Usagi po raz kolejny odwrócił się za siebie rozglądając po okolicy. Ciągle zdawało mu się jakby coś wydawało dźwięk małego dziecka. Pokręcił głową zdezorientowany idąc dalej za Aishi.

-Wszystko dobrze?- spytała gdy szedł z nią ramię w ramię.

-Nie jestem pewien- odpowiedział jeszcze dla pewności odwracając wzrok.

-Coś widzisz?

-Nie, ale cały czas coś słyszę.

-Mianowicie?

-Coś podobnego do jęków małego dziecka. Niemowlaka.

Dziewczyna gwałtownie stanęła energicznie kręcąc głową we wszystkich kierunkach. Na jej twarzy wymalowało się przerażenie.

-Słyszałeś płacz dziecka i nic mi nie powiedziałeś?- rzuciła.-Jesteś jeszcze bardziej nieczuły niż myślałam!

-Nic nie mówiłem, ponieważ wiedziałem jak zareagujesz- wyjaśnił.-Uspokój się. Postaram się je znaleźć.

Wojowniczka przestała szukać wzrokiem niemowlęcia. Za to Usagi powoli skupił się na dźwięku, na tym jęczeniu. Teraz przeradzał się troszkę w pisk. Dochodził z lewej strony.

Królik zrobił kilka kroków w tamtą stronę by przekonać się, czy słuch go nie zwodzi. Z jasnej, prostej drogi, wydeptanej trawy zagłębił się w gąszcz krzaków i drzew.

Aishinsui stała w miejscu nerwowo czekając, co przyjaciel tam znajdzie.

Samuraj schylił się w krzewy wyjmując coś z nich.

-Oto i twoje dziecko- zaśmiał się.

Odwrócił się w jej kierunku pokazując, co znalazł. Na rękach trzymał małą, czarno-białą pandę. To ona wydawała te dźwięki.

-Oooooooo- jęknęła z rozczuleniem podchodząc do Usagiego.

Wzięła misia na ręce. Mimo, że było to jeszcze dziecko, już kolana trochę się jej ugieły. Przytuliła się do niego jak do wielkiej przytulanki.

-Jest taaaaaaaka słodka- powiedziała.

Usagi podszedł do misia schylając się, by lepiej przyjrzeć się maluchowi. Wtedy on ugryzł go w nos. Samuraj szybko się odsunął z jękiem łapiąc za bolące miejsce.

-I taka głodna- dodał.-Zastanawiające, dlaczego tak mała panda znalazła się w Japonii?

-I...ona chyba nie jest taka jak ty- zauważyła.-Nie potrafi mówić i nie ma cech ludzkich. Normalny misio.

-A gdzie jego matka?

-Czemu mnie się pytasz? Tego maluszka się spytaj.

Wyciągnęła ręce z pandą w jego kierunku.

-Dobrze wiesz, że mi nie odpowie- rzekł.

Fakt, nie odpowiedział, ale dał mu wyraźnie znak, że naprawdę jest głodny. Po raz kolejny ugryzł go w nos. Rōnin cofnął się ponownie zakrywając bolące miejsce.

-Może mówić nie potrafi, ale za to pokaże, czego chce- zaśmiała się.

Usagi zabrał ręce dziwnie poruszając nosem. Jak taki prawdziwy królik.

-Ty... zawsze tak miałeś z nosem?- zdziwiła się.-To urocze.

-Chodzi ci o te ruchy?- dociekał.- To normalna reakcja na ból w tych miejscach.

-Czyli jednak masz coś słodkiego w sobie- rzuciła.-Zrób tak jeszcze raz. Proszę.

-Nie mamy na to czasu- odrzekł.-Trzeba nakarmić tę pandę.

-A widzisz tu bambus?- zapytała ironicznie.

-Chodziło mi o mleko.

Na te słowa Aishi szybko zakryła kimonem piersi.

-Co ty mi tu insynuujesz?!- rzuciła z wytrzeszczem.

Królik przewrócił oczami kręcąc głową. Westchnął rozglądając się za czymś co mogłoby nakarmić malucha.

Tylko dzicz rozpościerająca się dookoła nie ułatwiała sprawy.

-Troszkę kiepsko- skomentowała dziewczyna.

-Ale niedaleko przecież była rzeka- przypomniał sobie królik.-Może ryby zaspokoiły by jego apetyt?

-Dopiero mówiłeś, że trzeba szukać mleka. To maleństwo jeszcze nie umie samo jeść.

-Jest pewien sposób, ale może ci się nie spodobać.

-Bardzo obżydliwy?

-Trochę.

Aishi patrzyła na niego doszukując się prawdy w jego spojrzeniu. Olśnienie nadeszło niebawem.

-O nie. Ooooo nie. E-e. Iie, iie, iie. Nie zrobisz że mnie pingwina. Nie ma mowy. Chyba, że ty będziesz przeżuwać.

-Ja będę łowić.

-To w takim razie się wypchaj!

Pandziątko złapało ją pyskiem za włosy ciągnąc z całej siły. Wojowniczka jęknęła czując ból.

-Dobra, dobra- zgodziła się.- Okay, niech będzie.

Usagi uśmiechnął się wyraźnie rozbawiony całą tą sytuacją.

