De jongen keek Mike nieuwsgierig aan en instinctief deed Mike een stap achteruit.

"Oh? Geen antwoord?" Zei de jongen en Mike zette verward nog een stap naar achter.

"Hu? wat?"

"Ik vroeg je waarom je zo sip keek. Dat mokkende gezicht is van mijlen ver te zien."

"Oh, ehhh..." antwoordde Mike aarzelend. Hij wist niet of hij de jongen wel kon vertrouwen.  Na Sylvies uitleg over alle gangs leek niemand meer veilig voor hem. Voor hetzelfde geld hoorde de jongen wel bij de vijand, wie of welke gang dat ook mocht zijn.
" Ik zit gewoon in een dip. Ik heb net een gesprek gehad en de bedoeling ervan was om meer zekerheid te krijgen over mijn (...ehhh..) baan. Helaas heeft het me alleen maar meer twijfels gebracht."

"Aha" zei de jongen op begripvolle toon. "Hopelijk zul je baan mogen houden! Ik heb helaas weinig goed advies voor je, aangezien ik zelf al meerdere keren ontslagen ben... maar ja, daar is nu niks meer aan te doen."

"Was er een goede reden voor dat je werd ontslagen?"

"Niet echt" zei de jongen. Ik werkte hard, was aardig tegen klanten en had vaak een goede relatie met mijn baas. Raar genoeg werden ze na een paar weken al veel afstandelijker en daarna werd ik meestal vrij snel ontslagen. Het was wel alsof ze bang van me waren geworden. Mijn langste baantje had ik voor twee maanden maar geld is geen probleem dus ik heb het werken voor nu maar even opgegeven."

Hij zou vast wel iets verkeerd hebben moeten doen, dacht Mike. Niemand word zomaar uit het niets ontslagen, en zeker niet in zo korte tijd.

"Wat is je naam eigenlijk? Het enige goede wat ik heb overgehouden aan mijn baantjes zijn erg veel business relaties. Misschien kan ik wel een goed woordje voor je doen?"

"Joh dat zou je niet zeggen...! Mijn naam is Mik- ik bedoel Milo. Maar je hoeft echt niet zoiets voor me te-

"Nee nee, ik sta erop! Wat is de naam van het bedrijf waar je werkt?"

Oh nu kwam het hoor. Hier ging hij zich niet meer uit redden. Als de jongen werkelijk zoveel business relaties had zou het lastig worden om de naam van een bestaand bedrijf te noemen. Dan zou hij de (eventuele) volgende keer zeker onder de duim worden genomen, of nog erger als de jongen bij een gang hoorde... Maar als hij een niet bestaand bedrijf zou noemen zou hij misschien meteen wel door de mand vallen.

Met een vriendelijke blik wachtte de jongen op Mikes antwoord, maar iets zei Mike dat hij nog steeds niet helemaal te vertrouwen was.

Op dat exacte moment ging Mikes telefoon af en direct maakte hij het gebaar naar de jongen dat hij deze echt moest opnemen. De jongen knikte begrijpelijk en snel nam Mike op.

"Hallo met M-"

Meteen werd hij afgekapt door razend snel en paniekerig gebrabbel. Het duurde enkele seconden voordat Mike er weer tussen kon komen.

"Hallo, met wie spreek ik?"

Meteen stopte de persoon met praten, schraapte haar keel en zei op iets kalmere toon: "Mike met Page. Er is iets vreselijks gebeurd en je moet NU naar de basis van de MEDS. Ik ben zo ongeloofelijke idioot, ahhhh!"

"Wat is er gebeurd? Meds? En hoe kom je in hemels naam aan mijn telefoon nummer?!"

"Sorry dat dit allemaal zo onverwachts moet maar iedereen is te druk om te gaan dus ben jij de enige die over blijft. Het zal mijn dood worden als Cyllie of Seth zelf hierachter komen dus je moet echt niks zeggen tegen hem!" Zei Page op hoog tempo.

"Dat is allemaal goed en wel maar ik heb nog steeds geen idee waar je het over hebt."

"Je had vandaag toch een les over alle gangs? Heeft Sylvie je dan niks geleerd?! De MEDS zijn de meest invloedrijke scientists gang in heel Hikaru en ik heb hun leider genaamd Seth misschien in groot gevaar gebracht! Daarom moet jij naar hun basis en mijn nieuwe levering van lollies terug zien te krijgen. Seth kan niet lang zonder die dingen dus wees snel! Als hij ook maar een van die lollies eet ben ik er geweest!!!"

"Wacht WAT?! Ik moet het lievelings-eten van een van de grootste gangleiders stelen?" Zei Mike in groot ongeloof en hij hoopte echt dat Page een grapje maakte.

