- Wiem jedno... mamy przekichane. - Powiedział zmęczony Furry. Od dwóch godzin wędrujemy pieszo po pustyni. Z racji tego, że nasz wóz został zniszczony a wody mamy mało, jest nam coraz ciężej walczyć z upałem. Jest jeszcze jedno zmartwienie. W nocy temperatura spada poniżej zera. No, chyba że ta Kraina jest na tyle szalona i będzie taki sam upał jak teraz.

- Wpadliśmy jak śliwki w kompot... Oby Skoczków nie było na naszej drodze. - Ravi wyraźnie miał dość słońca i potu.

- Czemu nie polecimy na smokach?! - Spytał Coda wachlując się swoim kapelusikiem.

- Smoki są tak samo zmęczone jak wy, więc nie zaryzykuje ich utraty tylko dlatego, że nam jest niewygodnie w sytuacji jakiej się znaleźliśmy. - Odpowiedział Sirin ocierając czoło. Miał racje. Smoki ledwo co szły i nie pomagało im to, że walczyły ze Skoczkami.

- Mam nadzieje, że nie krążymy w kółko. - Odezwał się Kapelusznik a na samą myśl o naszym błądzeniu zrobiło mi się słabiej.

- Gdyby to słońce tak nie prażyło... - Do marudzenia dołączył się także Wampir. Jemu słońce najbardziej doskwierało.

- A tak w ogóle to czemu wy dwaj tu jesteście? - Spytał Loki Wampira i Maga.

- Ja leciałem za wami pokazać smoki Blackowi no i w sumie z tęsknoty za Alicją. - Odpowiedział Sirin ledwo dysząc.

- Mnie zaniepokoiły smoki nad miasteczkiem, więc poszedłem za nim. - Powiedział po chwili Kizoku.

- Nie idę dalej! - Loki stanął z założonymi rękoma.

- To co? Chcesz się usmażyć? Nie radze, na pewno zaraz znajdziemy jakieś schronienie. - Pocieszałam go tą myślą, chodź sama szczerze w to wątpiłam.

- Pff, na pewno coś znajdziemy, prędzej będzie to fatamorgana, niż prawda. - Powiedział pewnie. Nie wytrzymałam i podeszłam do niego bliżej i przyciągnęłam go bliżej za koszule.

- Posłuchaj, to że ty nie wierzysz w to, nie oznacza, że reszta też. Ja chcę mieć chodź trochę nadziei, że nam się uda. - Powiedziałam cicho patrząc z nienawiścią w jego zielone oczy. Zamilkł na moment wpatrując się jedynie we mnie. Puściłam jego koszule i szłam dalej.

- Ugh, uparta dziewucha. - Wysyczał i szedł za mną niespieszno.

~~ time skip~~

Po jakiejś godzinie słońce zaczęło chować się pod piach, a my dalej wykończeni szliśmy. Ledwo co się trzymałam na nogach, ale nie mogę się teraz poddać. Musimy dojść jak najdalej i jak najszybciej. Oczy same mi się zamykały. Nagle jakby świat zaczął wirować a ja osunęłam się na jeszcze rozgrzany piasek pustyni.

...

- Coline. Coline obudź się. - Usłyszałam dawno mi nie słyszalny głos. Uniosłam ciężkie powieki i zobaczyłam... Moich rodziców!

             - Co wy tutaj robicie? - Spytała cicho podnosząc się powoli. Otaczał nas zielony las i śpiew ptaków.

             - Tęsknimy, skarbie. - Odpowiedział mój ojciec chcąc położyć dłoń na moim policzku. Cofnęłam się zdziwiona ich postawą. Teraz ich obchodzę?

             - Możesz do nas wrócić teraz. - Dodała mama chcąc złapać mnie za dłoń. Odtrąciłam dłoń i ponownie się cofnęłam.

              - Nie mogę. Nie teraz. Po mojej misji na pewno wrócę. - Odpowiedziała a rodzice wydali się smutni, lecz po chwili rozpromienili się.

              - Masz rację. Wykonaj zadanie i ocal przyjaciół. To postawa godna każdego żołnierza i mojej córki. - Odezwał się tata i szybko podszedł do mnie i ucałował w czoło. Poczułam ogromny smutek. Mimo, że tak ich nie lubię, zaczynam za nimi tęsknić. Przecież oni mnie kochają. Moi rodzice rozsypali się na miliony płatków białych kwiatów.