Evan sprong heen en weer, nauwelijks ontkomend aan Maro's vuistslagen. Het was nog maar drie weken geleden sinds ze tegen elkaar hadden gevochten maar het leek alsof hij nu al op een totaal ander niveau was. Overal om Evan heen waren zijn mede gangleden ook druk bezig met vechten. Ze wisten zich tot nu toe nog goed in stand te houden maar hij had ook nog maar weinig aanstekers gezien. De Flame Rampage leden hielden zich in. Zouden ze ergens op aan het wachten zijn?
Toen voelde Evan plotseling druppels vallen.

Mike zuchtte tevreden. Dit was zeker een van zijn beste stukken ooit gemaakt. Hij bleef nog even staan, beseffend dat dit waarschijnlijk ook meteen de laatste keer zou zijn dat hij het kon bekijken, maar werd al snel gealarmeerd door de kreten in de verte. Silvey had gezegd dat hij na zijn taak terug moest keren naar Graffiti garden, maar dat was het vorige plan geweest. Toch leek het hem geen goed idee om in zijn toestand het op te nemen tegen gangleden die overduidelijk sterker waren.
Net toen hij langs de zijkant wilde vluchten merkte Mike dat er iemand op het dak stond. Tot zijn verbazing was de jongen bezig met het aanzetten van meerdere sproeiers die over de rand naar het slagveld spoten. Waarom zouden ze water nodig hebben? Toen zag Mike de grote ronde tonnen en besefte wat hun gruwelijke plan was.
Snel klom hij via de ladder zo stil mogelijk naar het dak, zodat de jongen hem niet zou merken.

Iedereen was ondertussen verbaasd en compleet doorweekt gestopt met vechten. Evan rook aan zijn mouw om zijn vermoedde te bevestigen. Benzine. Angstig keek hij naar Silvey die bevestigend knikte. Zei was ook al tot dezelfde conclusie gekomen. Een klein vonkje en ze zouden allemaal in lichterlaaie worden gezet. De Flame Rampage leden keken lachend toe en al snel begon het gevecht weer, nu uit angst.
"Iedereen, TERUGTREKKEN!" Schreeuwde Silvey en de gangleden probeerde voor de uitgang te rennen maar daar werden ze tegen gehouden door een barricade van tegenstanders.
"Nu zijn jullie niet meer zo stoer hé?" Zei Maro lachend. Schreeuwend rende Evan op hem af en probeerde hem in zijn gezicht te schoppen maar Maro ontweek hem. Hij pakte Evan bij zijn arm en gooide hem weg. Silvey had een doorgang weten te vinden en ving hem op.
"We moeten dit stoppen voordat hij helemaal doordraait!"

"Jij leid hem af terwijl ik hem van voren neem, goed?" Zei Silvey. Ze hielp Evan weer overeind en opnieuw zette ze de aanval in.
"Terug voor nog een ronden, he silver prins!"
Maro haalde uit maar Evan sprong langs hem heen. Silvey sprintte naar voren, pakte Maros arm en gooide hem over haar schouder. Met een harde klap werd hij op de grond gesmeten. Hij hoestte, happend naar adem en wilde net weer opstaan toen zijn ogen zo groot werden als schoteltjes.
"Nee...." zei Maro zacht. Hij sprong overeind en Evan volgde zijn blik. De jongen bovenop het dak hield iets zilvers in zijn hand en een klein vlammetje was nog net zichtbaar.
"DANE JIJ IDIOOT! STOP DAARMEE! IK HAD TOCH GEZEGD DAT-

Er klonk schal gelach vanaf het dak. "Wat? Dat de benzine alleen maar was om ze bang te maken? Laat me niet lachen! Wil je ze niet voor goed uit de weg hebben?" Schreeuwde de jongen.

"En wat dan met je mede gangleden!?  Als je die vlam gooit verbranden we allemaal! Boeit het je helemaal niks wat er met je vrienden gebeurd!?"

"Pff, vrienden? Laat ze maar branden..."

