<<Είναι το στέκι μου. Κάθε φορά που επισκεπτόμουν στο παρελθόν το Στάνφορντ έρχομαι εδώ>>, λέει η Λίζα και την ακολουθώ παρέα με την Άλεξ προς το εσωτερικό του μαγαζιού.  Παίρνουμε από έναν καφέ στο χέρι και προχωράμε προς τα μέσα, <<Έχεις κάποιον γνωστό εδώ;>> ρωτάει η φίλη μου καθώς τραβάμε τις καρέκλες για να καθίσουμε σε ένα άδειο τραπέζι. <<Τον αδελφό μου>>, ήρθαμε στο ψητό.  Δεν είχα προλάβει να ενημερώσω την Άλεξ για όσα είχαν γίνει και φυσικά δεν θα το έκανα την στιγμή που βρίσκετε μαζί μας η Λίζα. 

<<Τέλεια, σε πιο έτος είναι; Τι σπουδάζει;>> η Λίζα μου ρίχνει ένα βλέμμα και έπειτα χαμογελάει συγκρατημένα, <<Δεν σπουδάζει - όχι πλέον.... Είναι καθηγητής>>, η κολλητή μου την κοιτάζει εξεταστικά και χαμογελάω μιας και ακόμα δεν έχει μάθει το πιο βασικό για τον αδελφό της. <<Αλήθεια, δεν θα μου περνούσε από το μυαλό, πρέπει να τελείωσε γρήγορα τις σπουδές του για να έγινε καθηγητής τόσο σύντομα>>. 

<<Με τον Νίκ έχουμε δέκα χρόνια διαφορά>>, το ποτήρι με τον καφέ της φίλη μου μένει στον αέρα, καθώς ακούει το όνομα και μου ρίχνει ένα απότομο βλέμμα. Καταπίνω και την κοιτάζω με νόημα, <<Δεν τον έχω ακουστά>>. 

<<Λογικό αφού βρίσκετε στο τμήμα την Ιστορίας της Τέχνης>>, η Άλεξ πνίγετε με τον καφέ της και δεν μπορώ να συγκρατήσω το γέλιο μου. Δεν θα παθαίνω μόνο εγώ σοκ, ας πάθει και αυτή κανένα. <<Είσαι καλά;>> ρωτάει η Λίζα εμφανώς αγχωμένη. <<Ναι απλώς στραβοκατάπια>>, μόλις σταματάει να βήχει πιάνει το ποτήρι για να πιει λίγο από το νερό της και με τσιμπάει κάτω από το τραπέζι. <<Να φανταστώ πως σας κάνει μάθημα;>>. 

<<Ναι>> λέω πριν μιλήσει η Λίζα <<Love at first sight>> η Άλεξ γουρλώνει τα μάτια της και προσπαθεί να μείνει ήρεμη, <<Τι...;>> ρωτάει τσιριχτά, <<Ο τίτλος του μαθήματος είναι>> εξηγώ πριν αρχίσει να λέει διάφορα μπροστά στην Λίζα. <<Μας κάνει διαλέξεις>> συμπληρώνω και της κάνω νόημα να μείνει ήρεμη. Δεν θέλω σε καμία περίπτωση να μάθει η Λίζα για την σχέση μου με τον αδελφό της.

<<Δυστυχώς, αλλά όπως σου είπα μην ανησυχείς, ο Νίκολας δεν είναι κακός, εάν δει πως προσπαθείς στο μάθημα του όλα θα πάνε καλά, εκτιμάει την προσπάθεια και φυσικά την συζήτηση. Εάν έχεις κάποια απορία και τον ρωτήσεις, σίγουρα θα κάτσει να σε βοηθήσει>>. Σίγουρα έχω απορίες, απλώς δεν έχουν να κάνουν με το μάθημα....

<<Τέλεια. Η χρονιά προβλέπετε υπέροχη>> σχολιάζει η Άλεξ και έχει απόλυτο δίκιο. 

<<Ιζαμπέλ...>>. 

Αναστενάζω και γυρίζω το κεφάλι μου για να αντικρίσω τον Κάι μαζί με άλλα δυο αγόρια, <<Βλέπω κάνατε παρέες και εγώ που έλεγα πως θα είσαστε μόνες σας και σκέφτηκα να μπείτε στην δική μας ομάδα>> λέει και δείχνει τα αγόρια πίσω του. 

<<Ευχαριστούμε αλλά ήμαστε μια χαρά>> απαντάω βιαστικά ελπίζοντας να πιάσει το νόημα και να μας αφήσει ήσυχες. 

<<Ο φίλος σου;>> ρωτάει η Λίζα και την κοιτάζω απότομα κάνοντας μια γκριμάτσα. 

