ΝΙΚΟΛΑΣ

Η πόρτα που γραφείου κλείνει πίσω μου με ένα σιγανό κλικ και προχωράω μέχρι την θέση μου. O Τζέιμς ήδη κρατάει στα χέρια του ένα ποτήρι με ουίσκι και κάθετε απέναντι μου. Μπορώ να αισθανθώ την φλέβα που χτυπάει ρυθμικά στο λαιμό μου. Αν δεν ήταν κολλητός μου εδώ και πολλά - πολλά χρόνια, θα είχα ήδη κοπανίσει - χωρίς κανένα δισταγμό, το κεφάλι του στο τρόλεϊ μπαρ δίπλα από την καρέκλα που κάθετε. 

Όχι μόνο επειδή μπήκε αγέρωχος μέσα στο γραφείο μου και έβαλε να πιεί από το ακριβότερο μπουκάλι ουίσκι που υπήρχε στην συλλογή μου, αλλά και για το καθόλου διασκεδαστικό σόου το οποίο παρακολούθησα πριν από λίγο στο λόμπι. 

Ήδη η μέρα μου είχε εξελιχθεί σε κάτι πολύ άσχημο. Τα πάντα έχουν γίνει άνω κάτω από την στιγμή που την αντίκρισα για πρώτη φορά έπειτα από μια εβδομάδα και την είδα να στέκετε μαζί με τους υπόλοιπους καινούργιους μαθητές του πανεπιστημίου. Και δεν φτάνει μόνο αυτό, στην συνέχεια έπιασε φιλία με την ίδια μου την αδελφή, ενώ το αποκορύφωμα είναι πως μένει στον αποκάτω όροφο. Το κεφάλι είναι έτοιμο να εκραγεί. Και μέσα σε όλα αυτά ο κολλητός μου προσπαθεί να μου σπάσει τα νεύρα. 

Δεν μου αρέσει να αγγίζουν οι άλλοι ότι μου ανήκει. 

<<Τρομερή σύμπτωση>> μονολογεί ο Τζέιμς και τον κοιτάζω λοξά, <<Μη κατσουφιάζεις έτσι Νικ>> συμπληρώνει και πίνει μια γουλιά από το ποτό του. <<Δεν θέλουμε να παγώσει αυτό το τόσο υπέροχο πρόσωπο μετά πως θα ρίχνεις τις γυναίκες;>>. Το ψυχρό μου χαμόγελο του δίνει την απάντηση που περιμένει. 

<<Τι σκοπεύεις να κάνεις;>> λέει συνεχίζοντας να μιλάει απτόητος. Πηγαίνω στο μπαρ και βάζω ένα ποτό, χρειάζομαι κάτι μιας και ο λαιμός μου έχει στεγνώσει. 

<<Για ποιο ζήτημα;>> ρωτάω γυρίζοντας να τον κοιτάξω και κάθομαι ξανά απέναντι του. 

<<Μη κάνεις τον χαζό Ρούσο δεν σου πάει. Για την Ιζαμπέλα μιλάω>>.

Το όνομα της είναι σαν ξυράφι που γδέρνει το δέρμα μου και δεν καταλαβαίνω τον λόγο. Είχα πάει με πολλές γυναίκες στο παρελθόν, με κάποιες για ένα μόνο βράδυ και με άλλες είχα σχέση για μήνες, κι όμως καμιάς το όνομα δεν κάνει την καρδιά μου να χτυπήσει πιο γοργά. Ίσως φταίει το γεγονός πως ήταν παρθένα και ήμουν ο πρώτος της. Ίσως το γεγονός πως έπειτα έφυγε χωρίς να ζητήσει τίποτα παραπάνω, σε αντίθεση με κάποιες άλλες γυναίκες, που επιθυμούσαν την δέσμευσή, με το που έπεφταν στο κρεβάτι μου. Το μόνο σίγουρο είναι, πως βασανίζει τις σκέψεις μου, από την στιγμή που έφυγε από το διαμέρισμα μου, στο Σιάτλ και το γεγονός πως την έχω τόσο κοντά μου αυτή την στιγμή, με κάνει νευρικό. 

