<<Άντε Ίζι έχουμε αργήσει>> ρίχνω μια λοξή ματιά στην Άλεξ - την κολλητή μου αναστενάζω, αγνοώντας την, συνεχίζοντας να τοποθετώ μάσκαρα, με προσεκτικές κινήσεις. <<Είπαμε να βγούμε δέκα και είναι εννέα και μισή>>, η Άλεξ σηκώνετε από το κρεβάτι μου και αρχίζει να περπατάει ανυπόμονα πάνω - κάτω στο δωμάτιο με τα τακούνια της να χτυπάνε το ξύλινο πάτωμα. 

<<Τελειώνεις;>>. Ξεφυσάω και γυρίζω προς το μέρος της <<Μπορείς να μου πεις τι σκατά σε έχει πιάσει απόψε; Κάνεις λες και θα χάσεις κάτι. Μην ανησυχείς ο αδελφός μου με τον Κάι, θα έχουν την συνηθισμένη ηλίθια συμπεριφορά τους και να σου πω ότι θα προτιμούσα να πάω οπουδήποτε αλλού παρά να βγω μαζί τους>>. 

Τα μάτια της φίλης μου ανοίγουν διάπλατα και κουνάει αρνητικά το κεφάλι της. <<Αυτό αποκλείεται>> λέει κοφτά και κατσουφιάζω. <<Άλεξ τι σκατά συμβαίνει επιτέλους μπορώ να μάθω, από ποτέ έχεις τόσο όρεξη να βγεις με τον αδελφό μου και τον κολλητό του;>>. Τα μάγουλα της φίλης μου κοκκινίζουν και σηκώνω το φρύδι μου, <<Ε... να... εμείς... εγώ... δηλαδή ο αδελφός σου.... όχι εγώ... ε...>>. 

<<Έλεος>> λέω και αναστενάζω, <<Θα μιλήσεις επιτέλους ή όχι;>>. 

<<Καλά αλλά, να ξέρεις εγώ δεν έκανα τίποτα>> απαντάει και την κοιτάζω άγρια ενώ παίρνει μια ανάσα πριν μιλήσει. 

<<Μου την έπεσε!>> συνεχίζω να κοιτάζω χωρίς να καταλαβαίνω, 

<<Ο Γκάμπριελ. Ο αδελφός σου>> εξηγεί λες και υπάρχει και κάποιος άλλος με αυτό το όνομα που να είναι και αδελφός μου. 

Ανοιγοκλείνω τα μάτια μου προσπαθώντας να κατανοήσω αυτά που ακούω. <<Ο αδελφός μου σου την έπεσε;>> ρωτάω ξανά, <<Ναι την ίδια έκφραση είχα και εγώ όταν διάβασα τα μηνύματα που μου έστειλε πριν από μια εβδομάδα και μου ζήτησε να βρεθούμε, μου είπε ότι του αρέσω και άλλα τέτοια και φυσικά σήμερα μου έστειλε πως ανυπομονεί να με δει στο κλαμπ>>. 

<<Άλεξ...>> λέω και σηκώνομαι από το μπουντουάρ μου, <<Μιλάμε για τον Γκαμπριέλ, τον μεγαλύτερο παίχτη όλου του Σιάτλ, παίζει να έχει αλλάξει περισσότερες γυναίκες και από τον Καζανόβα>>. Η Άλεξ χαμογελάει και σουφρώνει τα χείλη της. <<Είναι αδελφός σου>>. 

<<Και αυτό τον κάνει λιγότερο μαλάκα; Μπα δεν το νομίζω>> απαντάω κοφτά και γελάει. <<Ειδικά από όταν ξεκίνησε να σπουδάζει στο Γέιλ είμαι σίγουρη πως η λίστα του θα έχει μεγαλώσει ακόμα περισσότερο>>. 

<<Ναι το ξέρω>>, η φωνή της φίλης μου είναι απολύτως ψύχραιμη και δεν δείχνει ούτε στο ελάχιστο να μετανιώνει το γεγονός πως θέλει να βγει μαζί του. <<Και ακόμα θες να βγεις μαζί του; Για ποιο λόγο; Ειδικά εάν σκεφτείς πως σε λίγες μέρες φεύγει για το Γέιλ και εμείς για το Στάνφορντ και θα τον δεις ξανά στις γιορτές, αν μέχρι τότε δεν έχει βρει καμία άλλη>>. 

Το κοκκίνισμα στα μάγουλα της γίνεται μεγαλύτερο. <<Για αυτό ακριβώς. Επειδή θα φύγουμε για σπουδές δεν... δεν θέλω να μην... να είμαι ξέρεις... Εγώ θέλω να....>>. 

Μου παίρνει ένα λεπτό να συνειδητοποιήσω τι εννοεί, <<Θες να πηδηχτείς με τον αδελφό μου;>>. 

<<Ίζι!>>. 

<<Τι; Λάθος κάνω;>>. 

<<Όχι... αλλά δεν χρειάζεται να το λες έτσι. Απλώς δεν θέλω να πάω...>>.

<<Παρθένα στο Στάνφορντ;>>. 

Τα μάτια της Άλεξ ανοίγουν διάπλατα και γίνετε σαν παντζάρι. <<Τελείωσες να φύγουμε επιτέλους!>>. Πιάνω την τσάντα μου και βάζω ένα κατακόκκινο κραγιόν στα χείλη μου. <<Ηρέμησε δεν πρόκειται να φύγει, τουλάχιστον όχι όταν πρόκειται να ρίξει μια γυναίκα στο κρεβάτι του, ή οπουδήποτε αλλού τέλος πάντων>. Η φίλη μου με προσπερνάει και πάει προς την πόρτα, αλλά την σταματάω τραβώντας την από το χέρι. <<Είσαι σίγουρη;>> ρωτάω και με κοιτάζει, <<Μα θέλω να κάνω σεξ>>. 

