Grace 

Życie nastolatki jest ciężkie. Niby jest nas wiele i nie jesteśmy same w naszych problemach, ale powtarzają nam, że jesteśmy wyjątkowe niepowtarzalne i bla bla bla. Skoro każda z nas jest inna, to każda inaczej na wszystko patrzy. Tylko nie wszyscy to rozumieją, ale mniejsza.

Nazywam się Grace Carpenter i niedługo mam 18 lat. Nie mam chłopaka, niedawno mnie rzucił. Wiem, że to jego strata, ale to nie zmienia mojego stanu psychicznego. Mam dwoje rodziców, mamę za granicą w Szwecji, z tatą mieszkam. Jest jeszcze moja siostra Hope, która ma 16 lat i mieszka z mamą. Widujemy się dość często, ale i tak czuję się sama. Mam przyjaciółkę Heaven, z którą znam się od 4 klasy podstawówki. Jesteśmy różne jak ogień i woda, ale to nam nie przeszkadza, bo się uzupełniamy. Ona widzi wszystko w kolorach, jeśli czegoś nie wie, nie ukrywa tego, ubiera się jak wariatka, i zawsze ma wymyślną fryzurę, a nawet się maluje i zakłada szpilki. Za to ja jestem widząca na szaro, jeśli czegoś nie wiem, a powinnam, czuję się głupio, ubieram się jak przeciętna nastolatka, zawsze mam taką samą fryzurę i się nie wyróżniam. Co do szpilek...Po co to komu? Tylko niszczenie stóp i kręgosłupa. Nie ważne, że jestem niska i szpilki są śliczne. Za nic ich nie założę.

Dzisiaj pierwszy dzień wakacji . Pierwszy raz w życiu wstałam szybciej niż budzik, który zadzwoniłby za 10 minut, gdybym tylko szła do szkoły. Spojrzałam w lustro i uśmiechnęłam się do siebie. Wreszcie zrobię coś co chcę, a nie co muszę.

Szykowanie się nie zajmowało mi dużo czasu. Ubrałam kremową bluzkę, białe jeansy, czarne trampki i moje szczęśliwe srebrne kolczyki po babci, splotłam włosy w warkocz, wzięłam torbę i wyszłam z domu. Zamykając drzwi znalazłam kartkę zaadresowaną do mnie. Szybko wsadziłam ją do torby i poszłam na przystanek autobusowy.

Po postu promieniałam! Czułam, jak pierwsze promienie wakacyjnego słońca przechodzą przeze mnie napełniając mnie pozytywną energią, jakiej dawno w sobie nie miałam.

- Hej Grace! - usłyszałam głos, który poznałabym zawsze i wszędzie.

- Hej Hope! Co ty tutaj robisz? - wypowiadając te słowa rzuciłam się siostrze na szyję. Ten dzień będzie niesamowity.

- Kilka dni temu napisałam ci list, że przyjadę, nie dostałaś go?

Pogrzebałam w torbie i wyciągnęłam kopertę.

- Taki list? - spytałam

- Tak, dokładnie ten. Kiedy przyszedł?

- Dzisiaj rano. Chodź, bo spóźnimy się na autobus.

- A gdzie jedziemy? - spytała wyraźnie zaintrygowana.

- Do Haven na grilla...Co cię tak zainteresowało? - spytałam podejrzliwie.

- Nic...Po prostu...Ty gdzieś wychodzisz!

Przewróciłam oczami, aż mnie zabolało. Ona mówiła poważnie? Naprawdę jest ze mną aż tak źle?

Zastanawiałam się nad tym całą drogę do domu przyjaciółki.