"I think you should at least apologize to your sister," sambit ni Ismael na siyang naging dahilan ng pagtigil sa paglakad ng pamilya ko. Nasa labas na kami ng police station, and even Roxsielle was there with them, feeling like a member of the family. Sabagay, kaugali niya naman silang lahat.

"What did you say?" tanong ni Joth.

"All of you should apologize to Jothea," Ismael added. Napahawak ako sa braso niya para sana ay pigilan siya. I don't want him to be involved here. Nasasaktan ako kapag natatanggap niya ang mga mapanudyong tinging mula sa pamilya ko.

"Excuse me, Mr. Mondalla," singit ni mom tsaka naglakad pabalik papunta sa amin. "You seem like a good guy, but your attitude kinda off for your profession. Masyado kang mayabang."

"Hindi mayabang si Ismael, mom," pagtatanggol ko na siyang nagpanganga sa kaniya.

"Ismael? Did I hear it, right? You called him by his first name? Are you trying to hit on your professor?" Tinapik niya ang balikat ko. "Nice catch, my dear." Bago niya ako inirapan at muling ibinaling ang tingin kay Ismael.

"If you're planning to be involved with her, try to assess. Hindi mo pa kilala ang anak ko, how evil she can be. Good luck on your marriage, if you have marriage in mind." Hinawakan niya ang mukhani Ismael, tsaka ito hinalikan sa pisngi. Nagngitngit ang mga ngipin ko. I feel so disgusted.

Ibinaling ni mom ang tingin niya sa akin—"Curse you."—bago tuluyang talikuran ako. Halos mawalan ako ng buhay dahil sa ginawa niya. Nakatayo lang ako sa harap ng police station, habang pinagmamasdan silang nagkakahiwa-hiwalay dahil magkakaiba ng bahay na uuwian. Nauna nang umalis si dad, kasunod si mom. Si Joth naman at si Roxsielle ay nagtatalo. Napasinghap ako nang sampalin ni Joth si Roxsielle, at dinuro-duro pa.

What a fucking family I have.

Kung papipiliin ako kung gusto ko pa rin silang maging pamilya sa susunod na buhay ko, hindi ko na lang gustong mabuhay pang muli.

Pero agad ko iyong binawi nang maramdaman ko ang mainit na palad na sumasalo sa kamay ko. Napatingin ako kay Ismael. Tipid siyang nakangiti.

"Bakit ka nakangiti?" tanong ko habang namumuo sa akin ang bigat ng loob. Kaninang umaga ay napagsalitaan ko siya nang masakit, tapos ngayon naman ay naranasan niyang muli sa pamilya ko. Kung hindi ako sumama, baka lalo siyang napuntirya ng nga magulang ko. Kinahihiya ko talaga sila.

"I am just impressed," bigkas niya bago siya tumingin sa akin. "Hindi kita narinig na magmura kanina."

"Ano namang nakaka-impress doon?" tanong ko.

"Hindi ka rin sumugod." Ginulo niya ang buhok ko na para akong isang batang may ginawang maganda, eh, hindi lang naman ako nakipag-away. Anong nakakahanga roon?

Naalala ko ang mga panahong kaunting kibot ay magmumura, mananampal o manunugod ako. Totoo bang napigilan ko ang lahat ng iyon kanina? O dahil lang sa pamilya ko ang kaharap ko, kaya hindi ko magawang lumaban?

"At ipinagtanggol mo rin ako." Lalong lumawak ang ngiti niya. Parang baliw. Bato ba talaga ang taong ito at hindi nasasaktan sa mga salitang ibinato sa kaniya ng pamilya ko? Porque sinabi kong hindi siya mayabang?

Hindi ko na napigilang ngumiti. Nakakainis. Bakit natatanggal ng taong ito ang sama ng loob ko sa mundo?

"Halika na. Let me buy a cold compress for your cheeks," pagyaya niya sa akin bago hinaplos ang pisngi ko na nasampal kanina. Nakalimutan ko na ang tungkol doon.

Ngunit bago pa kami tuluyang makaalis ay tinawag si Ismael ng pulis na kausap namin kanina.

"Sir Mondalla, hold on."

Pareho kaming napalingon. "I would like to thank you for your cooperation regarding this case. Kung hindi mo sinabi ang tungkol sa camera, ay hindi kami makakahanap ng sapat na ebidensya."

I glanced at Ismael. "Don't mention it."