<<Δεν εννοώ για το σεξ, αλλά για το γεγονός πως θέλεις να κάνεις σεξ με τον αδελφό μου>>. 

Καταπίνει και κουνάει θετικά το κεφάλι της, <<Έχεις να προτείνεις κάποιον άλλον; Δεν έχω να χάσω κάτι εκείνος άλλωστε μου την έπεσε γιατί να μην το προχωρήσω μαζί του;>>. 

<<Θα μπορούσες να βρεις οποιονδήποτε άλλον, κάποιον που δεν θα είσαι αναγκασμένη να βλέπεις τόσο συχνά όσο τον αδελφό μου όταν γυρίζει σπίτι για διακοπές>>. 

<<Μην ανησυχείς, δεν πρόκειται να τον ερωτευτώ, εδώ που τα λέμε θα μπορούσες να κάνεις και εσύ το ίδιο. Να βρεις κάποιον και να πηδηχτείς ή μήπως να πω στον Κάι; Φαίνεται από μακριά πως σε γουστάρει και στο έχει πει>>. 

<<Μη τολμήσεις! Ακόμα και αν ήταν ο τελευταίος άνδρας πάνω στην γη δεν θα πήγαινα μαζί του>>. 

Ξέρω πως με γουστάρει αλλά δεν υπάρχει περίπτωση, πρώτον επειδή είναι κολλητός με τον αδελφό μου, άρα σίγουρα αλλάζει και αυτός τις γυναίκες σαν τα πουκάμισα και δεύτερον δεν είναι ο τύπος μου. Επιτέλους θα φύγει να σπουδάσει στο Γέιλ μαζί με τον Γκάμπριελ και δεν θα είμαι αναγκασμένη να τον βλέπω οκτώ ώρες την ημέρα μιας και ήμασταν στο ίδιο τμήμα από το γυμνάσιο μέχρι και το λύκειο. 

Κατεβαίνουμε τις σκάλες για να βγούμε στο σαλόνι το οποίο είναι σκοτεινό, οι γονείς μου είχαν πάει σε ένα δείπνο με κάποιον διευθύνοντα σύμβουλο, καθώς ο πατέρας μου έχει έναν από τους μεγαλύτερους ομίλους ΜΜΕ του Σιάτλ και είναι πολύ συνηθισμένο για εμένα να μην τους βρίσκω σπίτι ειδικά Σάββατο βράδυ. Όσο ήμασταν μικροί μας έπαιρναν μαζί τους σε κάθε εκδήλωση, όμως με τα χρόνια προτιμούσαμε να μένουμε σπίτι με την νταντά μας και αργότερα να βγαίνουμε με τις δικές μας παρέες. 

Κλείνω την πόρτα της εισόδου και μπαίνω στο μπλε Audi που μου έκανε δώρο ο πατέρας μου για την αποφοίτηση μου. Η φίλη μου κάθετε στην θέση του συνοδηγού και βάζω μπροστά με κατεύθυνση το κλαμπάκι στο οποίο βγαίνουμε πάντα. Το σπίτι μας βρίσκετε στα ανατολικά του Σιάτλ και πολύ κοντά στην λίμνη Ουάσιγκτον. Είκοσι λεπτά αργότερα και αφού παρκάρω προχωράμε προς την είσοδο του μαγαζιού όπου απ' έξω περιμένουν δεκάδες άτομα για να εισέλθουν μέσα.  

<<Ιζαμπέλα Κουίν>> δεν χρειάζεται να πω κάτι παραπάνω, ο πορτιέρης παραμερίζει και περνάμε την είσοδο προς το εσωτερικό απ' όπου ακούγετε dance μουσική. 

<<Πως θα τους βρούμε;>> λέει δυνατά η φίλη μου δίπλα μου για να την ακούσω, το μαγαζί είναι γεμάτο και παντού υπάρχουν άτομα που πίνουν και χορεύουν. Βγάζω το κινητό μου και στέλνω μήνυμα στον αδελφό μου για να μου πει που κάθονται, ώστε να κατευθυνθούμε προς το μέρος τους, όμως δεν παίρνω καμία απάντηση. <<Πάμε τουλάχιστον να πιούμε κανένα ποτό, να χαλαρώσουμε>>, κουνάω το κεφάλι μου καταφατικά και της κάνω νόημα να προχωρήσει προς το μπαρ που βρίσκετε μόλις ένα μέτρο μακριά μας. <<Δυο σφηνάκια τεκίλα>> λέει στον σερβιτόρο και την κοιτάζω ερωτηματικά. <<Ποτό δεν είπες;>>. 

<<Και τα σφηνάκια ποτό είναι, αλλά σε μικρότερη συσκευασία>> πιάνει το ποτήρι και με μια κίνηση το ακουμπάει στα χείλη της και καταπίνει το αλκοόλ που έχει μέσα. Αναστενάζω και την ακολουθώ, ξέρω πως έχει άγχος, μπορεί να το παίζει άνετη, αλλά δεν είναι. Όμως δεν μπορώ να πιώ πολύ μιας και οδηγώ, αν και είμαι βέβαιη πως δεν θα φύγουμε μαζί στο τέλος της βραδιάς. Σίγουρα ο αδελφός μου θα την πάει εκεί που πηγαίνει όλες - κάποια στιγμή πρέπει να ανακαλύψω πιο είναι αυτό το μέρος, καθώς δεν φέρνει καμία σπίτι. 

