Νοιώθω την καρδιά μου να χτυπάει δυνατά καθώς περπατάω πάνω στο πλακόστρωτο δρομάκι του Πανεπιστημίου. Δεξιά και αριστερά υπάρχουν δεκάδες άτομα κάποιοι καθισμένα κάτω στο γρασίδι να απολαμβάνουν τον ήλιο, άλλοι στα παγκάκια και μερικοί που παίζουν φρισμπι. Ακόμα δεν μπορώ να πιστέψω πως τα κατάφερα επιτέλους και είμαι εδώ, το δρομάκι εκτίνετε δεκάδες μέτρα μακριά, ενώ γύρω του υπάρχουν πολλά διαφορετικά κτήρια, όμως το μάτι μου πέφτει πάνω στην επιβλητική εκκλησία και την τεράστια βιβλιοθήκη. 

<<Καλώς ήρθατε στο Στάνφορντ>> η φωνή του διευθυντής του πανεπιστημίου, ο οποίος βρίσκετε στο κέντρο του προαυλίου πάνω σε ένα υπερυψωμένο βάθρο και βγάζει τον πρώτο του λόγο για την φετινή χρονιά καλωσορίζοντας τους νέους σπουδαστές.<<Χαιρόμαστε ιδιαίτερα που από σήμερα και για τα επόμενα χρόνια θα είσαστε μέλος την οικογένειας του Στάνφορντ. Κάποιοι από τους τελειόφοιτους έχουν αναλάβει να σας ξεναγήσουν στις εγκαταστάσεις μας και να σας δείξουν τις αίθουσες όπου θα κάνετε τα μαθήματα σας και φυσικά την εστία για όσους από εσάς θα μείνετε μέσα στον χώρο του πανεπιστημίου. Σας εύχομαι μια υπέροχη χρονιά! Τόσο εγώ, όσο και οι καθηγητές σας, θα είμαστε στο πλάι σας σε ότι κι αν χρειαστείτε είναι....>>. 

<<Το πιστεύεις πως από σήμερα ήμαστε και επίσημα φοιτήτριες>> η Άλεξ τραβάει το χέρι μου καθώς μιλάει και χοροπηδάει ανεξέλεγκτα. Αγνοώ την φίλη μου πριν γίνουμε θέαμα ήδη από την πρώτη μας μέρα και επικεντρώνομαι στον διευθυντή που συνεχίζει να μιλάει.  Σηκώνει το χέρι του, το απλώνει και δείχνει προς τους καθηγητές, οι οποίοι βρίσκονται μερικά μέτρα πίσω του και τους καλεί να έρθουν μπροστά και ακριβώς εκείνη την στιγμή σταματάω να αναπνέω. 

Μαύρα μαλλιά, σκοτεινά μάτια και ελάχιστα γένια καλύπτουν ένα πρόσωπο που εδώ και μέρες βασανίζει το μυαλό μου. 

WTF! 

Ανοιγοκλείνω τα μάτια μου και προσπαθώ να εστιάσω. Αποκλείεται δεν είδα καλά! 

Γαντζώνω το χέρι της Άλεξ σταματώντας την από το ανεξέλεγκτο χοροπηδητό της και την αναγκάζω να ακολουθήσει το το βλέμμα μου.

<<Ίζι αυτός...>> τα μάτια της φίλης μου ανοίγουν διάπλατα αλλά δεν προλαβαίνει να ολοκληρώσει την πρόταση της. 

<<Ιζαμπέλ>>. 

Μια φωνή ακούγετε πίσω μου. 

Μια φωνή που δεν ήθελα να ξανά ακούσω, τουλάχιστον μέχρι τις γιορτές των Χριστουγέννων. 

Η φωνή όλο και πλησιάζει. Δεν μπορεί το μυαλό μου προσπαθεί να παίξει μαζί μου. Μήπως βλέπω εφιάλτη και σε λίγα λεπτά που θα ξυπνήσω όλα θα είναι πάλι όπως πριν. 