"Ja en maak haast, voordat het te laat is. Hun basis zit in de oude huisartsenpost van de westelijke buitenring in de binnenstad. Het is een erg vervallen gebouw met een oud neon reclame bord. Carystreet,  Weet je welke ik bedoel?"

"Ja ik weet waar Carystreet is maar-"

"Oke ik reken op je!"

Voordat Mike iets kon zeggen had Page al weer opgehangen.

Mike vloekte in zichzelf en richtte zich weer tot de jongen die nog altijd rustig stond te wachten.

"Het spijt me" zei Mike,"Maar ik moet echt gaan."

"Het geeft niet." Antwoordde de jongen. "Het was leuk om met je gepraat te hebben. Mijn naam is Ian trouwens. Ik weet zeker dat dit niet de laatste keer zal zijn dat ik je zie. Nog veel succes met je werk!"

En ook hij was weg voordat Mike het wist.
Daar stond hij dan. Hij had geen tijd te verliezen en met een mengeling van angst en grote tegenzin vertrok hij naar Carystreet.

Het duurde nog even voordat Mike uiteindelijk het gebouw had gevonden. Net zoals de basis van G.A.T.E bevond de ingang van de Meds basis in een klein steegje. Mike zag geen teken van enige bewaking of beveiligings-apparatuur dus hij ging er maar van uit dat alle gangleden binnen zouden zijn.
Hij twijfelde of hij gewoon beleefd zou aankloppen maar besloot dat dit toch geen nut zou hebben.

Langzaam deed hij de klink naar beneden en voelde de deur open gaan. Dit was wel heel makkelijk. Er lagen vast tientallen gangleden op hem te wachten totdat hij in hun bereik kwam. Met een snelle beweging deed Mike de deur achter zich dicht en ging meteen met zijn rug ertegen aan staan. Zo wist hij in ieder geval zeker dat ze hem niet van achteren konden aanvallen.
Mike keek zoekend om zich heen maar hij zag niet meer dan een paar stoelen en tijdschriften die verspreid lagen door de kamer. Het was nogal lastig te zien met het eenzame schemerlampje wat de plek  verlichtte. Door een paar smalle kiertjes in de dichtgespijkerde ramen kwamen flinterdunne lichtbundels die samen met de opstuivende stofwolken het alleen maar griezeliger maakte.
Er klonk wat verstomd gerammel en vanuit de verte klonken voetstappen. Mike zette zich schrap om de confrontatie aan te gaan. Hoe dichter de stappen kwamen hoe harder zijn hart ging kloppen, totdat er uiteindelijk een zwarte gedaante verscheen vanuit de waas van stof.
Mike hield zijn adem in terwijl de gedaante stopte en van links naar rechts om zich heen keek. De stofwolk werd steeds dunner en Mike ging klaar staan om de persoon te bestormen zodra er een opening was.

"Yo, Kan 'k je ergens mee helpen ofzo?"
De persoon sprak rustig en was totaal niet verbaasd dat er een wildvreemde zich opeens in zijn gangs basis bevond.
"Ik ben opzoek naar de leider van de MEDS." Antwoordde Mike, beseffend dat hij maar beter eerlijk kon zijn. "Zijn naam is Seth."
Omdat hij toch liever het vechten wilde vermijden leek het hem het beste om er gewoon naar te vragen. Het was te minste te proberen.
"Loop maar mee" zei de gedaante, nog steeds op dezelfde onbezorgde toon. " 'K breng je wel naar hem toe."
Mike volgde aarzelend de schaduw naar een andere ruimte, waar het zicht al een stuk beter was. Er stonden grote ketels, rare scheikundige stellages en enorm veel planten in kassen. Mike snapte wel waarom ze de invloedrijkste waren. Pas een paar kamers en hallen veder stopte de persoon, waarvan Mike nu al wel had kunnen inschatten dat het een man van rond de 25 was.
De kamer waar ze in waren beland zag er redelijk normaal uit vergeleken met de andere kamers waar ze doorheen waren gekomen en het deed Mike denken aan een één kamer appartement.
Er stond een grote tafel met allerlei instrumenten erop, een comfortabel uitziende bank, een mini keukenblok en een matras die in de hoek was gepropt.

"Dus jij wilde de leider spreken? Wat was je reden daarvoor precies?"

"Nou, ik kom van G.A.T.E en-"

"Jij hoort bij G.A.T.E? Ik heb je nog nooit eerder hier gezien en ik weet dat ze nogal streng zijn met nieuwe leden aan nemen. De laatste keer dat ze dat deden liep het niet goed af....
Hoe dan ook, wat is je naam?