<<Άλλα δυο>> φωνάζει στον μπάρμαν, <<Άλεξ>> λέω κοφτά, <<Χαλάρωσε μια φορά και απόλαυσέ το>>, πιάνει το σφηνάκι και μου το αφήνει πάνω στο χέρι μου κάνοντας μου νόημα να το πιώ. <<Τελευταίο>> την προειδοποιώ. Σηκώνω το ποτήρι και αφήνω το υγρό να κάψει τον λαιμό μου, δεν είμαι από τις κοπέλες που βγαίνουν τα βράδια και γυρίζουν το πρωί μεθυσμένες χωρίς να θυμούνται τι έκαναν, όμως δεν λέω ποτέ όχι σε λίγα ποτά και αρκετό χορό. Ποτέ δεν μπορείς να πεις όχι στην Άλεξ πάντα θα βρίσκει έναν τρόπο να σε πείθει. 

<<Άλεξ αρκετά>> λέω στην φίλη μου έχει πιεί ήδη έξι σφηνάκια και εγώ πέντε και ξέρω πως αν συνεχίσω θα καταλήξω το επόμενο πρωί με ένα φοβερό χανγκόβερ. Το κινητό μου δονείται και ένα μήνυμα εμφανίζεται στην οθόνη από τον αδελφό μου. Είναι στο πίσω μέρος του μαγαζιού δίπλα από τον Dj. <<Πάμε, ο Γκαμπριέλ με τον Κάι είναι πίσω>>. 

<<Άλλα δυο σφηνάκια>> φωνάζει προς το μπαρ.

<<Άλεξ σταμάτα επιτέλους>> την πιάνω από το καρπό και την τραβάω προς το μέρος μου για να ξεκολλήσει από το μπαρ, αλλά με σπρώχνει απότομα και το πόδι μου γλιστράει προς τα πίσω, αλλά ένα βαρύ χέρι σταματάει την πτώση μου αγκαλιάζοντας με και σταθεροποιώντας με πάνω στον κορμό του. Μια απόκοσμη θέρμη με τυλίγει. Η ζέστη διαπερνάει το ύφασμα του μαύρου φορέματος μου και εισβάλει στις φλέβες μου, ενώ έξαψη αναδύεται στην επιφάνεια του δέρματος μου κάνοντας με να ανατριχιάσω. 

Πρέπει να κάνω κάτι - να ζητήσω συγνώμη που έπεσα πάνω του, να οπισθοχωρήσω, να το βάλω στα πόδια και να τρέξω όσο πιο μακριά μπορώ, όμως το μυαλό μου δεν λειτουργεί! Ο άγνωστος άνδρας χαμηλώνει το πιγούνι του και τα καστανά μάτια μου συναντάνε τα δικά του. Σκοτεινά και αδιαπέραστα. Η καρδιά μου χτυπάει δυνατά, καθώς νοιώθω την στιβαρή δύναμη του κορμιού του. 

Το ύφασμα του λευκού πουκαμίσου του τσίτωνε στους ώμους του και οι μυς του διαγράφονται από κάτω και ένα βαρύ άρωμα με τυλίγει. Ανοιγοκλείνω τα μάτια μου για να διώξω την παρορμητική σκέψη που περνάει από το μυαλό μου, να αγγίξω με το στόμα μου την κοιλότητα του λαιμού του και να δω εάν όντως έχει τόσο ωραία γεύση όσο είναι και η μυρωδιά του. 

Η έκφραση του άνδρα παρέμεινε αδιάφορη, όμως βλέπω τον λαιμό του να σφίγγετε και ξεροκαταπίνει. Και σαν από θαύμα συνειδητοποιώ επιτέλους τι κάνω και βγαίνω από το λήθαργο στον οποίο έχω πέσει.  Την στιγμή όμως που βγαίνω από την αγκαλιά - του ξένου άνδρα - τον οποίο δεν έχεις δει ποτέ σου Ιζαμπέλα, λέω στον εαυτό μου και ισιώνω το φόρεμα μου νοιώθω το κορμί μου να ανατριχιάζει...

<<Συ... συγνώμη...>> απολογούμαι βιαστικά, ο τύπος με κοιτάζει και χαμογελάω σφιγμένα καθώς το κεφάλι μου γυρίζει από την παρ' ολίγον πτώση μου.  <<Νίκ>> ένας ακόμα άνδρας εμφανίζετε πίσω του και τον χτυπάει στην πλάτη, <<Ούτε σφηνάκια δεν μπορείς να φέρ...>>, συμπληρώνει, αλλά σταματάει απότομα και τα μάτια του πέφτουν πάνω μου. <<Ίζι είσαι καλά;>> ρωτάει η Άλεξ, η οποία απ' ότι φαίνεται μόλις κατάλαβε τι συμβαίνει και σημειώνω υποσυνείδητα να την σκοτώσω μόλις γυρίσουμε σπίτι. 

Έχουμε μείνει να κοιταζόμαστε και οι τέσσερις χωρίς να μιλάει κανείς με την ατμόσφαιρα να ηλεκτρίζεται όλο και περισσότερο γύρω μας. <<Δεν θα με συστήσεις στις όμορφες δεσποινίδες;>>, η κολλητή μου με σπρώχνει και την κοιτάζω άγρια. <<Άλεξ χάρηκα>> απλώνει το χέρι της και χαιρετάει τον τύπο απέναντι μας. <<Τζέιμς και από εδώ ο Νικ...>>.

<<Νίκολας>> λέει ο άνδρας απέναντι μου κοφτά διορθώνοντας τον φίλο του. 

<<Ναι αλλά εμείς προτιμούμε να τον φωνάζουμε Νίκ>>, απαντάει ο άνδρας και με κοιτάζει. 

<<Ιζαμπέλα>> λέω σιγανά με την φωνή μου βραχνή. 

<<Ή Ίζι όπως την φωνάζουμε εμείς>> συμπληρώνει η Άλεξ και χαμογελάει πλατιά ωραία τώρα που συστηθήκαμε πάμε να φύγουμε!

<<Νίκ>> ο Τζέιμς σκουντάει τον φίλο του, ο οποίος τον κεραυνοβολεί με ένα άγριο βλέμμα και στενεύει τα μάτια του. <<Δεν θα κεράσουμε ένα ποτό τα κορίτσια;>> του λέει με νόημα, αλλά πριν προλάβει να απαντήσει πιάνω την φίλη μου από το χέρι για να φύγουμε. 