Αλλά κάνω λάθος.

Μπροστά μου στέκετε ο Κάι Μαρόνι. Ο χειρότερος εφιάλτης μου παίρνει σάρκα και οστά. 

<<Ίζι και Όσι>>, λέει κοροϊδευτικά και η  Άλεξ κάνει ένα απότομο βήμα προς το μέρος του, αλλά προλαβαίνω να την σταματήσω προτού τραβήξουμε όλα τα βλέμματα πάνω μας. Ο Κάι πάντα χρησιμοποιούσε αυτόν τον τίτλο από την γνωστή ταινία για να μας πάει κόντρα. Και απ' ότι φαίνεται το καταφέρνει μια χαρά!

<<Τι σκατά κάνεις εδώ Κάι; Δεν πιστεύω να είναι και ο αδελφός μου μαζί σου;>> ρωτάω και τον κοιτάζω άγρια. Αυτό μου έλειπε. 

<<Μην ανησυχείς από σήμερα και για τα επόμενα χρόνια θα ήμαστε συμμαθητές>>. 

<<Δεν εννοείς ότι....>>. 

<<Αυτό ακριβώς εννοώ, για να βρίσκομαι εδώ και όχι στο Γέιλ>>. 

<<Και για πιο λόγο δεν πήγες μαζί με τον αδελφό μου;>>. 

<<Μα τότε δεν θα είχε πλάκα. Σκέψου πόσες φορές την μέρα θα με βρίσκεις μπροστά σου>> λέει και χαμογελάει πλατιά. 

Σφίγγω τις γροθιές μου και προσπαθώ να συγκρατηθώ. 

<<Πολύ χαίρομαι που θα ήμαστε μια τόσο όμορφη παρέα>> συμπληρώνει στον ίδιο τόνο και νοιώθω την οργή να πλημυρίζει το πρόσωπο μου. Αυτό είναι λάθος. Τα πάντα είναι λάθος!

Απλώνει το χέρι του και πιάνει το πιγούνι μου ανασηκώνοντας το κεφάλι μου προς το πρόσωπο του, αλλά εγώ δεν μπορώ να τον κοιτάξω, καθώς δυο μάτια βρίσκονταν ήδη καρφωμένα πάνω μας. Δυο μάτια που ανήκουν σε κάποιον που δεν θα έπρεπε να βρίσκεται εδώ. 

<<Τα λέμε Όσι>>, ο Κάι κατεβάζει το χέρι του και εξαφανίζεται με τον ίδιο τρόπο που εμφανίστηκε. 

Θεέ μου!

<<Καλή σας σχολική χρονιά>>. 

Ο διευθυντής τελειώνει την ομιλία του και τα παιδιά αρχίζουν να σκορπίζονται γύρω μας, με κάποιους να πέφτουν πάνω μας καθώς φεύγουν βιαστικά προς διάφορες κατευθύνσεις. Προσπαθώ να μείνω όρθια, με την Άλεξ να παραμένει δίπλα μου και κοιτάζω απέναντι, αλλά πλέον δεν υπάρχει κανείς. Όλοι έχουν φύγει. 

<<Πες μου ότι το είδες; Πες μου ότι δεν ήταν δημιούργημα της φαντασίας μου;>>

<<Ο...>> η Άλεξ δείχνει προς το μέρος όπου πριν λίγο βρίσκονταν συγκεντρωμένοι όλοι οι καθηγητές. <<Ναι Άλεξ ο Νίκολας είναι ένας από τους καθηγητές του Στάνφορντ>>. 

<<Τι θα κάνουμε;>> την κοιτάζω και σηκώνω το φρύδι μου, <<Τι θα κάνω θες να πεις. Εγώ πήγα μαζί του όχι εσύ>>. 

