιχο. Ποσο επιπολαιος , ποσο..

Κρας . Συνελθε. Οχι τώρα.

"Σου εφερα να φας. Ενα πουλακι μου ειπε πως δεν έχεις φαει ακομη" αφήνω δίπλα στο κομοδίνο το δισκο, ενω ο Τζεημς κρατα τα βλεφαρα του κλειστα, μα βλεπω καθαρα την κινηση των βολβων του, σημάδι πως δεν κοιμάται, μα απλά πως ξαφνικά δεν θελει να με αντιμετωπίσει. 

Κάθομαι δίπλα του. Στην άκρη του κρεβατιου προσεκτικά.

"Ξερω πως δεν κοιμάσαι. Υποθέτω αλλαξες γνωμη και δεν θελεις να με δεις. Το σεβομαι . Θα φύγω. Μονο σε παρακαλώ θελω να φας. Σε αυτο θα επιμεινω."

Την ίδια στιγμή τα μάτια του ανοιγουν και εμφανίζεται το μελί των ματιών του. Εκλαιγε . Ναι. Φαινεται. Αλλα οχι τώρα. Αναζητα τα μάτια μου και κάνω τιτάνειες προσπαθειες να μην σκύψω το κεφάλι.

"Απλά δεν θελω να μου πεις αυτο που σκέφτεσαι"

"Τι σκέφτομαι?" του λεω απαλά, του πιάνω απαλά το χέρι, μονάχα αυτο.

"Οτι δεν αξίζω και πως θελεις να μου πεις να φυγω. Πως δεν δεχεσαι την απιστια αλλα αληθεια κύριε, αληθεια εγώ δεν θυμαμαι τίποτα απο αυτά, είναι κάπως ολα θολα και συγνώμη που τον φιλησα, απλά δεν ένιωθα τι εκανα, ολα ήταν σαν ονειρο και μετά θυμαμαι , θυμαμαι-"

Μην πει το κολαρο. Μην πει-

"θυμαμαι ποσο θυμωμενος ήσουν μαζι μου και εγώ απλά δεν ένιωθα καλά. Συγνώμη"

Σκύβω το κεφάλι και παίρνω μια μεγάλη ανάσα, στο γρηγορο αναστατωμένο λόγο του καταλαβαίνω ποσο πονο, ποσο άγχος του προκάλεσα

"Γιατι δεν με κοιτας? θελεις να με διωξεις έτσι δεν είναι?"

Δεν μιλάω.

ναι να φυγεις θελω να του πω, να φύγεις μακριά μου, γιατι έιμαι ένα γαμημένο καθαρμα που σε εσερνα στα 4 την ώρα που το ναρκωτικο δηλητιριαζε το αίμα σου

"Ετσι θα κάθεσαι ? αμίλητος? " πάει να ανασηκωθει αλλά ταυτοχρονα ακουω ενα βογγητο να βγαινει απο τα χείλη του, σηκώνω αυτοματα το κεφαλι 

"Μην σηκώνεσαι σε παρακαλώ "

"Μην μου λες τι να κάνω Αλεξάντερ"

Μου λεει μαλλον πικραμένα και εχει δικιο , η σιωπή μου τον μπερδευει, δεν ξέρει τι να σκεφτει

"ΜΙλα μου Αλεξάντερ..Κυριε..σε παρακαλώ"

Ξεροκαταπίνω μη μπορώντας να αρθρωσω κουβέντα. Η αποφαση μου στεκει μετέωρη μέσα μου.