<<Συγνώμη αλλά μας περιμένει ο αδελφός μου με την παρέα του>>. 

<<Αμάν και εσύ με τον αδελφό σου δεν μπορείς να μείνεις ένα λεπτό μακριά του>>. Ορίστε! Αγριοκοιτάζω την φίλη μου, η οποία συνεχίζει να χαμογελάει σαν χαζή. <<Εγώ;>>. 

<<Ναι εσύ>> επιμένει και ξεφυσάω, <<Ας καθίσουμε λίγο με τα παιδιά και πάμε μετά στον αδελφό σου>>. Αν είναι δυνατόν! Αύτη βιαζόταν για να συναντήσει τον αδελφό μου. 

<<Τέλεια. Σφηνάκια!>> φωνάζει ο Τζέιμς στον μπάρμαν και αυτός μέσα σε λίγα λεπτά γεμίζει το μπροστινό μέρος του πάγκου με ποτήρια και πριν προλάβω να φέρω αντίρρηση η Άλεξ σηκώνει το πρώτο ποτήρι και ξεκινάει να πίνει<<Στην υγεία σας κορίτσια>> μου δίνει ένα σφηνάκι αλλά κουνάω αρνητικά το κεφάλι μου,<<Μην είσαι σπαστική>>. 

<<Εγώ; Έτσι και μας δει ο αδελφός μου την βάψαμε, εσύ δεν ήθελες να πας μαζί του; Τι άλλαξε ξαφνικά;>> ρωτάω και την κοιτάζω άγρια. 

<<Βρήκα καλύτερο και σου προτείνω να κάνεις το ίδιο. Ο φίλος του φαίνεται τόσο... εσύ!>> λέει  και με κοιτάζει με νόημα. Ρίχνω ένα βλέμμα προς τον Νίκολας και τα μάτια μου συναντάνε τα δικά του κάνοντας την καρδιά μου να χτυπήσει δυνατά. <<Καμία σχέση. Δεν είναι ο τύπος μου, άσε που είναι σίγουρα πολύ μεγαλύτερος μου>>. 

<<Σώπα, να καλέσουμε την αστυνομία τότε. Είσαι ή δεν είσαι ενήλικη;>> λέει η Άλεξ και πίνει ακόμα ένα σφηνάκι. 

<<Ναι είμαι, αλλά όχι τόσο, ώστε να μας επιτρέπετε η είσοδος στα κλαμπ. Μην ξεχνάς πως μας αφήνουν να μπούμε μέσα λόγο του αδελφού μου>>. 

<<Έλεος πια! Κάνε μια φορά αυτό που πραγματικά θες. Ναι μπορεί να μπήκαμε μέσα επειδή ξέρουν τον Γκάμπριελ, τον βλέπεις όμως πουθενά εδώ γύρω; Όχι. Οπότε χαλάρωσε και απόλαυσε το επιτέλους>>, φωνάζει και πιέζει το σφηνάκι στο χέρι μου. 

Ανάθεμα σε Γκάμπριελ. 

Το σηκώνω και το καταπίνω με την μία. 

<<Ικανοποιημένη;>> λέω ειρωνικά. 

<<Πολύ, συνέχισε>> με προτρέπει δίνοντας μου ακόμα ένα. 

Ρίχνω ένα βλέμμα γύρω μου αλλά δεν βλέπω κανέναν γνωστό. Ίσως έχει δίκιο πρέπει να χαλαρώσω, το καλοκαίρι τελειώνει και όταν αρχίσουν τα μαθήματα θέλω να επικεντρωθώ στο να έχω καλούς βαθμούς. Πάσχισα τόσο πολύ να τελειώσω και να σπουδάσω επιτέλους ιστορία τέχνης και τίποτα δεν θα σταθεί εμπόδιο στα σχέδια μου. 

Πίνω ακόμα μερικά σφηνάκια και βλέπω την Άλεξ να έρχεται προς το μέρος μου με ανάλαφρες κινήσεις και να τυλίγει το χέρι μου μέσα στο δικό της τραβώντας για να χορέψουμε. <<Ο τύπος σε κοιτάζει>> λέει και δείχνει προς τον Νίκολας <<Άλεξ, εγώ...>> πριν καν προλάβω να ολοκληρώσω την πρόταση μου, με στριφογυρίζει και με σπρώχνει προς το μέρος του. Ίσα που προλαβαίνω να σταματήσω προτού πέσω για ακόμη μια φορά πάνω του. 

Τα μάτια του με κοιτάζουν έντονα και τα χαρακτηριστικά του σκληραίνουν, ανεβάζει το χέρι του και παραμερίζει μια τούφα από τα μακριά, καστανά μαλλιά μου και σηκώνω το βλέμμα μου προς το πρόσωπο του. Αν και φοράω δωδεκάποντα μου ρίχνει σχεδόν ένα κεφάλι, η ζεστή ανάσα του χαϊδεύει το πρόσωπο μου και νοιώθω το δέρμα μου να ανατριχιάζει. Εισπνέω και αισθάνομαι το χέρι του να τυλίγετε γύρω από την μέση μου. Γαμώτο. Κανένας άνδρας δεν έχει έρθει ποτέ τόσο κοντά μου. Πιάνω ένα ακόμα σφηνάκι και το καταπίνω κλείνοντας τα μάτια μου και αφήνω τον Νίκολας να με παρασύρει στον αργό ρυθμό της μουσικής που παίζει γύρω μας. 