<<Πάντως δεν μπορείς να πεις ήταν κούκλος>> συμπληρώνει και κουνάω αρνητικά το κεφάλι μου, <<Άλεξ είναι καθηγητής μας, ότι κι αν συνέβη μεταξύ μας πρέπει να το ξεχάσουμε, σαν να μην έγινε ποτέ>>. 

Η κολλητή μου κουνάει το κεφάλι της ειρωνικά και χαμογελάει πονηρά. <<Είμαι σίγουρη>>. 

<<Γιατί έχεις αντίθετη άποψη;>>. 

<<Φυσικά. Θες να σου πω πως σε κοίταζε, ή μήπως πως κοίταζε τον Κάι;>> η φίλη μου ξ ξεκινάει να προχωράει προς το εσωτερικό του πανεπιστημίου και την ακολουθώ. <<Μη λες βλακείες, δεν ήμουν παρά μια περιπέτεια της μιας βραδιάς για αυτόν, άλλωστε μπορεί να έχει όποια γουστάρει και μη ξεχνάς το βασικό, είναι καθηγητής μας>>. 

<<Ότι πεις>> κοιτάζω το ρολόι μου και έπειτα την φίλη μου, <<Φεύγω δεν θέλω να αργήσω στο πρώτο μου μάθημα, θα βρεθούμε μετά για μεσημεριανό;>>. Η Άλεξ κουνάει καταφατικά το κεφάλι της και απομακρύνεται, ενώ εγώ συνεχίζω την πορεία μου προς το κτήριο όπου και θα παρακολουθήσω τα μαθήματα. 

Love at first sight είναι ο τίτλος του μαθήματος, το οποίο θα γίνετε δυο φορές την εβδομάδα Τρίτη και πέμπτη και είναι ένα από τα πιο βασικά για το πρώτο τρίμηνο της χρονιάς. Η αίθουσα  είναι αρκετά μεγάλη με τις θέσεις να ξεκινούν από ψιλά και να φτάνουν μέχρι κάτω, εκεί όπου υπάρχει ένα βάθρο και ακριβώς πίσω του μια τεράστια τζαμαρία που σου επιτρέπει να δεις τον εξωτερικό χώρο. Αναλόγως το είδος των σπουδών υπάρχει και το κατάλληλο κτήριο. Η Άλεξ η οποία θέλει να γίνει μια πετυχημένη δικηγόρος και να αναλάβει το γραφείο του πατέρα της, θα παρακολουθεί τα μαθήματα της στο κτήριο που βρίσκετε τουλάχιστον πεντακόσια μέτρα μακριά από το δικό μου. 

Αρχίζω να κατεβαίνω τις σκάλες εντοπίζοντας μερικές κενές θέσεις στην μέση, προσπερνάω τα παιδιά που ήδη κάθονται και πλησιάζω για να κάτσω. 

Μόλις που είχα προλάβει να ανοίξω τον υπολογιστή μου όταν ακούω την κοπέλα δίπλα μου να μου μιλάει, <<Λίζα>> γυρίζω το κεφάλι μου και βλέπω μια ξανθιά κοπέλα, με καστανοπράσινα μάτια να με κοιτάζει χαμογελαστή. <<Ίζι>> απλώνω το χέρι μου και απαντάω σιγανά, <<Χάρηκα πολύ>>, χαμογελάω και χαίρομαι που ήδη ξεκίνησα να γνωρίζω κόσμο, μιας και αφού με την Άλεξ δεν μπορούμε να ήμαστε μαζί, τουλάχιστον να έχω έναν άνθρωπο με τον οποίο να θα μπορώ να ανταλλάσσω μερικές κουβέντες. 

Ξαφνικά όλοι οι ψίθυροι σταματάνε και ησυχία απλώνετε στην αίθουσα, σηκώνω τα μάτια μου για να κοιτάξω και αντικρίζω τον Νίκολας να μπαίνει αγέρωχος μέσα. 

