M I L L E R

"Miller!"

Halos lumingon ang lahat ng nasa hallway nang marinig ang malakas na pagsigaw ng lalaki. Umalingawngaw ito na pati ang mga estudyante sa loob ng classrooms nila ay nakuha ang atensyon.

"Oh, sorry." The source of the shout apologized with his smile.

Siguro kung ibang estudyante siya ay kanina lumabas ang professor ng klase na kanyang naistorbo. But the moment the prof check who was the student, he immediately continued his discussion as if he heard no one.

"Miller, how are you?" he asked the moment he caught up with me.

Luminga-linga ako sa paligid. May iilan na sa amin na naman ang tingin. Inakbayan ako ng lalaki at masiglang nagpatuloy sa pagsasalita niya.

"I thought you won't be coming. Minsan ka lang pumasok ng late sa university, ah. Kahit na walang pasok ang first subject mo, you still make sure to be around the campus."

Tiningnan ko lang siya ng masama at saka hinawi ang braso niya sa balikat ko. To see the same face with different personality and situation is kind of awkward and uncomfortable for me.

"Bakit ganyan ka makatingin?"

"Your face," maikli kong sagot.

"Anong problema sa much—ah! Nag-away na naman ba kayo ni Master?"

Huminto ako sa paglalakad. "Kristoff."

"Hm?"

"Could you please stay in character as Axel if you're using that face?"

"Bakit naman? Hindi baa ko convincing?"

If I am being honest, I would say, "Yes..." Mabilis kong tinakpan ang bibig ko sa sandaling narinig ko ang boses ko.

"Ano? Hindi ba?" Nagkamot ng kanyang batok si Kristoff sabay sabi ng, "Wala naman kasing sinabi si Master na may mga kaibigan siya sa university at saka sabi niya sa akin wala raw nakakaalam ng tunay niyang ugali. In fact, he maintained a normal personality para mas madali siyang lapitan ng mga tao. You know, the not too social yet not too reserved personality."

Base sa sinasabi ni Kristoff, Axel really made his personality approachable. Kaya nga kahit na kilala siya sa college namin, at sikat din sa buong university bilang isang student leader at favorite student ng mga teacher ay marami pa rin ang malaya na nakakalapit sa kanya. For example, hi so-called fangirls and fanboys.

I supposed, except for his vampire kins, it is just me who knows him outside his university student act.

"Anong kailangan mo sa akin?" tanong ko para ibahin ang paksa ng usapan namin.

"Wala lang. Magkaklase tayo ngayon 'di ba?"

"Bukas pa."

"Oh... uhm... Bakit hindi mo ako samahan sa mansyon ni Master? Nalaman ko mula kay Sir Mateo na may tinatago palang tao si Master sa condo niya..." Lumingon ako kay Kristoff nang mapansin niya ako ay mabilis siyang kumaway-kaway bilang depensa. "Of course, alam ko na ang tungkol sa'yo. Nagkunwari lang ako na ngayon ko lang nalaman. Sir Mateo has quite the temper kaya ayaw kong magalit siya sa akin dahil sa hindi ako nagsumbong sa kanya."

Napaisip ako. "You're close with that Mateo guy?"

"Ah. Hindi. Pero si Master at Sir Mateo ang malapit sa isa't isa. He is one of the few vampires who's in the inner circle anyway. Inner circle as in 'yung mga bampira na nakakalapit sa Supreme na hindi na kailangan na dumaan pa ng maraming tanong. At isa pa, maraming alam si Sir Mateo tungkol kay Master. He is basically looking after him."

Hindi ko ulit alam ang dahilan. But a quick sadness crossed in my heart. I feel like a kid who is envious of other people's belongings. I felt a pang. I might know what this means. I might be right or wrong about it but either way, the fact that I am feeling this way is already unsettling.

"At saka narinig ko sila na nag-uusap ni Master kanina. Ikaw ang pinag-uusapan nila. Mukhang gusto ni Sir Mateo na ipaalam sa Supr—"

"What?" sabad ko.

"Anong what?"

"What did you just say about Mateo and Axel talking with each other?"

Huminto si Kristoff sa paglalakad. He looked at me hesitantly as he squinted his eyes and stared somewhere away my eyes. Iniiwasan niya ako at ang tanong ko.

"Kristoff," pamimilit ko sa kanya.

"Saan doon?" he asked. Mukhang hindi niya pa rin ako naiintindihan.

I sighed. "I am just trying to clarify kung tama ba ang narinig ko. Nag-usap si Mateo at Axel kanina?"

Tumango si Kristoff. "Bakit? Takot ka ba na malaman ng Supreme na ikaw ay bl—"

"Does that mean na nasa mansyon ngayon si Axel?"

Tumango siya ulit.