Το επόμενο πράγμα που θυμάμαι είναι την μέση μου να χτυπάει πάνω στην ξύλινη επιφάνεια της πόρτας, καθώς το σώμα του κολλάει πάνω μου και με σπρώχνει προς το εσωτερικό του σπιτιού του. Η ανάσα του μυρίζει ουίσκι και η γλώσσα του εισβάλει βίαια μέσα στο στόμα μου. Είχα φιλήσει αρκετά αγόρια στο παρελθόν όμως αυτό δεν μοιάζει με κανένα από τα προηγούμενα. Είναι απαιτητικό, παθιασμένο και άγριο κόβοντας μου την ανάσα. 

Tο βλέμμα του είναι σκοτεινό και δυσανάγνωστο. Με τραβάει κοντά του και χαϊδεύει απαλά το μάγουλο μου. 

Τον κοιτάζω και νοιώθω σαν υπνωτισμένη, το μυαλό μου έχει σταματήσει και κάθε σκέψη που θα μπορούσε να με επαναφέρει στην πραγματικότητα διαλύεται πριν καν πάρει σάρκα και οστά.  Ποτέ δεν είχα σκοπό να φτάσω τόσο κοντά με έναν άνδρα - πόσο μάλλον με έναν άγνωστο άνδρα, τον οποίο συνάντησα πριν από λίγη ώρα, μέσα σε ένα κλαμπ, όπου οι περισσότεροι ξυπνάνε το επόμενο πρωί με χαγκόβερ και χωρίς να θυμούνται το παραμικρό για όσα έκαναν. Ίσως όμως αυτό χρειαζόμουν. Πάντα ήμουν, όπως έλεγε και η Άλεξ πολύ προβλέψιμη, μάλλον ήρθε η ώρα να αλλάξω. 

Παρορμητικά γέρνω και πιέζω τα χείλη μου στα δικά του, δίνοντας στον εαυτό μου την ώθηση που χρειάζεται. Οι μυς του τεντώνονται κάτω από το άγγιγμά μου. Δεν κουνιέται ούτε όμως με απωθεί. Λογικό, αυτός σε έφερε σπίτι του, μου υπενθυμίζει το υποσυνείδητο μου. Σηκώνω το κεφάλι μου και κοιτάζω γύρω μου το τεράστιο σαλόνι που με περιβάλει, πανύψηλες τζαμαρίες ακριβοί πίνακες και έπιπλα και είμαι σίγουρη πως ο χώρος πρέπει να είναι όσο δυο μη πω και τρία δωμάτια του σπιτιού μας. 

Τα μάτια του με κοιτάζουν εξεταστικά και πιέζω πιο σταθερά το στόμα μου πάνω στο δικό του, χαϊδεύοντας με την γλώσσα μου το περίγραμμα των χειλιών του. Διστάζω ελάχιστα καθώς παραμένει ακόμα ακίνητος και η αποφασιστικότητα μου αρχίζει να ξεφουσκώνει σαν μπαλόνι. Δεν είχα φανταστεί ποτέ μου το πως θα ήθελα να είναι η πρώτη μου, όμως το να έχει ο άλλος περισσότερη εμπειρία από εμένα είναι ένα καλό προτέρημα και αυτός που στέκετε απέναντι μου έχει σίγουρα. Είναι λάθος και το ξέρω. Αυτός ο άνδρας είναι απαγορευμένος για πολλούς λόγους και το να σκέφτομαι, να κάνω πρώτη φορά σεξ μαζί του το κάνει ακόμα χειρότερο, αλλά πλέον έχω πέσει στην θάλασσα και είτε θα κολυμπήσω, είτε θα πνιγώ. Ας ελπίσουμε να γίνει το πρώτο. 

Τραβιέμαι προς τα πίσω και παίρνω μια ανάσα, <<Ίσως... δεν είναι καλή ιδέα... ίσως...>>, αλλά το χέρι του Νίκολας αρπάζει το πίσω μέρος του λαιμού μου και με κρατάει κοντά του. Η ανάσα του ζεσταίνει το δέρμα μου καθώς τα χείλη του αιχμαλωτίζουν τα δικά μου. Το σώμα μου ανταποκρίνεται αμέσως και πιέζεται πάνω του, ενώ αυτός με σπρώχνει προς την νησίδα. Μια καυτή και επείγουσα επιθυμία ξεπηδάει από μέσα μου. Σαν να ήταν εκεί βαθιά χωμένη μέσα μου και να περίμενε τόσο καιρό - τόσα χρόνια. Να περίμενε κάποιον να την ξυπνήσει από το λήθαργο. 

Με σηκώνει αβίαστα τοποθετώντας με πάνω στον πάγκο και πιέζει τα γόνατα μου να ανοίξουν, ενώ διατρέχει με τις παλάμες του το καυτό δέρμα μου. Το στόμα του περνάει πάνω από το δικό μου διεκδικώντας το και κάνοντας με να τρέμω. Αυτό είναι φιλί! Όσα φιλιά κι αν είχα δώσει στο παρελθόν κανένα δεν μπορεί να συγκριθεί με αυτό που νοιώθω τώρα. 

Η γλώσσα του γλιστράει κατά μήκος της δικής μου, καθώς τα χέρια του ανεβαίνουν στο στήθος μου, δεν φορούσα σουτιέν μέσα από το στράπλες φόρεμα και αισθάνομαι να αγγίζει τις θηλές μου. Το στόμα του κινείται κάτω από το λαιμό μου, γλείφοντας και δαγκώνοντας, σχεδόν μέχρι  σε σημείο πόνου. Μια κραυγή βγαίνει από το στόμα μου όταν τα δόντια του κλείνουν πάνω από τον λοβό του αυτιού μου, ρουφώντας τον δυνατά, και η ζεστή, απότομη αίσθηση στέλνει σπίθες στο δέρμα μου.