Εάν δεν καθόμουν σίγουρα θα είχα πέσει κάτω. 

<<Δεν είναι κούκλος;>>, καταπίνω και κοιτάζω την Λίζα, <<Τι;>> ρωτάω και βγάζω το μπουκάλι με το νερό για να πιώ μια γουλιά.

<<Για τον καθηγητή μας λέω. Νίκολας Ρούσο, είναι εδώ και έξι χρόνια στο πανεπιστήμιο και δυστυχώς κανένας στο μάθημα του δεν καταφέρνει να περάσει με άριστα, είναι πολύ αυστηρός>>. 

<<Τον ξέρεις;>> ρωτάω με την καρδιά μου να χτυπάει δυνατά, <<Δυστυχώς! Είναι αδελφός μου!>>. 

Το νερό πετάγεται από το στόμα μου και αρχίζω να βήχω με αποτέλεσμα να γυρίσουν όλοι προς το μέρος μου. 

<<Ποιος μιλάει>>, τα μάτια του συναντάνε τα δικά μου και νοιώθω το αίμα στις φλέβες μου να σφυροκοπάει δυνατά. Ίσα που αναπνέω.  Ίσα που χτυπάει η καρδιά μου, <<Ίζι;>> η Λίζα με κοιτάζει και ο Νίκολας ξεκολλάει το βλέμμα του από το δικό μου κάνοντας με να επανέλθω στην πραγματικότητα. <<Δεν θα ανεχτώ ομιλίες και ψιθύρους κατά την διάρκεια του μαθήματος. Είμαι εδώ για να σας διδάξω ένα από τα καλύτερα μαθήματα της χρονιάς. Οπότε θα σας παρακαλούσα να φέρεστε ανάλογα και όσοι από εσάς δεν έχετε μάθει πως να συμπεριφέρεστε μέσα σε κόσμο, μάλλον ήρθε η ώρα να το μάθετε>>, λέει και κοιτάζει προς το μέρος μας άγρια. 

<<Έγινα σαφής;>>. 

<<Μάλιστα>> ακούγετε συγχρονισμένα απ' όλη την αίθουσα. 

<<Όπως σου είπα δύσκολα κάποιος παίρνει άριστα>> λέει η Λίζα. 

<<Ελπίζω τουλάχιστον να καταφέρω να περάσω το μάθημα>> συμπληρώνω μιας και σκέφτομαι την πιθανότητα να μην ξανά πατήσω το πόδι μου στο μάθημα του. 

<<Καλά δεν είναι και τόσο κακός, για να σε αφήσει στο μάθημα θα πρέπει να μην ασχολείσαι καθόλου ή να μην έρχεσαι στις διαλέξεις του>>. Πολύ καλή ιδέα. 

Τι σκατά λες, φωνάζει το υποσυνείδητό μου και έχει δίκιο, εάν θέλω να έχω καλούς βαθμούς δεν μπορώ να μην παρακολουθώ το μάθημα του. 

Γαμώτο τι σκατά θα κάνω. 

<<Μην ανησυχείς απλώς προσπάθησε να μην τραβήξεις την προσοχή του και όλα θα πάνε καλά>>. 

Εύκολο να το λες. 

Τα μάτια του πέφτουν προς το μέρος μου καθώς παίρνει θέση πίσω από το έδρανο, <<Love at first sight>> καταπίνω και προσπαθώ να μείνω ψύχραιμη, <<Γιατί οι ιστότοποι γνωριμιών βασίζονται σε φωτογραφίες; Γιατί πιστεύουμε ότι η αγάπη είναι πάνω από όλα μια οπτική δύναμη; Πώς επιτυγχάνεται η ευχαρίστηση, ακόμη και η ερωτική απόλαυση, μέσα από το βλέμμα;>> αφήνω σιγανά την ανάσα μου - που δεν είχα ιδέα ότι κρατούσα και σφίγγω τα ιδρωμένα χέρια μου. << Σε αυτό το μάθημα θα ανακαλύψουμε τους τρόπους με τους οποίους ποιητές, τραγουδοποιοί και ιδιαίτερα καλλιτέχνες έχουν εξερευνήσει μύθους και προώθησαν ιδέες για τη σύζευξη αγάπης και θέασης>>. 