Umalis na ang pulis at naiwan akong nakatingin lang kay Ismael habang iniisip kung anong ibig sabihin ng pulis kanina. "What does he mean, Ismael?"

"Nothing."

"He said you helped him. What kind of help did you do?" giit kong tanong sa kaniya, dahil gusto kong malaman ang ginawa niya para sa kasong ito, para sa akin.

"Nah, it's just...I told them to look at the camera installed on your cat. It just proves that the camera was installed before your brother's arrival; nagkataon na nakita siya sa camera, kaya nakahanap tayo ng ebidensya laban sa kaniya." 

"Kung gano'n nakatulong pa pala ang camera na itinanim sa pusa ko para malutas ang kasong ito? Para malaman kong si Joth pala ang kumuha ng pera ko?"

"You get it right." Ginulo niya ang buhok ko, bago ako niyakap at hinalikan sa ulo. "Come on, let's get out of here."

"Thank you, Ismael," huling hirit ko.

Katulad ng sinabi ni Ismael, ay dumaan kami sa drugstore para bumili ng cold compress. Siya pa nga ang nagdampi no'n sa pisngi ko. Natutuwa na lang ako't nakikita siya nang malapitan. Nakakapawi ng pagod.

Nang makabalik kami sa sasakyan ay paulit-ulit ko ring pinunasan ang pisngi niya para mabura ang halik ni mom. Paulit-ulit ko rin siyang binigyan ng halik. Natatawa lang siya sa akin habang nagmamaneho.

"Your parents don't like me; I can sense," sambit niya habang hawak ang mga kamay ko. Pinisil ko iyon.

"They don't like you, not because of you, but because of me. They hated me that much," sagot ko. "Aren't you scared about what my mother told you? That I can become worse or evil?"

Tumawa siya. "Mas nababahala nga ako kapag bumabait ka, Jothea," pang-aasar niya na naging dahilan ng pagnguso ko.

"Ganoon ba kasama ang ugali ko?" nagtatampo kong tanong. Nasanay na lang ba siya sa akin?

Sumulyap siyang sandali sa akin bago ibinalik sa kalsada ang atensyon. "You have the rudest mouth, I know, Jothea, but you are also the sweetest person I have ever known." Muli ay ginulo niya ang buhok ko. Sweetest? Ako? Hindi nga ako clingy! I mean, minsan niyayakap ko siya. Pero sweetest? In what aspect? Kahit sa pananalita ay hindi ako sweet. "Tanggap kita, mahal ko."

I gasped when I heard that from him. Lalo na ang bago na naman niyang itinawag sa akin. I knew it, and because of his good words, I am becoming a new person. Siya ang nagpapa-amo sa akin. He is the reason why I can become the sweetest person, because I feel safe showing him that side of mine.

Muli ay lumapit ako sa kaniya para halikan ang pisngi niya. Napangiti naman siya dahil doon.

Pagkatapos naming kumain ay niyaya ko siyang sumaglit sa bahay para kumuha ng ilang damit. Wala pa kasi akong balak umuwi dahil baka balikan ako no'ng lalaking nag-set up ng camera sa pusa ko. Medyo panatag na ako't si Joth iyong isang lalaki dahil alam kong hindi niya na uli 'yon gagawin. Mukhang nagbago ang tingin niya sa akin kanina, nang malaman niyang nagsinungaling pala sa kaniya si Roxsielle. Nagsinungaling sa aming dalawa. Kahit normal sa akin na mainis, at ipaglaban ang dapat sa akin, hindi ko alam bakit pakiramdam ko ayos lang na hindi na nila ibalik sa akin ang pera. Parang nasanay na ako na hindi umasa sa kanilang babayaran nila ang mga hiniram sa akin.

I exhaled. Maiipon ko naman siguro ulit 'yon, 'no?

"Why?" malambing na tanong ni Ismael sa akin, kaya napalingon ako sa kaniya.

"H-ha? Wala. I was just thinking about who planted a camera on Mael and what his motive was for doing that," sagot ko sa kaniya.

"Well, the police traced back where the camera was created, and it leads to a guy who is close to you."

Napakunot ang noo ko kasabay ng pagtayo ng balahibo ko sa katawan.

"Someone close to me planted that camera? Who?"

Tumigil ang sasakyan, kaya napatingin ako sa harapan. A man was there. Huli na nang mapansin kong nasa bahay ko na pala kami.

At ang lalaking naroon sa unahan ay walang iba kung hindi si Professor Sybill.

Anong ginagawa niya sa bahay ko?