Το χέρι του σηκώνει το φόρεμά μου και βογκάω, μη θέλοντας να χάσω τα χείλη του. Ένας ήχος σκισίματος ακούγετε και το φόρεμα πέφτει μακριά. Γαμώτο το έσκισε! Με τα χέρια του! Κανονικά κάτι τέτοιο θα έπρεπε να με κάνει να το βάλω στα πόδια, εγώ όμως ερεθίζομαι περισσότερο. 

<<Υπέροχη>>,  μουρμουρίζει, καθώς χαμηλώνει το στόμα του στο στέρνο μου και γέρνει πίσω για να κοιτάξει το στήθος μου. Κανονικά θα έπρεπε να ντρέπομαι - όχι ότι είχα μικρό στήθος, αλλά δεν ήταν και πολύ μεγάλο. Είναι Μέτριο με τις μεγάλες ρόδινες θηλές να ξεχωρίζουν πάνω τους. Όμως δεν νοιώθω ούτε στο ελάχιστο ντροπή. Τα μάτια του με κοιτάζουν γεμάτα επιθυμία και δεν θα έπρεπε καν να με νοιάζει η γνώμη ενός άγνωστου άνδρα, τον οποίο και δεν πρόκειται να ξανά δω ποτέ στην ζωή μου. Μου αρέσει το σώμα μου και αυτό είναι υπέρ αρκετό. 

Το στόμα του κλείνει γύρω από τη μία θηλή, και το τραβάει αδίστακτα προς τα μέσα, γλύφοντας το ευαίσθητο σημείο με τη γλώσσα του και κάνοντάς με να λαχανιάσω. Η πλάτη μου σχηματίζει τόξο και φέρνω πιο κοντά το στήθος μου σε αυτόν. Πλέον δεν μας χωρίζει ούτε ένα εκατοστό. Το στόμα του μετακινείται στην άλλη θηλή, καθώς το χέρι του βυθίζεται κάτω από το εσώρουχό μου, για να με βρει υγρή και γεμάτη από ανυπομονησία. Τα μάγουλα μου κοκκινίζουν από την αμηχανία, ενώ τα δάχτυλά του κινούνται προς το εσωτερικό γλιστρώντας μέσα και πάνω από την κλειτορίδα μου.

Δεν είναι ευγενικός αλλά δεν με νοιάζει. Είχα γνωρίσει πολλούς ευγενικούς άνδρες στην ζωή μου, οι οποίοι πίστευαν πως μιας και δεν είχα ιδέα από σεξ έπρεπε να τον πάνε μαλακά. Έκαναν λάθος ήθελα ανεξέλεγκτο πάθος και ωμότητα. 

<<Ποτέ δεν έχω ξανά κάνει κάτι τέτοιο>> μουρμουρίζει και τον κοιτάζω ανοιγοκλείνοντας τα μάτια μου προσπαθώντας να βάλω τον εγκέφαλο μου σε λειτουργεία. 

<<Να φέρω κάποια σπίτι μου, την οποία μόλις γνώρισα σε ένα κλαμπ>>, εξηγεί. Να που ταιριάζουμε και σε κάτι, αν και εγώ δεν έχω έτσι κι αλλιώς εμπειρία. Τον κοιτάζω και καταπίνω πρέπει να του το πω....

 Με τραβάει σηκώνοντας με όρθια και κατεβάζει το εσώρουχο στα πόδια μου. Το πετάει βιαστικά στην άκρη και έπειτα τα χέρια του αγγίζουν τη ζώνη του. Το παντελόνι του πέφτει στα γόνατα και πριν καν προλάβω να αντιδράσω με γυρίζει να κοιτάζω τον πάγκο. Σφίγγω τα χέρια μου στο κρύο μάρμαρο, με τη θερμότητα του σώματός του πίσω μου να με καίει σαν φούρνος, μέχρι που νοιώθω ότι θα λιώσω. 

Με τραβάει πίσω και πάνω του, με το πέος του να τρίβετε στον κώλο μου. Τώρα μάλλον είναι η κατάλληλη στιγμή να του πω ότι δεν το είχα κάνει πριν, σωστά; 

Θα έπρεπε, αλλά οι λέξεις δεν φτάνουν ως τα χείλη μου. Πώς λες σε κάποιον ότι είσαι ακόμα παρθένα στα δεκαοκτώ; 

Όχι ότι ήμουν μεγάλη, αν και οι περισσότερες στην ηλικία μου ήδη είχαν ολοκληρώσει εδώ και χρόνια και η κολλητή μου ήθελε να το κάνει απόψε κιόλας. Εγώ όμως ποτέ δεν είχα πει πως ήθελα κάτι τέτοιο. Όποτε το συζητούσα με τις υπόλοιπες πάντα έλεγα πως δεν είχα βρει τον κατάλληλο και ήθελα η πρώτη μου φορά να είναι με κάποιον για τον οποίο έχω αισθήματα, το ίδιο και αυτός. Να έχουμε σχέση και όχι  να είναι ένας άγνωστος...

Τρίβει το λείο, στρογγυλεμένο κεφάλι του κατά μήκος της σχισμής μου, σπρώχνοντας από πίσω μου τα δάχτυλά του μέσα μου, καθώς με τεντώνει. <<Ε... εγώ, δεν... το έχω κάνει ποτέ...>> ομολογώ. Τα χέρια του παγώνουν πάνω στους γοφούς μου. Δεν μιλάει και αισθάνομαι τις δεκάδες ερωτήσεις να κατακλύζουν το μυαλό του. Γιατί; Αν έχω κάνει ποτέ σχέση; Αν είχα κάτι και απωθώ τους άνδρες; Αν δεν ήθελα σωματική επαφή; Ακόμα και το εάν είχα ποτέ πριν φιλήσει κάποιον. Φυσικά αυτό δεν είναι δύσκολο να το καταλάβει από τον τρόπο με τον οποίο τον φιλούσα. 

