Παγερη ατμοσφαιρα

Η ανασα μου γινεται βαρια. Τρεχω, δεν ξερω για ποση ωρα, αλλα σιγουρα αρκετη. Η ανηφορα ειναι δυσκολη, παντα ηταν. Παντα η αναβαση ειναι πιο δυσκολη απο τον κατηφορο, τωρα το καταλαβαινω και κυριολεκτικα. Σταματαω σε ενα ξερο δεντρο να παρω ανασα. Νιωθω τα πνευμονια μου να σφιγγουν ολο και περισσοτερο... Εκεινη τη στιγμη, για πρωτη φορα στη ζωη μου, ειμαι ευγνωμων που χτυπησε το ξυπνητηρι. 

Ηταν ενα ονειρο...ενας εφιλατης...μη δινεις σημασια σηκω να ετοιμαστεις... Δινω στον εαυτο μου σαφεις οδηγιες για το πρωινο μου -αποτομο θα ελεγα- ξυπνημα και τις ακολουθω αργα αργα. Νιωθω μια μικρη ζαλαδα να με κατακλιζει καθως σηκωνομαι, ωστοσο δεν δινω ιδιαιτερη σημασια και κατευθεινομαι προς τη κουζινα. Καλημεριζω τον Χαρη και αυτος μου απανταει βγαζοντας μου τη γλωσσα του. Τι να κανω... Μικρος ειναι μην του δινεις τοση σημασια, τα λογια του μπαμπα μου στριφογυριζουν στο μυαλο μου και απλα χαμογελαω. Καλημεριζω και τη μητερα και τη ρωταω που ειναι ο μπαμπας, αυτη απανταει με ενα ξερο "Στη δουλεια".

Αφου τελειωνω το πρωινο μου, κατευθεινομαι στο δωματιο μου για να ντυθω. Πριν καταληξω καπου ανοιγω το παραθυρο να ελενξω τον καιρο. Μολις που βγαζω το κεφαλι μου, ενας αερας παγερος με "λουζει" στο προσωπο και κανω εναν μορφασμο εκπληξης και ταυτοχρονα δυσανασχετισης στην αισθηση αυτη. Δεν εχει περασει πολυς καιρος απο τη τελευταια μου πνευμονια, εχω ασθμα, αρα ο καιρος τωρα μονο ευνοικος δεν μου ειναι. 

Ντυνομαι ζεστα, ενα πλεκτο πουλοβερ, ενα σκουρο τζιν, μαυρα μποτακια, σκουφο...το κλασσικο ντυσιμο ενος αργοπορημενου εφηβου. Φοραω τα ακουστικα μου οπως καθε πρωι και αφηνω τη μουσικη να με "υπνωτισει" λιγο πριν το κανει η καθηγητρια των Θρησκευτικων της πρωτης ωρας. Περνω μια βαθια ανασα και ανοιγω την εξωπορτα περιμενοντας το ιδιο κυμα αερα να με "χτυπησει" ξανα, κατι το οποιο δεν συμβαινει και με εκπλησει θα ελεγα ευχαριστα. Ο ουρανος ειναι καταγαλανος, κατι που με τρομαζει, ουτε ενα συννεφο, ουτε ομιχλη... Μοναχα μερικες ξεχασμενες ακτινες ηλιου που "πεφτουν" πανω στους τσιμεντενιους τοιχους των γυρο κτηριων.

Ο δρομος για το σχολειο δεν ειναι μακρης. Δεν μπορω να πω, το γυμνασιο ηταν πιο κοντα, ωστοσο λιγο περπατημα δεν βλαπτει, αν και...δεν ειμαι πρωινος τυπος. Σηκωνω τη τσαντα λιγο πιο πανω και ξεκιναω το συγχρονισμενο βηματισμο μου. 

Οταν φτανω, οι μαθητες εχουν ηδη παραταχθει σε σειρες στο προαυλιο της αυλης -για την πρωινη προσευχη- και εγω πηγαινω στη θεση που μου αρμοζει ως μαθητρια της 3ης Λυκειου. Καλημεριζω καποια ατομα, αγνοω καποια αλλα, αγκαλιαζω την Εφη και στεκομαι πλαι της στη γραμμη. "Κατι δεν μου αρεσει στο καιρο σημερα. Η μερα γενικως ειναι λιγο ..περιεργη..." εχει δικαιο, αυτο ακριβως σκεφτομουν και εγω. Σκουνταω απο μπροστα τον Αγγελο και μου ανταποδιδει με ενα πατημα στο δεξι μου ποδι. Ετσι χαιρετιομαστε εμεις. Καλο παιδι, τον γνωριζω απο την Α' Γυμνασιου και ειναι πολυ ενταξει σαν ατομο.