"Πρωτον συγνώμη για όλο αυτο . Ήταν ολοκληρωτικο λαθος δικο μου. Απο το πρωτο λεπτο ως το τελευταιο. Θα μπορουσα να σου πω απλα να το ξεχασουμε, μα κατι τετοιο δεν μπορει να γινει. Τουλαχιστον οχι απο εμενα . Υπηρξα ανοητος και ..και αθλιος .." κατεβάζω και παλι το κεφαλι, μη μπορώντας να διαχειριστώ τον θυμο που με πνιγει

"Μην μιλας έτσι για τον εαυτο σου σε παρακαλώ εισαι ενας υπεροχος άντρας"

Τον κοιταω σοβαρος μέσα στα ματια

"Δεν..δεν νομιζω Τζεημς..και..όλο αυτο.." δειχνω μια εμενα και μια εκεινον και την ιδια στιγμη τον βλέπω να βουρκώνει

"Μην το πεις κυριε..μην το πεις..εγω σαγαπάω και εισαι οτι καλυτερο μου συνέβη. "

"Τζεημς..εγώ σε εξέθεσα σε κινδυνο και μετα το ολο θεμα με το κολάρο..ήταν.." ντρεπομαι. Ντρεπομαι για εμενα . Κλεινω το προσωπο μου με τα χέρια μου. Παιρνω μια μεγάλη ανάσα.

"Αλεξάντερ" ακουω την φωνή του αλλά δεν κατεβάζω τα χέρια μου απο το προσωπο μου

"Απλά πρεπει να σε αφησω να φύγεις" λεω με μια ανασα , ξερω οτι κάνω το καλυτερο για εκεινον " θα εχεις οτι θελεις, σε οποια σχολη θελεις θα φοιτησεις, σε δικο σου σπιτι  αλλα οχι πια εδώ γιατι-"

"Σταμάτα Αλεξάντερ σ'αγαπάω μην τα λες αυτα , ξερω οτι ηταν μια κακη στιγμη" μου τραβά το χέρια απο το προσωπο, αλλα σχεδον σαν μεγαλο μωρο, πεισμωμενος δεν δειχνω το προσωπο μου, δεν θελω να τον κοιταω οσο τον διωχνω γιατι ξερω πως δεν θα αντεξω, πως εγωιστικά θα τον κρατησω κοντα μου

"Αλεξ σταματα να κρυβεσαι με ακους ? σ'αγαπαω" μου τραβα το χέρι ξανα και αυτη την φορα χαλαρωνω τα χέρια μου, μου σηκώνει το πηγουνι και με κοιτα στα μάτια 

"Εισαι υπεροχος και σάγαπάω και δεν θελω να παω πουθενα. Επετρεψε μου να σ'αγαπάω..μονο αυτο θελω ..τιποτα αλλο" 

Με κοιτα ηρεμα στα ματια , με αποφασιστικοτητα 

"Πες ναι Αλεξάντερ"

Δεν μιλαω , νιωθω μπερδεμενος, δεν έχω νιωσει ποτε τοσο μπερδεμένος και ο Τζεημς , ο Τζεημς με ηρεμια μου παιρνει τα χέρια και αφηνομαι σε εκεινον.

Αφηνομαι ναι.

"Αλεξαντερ ξερεις κατι? νομιζω πως εισαι ερωτευμενος" με κοιτα με ματια αποφασιστικα αλλα δεν απανταω. Ειμαι? ειναι έρωτας ολο αυτο που νιωθω?

"Εισαι. Λιγο μονο, μην τρομάζεις" 

Καταφερνει και με κανει να χαμογελασω

"Και δεν θελεις να χασεις αυτο που έχουμε. Θελεις να το κρατησεις , γιατι αξίζει και ειναι κατι πολυ παραπανω απο μια σεξουαλικη συμφωνια και το ξερεις και το ξερω. Απλά φοβασαι , φοβασαι για πολλα, αλλα να μην φοβασαι ποτε για μενα , γιατι ως αντρας μπορω να παιρνω κι εγω τις αποφασεις μου και η αποφαση μου ειναι πως θελω αυτο που εχουμε . Σαν τρελος το θελω. "

Του πιανω το χέρι. Του φιλαω το καρπο. 

Αναθεμα κι αν ξερω τι μου γινεται.

"Φιλα με Αλεξάντερ. Αυτο θελεις να κάνεις τοση ώρα. Και να μου πεις περαστικα"

μου λεει σοβαρος , και κανω αυτο που μου λεει χωρις να χασω λεπτο. 

Σκυβω και τον φιλαω τρυφερα στο στομα 

"Περαστικά μωρο μου, λυπαμαι, λυπαμαι για όλα"