Evan zag dat er een akelige grijns op het gezicht van de jongen stond en de jongen maakte aanstalten om te gooien.

"Dane, gooi die aansteker en ik zal je meenemen in mijn graf!"
Maro's hoofd was rood van woede en maakte aanstalten om de aansteker op te vangen en de jongen waarschijnlijk helemaal verrot te slaan als hij dat deed. Ook Evan stond klaar om actie te ondernemen. Toch had nog niemand in gegrepen, bang dat ze in lichterlaaie zouden worden gezet. De spanning bouwde op en iedereen keek met ingehouden adem naar het dak.
Toen, uit het niets, werd de jongen opeens vanachter getackeld door een donkere gedaante.

Mike gooide zijn volle gewicht tegen de jongen, die uit verbazing de aansteker los liet. De aansteker vloog door de lucht en belandde aan de andere kant van het dak, vlak naast de voorraad van benzinetanks.
Voordat Mike iets kon doen volgde er een golf van hitte en werden ze beide van het dak afgeblazen. In paniek probeerde Mike zich in zijn val nog ergens aan vast te grijpen maar al snel voelde hij vier paar handen hem stevig vast pakken. Evan en Silvey pakte hem uit de lucht en brachten hem veilig naar de grond.

Vanaf het dak van de hal waren grote vlammen te zien, maar Maro besteedde er maar weinig aandacht aan. "Vind die verrader!"

De Falme Rampage leden verspreidde zich over het gebied, waardoor de weg niet langer geblokkeerd werd.
Maro stapte op Mike af maar stopte zodra al de andere G.A.T.E leden zich rondom hem verzamelde.
"Ha, je hoort dus bij hun. Ik had je willen aanbieden om bij ons te komen, maar door alle verhalen die ze je zeker hebben ingefluisterd zal het waarschijnlijk moeilijk worden om je nog te overtuigen. Toch, je hebt ons gered, dus voor deze keer zal ik jullie maar laten gaan. Waag het niet om ooit nog terug te komen!"

"Jullie waren degene die dit alles zijn begonnen...." mompelde Evan, maar ze besloten dat het toch maar beter was om te vertrekken.

Silvey gaf het bericht ook door aan de hulptroepen en voor dat Mike het wist liepen ze weer terug richting de basis. Eerst was de groep nog groot maar steeds meer splitste zich af, tot uiteindelijk alleen Mike en negen andere de enige waren die overbleven.

"En zo ga je van oorlog naar vrede." Zuchtte Sylvie."Man, wat een puinzooi vandaag. Ik stel voor dat we een rondje doen in het café. Goed plan, toch Fabel?

De barvrouw van eerder knikte instemmend.

"Oeh en Page, bel je dan meteen Sethtie, kay? We hebben namelijk een gewonde en we moeten hem ook nog steeds terugbetalen van eerder." Sylvie gaf Mike een knipoog.

Het kleine meisje pakte al haar telefoon en begon te bellen. Druk in gesprek begon ze rondjes te lopen.

Mike voelde zijn mobiel trillen in zijn zak en kon al raden wie het was. Even overwoog hij om het gewoon over te laten gaan, maar uiteindelijk besloot hij toch maar op te nemen.

Voor een paar seconden was het stil aan de andere kant van de lijn. Net toen Mike twijfelde of er echt wel iemand aan de telefoon was begon er een wervelwind van woorden.

"Mike we hadden iets afgesproken! Waar ben je? Is alles goed? Waarom ben je nog niet thuis? En waarom nam je niet eerder de telefoon op toen ik je belde?! Hou je iets voor me achter? Ik-"

Mike zuchtte. "Rustig maar mam. Ik ben gewoon met een paar vrienden, niks raars. We gaan dadelijk nog even naar een cafeetje en dan kom ik naar huis, goed? En ik nam eerder niet op omdat..eh... de muziek nogal hard stond. Daardoor heb ik het waarschijnlijk gemist."