<<Όχι βέβαια ούτε καν. Δυστυχώς είναι ο κολλητός του αδελφού μου, που για κακή μου τύχη αντί να πάει να σπουδάσει μαζί με τον Γκαμπριέλ στο Γέιλ προτίμησε να έρθει εδώ για να μου σπάσει τα νεύρα>> εξηγώ στην Λίζα και την βλέπω να κοιτάζει προς το πίσω τραπέζι στο οποίο και κάθονται ο Κάι με τους άλλους. 

<<Πάντως δεν τον λες και άσχημο>>  ρίχνω ένα βλέμμα στην Άλεξ και γυρίζω ξανά στην Λίζα, <<Πίστεψε με δεν θες να μπλέξεις μαζί του είναι πάρα πολύ μαλάκας, εκτός κι αν δεν έχεις πρόβλημα με το να σε κάνει τάρανδο>>. 

Η Λίζα βάζει τα γέλια και χαμογελάει <<Νομίζω πως μόλις μου περιέγραψες σχεδόν όλα τα αγόρια του πανεπιστημίου μας. Όλοι αυτό κάνουν, ελάχιστοι είναι αυτοί που όντως παραμένουν πιστοί σε μια, ακόμα και μεγαλύτεροι σε ηλικία συμπεριφέρονται άσχημα>>. 

Την ακούω να μιλάει και αναρωτιέμαι εάν αναφέρεται και στον αδελφό της. 

Βλέπω τον Κάι να κοιτάζει προς το μέρος μας και πιάνω την τσάντα μου, <<Δεν φεύγουμε σιγά σιγά έχουμε ένα ακόμα μάθημα να μην αργήσουμε>>, η Άλεξ με την Λίζα σηκώνονται και με ακολουθούν προς την έξοδο. <<Τα λέμε σε μια ώρα εδώ να φύγουμε μαζί;>> ρωτάω την φίλη μου και χαμογελάει πλατιά, ενώ με την Λίζα προχωράμε προς την αίθουσα στην οποία έχουμε μάθημα.  

Ο καθηγητής βρίσκετε ήδη στο έδρανο του και εγώ με την Λίζα καθόμαστε σε δυο άδειες θέσεις, ενώ ο ίδιος ξεκινάει να μιλάει <<Τα σεμινάρια που θα κάνουμε μαζί είναι αφιερωμένα στους Έλληνες τεχνίτες και τα δημιουργήματά τους, καθώς σε στον τρόπο με τον οποίο τα χρησιμοποιούσαν τόσο όσο βρίσκονταν στην ζωή, αλλά και στην μεταθανάτια. Τα σεμινάρια έχουν αρκετό ενδιαφέρον, καθώς θα αναφερθούμε από τον Λόρδο Έλγιν έως τους σύγχρονους τυμβωρύχους και εμπόρους, οι οποίοι έχουν καταστρέψει και βεβηλώσει ναούς, γλυπτά και ταφικά αντικείμενα. Θα μελετήσουμε αρχαία μεταφρασμένα κείμενα, βιβλία και άρθρα κλασικιστών και ιστορικών τέχνης και νομικά κείμενα. Τέλος κάθε εβδομάδα θα συζητάμε σχετικά με τις απορίες σας ενώ θα πρέπει να δώσετε σύντομες διαλέξεις με διαφάνειες, καθώς και  μια τελική παρουσίαση το θέμα μπορείτε να το διαλέξετε μόνοι σας και δεν χρειάζεται να περιοριστεί στην αρχαία Μεσόγειο>>. 

Τέλεια! Ήδη πρώτη μέρα και δεν μπορώ να συγκεντρωθώ σε κανένα μάθημα, τουλάχιστον ελπίζω αυτό να αλλάξει τις επόμενες ημέρες. Παίρνω μια ανάσα και προσπαθώ να ακούσω τον καθηγητή που συνεχίζει να μιλάει ενώ ήδη έχει ξεκινήσει την παρουσίαση του και ξεκινάω να κρατάω σημειώσεις. 

Δυόμιση ώρες αργότερα κατευθύνομαι με την Λίζα προς την έξοδο και εντοπίζω από μακριά την Άλεξ να με περιμένει. <<Θες να σε πάμε κάπου; Μένεις μακριά;>> ρωτάει η φίλη μου την Λίζα και αυτή χαμογελάει ελαφρά, <<Όχι μπορώ να περπατήσω, δεν είναι μεγάλη η απόσταση στο Μένλο Πάρκ>>. 

Κοιτάζω την Άλεξ και η καρδιά μου χτυπάει δυνατά, <<Αλήθεια και εμείς, να φανταστώ σε κάποια μονοκατοικία;>> οι παλάμες μου ιδρώνουν καθώς περιμένω να απαντήσει. <<Μπα όχι προς το παρόν μένω με τον αδελφό μου μέχρι να βρω κάποιο διαμέρισμα που να μου αρέσει, μένουμε στο Springline στο συγκρότημα κατοικιών>>. 

