31 |Reposted|

I can't blame Ethan. Iyon ang paulit ulit kong sinasabi sa aking sarili. If I were in his shoes, I will do the same thing. Ang Mama na lang nila ang mayroon sila. Noong mawala ang Papa nila dahil sa sunog sa yate papuntang Siargao, ang Mama na nila ang nagpalaki sa kanila.

I can't blame him right? Should I blame myself then? Who should I blame? Kanino ko ibubunton ang sisi kung hindi naman pala ginusto ni Nathaniel lahat ng ginawa niya sa akin noon? Did he love me? Paano si Tori? Bakit noong bumalik ako ay hinabol pa rin niya si Victoria? Anong kinalaman ni Uncle sa lahat? Bakit niya inutusan si Athan para gawin iyon?

I am all questions. Hindi ko na namalayan na malayo na pala ang nalalakad ko mula sa Wave at madilim na ang gabi. Noong maglalakad na sana ako pabalik ay nakarinig ako ng malakas na kulog. Awtomatiko ang pagyakap ng mga braso ko sa aking sarili at binilisan ang aking lakad pabalik sa Wave.

Noong nasa may parking lot na ako ay muli kong narinig ang malalakas na kulog. Kasunod noon ay ang unti unting pagkabasa ng mga braso ko. Bigla akong natigilan at tumingala ako. Noong maintindihan ko ang nangyayari ay bigla akong nanginig, ang tuhod ko ay nanlambot.

Lalong lumakas ang ulan at halos hindi na ako makahinga. My body kept on shaking and I don't know what to do. Wala ring tao sa parking lot dala na nga rin ng ulan. Sinubukan kong humakbang muli pero tuluyan na akong nadulas.

I covered my head. Pumikit ako ng mariin noong makita ko na naman kung paano magkulay dugo ang tubig sa semento. I felt Georgina's breath slowly fading away. Naramdaman ko ulit iyong sakit sa aking tiyan at ang pagdagos ng dugo sa may binti ko. My imagination is running wild again.

"N-no... yung ba-baby ko." Umiiyak kong sabi. I clutched my hand on my tummy, trying to protect my child.

"A-ate.." hagulgol ko. Nakarinig ako ng ilang sigaw at pagtawag sa pangalan ko pero hindi ako makagalaw. My fear of the rain has paraliyzed me.

"Leria!" narinig ko ang boses ni Athan. Tumatakbo sila, sa likuran niya ay ang ibang AEGGIS, papunta sa aking direksyon. Nag-aalala ang mga mata niya noong sinalubong niya ako. Mabilis niya akong sinikop sa kanyang braso habang nakatingin sa akin.

"You're—"

"Let's get her to the hospital." Sansala ni Stanley sa dapat niyang sasabihin, Mabilis lamang akong yumakap kay Athan at hinayaan ang sarili kong kumalma sa presensya niya.

Ipinasok nila ako sa van ng AEGGIS. Si Athan ay tumabi sa akin at agad akong niyakap. Hindi ko na talaga napigilan ang iyak ko noong maramdaman ko siya sa aking gilid.

"S-sorry." Bulong ko sa kanya. Nilingon niya ako bago pinunasan ang aking noo.

"Para saan?" malambing niyang tanong. Umiling lamang ako at lalong sumiksik sa kanya.

"Sorry.. sorry,sorry talaga. Sorry. Sorry Athan. Sorry." Paulit ulit kong sabi. Iyak lamang ako ng iyak habang naalala ko kung paano nawala ang anak namin. What if Athan will hate me for that? Paano kung hindi niya ako mapatawad? What if he leaves me again?

"Stop saying sorry." Utos niya sa akin. Napahawak ako sa dibdib at kinapa iyong singsing niyang ginawa kong kwintas.

"Please, don't leave me. Athan, promise me you won't leave me again. Please?" pagmamakaawa ko. Hindi na siya nakasagot dahil nakarating na kami sa ospital. Agad niya akong binuhat at doon ay nagkahiwalay na kaming dalawa.

---------------------

Noong magising ako ay nasa may kwarto na ako. Sa gilid ng kama ay ang natutulog na si Athan. Dahan dahan kong tinaas ang kamay ko at hinaplos ang kanyang buhok.