But why? H-How? He was barely able to carry himself earlier. Halos hindi na siya makatayo. At ngayon malalaman ko na lang na nasa mansyon siya.

"Bakit? May mali ba?"

I wanted to tell him that Axel was helplessly lying in his bed when I left him. That he was so weak and he shouldn't be wandering outside. Pero pakiramdam ko kasi na kung sasabihin ko ito ay ikakagalit ito sa akin ni Axel. And for some inexplicable reason, I don't want him to hate me.

"Wala... Wala naman." Nagpatuloy na ako sa paglalakad.

"Oh!" bulalas na naman ni Kristoff sanhi para tumigil ako at lumingon sa kanya. I was about to ask him what about it now pero nauna na niyang ibuka ang bibig niya. "Anong nangyari sa kamay mo?" he asked in curiosity, no hint of being worried at all.

Napatingin naman ako sa kanang braso ko na tinutukoy ni Kristoff. Ito kasi ang braso na may kagat ni Axel. Dahil wala akong maliit na band-aid at 'yung malalaking square shaped lang ang meron ay iyon na lang din ang ginamit ko. Ayaw ko rin na gumamit ng bandage, pero hindi ko alam na agaw pansin pala ang laki ng mga ito nito.

"This... uh, you try guessing," panunukso ko.

Hindi agad sumagot si Kristoff. Kumunot ang kanyang noo na para bang iniisip kung ano ang sinasabi ko but then his brows loosed and his face beamed when he started thinking more. "Oh! Ah~ Oo nga pala ano... Teka, ba't hindi pa naghihilom 'yan?"

This time ako naman ang hindi nakasagot kaagad. "Ah... Something came up and Axel did not heal it kaagad." Hindi ko pa rin pwedeng sabihin sa kanya ang sitwasyon ni Axel kaninang umaga.

"Oh. You should be fine after a few licks and so."

"Wait, can't you heal it instead? Sabi kasi ni Axel na nakakagaling kayo ng mga kagat ng..." I paused then looked around before lowering my voice, "bampira."

Tumango-tango si Kristoff. "Yes. Yes, nakakagamot nga kami pero 'yung mga nakagat lang namin. Pero hindi ko pa naman nasusubukan kasi never pa akong kumagat ng tao. Hm... but I tried once with a vampire, alam mo na nasa practice stage pa ako."

"Even vampires could bite each other?"

Tumango siya. "Oo. Umiinom nga kami ng dugo ng kalahi namin, kagat pa kaya. Pero dahil mabilis ang regeneration namin kaya sa tuwing uh, alam mo na, nagkakagatan kami. Hindi na namin kailangan na pagalingin ang isa't isa."

"Oh. Then, what about me, a human?"

"Hm, kahit pa bigyan kita ng isang basong vampire essence, also known as saliva, hindi pa rin magagamot ang sugat mo. Si Master ang kumagat sa'yo kaya si Master lang din ang makakagamot niyan."

I kind of feel relieved. I don't know. The thought that it is only Axel made me feel it.

"Okay. I'll just made him do it when I get home," I concluded and we both walk toward the corridor kung saan naroroon ang classrooms namin. Hindi kami magkaklase pero dalawang classrooms lang ang layo ng klase namin.

Ang daldal nga talaga ni Kristoff. Within a few minutes na naglalakad kami ay marami na rin siyang nakuwento tungkol sa mga bampira. Sa mga sandaling ito ko madalas na aalala na sa kabila ng anyo ni Kristoff ay isa pa rin siyang bata. I guess vampire youth and human youth are just the same. Naive.

I always have a boring routine. After morning classes ay pupunta ako sa convenience store part time job ko, tapos ay magpapahinga ng kaunti sa bahay bago pumasok na naman sa club.

Yup. True. It's boring and calculated. At sa loob ng isang araw ay tanging ang pag-bubudget lang ng pera ang nasa isipan ko. But now, with the vampires, I am thinking about Axel.

Tapos na ako sa part time ko sa convenience store. I decided to go back home. Home, as in sa unit ni Axel. And just like what I have expected ay wala siya rito.

"Ano naman kaya ang gagawin niya sa ganoong kondisyon?" But then being a vampire allows him an extraordinary regeneration ability. Baka naman maayos na rin talaga ang pakiramdam niya.

It is not like me to worry about someone.

Tumayo na ako sa sofa at papunta na ako ng kwarto ko pero nang makita ko ang katabing pinto nito ay hindi ko maiwasan na maalala na naman ang helpless expression sa mukha ni Axel. Napatingin ako sa braso ko. Hindi na ito kumikirot pero nasa balat ko pa rin ang mga naiwang alaala ng matalim na ngipin ni Axel. I still can feel its sharpness. Along with how he felt in my arms that time. His head on my chest, his entire figure in my arms.

