Piąty raz z rzędu, złoty medal Grand Prix, za solową jazdę figurową kobiet zgobywa... Viktoria Nikiforov!!!
Te kilka słów krążyło Yurii po głowie jak stado wron. Siedziała beznamiętnie na korytarzu, przeglądając wiadomości na internecie. Przegrałam - pomyślała i mocniej ścisnęła komórkę. Tyle ćwiczyła, tyle wycierpiała, a zajęła ostatnie miejsce. Poczuła jak pod powiekami zaczęły jej się zbierać łzy. Wtem podszedł do niej trener i coś zaczą mówić. Nie słuchała co, tylko potrząsnęła głową, wstała i udała się w stronę łazienki. Zamknęła się w kabinie i uspokoiła oddech. Odblokowała telefon i wybrała numer. Po chwili w słuchawce odezwał się zaspany głos jej mamy.
- Mama? Obudziłam cię? Widzieliście mnie w telewizji? - zapytała po wysłuchaniu odpowiedzi i zaraz dodała - co za wstyd?! Przepraszam, że was zawiodłam!! - nie czekając na to, co powie mama rozłączyła się. Po jej policzkach spłynęły łzy. Łzy bezsilności i smutku. Płakałaby pewnie jeszcze długo, gdyby ktoś nagle nie kopną w drzwi. Otworzyła je i zaskoczona zobaczyła przed sobą wściekłą, blondwłosą nastolatkę. Ku większemu zaskoczeniu poznała w niej mistrzynię Grand Prix Juniorów, piętnastoletnie "cudowne dziecko" Rosji - Yurię Plisetsky.
- Yuri Katsuki - wysyczała młodsza z dziewczyn, zbliżając się o krok w stronę zapłakanej łyżwiarki i kontynuowała - już w przyszłym roku mogę startować z dorosłymi. Na lodowisku nie ma miejsca na dwie Yurie. Lepiej zrezygnuj -uśmiechnęła się złowieszczo, obróciła na pięcie i odeszła z rękami w kieszeniach. Dopiero teraz Yuri zaczęła uświadamiać sobie co się stało. Krótkowłosa, drobna nastolatka, o zielonych oczach osłoniętych przez grzywkę i kapur, była w stanie zastraszyć dwudziestotrzy letnią studentkę. Żałosne - pomyślała Yuri, a po jej policzkach znów popłynęły łzy.

***
Ze spuszczoną głową przechodziła przez hol lotniska. Nieopodal zobaczyła Viktorię i jej trenera pogrążonych w rozmowie. Przyśpieszyła kroku, a piętno porażki znów zapiekło.
Już postanowiła - wraca do domu.