Την παρατηρούσα στην διάλεξη, καθώς έκανε μεγάλη προσπάθεια να κρατήσει τα μάτια της μακριά μου, αλλά η έλξη ήταν αδύνατη. 

<<Τίποτα. Η δεσποινίς Κουίν είναι μαθήτρια μου και τίποτα περισσότερο>> απαντάω ανασηκώνοντας αδιάφορα τους ώμους μου.  

Ο Τζέιμς με κοιτάζει πάνω από το ποτήρι του, <<Όντως τώρα; Μήπως θέλεις να σου θυμίσω πως πριν από μια εβδομάδα την πήδηξες στο σπίτι σου;>>. Σφίγγω το ποτήρι στα χέρια μου τόσο δυνατά που οι αρθρώσεις μου ασπρίζουν, εάν δεν ήταν από ακριβό κρύσταλλο σίγουρα θα είχε ήδη σπάσει σε δεκάδες μικρά κομμάτια. <<Πρόσεχε πως μιλάς>>. 

Σηκώνει το φρύδι του και χαμογελάει πονηρά, <<Γιατί τι θα κάνεις;>>, ξέρω πολύ καλά τι προσπαθεί να κάνει, εάν δείξω αυτή την στιγμή αδυναμία τότε θα του δώσω πάτημα και αυτό δεν μπορεί να συμβεί. Αν μη τι άλλο η Ιζαμπέλα είναι μαθήτρια μου και εγώ καθηγητής της. Για χρόνια προσπαθούσα να μπω σε αυτό το πανεπιστήμιο και τώρα που το κατάφερα δεν μπορώ να διαλύσω τα πάντα για μια βραδιά πάθους που πέρασα. Πρέπει να μείνω συγκεντρωμένος. 

<<Δεν μου αρέσει αυτός ο τρόπος και το γνωρίζεις>>. 

Ο Τζέιμς αφήνει ένα αναστεναγμό και ξεφυσάει, <<Πάντα ήσουν ξενέρωτος Νίκ>> σχολιάζει ειρωνικά, τουλάχιστον όμως δεν υποψιάζεται κάτι. Σηκώνεται από την θέση του και βηματίζει στο χώρο, ενώ ακούω την πόρτα της εισόδου να ανοίγει και ένα σήμα εμφανίζεται στον υπολογιστή μου. Σε όλο το κτήριο υπήρχε σύστημα ασφαλείας, κάμερες κτλ. 

Η Λίζα μόλις είχε μπει σπίτι, αυτό σημαίνει πως η Ιζαμπέλα βρίσκετε στο δικό της...

Ο Τζέιμς κοιτάζει προς την πόρτα και μπορώ να διακρίνω μια κάποια ταραχή. Όσο κι αν έπαιζα τον χαζό γνώριζα πως του άρεσε η αδελφή μου, αλλά δεν θα τολμούσε να κάνει καμία κίνηση και αν έκανε θα φρόντιζα να του μείνει αξέχαστη. Τόσο ο φίλος μου, όσο και εγώ, δεν είμαστε οι τύποι των σχέσεων και για τον λόγο αυτόν, δεν θα πλησιάσει ποτέ την αδελφή μου, ούτε την Ιζαμπέλα...

<<Αναστατώθηκες;>> ρωτάω κοροϊδευτικά και το κεφάλι του φίλου μου γυρίζει αστραπιαία προς το μέρος μου, με κοιτάζει και καταπίνει. <<Γιατί να αναστατωθώ; Δεν υπάρχει λόγος>> λέει, αλλά δυστυχώς για κακή του τύχη δεν είναι καθόλου καλός στα ψέματα. <<Κι όμως νομίζω πως υπάρχει ένας λόγος και ονομάζεται Λίζα>>, τα μάτια του ανοίγουν διάπλατα πριν προλάβει να συγκρατήσει την έκπληξη του. Τόσο καιρό δεν είχα πει τίποτα, μιας και δεν είχε κάνει καμία κίνηση να την πλησιάσει, οπότε δεν υπήρχε λόγος. Όμως αυτή την στιγμή θέλω να τον πληρώσω με το ίδιο νόμισμα για ότι έκανε πριν. 

