Kung kaming mahihirap, hindi ganun kadali saamin ang umalis sa bayan dahil sa estado namin sa buhay, silang mayayaman ay halos easy access sa lahat.

Kung mamarapatin nga nilang mag aral sa ibang paaralan sa labas ng bayan ay pwedeng pwede. Kaso kahit naman payagan kaming mga mahihirap, wala din namang pinagkaiba ang mahal ng babayaran. Kada bayan ay may iisang kolehiyo lang at ubod iyon ng mahal. Hindi ko alam kung pinag kakaitan ba kaming mahihirap ng edukasyon o sadyang mataas lang ang bayarin ng mga gahaman na ito. Kaya hanggang ngayon isang palaisipan padin kung paano ako naipasok ng nanay ko dito.

Pag tinatanong ko naman siya ang sasabihin niya lang ay malalaman ko din pag pumasok ako dito.

Nasa cafeteria na kami and as usual, yung mga mata nila nakatingin nanaman saakin. Yung iba hindi naniniwalang may makakasama silang kagaya ko na uhhh, mahirap? Bakit ba? First time ba nila? Jusko. Tas yung iba tinataasan lang ako ng kilay.

Napalingon tuloy ako sa kasama ko. Pero ayun, para siyang walang pake na taas noo pang nag lalakad. Her name really suits her attitude. Fierce.

"Give me my usual food and make it 2 orders." Yun lang ang sinabi ni Maddison at hinila na din ako patungo sa isang table. Mabilis naman dumating ang pagkain. It's a steak with some veggie salad. Di ko inexpect na para sakanila dito, dinner lang 'to. Like seriously? Nung 7th birthday ko pa ata huling kain ko nito e.

Tinignan ko naman si Maddison na eleganteng hinihiwa ang karne na inorder niya.

"Sabi mo, you don't do friends right? Edi kumakain ka magisa?" Pang uusisa ko. Tinignan naman niya ako at tinaasan ng kilay. Uhh, sabi ko nga hindi pa kami close.

"You don't care." Yun lang ang sagot niya at kumain na ulit. 

Nasa kalagitnaan kami ng pag kain ng sosyal na meal na ito ng may isang tray na lumapag sa harap ko.  Tinignan ko naman kung sino 'yon at--

"You are so early for tomorrow's lunch." Maddison said in a sarcastic tone.

Okay.. so this guy I met in the front of that freaking building is here. And he's actually close with Maddison? Are they together? Do I care?

"Uh, do you want me to leave this table?" I asked. Malay ko ba, nakakahiya naman baka pwesto tala nilang dalawa 'to. And besides, nahihiya padin ako sa katangahan ko kanina sa harap ng lalaking 'to.

"No. Pang apatan naman 'to. Just eat." Maddison casually said at ipinagpatuloy na ang pagkain.

Laking gulat ko ng saakin tumabi 'tong lalaking 'to. Peste. Tinaasan ko siya ng kilay and he innocently look at me. Nangaasar ba siya? Pwede naman sa tabi ni Maddison. Baka mag selos pa girlfriend niya.

Wait, ako? Pag seselosan whoa.

"Maddie don't like someone to sit beside her." He said at sinimulan ng kumain. So tinatanong ko? Kahit boyfriend niya ayaw padin niyang may katabi? Weird.

Napansin naman ni Maddie yung pagtataka, pangingilatis at pag singkit ng mata ko. Napaayos naman ako ng upo dahil dun. She's a perfectionist, I can say. She has a proper etiquette sa pagkain, sa bawat kilos. 

Anak mayaman.

"He's Trevor." Maddison introduced him to me. Tinanguan ko lang 'tong katabi ko as a sign of recognition? Tss. Tingin palang niya sakin parang ang matapobre ng way. Even sinabi na Don't judge the book by it's cover, eh gusto ko e. Bat ba?

"Won't you like to introduce yourself to him? Madaming nagkakandarapa jan. Pero katabi mo ngayon." Maddison said na parang pinag mamalaki pa ang boyfriend niya. Maraming nagkakandarapa? So? Kahit magtambling tambling pa sila.

"I'm Jae. Nice to meet you, Maddison's Boyfriend." Prenteng sabi ko. Na kunwari hindi ako yamot sa presensiya niya. Ayaw ko sa lahat ay yung matapobre. Sa totoo lang.

"What the ef?" Maddison said. Looking at me with disbelief in her eyes. "He's not my boyfriend, what the hell? He's my cousin!"

Ano daw? PINSAN?