<<Το Θέλω, όμως. Θα πεθάνω αν σταματήσεις», λέω, γυρίζοντας να τον κοιτάξω πάνω από τον ώμο μου. Τώρα είναι η σειρά μου να του δώσω την ώθηση που χρειάζεται. <<Δεν θα σταματήσω εάν δεν θες. Σου δίνω όμως τον χρόνο να φύγεις εάν το μετάνιωσες>>. Καταπίνω και κουνάω αρνητικά το κεφάλι μου. <<Όχι>> λέω και χτυπάω τον κώλο μου πάνω στο άκαμπτο, σκληρό ανασηκωμένο πέος που φτάνει μέχρι την αρχή της μυώδης κοιλιά του. Πρώτη φορά βλέπω από κοντά και είναι εντυπωσιακό... 

Είναι αρκετά πιο μακρύ και παχύ από όσο φανταζόμουν και είχα δει σε ταινίες....

Πριν καν προλάβω να το επεξεργαστώ με γυρίζει ξανά προς την νησίδα και κατευθύνει το πουλί του προς την είσοδό μου χώνοντας το μέσα. Τα χέρια του κινούνται προς τον  κώλο μου και ανοίγει τα μάγουλά μου διάπλατα, κάνοντας με να νιώσω βρώμικη και ζεστή ταυτόχρονα.

<<Τότε θα φροντίσω να σου μείνει αξέχαστο>> Τα λόγια ακούγονται σαν μια σκοτεινή υπόσχεση καθώς πιέζει προς τα μέσα . Είναι μεγάλος — πολύ μεγάλος. Παρά την υγρασία μου, αισθάνομαι κάθε εκατοστό του να γλιστράει μέσα μου και να χωρίζει τους αχρησιμοποίητους μύες μου χωρίς έλεος.

Φωνάζω, αλλά συγκρατιέμαι παίρνοντας βαθιά εισπνοή και εκπνοή, προσπαθώντας να ηρεμήσω και να μην κλείσω τα πόδια μου αναγκάζοντας τον να βγει. Γνώριζα πως το σεξ πονάει την πρώτη φορά οπότε είναι αναμενόμενο, αν και δεν είναι ακριβώς πόνος, αλλά περισσότερο μοιάζει με κάψιμο και σιγά σιγά αρχίζω να προσαρμόζομαι.  

Ο Νίκολας σταμάτησε όταν οι γοφοί του στριμώχνονταν στον κώλο μου. Βρίσκετε βαθιά μέσα μου. Οι μηροί του πιέζουν τους δικούς μου πάνω στο κρύο μάρμαρο και τα χέρια του με κρατούν ανοιχτή για να μπορεί να παρακολουθεί το σημείο όπου ήμαστε συνδεδεμένοι.

<<Χαλάρωσε Ιζαμπέλα>> το όνομα μου ακούγετε τόσο υπέροχα από το στόμα του, αν και η πρόταση μοιάζει περισσότερο σε εντολή παρά σε αίτημα, όμως αυτή την στιγμή δεν με νοιάζει τίποτα. Αισθάνομαι το χέρι του να βγάζει κάτι από την τσέπη του παντελονιού του και αναγνωρίζω την συσκευασία, προφυλακτικό. Χαίρομαι που αυτός τουλάχιστον το σκέφτηκε, μιας και εγώ δεν είμαι σε θέση. 

Προσπαθώ να χαλαρώσω τα πόδια μου, όμως χάνω την ανάσα μου από έκπληξη, καθώς ο Νίκολας σηκώνει ολόκληρο το κάτω μέρος του σώματός μου, λυγίζοντας τα πόδια μου γύρω από τη μέση του, πίσω μου και τυλίγοντας το ένα του χέρι γύρω από το ισχίο μου για να κυκλώσει την κλειτορίδα μου.

<<Άσε με να μπω>> απαιτεί. 

Τα δάχτυλά του κυκλώνουν την κλειτορίδα μου, κάνοντας με πιο υγρή και στέλνοντας ρίγη ευχαρίστησης σε ολόκληρο το αιδοίο μου και αρχίζει να κινείται, καθώς το σώμα μου χαλαρώνει. Είμαι ακόμα κολλημένη στον πάγκο, αλλά πλέον είναι πιο εύκολο να χαμηλώσω το πάνω μέρος του σώματός μου στο δροσερό μάρμαρο και να πιέσω το μάγουλό μου πάνω του. Νοιώθω το σώμα μου να παραλύει την στιγμή που οι δυνάμεις μου με εγκαταλείπουν και παραδίδομαι σε αυτόν. Το μόνο που υπάρχει είναι η σταθερή ώθηση των γοφών του, καθώς γλιστράει το μακρύ καβλί του μέσα και έξω τσιμπώντας την κλειτορίδα μου.

Νοιώθω τον εαυτό μου να σηκώνεται — ο πρώτο μου οργασμός, ο οποίος δεν είναι από το χέρι μου. Ορμάει από πάνω μου και σκάει σαν υπερβολικά γεμάτο μπαλόνι. Φωνάζω καθώς ο Νίκολας σπρώχνει πιο δυνατά, σφυροκοπώντας μέσα μου.  Ο ήχος της σάρκας του που χτυπάει τη δική μου γεμίζει το ήσυχο δωμάτιο την στιγμή που εγώ στριμώχνομαι στον πάγκο, κολλημένη στο καβλί του.  Όταν τον νοιώθω να τελειώνει με τραβάει προς τα πάνω και το χέρι του τυλίγετε γύρω από τον λαιμό μου, καθώς το πέος του εκρήγνυται μέσα μου. Τα χέρια του αγγίζουν το απαλό δέρμα της σπονδυλικής μου στήλης και η ανάσα μου γίνεται ρηχή.  