Agad na nagngitngit ang mga ngipin ko. Naalala ko na naman ang ginawa niya sa akin. Walang paliwanag niya akong iniwan noong gabing iyon. Tinrato niya akong parang basura tapos ngayon, magpapakita siya sa akin. Of all the days he will choose to show himself, ngayon pa? Hindi na ba matatapos ang masamang pangyayari sa buhay ko ngayong araw?

I heaved a sigh before going outside of the car. Dumeretso ako sa bahay ko nang hindi pinapansin si Professor Sybill, pero tinawag niya ako. Nang hindi ako lumingon ay hinawakan niya ang braso ko.

"Let go off me," matigas kong salita tsaka ko inalis ang kamay niya sa braso ko. Hinawakan ko ang doorknob ng pinto ng bahay ko at nakitang nakasara iyon, kaya hinanap ko ang susi ko. Hinanap ko ang susi ko.

"Jothea, let's talk," bigkas niya sabay hawak muli sa akin kaya nahulog ang susi sa sahig. Lalo akong nainis sa kaniya. Sasagutin ko na sana siya nang pabalang nang sumabat si Ismael.

"Do you want to talk to my hand first?" Ismael seemed so annoyed too by my ex-boyfriend's sudden appearance. Marahas niyang tinanggal ang pagkakahawak ni Professor Sybill sa braso ko.

Professor Sybill's eyebrow arched, looking confused. "And who are you?"

"He's my boyfriend, so if you don't mind, I don't want to see you here. Get off," sambit ko tsaka ko binuksan ang pinto. Papasok na sana ako nang muli ay marahas akong hinila ni Professor Sybill.

"I told you! We need to talk! Why are you so stubborn?"

Nakatanggap si Professor Sybill ng malakas na tapik mula kay Ismael at dahil do'n nabitiwan ako ni Professor Sybill. "Don't shout. If she doesn't want to talk to you, get lost."

Tinulak ni Professor Sybill si Ismael. "Bakit ka ba nangingialam? Baka hindi mo ako kilala kung makaasta ka sa 'kin," mayabang na sabi ni Professor Sybill na siyang lalong ikinainis ko.

"I know you very well." Ngumisi si Ismael. "Especially in how you use a lot of young students to satisfy your lustful desire despite the fact that you have your own family."

"Damn it!" Malakas na sinuntok ni Professor Sybill si Ismael na siyang ikinagulat ko. "How did you know that? Are you a stalker? Are you going to use that against me?"

Napalunok ako nang makita ko ang nakakatakot na itsura ni Professor Sybill. Ibang-iba sa mukha ng taong minahal ko noon. Hindi ako makapaniwala. Kamukha niya ang pamilya ko. Ganiyan din ang ekspresyon nila kapag nagagalita. Nakakatakot. Parang demonyo.

"I am the owner of the Island Motel Bar and the Island Hotel, just so you know," Ismael stated, seems like pertaining he knows Professor Sybill's secret. Ismael brushed off the blood on his lips, and when I saw that I felt so angry. Agad na nanginig ang mga kamay ko. Para akong mababaliw sa pag-aalala.

Kita ko ang pagkagulat sa mukha ni Professor Sybill lalo na nang tumingin siya sa akin. "What is this? Are you trying to get revenge on me?" matigas niyang tanong sa akin na may halong sukdulang galit sa tono ng kaniyang boses. "We just broke up, and then, nakahanap ka na kaagad ng iba? Did you really love me? Mabuti na lang pala hindi ko iniwan ang pamilya ko para sa 'yo!"

I gasped as if I were trying to gasp for energy to do what I wanted to do to him. I slapped him hard, and that left him surprised. Hindi ko na napigilan pa ang sarili ko.

"Wow, are you trying to put the blame on me?" Hindi makapaniwalang tanong ko habang umiiling. "Mabuti na lang at iniwan mo ako dahil hindi ko deserve maging kabit ng isang gagong katulad mo. Hindi ko deserve na maghintay sa isang taong pinagmukha akong tanga tapos hihiwalayan ako nang walang paliwanag," matigas kong pahayag habang nagngingitngit ang mga ngipin.

Ramdam ko ang galit sa puso ko at gustong-gusto ko pa siyang saktan, pero hindi ko na ginawa. Sasakit lang ang kamay ko. Sapat nang nasaktan na ang puso ko sa kaniya ng isang beses. Tama na iyon.

"Saan ka kumukuha ng lakas ng loob na magpakita sa akin? Akala mo ba mapapaikot mo pa ako?"