"Heb je al iets gegeten? Het is niet gezond om voor een lange tijd niks te eten..."

"Ja ja, ik haal wel iets onderweg. Maak je niet al te veel zorgen, je weet dat dat ook niet gezond is."

Mike hoorde zijn moeder zachtjes lachen. "Oke dan. Wees voorzichtig. Tot vanavond.... ik hou van je."

"Weet ik. Ik ook van jou. Tot vanavond."

Hij hing op en zag dat Evan hem verwonderd aankeek. Voordat hij iets kon zeggen schreeuwde Page nog een laatste "doei" in haar telefoon en hing verontwaardigd op.
"Hij zei dat hij niet kon komen omdat hij 'andere zaken' had die eerst afgehandeld moesten worden. Bah, wat een pretverpester!"

"Ik had al het vermoedde." zei Sylvie "Hij gedraagt zich wel nonchalant, maar hij heeft het altijd druk, zeker nu Cyllie zo'n beetje heel haal gang aan hem heeft gegeven."

"Dat vind ik geen excuus hoor. Als hij de volgende keer weer lolly's bij me besteld zal ik hem wel de tabasco soort geven. Dat zal hem leren!" Zei Page met opgetrokken neus en de rest lachte.

De groep begaf zich naar Fabel's café  en nam plek aan de tafels.

Er ging drinken rond en Silvey hief haar glas. "Als eerste, een toast op Mike die een geweldig nieuwe piece op Flame Rampages basis heeft gezet! Zonder hem zouden we vandaag net zo hard verloren hebben als de vijand."

De andere hieven ook hun glas en Mike voelde zijn gezicht rood worden.

"Op Mike!"

Toen het geroesemoes weer een beetje bedaard was begon Sylvie weer:

"Ik geloof best dat je nog erg veel vragen hebt over ons en G.A.T.E maar als buitenstaander kan ik je niet meer vertellen dan ik nu al heb gedaan."

Van de andere leden kwam meteen groot protest. "Boe, dat kun je niet menen!"
"Ja, wat is dit nou weer Slyvie!"

"Ik was nog niet klaar!!" Antwoorden Sylvie geïrriteerd. "Ahem waar was ik? Ohja...daarom, als leider van G.A.T.E vraag ik je: wil je je bij ons aansluiten?"

Mike spuugde zijn drinken bijna uit. "W-wat?!"

"Je hebt bewezen dat je betrouwbaar bent en we kunnen wel een extra lid zoals jou gebruiken." Zei Evan.

Iedereen keek Mike nu nieuwsgierig aan maar Mike wist het niet.
G.A.T.E was zijn idool en om zich daarbij aan te mogen sluiten zou zijn droom laten uitkomen, maar dan was er wel nog het feit dat hij zich ging bemoeien met iets wat niet zijn probleem was. Toch, hij had de hele vakantie zitten wachten totdat er iets interessants zou gebeuren.

Mike zuchtte. "Onder één voorwaarde."

"Oh en die is?" Vroeg Sylvie nieuwsgierig.

"Vertel me alles wat er te weten is over de gangs."

Sylvie begon te lachen. "Maak je maar geen zorgen, we zullen je alles leren wat er maar te leren valt. Welkom bij G.A.T.E Mike!"

"WELKOM MIKE." Juigde de andere in koor en sprongen Mike af. Die avond werd er gelachen, gedronken en gefeest.

Toen Mike uiteindelijk weer thuis in bed lag was hij te druk om te gaan slapen. Er was zoveel gebeurd en nu was hij dan een lid van dé G.A.T.E! Sylvie had er wel meteen bij gezegd dat hij niemand mocht vertellen dat hij lid was, maar dat vond hij helemaal prima. Het was beter voor hem, zijn moeder en zijn vrienden hij het geheim hield, al bedacht hij dat dat nog best wel eens lastig zou gaan worden. Morgen zou hij al zijn eerste 'staatgang les' krijgen maar zijn dag kon nu al niet meer stuk. Deze vakantie zou zeker speciaal worden.