Σπρώχνει ακόμα μια - δυο φορές μέχρι που αδειάζει εντελώς και νοιώθω το σώμα μου σαν ζελέ. Τραβιέται έξω και βγάζει το γεμάτο πλέον προφυλακτικό πετώντας το στα σκουπίδια λίγα εκατοστά μακριά του. Παίρνω ελάχιστα λεπτά για να ξανά βρω την ανάσα μου και γυρίζω νοιώθοντας τα μάγουλα μου να κοκκινίζουν από αμηχανία μιας και πλέον έχει περάσει όλη η έξαψη της στιγμής.

<<Ορίστε>> λέει ο Νίκολας δίνοντας μου ένα κουτί με χαρτομάντιλα πριν φορέσει ξανά το παντελόνι του. Τον κοιτάζω και τα μάτια μας ενώνονται, πιάνει μερικά χαρτομάντιλα και σκουπίζει το χάος που υπάρχει ανάμεσα στα πόδια μου, πριν τα πετάξει και αυτά στα σκουπίδια. <<Πως γίνεται μια κοπέλα σαν και εσένα είναι ακόμα παρθένα;>>. 

 Ο λαιμός μου είναι ξηρός και αισθάνομαι εκτεθειμένη, στέκομαι γυμνή με το σώμα μου ακόμα  να τρέμει από το πέρασμα του πρώτου μου οργασμού. Απλώνω το χέρι μου και πιάνω το σκισμένο φόρεμά μου τραβάω τα πλαϊνά, περνώντας τις άκρες πάνω από το στήθος μου και ανασηκώνω τους ώμους μου, <<Ας πούμε πως δεν είχα βρει την κατάλληλη ευκαιρία μέχρι τώρα>>. 

<<Πίστεψε με εάν κρίνω από τα κορίτσια της ηλικίας σου που κυκλοφορούν εκεί έξω, δυσκολεύομαι να πιστέψω αυτό που μου λες>> λέει ωμά κοιτάζοντας με.

Το περίεργο κομπλιμέντο του κάνει τα μάγουλα μου να κοκκινίσουν για ακόμη μια φορά, << Μην το πάρεις προσωπικά, απλώς ποτέ δεν έφτασα στο σημείο να θέλω να κάνω σε σεξ με κανέναν απ' όσους συναναστρεφόμουν. Ας πούμε ότι μαζί σου ένοιωσα κάτι πρωτόγνωρο, ίσως λόγο ηλικίας>>. Τον βλέπω να σφίγγετε και δεν ξέρω εάν τον πρόσβαλλα ή όχι, όμως αυτή είναι η αλήθεια.   

<<Είναι αργά>> λέει σπάζοντας την σιωπή. 

<<Ναι... Καλύτερα να φύγω...>> είχαμε έρθει με το αμάξι του, οπότε θα πρέπει να καλέσω ταξί ώστε να πάω πίσω στο κλαμπ, για να πάρω το δικό μου ή να γυρίσω σπίτι και να πεταχτώ το πρωί πίσω στο μαγαζί. Θα μπορούσα ακόμα να ζητήσω από τον οδηγό μας να πάει, αλλά σίγουρα θα ειδοποιήσει τον πατέρα μου, ο οποίος με την σειρά του θα ζητάει εξηγήσεις για πιο λόγο είχα παρατήσει το αυτοκίνητο μου και επέστρεψα στο σπίτι με ταξί και δεν υπάρχει περίπτωση να τους πω την αλήθεια.   

Τον βλέπω να ανοίγει το στόμα του να μιλήσει, αλλά το κλείνει και τα χαρακτηριστικά του σκληραίνουν, <<Να σε συνοδεύσω>> καταπίνω και τον ακολουθώ ως την είσοδο πιάνοντας την τσάντα μου που βρίσκετε πεταμένη δίπλα της. <<Καληνύχτα Νίκολας>> λέω και τα βλέμματα μας συναντιούνται για τελευταία φορά. Το Σιάτλ είναι τεράστιο και δύσκολα πετυχαίνεις κάποιον δεύτερη φορά. Ειδικά όταν σε λίγες μέρες πρόκειται να μετακομίσω σε μια πόλη δεκάδες χιλιόμετρα μακριά, είναι εντελώς ανέφικτο το να τον συναντήσω ξανά. Το μόνο σίγουρο είναι πως θα τον θυμάμαι για πάντα. 

<<Ιζαμπέλα>> η φωνή του χάνετε στο βάθος, καθώς βγαίνω στον μακρύ διάδρομο και η πόρτα κλείνει πίσω μου με ένα σιγανό κλικ. Προχωράω προς το ασανσέρ και μπαίνω μέσα, ακουμπάω την πλάτη μου στον τοίχο και το νοιώθω να κατεβαίνει προς τα κάτω, ενώ το μυαλό μου ξεκινάει να  παίζει την σημερινή βραδιά από την αρχή. Χαμογελάω και σκέφτομαι το πρόσωπο την Άλεξ όταν θα την εξιστορώ τα όσα έγιναν. Η ίδια είχε εξαφανιστεί με τον φίλος του Νίκολας στην τουαλέτα και δεν γύρισαν ποτέ πίσω, είμαι σίγουρη πως και η φίλη μου θα έχει να μου πει πολλά. Βγαίνω από το λόμπι και μπαίνω στο ταξί, δίνοντας του, την διεύθυνση του σπιτιού μου. Είμαι κουρασμένη και το μόνο που θέλω είναι ένα ζεστό μπάνιο και να κοιμηθώ. 

Ιζαμπέλα.

 Η φωνή του παίζει στο κεφάλι μου και κλείνω τα μάτια μου, νοιώθοντας το άγγιγμα του λες και είναι εδώ δίπλα μου. 

ΝΙΚΟΛΑΣ ΡΟΥΣΟ

ΙΖΑΜΠΕΛΑ ΚΟΥΙΝ

ΆΛΕΞΑΝΔΡΑ ΤΟΜΣΟΝ

ΤΖΕΙΜΣ ΛΑΙΤΓΟΥΝΤ

,