Hindi siya nakapagsalita. Hindi niya siguro inaasahan na ipapakita ko sa kaniya ang ganito kong ugali. Nasanay kasi siyang palagi akong sumusunod sa mga gusto niya. Ni minsan ay hindi ako lumaban dahil ginagalang at nirerespeto ko siya. Kahit na pakiramdam ko ay hindi tama, ginagawa ko pa rin dahil takot akong iwan niya ako.

"Hindi na, kaya umalis ka na. Wala nang dahilan para magpunta ka pa rito."

Kinapitan ko ang kamay ni Ismael bago ko siya hinila papasok sa bahay ko. Sinara ko ang pinto at sa pagkakataong iyon, bumuhos na ang lahat ng mga luhang pinigilan ko simula kanina pa sa pulisya.

Sinalo ako ng mga tuhod ko. Naramdaman ko na lang na umupo sa harap ko si Ismael upang yakapin ako. He was there with me the whole time I was crying. He was just caressing my back. Just like how he listens to me every time I have something to say, he also listens to my cries. As if those were words of sorrow, and he understands every tear of it. No question he had asked. No words he told me. It was just his presence and his warm embrace that comforted me.

*****

"Love, come here. I'll treat your wound," malambing kong sambit nang makaupo ako sa couch pagkatapos kong kunin 'yong first-aid kit. Gawa kasi ng labi niya, may dugo at parang namalma sa suntok na ibinigay sa kaniya ni Professor Sybill kanina.

Sinunod niya naman ako. Nakaharap siya sa akin at tinitingnan ako lalo na ang mga namumugto kong mga mata. Halos kalahating minuto rin akong umiiyak kanina bago ako tuluyang kumalma. Pakiramdam ko naman ay nailabas ko na lahat ng ikinimkim kong sama ng loob.

Inumpisahan ko nang gamutin ang labi niya. Naalala ko tuloy no'ng nasa camping kami. Noong napaso siya. Ginagamot ko rin siya noon.

Ilang saglit lang ay natapos ko nang gamutin si Ismael, kaya naman tumayo na ako para ibalik, 'yong first-aid kit sa cabinet, nang bigla niyang hilahin ang kamay ko. Napaupo ako sa mga hita niya.

"What is it, love? I'm done na po."

"Not yet, my love." Tiningnan niya ang mga mata ko, kasunod ay ang aking mga labi. Napangiti ako nang maintindihan ko ang ibig niyang sabihin.

"Do you want a kiss?" tanong ko.

"Yeah."

Hinaplos ko ang mukha niya bago ko siya binigyan ng mainit na halik. Lalong gumaan ang pakiramdam ko dahil sa halik na 'yon. Parang sabik na sabik.

Naramdaman ko ang kamay niya sa dibdib ko, kaya napaungol ako sa ginawa niya. Nagulat ako nang hubarin niya ang damit ko. Is this for real? Is he in the mood?

"H-hey, akala ko kiss lang?" saad ko.

"Yup, kiss lang," bulong niya bago hinalikan ang leeg ko pababa sa collarbone. Napakagat ako sa labi ko. Shit. Nag-uumpisa na naman siya. Mukhang aaraw-arawin niya talaga ako kapag naging mag-asawa kami. Ngayon pa nga lang na hindi ay halos gawin namin kada may pagkakataon. Kung hindi kasi ako ang magyaya, siya.

Hindi ko agad napansin na natanggal niya na pala ang brassiere ko, kung hindi ko pa mararamamdaman ang mga labi niya sa dibdib ko. Napaliyad ako sa ginawa niya. "Ahhh, Ismael, w-what are you doing?" nanghihina kong bigkas.

Hindi siya sumagot, sa halip ay ipinagpatuloy niya ang paghalik sa dibdib ko. Paminsa'y nilalaro niya ito ng kaniyang dila. Walang sawa. Napapatingala na lang talaga ako sa sarap. Hinihila pa niya ang parteng para sa bata, gamit ang kaniyang mga ngipin.

"Ahhh... Ismael... w-why—Ahh!"

Kita ko kung paano niya ito laruin. Nakakahalina. Nakakaubos ng hininga. Napapapikit na lang ako sa sarap at lalong napapaliyad. Mabuti na lang at nakaalalay ang mga kamay niya sa likod ko.

"Baby," pagtawag niya sa akin, kaya napayuko ako upang tagpuin ang mga mata niya.

"Po?"

"I want to kiss you all night."