Ilang buwan pa ang lumipas bago ko ma paid ang utang ko sa babae. Sobrang minalas ako noon. Pero dahil sa kabaitan niya, to say thank you still not enough for her. She don’t have boyfriend. But I treat her as my friend. Anyways, she’s Monica. Mayaman din naman siya pero she still manage and work for her career. Maganda na, guard pa.

Maliit lang ’yong tinuluyan kong bahay pero super contented na ako dito. Gusto ko nalang mamalagi dito. Biro lang.

The sunset, the views the whisper of air reminds me of Michelle. I want to go back with her. I want to hug her, I want to sleep with here and go everywhere with her. But...still I can‘t. I was not able to go back to the Land of Love because according to Monica, my name are not yet erased. She traces it.

It’s almost a year na pero my money still not enough. Kailangan kong magtrabaho para makabalik ako.

I went to the cuisine and cooked food for me.

“Erick, ayos na raw ang mga gamit mo sa Switzerland. P’wede ka nang pumunta doon. I will give you a piece of my salary para makapaghanap ka ng paraan para makabalik ka sa inyo. You can do that. ” Malaki na talaga ang utang na loob ko sa babaeng ito.

“I will just rent your house. Babayaran din kita. Pero pahiramin mo ulit ako at magnenegosyo ako para makabalik ako sa amin. Ang hirap pala kumita dito.” Pag-angal ko sa kaniya.

Naputol ang usapan namin ng biglang nag ring ang phone niya,“ Sandali, ” Aniya.

Kumain nalang ako habang kinakausap niya pa ang tumawag sa kaniya.

“Uhmm...I’ll be with you, ” She happily said. “My aunt needs me. ” She said.

I bite my lower lip and took a deep sigh.

***
Many days ago.

Umalis na kami sa Field of Army at tumungo sa Switzerland. Hindi nagtagal, nakarating din kami doon.

Sumakay kami sa munting balangay upang tunguhin ang kabilang ibayo ng munting ilog. Yes, may ilog doon. Maganda ang view. Halos lahat ng tao doon ay nakangiti . Ako lang siguro ang hindi, naalala ko kasi siya.

“Erick, uhmm...do you have girlfriend?” Napatigil ako sa pagmamasid ng bigla niya akong tanungin.

“Bakit?” Tinanong ko siya ulit. Wala naman sigurong masama kung tanungin ko siya pabalik.

“It’s...nothing. ” Aniya at tumalikod.

Nakarating na kami sa kabilang ibayo ng ilog at agad naman akong bumaba. Inabot ko ang kamay niya upang bumaba at kinuha ko lahat ng gamit ko sa sasakyan. “Kamsa, ” Usal ni Monica.

Ang daming wika na alam niya. Tagalog, English, tsaka korea?

Ngumisi siya at hinawakan ang kamay ko. Hinila niya ako at pumasok kami sa isang malaking structure na.

“Ang yaman mo naman, ” Aniko sa kaniya. Tumawa siya at tumitig sa akin.

“Ito ang regalo ni aunte. She’s a company owner. Di lang kompanya ang mero sa kaniya, meron din siyang isang malaking beach. I don't know kung babalik pa siya dito.” Paliwanag niya sa akin.

Tumango-tango nalang ako bilang tugon sa mga sinabi niya.

No‘ng nasa loob na kami , napag-isipan kong tanungin siya.

“Ah, M-Monica, ano pala ’yong maari kong ibayad sa’yo?” I mumbled.

She raised her brows and smirked. “You must pay me a dollar, but...if you will love me back, you habe nothing to pay. ”

Napaatras ako sa sinabi niya. It should not be. I have my girl, my luna, my Love. It’s my Michelle. She’s afar yet, I know that she’s looking for me.

“ No, I will find ways to pay you. I can’t love you back. I have mine.” I said.

“Ano? Umaasa pa naman ako sa’yo. Ilang beses kitang pinautang, ilang beses kitang sinagip pero, why can’t you love me? Fine! Para hindi mas lalong mahuhulog ako sa’yo get out. Bring out your things. Find someone else who can save you. Go away! ” Sigaw niya sa akin.

I fight my love for Michelle. I don’t care kung magmumukha akong pulubi sa daan. Hinding-hindi ko siya ipagpalit. She’s my treasure na eh.

Lumabas ako sa malaking structure with a pain inside me. Hindi ko alam kung saan na patungo ang direksyon ko.

It’s raining. Patuloy na lumandas ang mga luha ko.
The rain knows how sad I am.