Το μάτια του φεύγουν από πάνω μου και αναπνέω ξανά, ενώ συνεχίζει να μιλάει, <<Αυτό λοιπόν θα το κάνουμε εξετάζοντας μερικά από τα πιο εμβληματικά έργα τέχνης, από τα γραπτά του Δάντη για την ερωτοπάθεια, μέχρι τον Νάρκισσο του Καραβάτζιο. Θα μελετήσουμε τους τρόπους με τους οποίους τα αντικείμενα έχουν μετατραπεί από αναμνηστικά σε στόχους της φροντίδας μας και παράλληλα θα εξερευνήσουμε τις οπτικές ρίζες και τις εξελίξεις αυτού που έχει γίνει ένα από τα θεμελιώδη κίνητρα της ζωής. Την αγάπη. Μαζί θα ερευνήσουμε την ευρωπαϊκή τέχνη, από το φιλί του Giotto έως την ταλάντευση του Fragonard που προκαλεί διεγερτικά ερωτήματα σχετικά με την αισθητηριακή φύση της επιθυμίας και τον ανθρώπινο αγώνα να ελέγξει τα συναισθήματα>>. 

Τελειώνει την ομιλία του και το βλέμμα του επιστρέφει σε εμένα, <<Είσαι καλά;>> ρωτάει η Λίζα ψιθυριστά, <<Είσαι κάπως χλομή>> την κοιτάζω και κουνάω αρνητικά το κεφάλι μου. <<Μια χαρά είμαι μην ανησυχείς>>. 

<<Εάν σε άγχωσε όσα είπε πριν μην δίνεις σημασία, απλώς είναι μαλάκας>>, κοιτάζω απότομα την κοπέλα δίπλα μου και ανοιγοκλείνω τα μάτια μου. <<Ναι μπορεί να είναι αδελφός μου, αλλά δεν παλεύεται. Πίστεψε με αυτή την στιγμή θα ήθελα να ήμουν οπουδήποτε αλλού παρά να παρακολουθώ το μάθημα του, ας όψεται το γεγονός πως οι γονείς μας δεν μου άφησαν άλλες επιλογές>>. 

Χαμογελάω και αισθάνομαι κάπως καλύτερα, <<Τι λες να πιούμε κανέναν καφέ μετά το μάθημα εάν θες φυσικά;>> προτείνει η Λίζα και το χαμόγελο μου γίνετε πιο πλατύ, <<Φυσικά δεν ξέρω εάν σε πειράζει να γνωρίσεις και την Άλεξ είναι η καλύτερη μου φίλη, απλώς σπουδάζει σε άλλο τμήμα>> εξηγώ χαμηλόφωνα. <<Κανένα πρόβλημα ευκαιρία να κάνω ακόμη μια φίλη, δεν ξέρεις πόσο αγχωνόμουν που θα άφηνα όλες μου τις φίλες από το Σιάτλ για να έρθω εδώ>>. 

Κοιτάζω την Λίζα και καταλαβαίνω πως αυτή και ο Νίκολας μένουν εκεί, πως σκατά έμπλεξα έτσι. <<Τέλεια μόλις τελειώσουμε ξέρω ένα πολύ ωραίο καφέ εδώ κοντά>>, χαμογελάω μια τελευταία φορά και επιστρέφω στο μάθημα πριν ο Νίκολας καταλάβει πως μιλάω με την αδελφή του. Μου φτάνει μια επίπληξη για σήμερα δεν χρειάζομαι και δεύτερη. 

ΛΙΖΑ ΡΟΥΣΟ