<<Νικ δεν...>>. 

<<Εάν τολμήσεις και της πεις το οτιδήποτε, θα φροντίσω η εταιρία του πατέρα σου να βρεθεί στο χείλος της χρεοκοπίας>> το πρόσωπο του ασπρίζει και με κοιτάζει διστακτικά. Γνωρίζει πως έχω την δύναμη να το κάνω, μιας και μπορεί να είμαι ένας απλώς καθηγητής, αλλά ο πατέρας μου έχει έναν από τους μεγαλύτερος ομίλους ΜΜΕ στο Σιάτλ και για κακή μου τύχη ο μεγαλύτερος ανταγωνιστής μας είναι ο όμιλος Κουίν.

<<Έγινα σαφής;>>. 

Ο Τζέιμς κουνάει καταφατικά το κεφάλι του και αφήνει το άδειο του ποτήρι πάνω στο γυάλινο τραπεζάκι δίπλα από την πόρτα. Πιάνει το πόμολο της πόρτα και το γυρίζει αργά, <<Θα τα πούμε>> λέει σιγανά και σηκώνομαι όρθιος, αφήνοντας τον να απομακρυνθεί λίγο. <<Α και Τζέιμς αν τολμήσεις να ξανά αγγίζεις την Ιζαμπέλα δεν θα έχεις καν δουλειά!>>, λέω και κλείνω την πόρτα. 

Ο Τζέιμς είναι κολλητός μου και δεν τα βάζω συχνά μαζί του, αλλά όπως είπα δεν μου αρέσει να αγγίζουν ότι είναι δικό μου. 

Ισιώνω τα μανίκια του πουκαμίσου μου και βγαίνω προς τον χώρο του σαλονιού, ησυχία επικρατεί και αυτό σημαίνει πως η Λίζα πρέπει να είναι στο δωμάτιο της. Της είχα υποσχεθεί πως θα την βοηθήσω να βρει σύντομα ένα δικό της διαμέρισμα, αλλά ίσως και να είναι κακή ιδέα. Εδώ μπορώ να την ελέγχω να βλέπω με ποιους κάνει παρέα και το σημαντικότερο δεν θα μπορεί να φέρει κάποιον. Το ίδιο ισχύει όμως και για εμένα, δεν μπορώ να φέρω κάποια γυναίκα όσο η αδελφή μου μένει μαζί μου. Γαμώτο. 

Προχωράω μέχρι την κουζίνα και ανοίγω το ψυγείο, το διαμέρισμα αυτό δεν έχει τις ίδιες ανέσεις με το σπίτι μου στο Σιάτλ, όμως ήταν το πιο μεγάλο και το καλύτερο σε αυτή την περιοχή. Έχει δυο υπνοδωμάτια και μπάνια καθώς και ένα αρκετά μεγάλο μπαλκόνι με ωραία θέα. 

Πιάνω ένα τάπερ που περιέχει φιλέτο κοτόπουλο με λευκή σάλτσα και το τοποθετώ στο φούρνο μικροκυμάτων. Η γυναίκα που φροντίζει το σπίτι έρχεται κάθε Τετάρτη και Σάββατο και εκτός από την καθαριότητα, μαγειρεύει για όλη την εβδομάδα, εκτός από τις φορές που μου αρέσει να δοκιμάζω τις δυνατότητες μου στην μαγειρική. Ο ήχος του φούρνου με ειδοποιεί πως είναι έτοιμο και πιάνω ένα πιάτο από το ντουλάπι για να τοποθετήσω το φαγητό. 