㊗

Królik zdołał dźgnąć kataną pierwszą rybę. Podał ją przyjaciółce. Dziewczyna obskrobała ją małym sztyletem. Przełamała odrazę gryząc śliskie mięso, przeżuwając je i podając taką papkę pandzie. Miś jakoś to przećlamał i połknął. Dziewczyna była zmuszona dalej bawić się w przeżuwaczkę. Po trzeciej rybie miała dość.

-Świetnie ci idzie- pochwalił ją Usagi.-Pomyśl, ile zwierząt mogłabyś tak wykarmić.

W odpowiedzi Aida rzuciła mu w twarz nadgryzioną rybę.

-Tak cię to bawi?- syknęła.-To proszę bardzo. Pokaż, co umiesz.

Przekazała mu misia a sama zaczęła łowić. Sporo śmiechu sprawiało jej patrzenie, jak przyjaciel karmi przeżutą rybą malucha. Do tego pandziontko co chwilę bardzo słodko popiskiwało.

Nagle zdała sobie sprawę z czegoś bardzo oczywistego.

-Usagi, jesteśmy przygłupami- powiedziała.

-Dlaczego?- zdziwił się.

Dziewczyna sięgnęła za kimono wyciągając pierwszy lepszy pergamin.

-Mogłam sprawić, żeby pojawiło się mleko- wyjaśniła.

Usagi zamknął oczy, ale Aishi wyczuła, że wewnątrz niego wszystko się trzęsie.

-Wybacz- mruknęła.

㊗

Nadeszła noc. Ciemniejsza niż zazwyczaj. Księżyc był w fazie nowiu. Jego blask nie padał na drzewa ani skały, ani na nic co znajdowało się na Ziemi.

Usagi i Aishi znaleźli jaskinię w której mogliby spędzić tę noc. Mała panda towarzyszyła im cały czas.

Pora robiła się już poźna, a ogień nadal palił się wysokimi płomieniami. Nadszedł czas na sen. Aishinsui położyła misia obok siebie wtulając się w jego futro. Zwierzątko jednak cały czas piszczało kierując pyszczek w stronę Usagiego. Dziewczyna puściła wiec pandziątko pozwalając mu iść do przyjaciela.

-Usi, śpisz dzisiaj z misiem- oznajmiła.

Panda jednak chyba miała nieco inne zamiary. Złapała w pyszczek koniec kimona wojowniczki ciągnąc go za sobą. Zdziwiona Aida dała mu się prowadzić aż upadła na Usagiego.

-Ała!- syknęła.-Kurcze, żesz!

-Co się dzieje?- nie rozumiał królik.

Nim mu odpowiedziała, poczuła ciężar na plecach. Maluch już ulokował się na jej plecach.

-No już lekkie przegięcie- skomentowała.-Zabierz go.

Miyamoto ściągnął misia z przyjaciółki by mogła wstać. Wojowniczka podniosła się odchodząc.

Panda zaczęła piszczeć głośniej z każdym jej krokiem. Jakby płakała za nią.

Aida odwróciła się.

-Ten maluszek chyba za wiele ode mnie chce- powiedziała.

-Naprawdę musimy?- rzucił Usagi.

Aishi westchnęła ciężko kładąc się obok królika. Pandziątko ulokowało się na nich oboje.

-Ani słowa komukolwiek- rzekła dziewczyna.

-Nie mam powodu, by o tym rozpowiadać- odpowiedział.

-No, ale ty zobacz ile problemów sprawia zwierzątko. A gdyby to było dziecko? Trafiłabym do wariatkowa.

-Gdzie?

-Do miejsca dla takich, co mają problem z umysłem.

-Ty... Nie lubisz dzieci.

-Co? Nie! No oczywiście, że lubię, ale tak mieć własne... Na pewno nie jestem gotowa.

Leżeli dalej sztywno w milczeniu patrząc w sufit, aż w końcu zasnęli.

㊗

Następnego dnia Usagi wstał jako pierwszy. Na ciele zrobiło mu się dziwnie lekko. Wsparł się na łokcie.

-Aishi- powiedział potrząsając jej ramieniem.-Aishi, obudź się.

Aida przetarła zaspane oczy podnosząc się.

-Co?- spytała.

-Nie ma go.

-Kogo?

-Malucha.

Dziewczyna zerwała się na równe nogi rozglądając.

-Jak to go nie ma?!- przeraziła się.-To gdzie jest?

Samuraj wstał zaraz po niej. Pobiegli do wyjścia z jaskini. Stanęli gwałtownie odnajdując swego podopiecznego w łapach większej pandy, która lizała go po głowie.

-Czyli...problem z głowy?- zdziwiła się Aishinsui.-A ja zdążyłam się do niego przywiązać.

-Jeszcze wczoraj mówiłaś, że sprawia problemy- przypomniał jej.

-I co z tego? I tak będę za nim tęsknić.

-Ale pozostaje pytanie. Skąd panda znalazła się w Japonii.

-W dodatku nie humanoidalna. Może kiedyś się tego dowiemy.

~~~~~~~~~~~~
Po obejrzeniu filmu o takiej malej pandzie nie mogłam się powstrzymać, by nie zrobić takiego małego, śmiesznego rozdziału. Do nexta 😉