I clenched my fist, holding back to enter his room.

Why would I want to enter his room anway?

Tuluyan na akong pumasok sa kwarto ko. I shrugged off the thought of Axel. I still have to rest para mamaya sa trabaho. I also wired my payment sa account ng pinag-utangan ni Dad. I still have a lot to pay pero at least ay tatlong beses akong mabilis na nakakabayad dahil sa tulong ni Axel...

"Ah! That guy again!"

Pabagsak kong hinubad ang damit ko at itinapon ito sa kama. Kung ano-ano na ang iniisip ko. Maliligo pa sana ako. But for the sake of peace of mind ay dropped myself to bed and close my eyes.

Itutulog ko na lang ito para kahit papaano ay manahimik ang isipan ko.

* * *

A guy underneath me suddenly appeared. His skin is as white as snow and flawless as the porcelain in his mansion's corner. Yet, despite his clean features, a pinkish to red blush is present on his knees, shoulders, and face. His eyes are also swollen red and flat tears are slowly escaping under his eyes.

Hindi maikakaila. The person is Axel. It is Axel in his true form, not the pretend Axel Wesley in the university. The man with a beautiful feature and long black hair as smooth as silk. No woman can be compared to such beauty.

Tahimik ko lang siyang tinititigan mula sa itaas. Noong una ay sa gilid lang siya nakatingin. But his eyes look blank. Para bang bukas nga ang mga ito pero tulog naman ang kanyang diwa. Sa madaling salita, he is spacing out. His brows curved upward as tiny lines are drawn between them. He then opened his mouth then successive pants and gasps came out of it.

Ngayon ko lang napansin na wala palang suot na damit si Axel. It is not just his skin that has pinkish color, but also the pair of cute nipples on his chest. Nang makita ko ito at ang flat niyang dibdib ay nakumpirma ko ulit na hindi siya isang babae. Which is really funny because despite of knowing that he is a man in the very first place, I am still hoping that I am wrong.

"Miller..." rinig kong sambit niya sa pagitan ng kanyang paghinga, "ngh! Miller..."

His voice is struggling but it sure lets out a sexy tone. Napahinto ako. I froze when his cold hand reached my belly, and then as I followed the end of it, I saw myself also naked. Hindi lang din ang sarili ko ang hubo't hubad. Pati rin si Axel. Akala ko ay sa itaas lang siya walang saplot but then when I saw his hand on my belly our figures began to clear. Para bang may bumukas ng ilaw. Unti-unti napinta sa aking mga mata ang pigura ni Axel.

He is underneath me with his divine beauty stark naked. Legs spread open, lips so seductive, body so sensitive, and moans salacious. And above him is me, bare as well. Pushing his legs down, thirsty with his lips, touching his body, and enjoying his moans. I felt the raging sensation of the jewel between my legs.

What the hell is this dream?

"Ah! Ngh... Ah... ah... ah! AH!" Axel's panting and gasping went faster and faster. Ganun din ang paningin ko sa kanya. Kasabay nito ay ang pag-ikli din ng paghinga ko. His eyes reddened as he stares at me.

This is definitely a dream. Alam ko. And... and it is Axel and I.

Just when my movements intensifies and Axel's moans get louder and louder, nakaramdam ako ng kiliti... I flinched. Along with the flinching is me waking up from the dream.

Naka-slanting pa rin ang higa ko sa kama. Wala pa rin akong suot na damit, but I am pretty sure that I still have my pants on. Yet, as soon as I thought of my pants... I started to hesitate to look at it.

Sa kasamaang palad ay hindi ko na kailangan na tingnan pa ang nasa loob ng pantalon ko. I can actually feel it already. The icky feeling of wet and thick stuff between.

"Aargh! What am I? A teen in puberty?" Padabog akong bumangon at nagtungo ng banyo.

Sakto rin naman ang gising ko. May sapat na oras pa ako para maghanda at kumain.

I took off my pants. I feel sinful for the dream I just had.

Habang naghahanda sa pagligo ay sumagi sa paningin ko ang malaking plaster ng band-aid sa braso ko.

I still have it on.

I took it off, carefully.

Pero nung natanggal na ito ng tuluyan ay napaisip ako.

"Nasaan na 'yung sugat ko?" Hinimas ko ang braso ko para hanapin ang dalawang sugat. Kahit anong gawin kong pisil at kamot ay wala akong nakita o naramdaman na sakit.

Wala akong maalala na nagamot na ito ni Axel. I am sure kasi ako na mismo ang naglagay ng plaster sa sarili ko.

After the dream I had... this another mystery came in.

Axel's face flashed in my mind. "Agh! You're driving me crazy!"

I don't know anymore.