"Vader!" Had ik uitgeroepen. De man die mij had opgevoed had daar gelegen, doodstil op de grond.

Nu kijk ik naar hem, met dezelfde doodsbange blik in mijn ogen. Zilveren hel. Mijn vader ging dood. Op de een of andere manier hebben ze hem nog wakker kunnen maken, maar ik weet niet of we zo heel veel beter afzijn. Het zal niet lang meer duren tot de roddels zullen komen. Heer Julian doodziek, In mijn gedachten zie ik de krantenkoppen al voor me. Er loopt onwillekeurig een traan over mijn wang. Doordat ik de traan wegveeg heb ik niet door dat mijn vader zichzelf in het bed omhoog gehesen heeft. "Kom eens hier." Klinkt zijn stem dan liefdevol, maar wel bevelend. "Jij moet de volgende heerser worden over Quinsbroke. De Machetti's zullen je helpen tot je een waardige man hebt gevonden." Er valt een ongemakkelijke stilte. Ik wil helemaal geen hulp vanuit Grawendall, laat staan van de Manchetti broers. Onwillekeurig begin ik te huilen. "Geen tranen." Zegt vader dan. "Die leveren je niks op dan een nat gezicht." Ik pak zijn hand even vast en knijp er lichtjes in. "Ik houd van u. Ik kan u niet verliezen." Jank ik dan. Er lopen geen tranen meer over mijn wangen. Op de een of andere manier doet mijn lichaam alles wat mijn vader zegt. "Nooit een zin beginnen met ik. We zijn geen zelfzuchtige egoïsten." Ik grinnik kort. "Ik hou van je." Zegt vader dan waarna zijn hand losjes in mijn handpalm ligt en zijn hoofd naar voren hangt. Ik zak op de grond neer, vol van verdreit. Vader is dood.