"Mike. En ik ben toch écht hun nieuwste lid." Zei Mike.
Hij had geen idee dat G.A.T.E zo exclusief was, maar hij kon dit wel goed gebruiken bij zijn excuus.

"Oke dan."

Mike verbaasde zich over hoe makkelijk tot nu toe alles was gegaan. Het gaf hem het ongemakkelijke gevoel alsof  hij ieder moment nog te pakken kon worden genomen.

De man deed een verborgen deur in een van de houten panelen van de muur open en ze liepen een lange trap af die erachter zat verscholen.

De nieuwe kamer leek nogal veel op de vorige maar was een stuk ruimer. Ook was het er veel en veel schoner dan wat Mike tot nu toe van het gebouw had gezien.
Op de grond stond een grote doos met de sticker van het G.A.T.E logo erop. Hij was al opengemaakt en Mike zag de duizenden lolly's keurig netjes in de doos liggen.  Hij had zijn doelwit gevonden. Mike vroeg zich meteen af of Seth er al een van zou hebben gegeten maar wat hij ervan kon zien waren er nog geen lolly's missend uit de doos.

De man draaide zich om, leunde tegen het randje van de tafel en zei: "Aangenaam kennis te maken Mike. Mijn naam is Seth, leider van de MEDS."

Mike had het niet beseft maar Seth had eigenlijk heel de tijd met zijn rug naar hem toegestaan. Dit was de eerste keer dat Mike zijn gezicht zag.
Seth had aan de onderkant en zijkanten van zijn hoofd gemillimeterd haar met aan de boven kant een lange pluk die naar achter er overheen viel. Zijn gezicht was nogal ingevallen en hij had eigenaardig gele pupillen.

"Zo, dus jij ben het nieuwe lid van G.A.T.E. waar ik zoveel over heb gehoord" Zei de Seth." Het was nogal wat toen je onderandere mijn gangleden redde van levende verbranding. Wat komt het nieuwste lid zoeken in mijn nederige hangout?"
Seth liep naar de doos toe en pakte een lolly uit. Hij bood Mike er ook een aan maar die wees het beleefd af. Wat Page ook met die lolly's had gedaan, hij wilde er niet van meegenieten. Aarzelend probeerde Mike nog iets te zeggen of te doen wat Seth zou weerhouden ervan te ervan.

"Nou, ehh ik ben gestuurd om..."

*Hap*

Voordat Mike iets kon doen had Seth de lolly al in zijn mond gestopt.

"...om dat te voorkomen." Maakte Mike zijn zin af.

"Wat te voorkomen?"

"Nee het is niks. Ze ehh... hadden me gestuurd om kennis te maken."

Als hij Seth nu zou vertellen wat er mis was zou Page ziezo in de problemen komen. Des al niet te min had hij gezworen om niks te vertellen

"Oh nou dan heet ik je van harte welkom! Neem gerust plaats en pak wat te-"

Seths gezicht werd felrood en hoestend spuugde hij de lolly uit. "Wat de- kuch, kuch-... deze smaak -kuch-...dit is.."

Mike rende naar hem toe en vroeg of het ging.

"....-kuch- waar ziet het ernaar uit?! -kuch kuch kuch-" kreunde Seth naar adem happend. "...wa-ter...no-dig..."

Snel keek Mike om zich heen op zoek naar een kraan of een flesje, maar zag alleen maar een glazen kan met daarin iets vloeibaars. Zonder na te denken griste Mike het van de tafel af en drukte het in Seths handen. Hij aarzelde geen moment en dronk de kan binnen een paar seconden helemaal leeg.
Nog een beetje buiten adem veegde hij zijn mond af met de rug van zijn hand en mompelde zacht:"...bedankt."

Terwijl Seth opstond trilde hij van top tot teen en zijn gezicht was lijkbleek.
"Misschien moet je even gaan zitten." Zei Mike nog steeds lichtelijk in paniek. "Je ziet er niet al te best uit."

'' 'T gaat wel" antwoordde Seth. "Wat je me toen net hebt gegeven was een liter onafgemaakte drugs, maar ik kan het wel hebben.

Hij begon te wankelen en Mike schoot al naar voren om hem op te vangen als hij viel. "Man, wat... een....verspilling."

Seth zakte in elkaar en Mike wist hem nog net zo op te vangen dat hij de grond niet al te hard raakte. Seth was duidelijk buiten bewust zijn en Mike wist niet wat hij moest doen.

"hé Seth, Seth!"

Mike voelde iets hards tegen zijn hoofd komen en voordat hij het wist lag hij op de grond.