<<Τι!>> η έκφραση της Άλεξ αντικατοπτρίζει όλα μου τα συναισθήματα. 

Η Λίζα μας κοιτάζει και το χαμόγελο της μεγαλώνει <<Μη μου πείτε πως θα ήμαστε γείτονες. Ο Νικ μένει στο ρετιρέ>>. 

Υπέροχα. Φυσικά που θα έμενε στο υπόγειο εάν σκεφτεί κανείς το σπίτι, το οποίο είχε στο Σιάτλ. 

<<Όχι εμείς μένουμε στον... ακριβώς αποκάτω όροφο>>. 

<<Τέλεια. Αυτό είναι υπέροχο, πόσο χαίρομαι που εκτός από το πανεπιστήμιο θα μας χωρίζει μόλις ένας όροφος. Μπορούμε να βρισκόμαστε όλες μαζί να μελετάμε ή να βλέπουμε ταινίες στο δικό σας διαμέρισμα ή στο δικό μας. Ο Νικ δεν νομίζω να έχει θέμα, αλλά και να έχει χέστηκα, μπορώ να καλώ τις φίλες μου όποτε θέλω>>. 

Η συζήτηση πάει από το κακό στο χειρότερο, εκτός του ότι ο άνδρας με τον οποίο έκανα πρώτη φορά σεξ είναι καθηγητής μου, μένει στην ίδια πολυκατοικία με εμένα, γνώρισα την αδελφή του, με την οποία γίναμε φίλες και τώρα θέλει να πηγαίνω στο σπίτι τους. Αυτό δεν θα πάει καθόλου καλά. Είμαι σίγουρη. 

<<Πάμε;>> ρωτάει η Άλεξ και την ακολουθούμε προς το πάρκινγκ για να μπούμε στο αυτοκίνητό μας. Αφήνω την τσάντα μου και βάζω μπροστά για να κατευθυνθώ προς το συγκρότημα κατοικιών μας, ενώ η Λίζα με την Άλεξ συζητάνε για το πανεπιστήμιο και τα μαθήματα. Τουλάχιστον δεν συνεχίζουμε την συζήτηση για τον Νίκολας. 

<<Μπορούμε να κανονίσουμε να πάμε για κανένα ποτό εάν θέλετε;>> προτείνει η Λίζα καθώς προχωράμε προς το λόμπι. 

<<Λίζα>>. 

Μια βαθιά πλούσια φωνή αγγίζει το δέρμα μου σαν μαύρο σατέν και με κάνει να σταματήσω. Αμέσως ανατριχιάζω από ευχαρίστηση αλλά και ανησυχία. Μπορώ να αναγνωρίσω την φωνή. Την είχα ακούσει μόνο δυο φορές μέχρι τώρα, αλλά μένει αξέχαστη το ίδιο και ο άνδρας στον οποίο ανήκει. Οι χτύποι της καρδιάς μου αυξάνονται και γυρίζω το κεφάλι μου μαζί με τις άλλες να κοιτάξουμε πίσω μας. Σκούρα μαλλιά και μάτια στο χρώμα του ουίσκι. Θα αναγνώριζα αυτό το πρόσωπο ανάμεσα σε εκατομμύρια. 

Ο Νίκολας Ρούσο στέκετε πίσω μας. 

Όμως δεν είναι μόνος του ο φίλος του, τον οποίο και είχα συναντήσει εκείνο το βράδυ βρίσκετε δίπλα του. 

Το χέρι της Άλεξ χτυπάει τα πλευρά μου και την κοιτάζω άγρια, αλλά πριν προλάβω να πάρω ανάσα τα μάτια του αιχμαλωτίζουν τα δικά μου. 

<<Νίκ>> αναφωνεί ο φίλος του και διακόπτη την οπτική μας επαφή. 

Προφανώς και μας αναγνώρισε. Πάει να ανοίξει το στόμα του, αλλά ο Νίκολας τον προλαβαίνει. 

<<Λίζα δεν ήξερα ότι θα έφερνες παρέα;>>, η φωνή του είναι επιτακτική και γεμάτη εκνευρισμό. 

<<Ε.. δεν έφερα παρέα>>, τα μάτια του Νίκολας πέφτουν πάνω μας και κοιτάζει την αδελφή του στραβά. 

<<Δεν μπορείς να φανταστείς με την Ίζι ήμαστε μαζί στα μαθήματα, και εκτός από συμφοιτήτριες ήμαστε και γείτονες, με την Άλεξ μένουν κάτω από εμάς, δεν είναι τέλειο;>>. 

