Umalis na ako sa hospital. Nasa airport na kami at hinihintay lang namin ’yong eroplano na sasakyan namin. Di nagtagal, dumating narin ang eroplano para sa amin. Agad akong hinila ni Monica papasok. Inayos ko ang gamit ko at tiningnan ang paligid. It was de ja vu. No’ng umalis ako sa Love of Land noon.

Habang lumilipad pa ang eroplano, nakaramdam ako ng antok. Kaya bahagya kong ipinikit ang aking mga mata.

🎶
I want you to know ,
I love you the most
I always be there
Right by your side,
'Cause baby you're only
in my mind,
Just give me your forever 🎶

Nagising ako sa ganda ng kanta. Nang idinilat ko ang aking mga mata ay hindi ko namalayang I was sleeping at Monica’s shoulder. I woke up and I noticed that the Airplane is near to land.

“I’m sorry. Ang dali lang pala ng biyahe. ” Wika ko. Pinunasan ko muna ang mukha ko gamit ang aking damit. Ibinaling ko ang tingin ko sa kaniya. Ngumisi siya sa akin at nag tumbs up.

“It’s okay. That’s fine. Alam kong sanay kang gawin iyan kay aunte ko. ” Paliwanag niya. I don't know who’s her aunte.

Bumaba na kami at lumakad palayo sa airport. Humarang kami ng sasakyan patungong land of Love.  Tamang-tama dumaan ang isang 4d kaya sumakay na kami.

Bago kami makarating sa bahay namin dadaan muna kami sa park kung saan doon kami nagkita ni Michelle.

“Uhmm...dito lang ako Monica. ” Wika ko kay Monica. Pinahinto niya ’yong 4d at agad naman akong bumaba. Gusto ko lang bisitahin ang lugar kaya napag-isipan kong dito na lang bumaba.

Nanatiling maganda ang lugar. May portion lang na hindi na organized lalo na ’yong palaruan pero still beautiful and relaxing place.

Umupo muna ako ng kaunti at nagbalik-tanaw sa kahapon. Lahat ng masasayang ala-ala namin ay bumalik. Hahanapin ko muna siya kung saan na si Michelle ngayon.

Dahan-dahan akong naglakad tangan ang maliit kong pack bag. Tinungo ko ang dating restaurant kung saan kasama ko siyang kumain. First meet pa namin ’yon.

Even how many years will passed, I won‘t forget her. I will always love her and choose her. She’s my treasured that cannot be replace in any amount of money.

I looked up to the sky and it’s getting dark. The clouds are running by. Moments ago, the rain is now pouring.

I went out from the restaurant at nagpaulan. It reminds me of “The Misery Field of Army”.

Sa tuwing bubuhos ang ulan, halos lahat ata ng luha gusto kong ibuhos kasabay sa patak ng butil ng ulan.  Ang sarap sumigaw ng , “Unos tangayin mo ako! ” biro lang. Gusto ko pang makita anak ko sa tuhod eh.

Dahan-dahan akong naglakad. Nakatingala ako sa langit and I imagine na paano kung maubos ang ulan? Who would be my partner during mt teary eyes?

Agad kong pinunasan ang mga mata ko. Matapos akong kumain kanina ay sinuot ko ulit ang mask at hat ko.Napatigil ako sa paglalakad nang biglang may nabunggo ako.

“I-I a-am s-sorry, ” I mumbled. I am shaking due to the heavy rain that falls.

I held my head to see who is the person I bumped moments ago.

Seems my worlds stopped when I have seen her face.

“M-Michelle!” Putol-putol man ’yong pagtawag ko ngunit hindi ko mapigilang mapahikbi sa aking nakita. It is not a tears of mourn, it’s tears of joy.

“ Erick!”

Nasa emosyon nito ang saya. The unmeasurable happiness shown from her eyes.

“ I thought you wouldn't come back anymore, are you okay? Please awake me, please ...” She said while tightly hugging at me. I don’t know how to explain to her. She wear coat while I am just wearing a thick jacket.

I take off my jacket and hugged her. “I missed you my Luna! You don‘t know how miserable I am living amidst hopeless place. There is no light in there. ” I said. I cupped her face.

I smiled and grasped her.

“Let’s go home,” She said. I nodded and kisses her lips.

She tightly hold my hands at pumunta sa kaniyang kotse.

Siya ang driver ng sarili niyang kotse. Pareho kaming basa dalawa dahil tinanggal niya rin ang coat niya nang nakita niya ako kanina sa daan. I don't know how she come up with me. Wala naman kaming koneksyon para masabihan siya na makakauwi na ako.

“Erick, why you are wearing an army uniform?” She asked me. I raised my brows and moved closer to her.

“Monica knows me. ” Aniko. It’s really Monica who witnessed who really I am. Kasi ando’n siya no’ng nasa labanan kami.

I hold my breath and glimpse outside.

“Leave as an army, wag kang mag army. Ayaw kong umasa Erick. ”

Napangiwi ako sa sinabi niya. Hindi niya lang talaga alam na I become an army in purpose. Napalaban lang ako ng dahil sa kaniya.

“Don’t you remember what I’ve promised? Kapag bumalik akong buhay, pakakasalan kita kung nahihintay mo ako. So, handa ka na ba?” Tanong ko sa kaniya. Her eyes widen about what I’ve stated.

Nakarating na kami sa kompanya niya. Bumaba na kami at pumasok sa loob.

“Hey, Erick!” A voice came from my behind.

“Ey, Monica! Siya ba ang aunte mo?” Tanong ko kay Monica at itinuro si Michelle.

She nodded. Hindi ko man alam. Mapaglaro talaga itong tadhana. Pinaikot-ikot lang tayo.

“I want to see my mom. ” I said to Michelle.

Hinawakan niya ang kamay ko at pumasok sa isang room. I put down my things and hugged my mom sleeping.

“I’m the one who taken care for her.” She said. I smiled and hugged her again.

“ Anak! ” Nagulat si Mama nang makita ako.

“Yes, It’s me!” Aniko. Niyakap ko si Mama at hinagkan ang noo nito.

“I’ll promise not to leave again.” wika ko.

Ngumisi silang dalawa. Nothing is impossible talaga.