Bir akşam üstü
Gün batımında ara beni
Maviliğin vedasına akseden gölgeler
sarsın, en derinden, en ücrâ köşemi
Bir çağrıdır bana akşam üstleri
Ruhuma uzanır görünmez bir urganla
Hasretin en keskin işkenceleri

Bir akşam üstü
Dökülen renklerde ara beni
Yıkık dökük zamanlarda
Umudun tunç duvarlarına yazılmış şiirlerin ıstıraplı satırlarında
Açar peygamber çiçekleri
Alır başımı giderim 
Gün batımı kızılı çağırır beni
Masallarda yaşayan
bir "gece"
Hiç bilmez 
ay ışıgını sorsalar
Hiç bilmez
bağrı yanık türküleri
Hiç bilmez,
kazılmıştır oysa gün batımına
umudun kabirleri

Bir gün batımında
Sende bilmezdin hiç
Ruhumun ıssız  şehirlerini
Sokaklarında, çocuklar oynayan hani..
Ilık ılık yellerle dolaşan 
hanımeli çiçeklerini...
Bir ak lale bilirdi beni
Bilirdi seni, bizi...
Usul usul açıp solan, gök mavisi sessizliği
Bilmezdin
Sevdanın  kifayetsizliğini
Bildiğimiz tüm dogruların
Bizi izlediğini
Sözlerin, uçurumdan döküldüğü yerde
Kananayan hayalin son küllerini

Ve sendeki tılsım
Beni hep, gün batımlarına gömerdi.
Yetiştirdi ak lâleler
Senin yerine, ipimi çekerdi...
Bir akşam üstü gün kızıllıgında
Hanımeli çiçekleri kabrimi örterdi

Vuslat Tuna