Δεν μπορώ να καταλάβω τι σκέφτεται αλλά η φλέβα στο λαιμό του χτυπάει πιο δυνατά. 

<<Τζέιμς>> η Λίζα πλησιάζει τον φίλο του Νίκολας τον αγκαλιάζει σφιχτά, <<Χαίρομαι που κατάφερες να έρθεις έστω και για λίγες μέρες>>. 

<<Δεν θα έχανα με τίποτα την πρώτη μέρα του Νίκ, πως αλλιώς θα του έσπαγα τα νεύρα και απ'  ότι φαίνεται καλά έκανα>> τα μάτια του Τζέιμς πέφτουν πάνω μας και χαμογελάει πονηρά. Είμαι σίγουρη πως ο φίλος του γνωρίζει τα πάντα για το βράδυ που περάσαμε μαζί και τα μάγουλα μου κοκκινίζουν. 

<<Να σας συστήσω, από εδώ ο κολλητός φίλος του αδελφού μου>>, ο Τζέιμς προσπερνάει τον Νίκολας τόσο επιδεικτικά που φαίνεται λες και το κάνει επίτηδες για να τον πειράξει και τείνει το χέρι του.  <<Η Άλεξ και η Ίζι είναι οι καινούργιες μου φίλες>>. 

<<Τζέιμς Μονρόε>>. 

<<Ιζαμπέλα Κουίν>> λέω προσποιούμενη πως τον βλέπω για πρώτη φορά στην ζωή μου. 

Νόμιζα πως θα κάναμε χειραψία αλλά προς έκπληξη μου αυτός σηκώνει το χέρι μου και αγγίζει απαλά τα χείλη του στις αρθρώσεις μου. 

<<Τζέιμς>>. Κάτω από την ήρεμη επιφάνια του Νίκολας κρύβετε ένα κοφτερό μαχαίρι έτοιμο για να σε κόψει κομματάκια. <<Έχω να κάνω ένα σημαντικό τηλεφώνημα. Πάμε >>.

Ο Τζέιμς παραμένει αγέρωχος κρατώντας το χέρι μου για μερικά ακόμα δευτερόλεπτα πριν το αφήσει. 

<<Χάρηκα για την γνωριμία Ιζαμπέλα, είμαι σίγουρος πως θα τα ξανά πούμε σύντομα>>, ρίχνει ένα βλέμμα στην Άλεξ και χαμογελάει πονηρά, ενώ κάτω από την αργόσυρτη ομιλία του κρύβει μια υποψία γέλιου και ξέρω πως δεν γελάει μαζί μου, αλλά με τον κολλητό του που μας κοιτάζει παγερά. 

<<Και εγώ χάρηκα για την γνωριμία>> ένα χαμόγελο εμφανίζεται στα χείλη μου, αλλά το καταπνίγω πριν να το δει. Κάτι μου λέει πως δεν θα ήταν πολύ έξυπνο να έκανα κάτι τέτοιο. <<Καλή συνέχεια>>. 

Κοιτάζω προς τον Νίκολας και παίρνω μια ανάσα, <<Καλό σας απόγευμα κύριε Ρούσο>>. 

Το πρόσωπο του παραμένει απαθές καθώς με χαιρετάει με μια κίνηση του κεφαλιού του, <<Καληνύχτα σας δεσποινίς Κουίν>>. 

Ο Νίκολας με τον Τζέιμς μπαίνουν στο ένα από τα δυο ασανσέρ και ανεβαίνουν προς τα πάνω και εμείς πηγαίνουμε προς το άλλο. Πατάω τον αριθμό του ορόφου μας και ξεκινάμε να ανεβαίνουμε προς τα πάνω, μόλις οι πόρτες ανοίγουν γυρίζω προς την Λίζα, <<Τα λέμε αύριο>> λέω χαλαρά, ξαναβρίσκοντας τον εαυτό μου. 

<<Φυσικά, φιλιά>> οι πόρτες κλείνουν ξανά και πιάνω βιαστικά τα κλειδιά από την τσάντα μου και μπαίνω μέσα στο διαμέρισμα μου. 

<<Μη πεις τίποτα, το μόνο που θέλω είναι να κάνω ένα μπάνιο και να κοιμηθώ, εάν μπορούσα να ξυπνήσω μετά από τρία χρόνια πολύ θα το εκτιμούσα>> λέω στην Άλεξ και την προλαβαίνω πριν ανοίξει το στόμα της. Δεν έχω διάθεση να ακούσω τίποτα για τον Νίκολας, τουλάχιστον για την υπόλοιπη ημέρα. Πρέπει να χωνέψω όλα όσα έγιναν και αυτό δεν είναι καθόλου εύκολο.