Bir gün, hayatındaki engelleri aşamamaktan yakınan bir adam, dostlarının da tavsitesi üzerine, kulübesinde yalnız başına yaşayan bir bilgenin yanına gelir ve: "efendim; ben, önüme çıkan engelleri hiçbirini aşamıyorum. Ne yapmam gerekiyor?" diye sorar.

Bunun üzerine bilge, adamı da yanına alarak, pencerenin önüne kadar gelir. Camda, kanatlarını açmış ve dışarı çıkmaya çalışmakta, devamlı olarak yine cama çarpıp yere düşmektedir. Bilge, kelebeğin çıkışını kolaylaştırmak için yavaşva camı açar. Ama bu da işe yaramaz. Kelebek çırpındıkça çırpınıyor ve her defasında cama çarpmaya devam ediyordur.

Bunun üzerine bilge, yanındaki adama döner ve şunu söyler:

"Kelebek; dışarı çıkması için gerekli olan tek yolun, şeffaf oldukları için dışarıyı gösteren ama gerçekte kapalı olan camlar olduğunu sanıyor. Oysa birazcık geri çekilip söyle genel bir bakış açısıyla baksa, onun dışarı çıkması için kocaman bir açık pencerenin olduğunu görecektir. Ne var ki bütünü göremeyip sadece bir noktaya odaklandığı, saplanıp kaldığı için, ne yazık ki kendisimi de odanın içinde tutsak kalmaya mahküm ediyor"

-----

Hayat, bazen önümüze aşılmayacak engeller çıkarır ve yaşamı bize adeta dar eder. Bu durumda yapılması gereken şey; bir iki adım geri çekilmek ve sakin bir kafa ile düşünmektir. Ardından, genel bir kavrama becerisi ve bakış açısıyla yeniden hareket ederek, çıkış yolunu tekrar aramak ve bulmaktır.