'Little do you know

How I'm breaking while you fall asleep

Little do you know

I'm still haunted by the memories

Little do you know

I'm trying to pick myself up piece by piece'

Pinuno ko ang dibdib ko ng hangin habang nakatitig lang sa kanya. I guess this is what people talk about. Iyong simpleng tingin lang sa taong mahal mo ay makakapagbigay na sayo ng sobrang saya. I feel contented just by looking at Athan. HAbang pinapanood ko siya ay pakiramdam ko, magiging ayos lang ang lahat. I don't have to fear because he is there for me.

'Little do you know

I need a little more time

Underneath it all I'm held captive by the hole inside

I've been holding back for the fear that you might change your mind

I'm ready to forgive you but forgetting is a harder fight'

Maybe it is not that easy to forget everything that happened. Hanggang ngayon ay dala dala ko pa rin iyong sakit na naramdaman ko noong nawala sa akin ang lahat. Pero ayaw ko ng malunod sa sakit na iyon ulit. I want to be happy now. And I know my happiness lies with Nathaniel.

"S-orry." Anas ko. Gustong gusto kong humingi ng tawad sa kanya dahil sa pagkawala ng anak namin. Gusto kong sabihin sa kanya ang totoo but I am scared that he will get mad at me. Baka iwan niya akong muli dahil sa kasalanan ko. Naging pabaya akong ina.

'I'll wait, I'll wait

I love you like you've never felt the pain,

I'll wait

I promise you don't have to be afraid,

I'll wait

The love is here and here to stay

So lay your head on me'

Dahan dahan siyang dumilat at hinawakan ang kamay kong nasa may buhok niya. Ngumiti lamang siya sa akin at lumapit.

"Kamusta? May masakit ba sayo?" he asked. Ngumiti lamang ako bago umiling.

"Sorry. Nag-alala ka ba?" tanong ko. Bumuntong hininga lamang siya bago tumango.

"I hope, one day you will tell me why you are so afraid of the rain Leria." Aniya. Namutla ako at hindi nakapagsalita kaagad. Umiwas ako ng tingin sa kanya pero hinila lamang niya ang baba ko at pinilit akong titigan siya.

'Little do you know

I know you hurt while I'm sound asleep

Little do you know

All my mistakes are slowly drowning me

Little do you know

I'm trying to make it better piece by piece'

"Hindi kita pinipilit Ria. But I want you to know that I am willing to wait, no matter how long it is, hanggang sa maging handa ka ng sabihin sa akin ang totoo. I've told you before right? I will fight your demons. I will fix you eventhough I will get hurt by your broken pieces." Madamdamin niyang sabi. Tumango lamang ako at huminga ng malalim.

"You won't leave me right? Kahit na ano pang malaman mo tungkol sa akin, hindi mo ako iiwan hindi ba?" paninigurado ko. Ngumiti lamang si Athan at mabilis akong niyakap.

"I won't. I love you. I won't go." Aniya. Napatango lamang ako at niyakap din siya. Hinaplos niya ang buhok ko bago ako bahagyang inilayo sa kanya.

"Bakit hindi mo sinabi sa akin?" anas niya. Bigla akong inatake ng kaba sa narinig.

"A-ano?"

Ngumiti siya at hinalikan ang aking ilong. "I'm going to be a Dad." He said.

Ilang segundo ko siyang tinitigan. Hindi ko agad maintindihan ang ibig niyang sabihin. Hindi ko magawang makapagsalita habang nakatingin lamang sa kanya.

"Dinugo ka kanina noong nadulas ka sa parking lot. Good thing that our Caius is a strong man. Ang tindi ng kapit ng anak natin Ria." Proud na proud niyang sabi. Hindi ko na napigilan ang pag luha ko habang ang kamay ko ay hinaplos ang impis ko pang tiyan.

'I'll wait, I'll wait

I love you like you've never felt the pain,

I'll wait

I promise you don't have to be afraid,

I'll wait

The love is here and here to stay

So lay your head on me'

"I-I'm pregnant?" hindi ko makapaniwalang sabi. Tumango si Athan habang naiiyak na rin.

Oh god. Napahagulgol ako habang hindi ko malaman kung paano ko panghahawakan itong saya na nararamdaman ko. Pinunasan ko ang luha ko at hinawakan ang tiyan ko.

Caius.

-------------------

Sooooooo.. after billions of tries on posting this chapter, I have finally succeeded. Congratulate me guys, lels.

Boredome really gets the best out of me. Love you Penders :*

Song Used:

Little Do You Know – Alex & Sierra

*pen<310