<<Νικ>> η αδελφή μου εμφανίζεται μπροστά μου την στιγμή που τραβάω μια από τις καρέκλες γύρω από το γυάλινο στρόγγυλο τραπέζι στην κουζίνα. Πιάνει ένα ποτήρι και βάζει λίγο χυμό, ενώ ακουμπάει πάνω στην νησίδα, <<Υπάρχει φαγητό εάν πεινάς στο ψυγείο>> λέω και τρώω μια μπουκιά από το κοτόπουλο. <<Δεν πεινάω έφαγα πριν με την Ίζι και την Άλεξ>>, η αναφορά στο όνομα της με κάνει να καταπιώ απότομα και ξεροβήχω. <<Μπορείς να μην έχεις αυτή την συμπεριφορά κάθε φορά που αναφέρω το όνομα της, ναι είναι μαθήτρια σου, αλλά επιτέλους έκανα μια φίλη και δεν έχω σκοπό να την χάσω εξαιτίας σου>>. 

Αφήνω το πιρούνι μου κάτω και αφού πίνω μια γουλιά νερό την κοιτάζω, <<Λίζα είναι μαθήτρια μου δεν μπορώ να έχω καμία άλλη σχέση μαζί της εκτός από την τυπική>>. 

<<Και εγώ είμαι αδελφή σου>>. 

<<Άλλο αυτό>>. 

<<Όχι κάνεις λάθος, είναι το ίδιο και χειρότερο μιας και μπορούν να σε κατηγορήσουν πως θα μου βάζεις καλύτερους βαθμούς από αυτούς που αξίζω πραγματικά>>. 

<<Εάν δεν προσέχεις στις διαλέξεις και συνεχίζεις να μιλάς με την Ιζαμπέλα πιο πιθανό είναι να σε αφήσω στο μάθημα, παρά να σε περάσω με άριστα. Μη βλέπεις που δεν μίλησα σήμερα, εάν επαναληφθεί το ίδιο θα πάρετε απουσία και θα βγείτε από το μάθημα>>, η Λίζα ξεφυσάει και με κοιτάζει άγρια. Μπορεί να είναι αδελφή μου, αλλά αυτό δεν σημαίνει πως θα έχει διαφορετική αντιμετώπιση από τους υπόλοιπους. Όμως πολύ θα ήθελα να μάθω τι έλεγαν μεταξύ τους, καθώς κάτι μου λέει πως το κύριο θέμα συζήτησης τους ήμουν εγώ. 

<<Όπως νομίζεις>> παίρνει μια ανάσα και με κοιτάζει <<Αύριο η Ίζι με την Άλεξ θα έρθουν να δούμε ταινία και πριν προλάβεις να πεις το οτιδήποτε να ξέρεις πως δεν με νοιάζει η άποψη σου. Μέχρι να βρω δικό μου σπίτι θα καλώ τις φίλες μου εδώ, σε ενημερώνω για να ξέρεις. Φρόντισε να έχεις καλύτερη συμπεριφορά αύριο ή αλλιώς μην κάνεις τον κόπο να εμφανιστείς καθόλου!>>. 

Ορίστε. Μόλις μου την είπε η δεκαοχτάχρονη αδελφή μου. Την βλέπω να αφήνει το ποτήρι της στο νεροχύτη και να κατευθύνεται προς το δωμάτιο της. Κάτι μου λέει πως αυτή η χρονιά θα μου μείνει αξέχαστη.   

Μπαίνω στο δωμάτιο μου και βγάζω βιαστικά τα ρούχα μου, τα οποία νοιώθω να με πνίγουν. Χρειάζομαι επειγόντος ένα ντους μπας και καταφέρω να ηρεμίσω μετά από όλα όσα έγιναν σήμερα. Είμαι όμως σίγουρος πως το μυαλό μου θα έχει αντίθετη άποψη και με το που κλείσω τα μάτια μου θα δω το δικό της πρόσωπο...