– Wciąż za mną łazisz.

– Bo nie mam gdzie się podziać – westchnął Izefil. – Oraz nie odpowiedziałeś na moje pytanie.

– Pytałeś o coś? – Żaba stanął gwałtownie i przyłożył zawiniętą w kształt muszli dłoń do ucha. – Wcale nie słyszałem tego ze dwadzieścia razy. O czym ty tam...?

– Gdzie Anisel – przypomniał nie bez irytacji po raz dokładnie siedemnasty, jakby inne możliwe do zadania pytania nie istniały na tym świecie. – Wiem, że wiesz. Nie udawaj.

Żaba już miał zamiar rzucić po raz siedemnasty kolejnym mało ambitnym zwrotem, lecz rozmyślił się zaraz. Do głowy wpadł mu znacznie ciekawszy pomysł.

Odchrząknął i zmienił ton.

– Och... rozumiem – rzekł, po czym wetknął Izefilowi, ku jego zdegustowaniu, rękę na ramię. – To, co teraz powiem, będzie wstrząsające. Przygotuj się, by nie doznać szoku. Wdech, wydech...

– Mówże!

– Bardzo mi przykro, ale... on cię nie kocha – dokończył z usatysfakcjonowanym spojrzeniem.

– Nie zgrywaj półmózga!

Izefil pchnął chłopaka na pobliskie drzewo i przygwoździł dla bezpieczeństwa jego ręce do kory, napierając na nie całym swoim ciężarem. Ostrze z dziwną łatwością przechwyconego miecza dosięgło ryzykownie szyi żartownisia.

– Już, już! – spróbował udobruchać go Żaba. – W żyłach buzuje, ale spokojnie. Nie miałem pojęcia. Długo to trwa?

– Co?

– Ty i on... Zaiskrzyło bardziej niż sądziłem. – Uśmiechnął się kącikiem ust. – Ładny romansik nam się począł. Dawno tak?

– Szlag, przestań się szczerzyć! Mam dość – warknął, po czym rozluźnił uścisk. Nic by nie wskórał siłą przez chęć zapanowania nad kimś takim.

– Szkoda, bo to dopiero początek – odparł Żaba, drapiąc się głośno kciukiem po szyi i zostawiając na niej różowy ślad.

Oczywiście, że początek. Nic nie wskazywało na to, by którykolwiek z nich zamierzał odczepić się od drugiego, więc następne dni zapowiadały się interesująco. Izefil musiał jedynie zaniechać natręctwo pytania bez przerwy o to samo. I tak nie dostałby jednoznacznej odpowiedzi, której Żaba sam nie znał. Mógł za to wykorzystać obecność chłopaka w inny sposób...

– Dalej źle ją trzymasz – westchnął zaatakowany teatralnie, skupiając się na przystawionej nieustannie do swojej brody klindze.

– Zamknij się. – Młodzieniec puścił go całkiem i speszony odsunął od zagrożonej skóry broń. – Nikt mnie nie uczył.

– Ja mogę – zgłosił się od niechcenia. – Codziennie dwa treningi. Rano i wieczorem. Teoria, praktyka i walka. Nic w zamian. Zaczynamy od dzisiaj. Co ty na to?

– Czego chcesz? – wychrypiał. – Po tym wszystkim? Dlaczego mi cokolwiek proponujesz?

– A masz na to ochotę?

Izefil obejrzał miecz. Jasne, że...

–Tak.