Η προσευχη τελειωσε και κατευθεινομαστε σαν κοπαδι προβατων προς τις παγερες αιθουσες μας. Δυστηχως με τον Αγγελο δεν ειμαστε στην ιδια ταξη, κατι που με προβληματιζει μιας και δεν με λες και πολυ popular ατομο. Οχι οτι δεν εχω παρεες, αλλα οχι σε τετοιο βαθμο ωστε να τους "γλυφω" ολους και να ειμαι μεσα σε 15μελες και τετοια... Η καθηγητρια με την τσιριχτη φωνη της διακοπτει τον συνειρμο των σκεψεων μου και αναγκαζομαι να ανοιξω λιγο ακομα τα ματια μου και να ταρακουνησω λιγο το κεφαλι μου, πιστευοντας πως με αυτον τον τροπο θα ... "ξυπνουσα" τον εαυτο μου, πραγμα που γνωριζω πως δεν θα πετυχει, παρολα αυτα δεν εχω κατι να χασω.

Η ωρα περναει βασανιστικα αργα. Ισως το συμπαν να μου στελνει μηνυμα να γινω καλογρια ή κατι τετοιο...δεν εξηγειται αλλιως. Τη στιγμη που τελειωνα μια ακομα απο τις ανουσιες μουτζουρες μου στο βιβλιο ενας ηχος διαπερασε το μυαλο μου. Ενας ηχος που παρομοιο του δεν εχω ξανααισθανθει. Ναι..αισθανθει, γιατι κατι τετοιο μονο να το αισθανθεις μπορεις. Ηταν οξυς, τοσο οξυς που αναγκαστηκα να κλεισω τα αυτια μου. Και ηταν διαρκεις, υπερβολικα διαρκεις για να θεωρηθει ως αεροπλανο... Η καθηγητρια φωναζει να ηρεμισουμε και να καθησουμε στις θεσεις μας. Ολοι υπακοουν, αλλα παρολα αυτα επικρατει μια μικρη συγχηση στη ταξη.

Δεν εχει περασει πανω απο ενα λεπτο οταν ενα δευτερο "κυμα" -ακομα πιο ισχυρο αυτη τη φορα- διαπερναει τα παραθυρα και εισερχεται μεσα στα αυτια μου. Ηταν πολυ πιο οξυ απο πρωτα, κατι που με εκανε να τραβηξω την Εφη κατω απτο θρανιο και να κλεισω με οση δυναμη ειχα τα αυτια μου. Ωστοσο δεν προλαβαν ολοι να ακολουθησουν το παραδειγμα μου... Τα παραθυρα σπανε και κραυγιες ακουγονται. Μεσα σε μια στιγμη το πατωμα της αιθουσας ειχε γεμισει γυαλια και ενα κοριτσι ειχε πεσει κατω κλαιγοντας και παρατηρησα πως ειχε ενα βαθη κοψιμο στο χερι. "Πρεπει να φυγουμε. Τωρα!" φωναζω στην Εφη και με κοιταει σαστισμενη οταν σηκωνομαστε ταυτοχρονα και αρχιζουμε να τρεχουμε προς τη πλησιεστερη εξοδο. Πειτε το προαισθημα, ωστοσο γυρισα για να αρπαξω τη τσαντα μου, οσο βαρια και να ηταν πιστεψα πως θα μου φαινονταν χρησιμη. 

Ειμαστε πεντε βηματα μακρια απο την εξωπορτα που οδηγει στο προαυλιο της αυλης, οταν σταματω αποτομα και αφηνω το χερι της. "Μα τι κανεις; Ελα! Σχεδον φτασαμε!" με κοιταζει θυμωμενη και ανησυχη. "Φυγε! Ερχομαι σε μισο...τρεχα!" κουναει καταφατικα το κεφαλι της και δειχνει να υποχωρει στη "διαταγη" μου. Ξερουμε και οι δυο πως δεν μπορω να φυγω χωρις τον Αγγελο. Κανω δυο βηματα προς τα πισω πριν γυρισω και αρχισω να τρεχω προς την αντιθετη κατευθυνση απο οπου ειχα ερθει προηγουμενως. 

Βλεπω πως τα πραγματα ειναι πολυ χειροτερα απο οσο μεσα στη μικρη μου αιθουσα. Πολλα παιδια τρεχουν πανικοβλητα στους διαδρομους, καποια αλλα φωναζουν για βοηθεια, μεσα στην αιθουσα των καθηγητων καποια κοριτσια και αγορια εκλαιγαν και παρατηρησα πως ειχαν τραυματιστει, καποιοι απο αυτους πολυ ασχημα. Παγωσα με αυτην την εικονα και εμεινα εκει, σαστισμενη να κοιταζω το ακρως αποκρουστικο θεαμα. Γυρισα το κεφαλι μου και παρατηρησα πιο προσεχτικα την ολη κατασταση, σαν σε αργη κινηση, τι το προκαλεσε ολο αυτο; και γιατι; Τις σκεψεις μου διεκοψε μια γνωριμη φωνη, "Νατασα, προσεχε!" γυρισα και ειδα τον Αγγελο να με κοιταζει τρομαγμενος, παρατηρησα πως ειχε ενα επιφανειακο χτυπα αριστερα στο μετωπο και τρομαξα τον πλησιασα οταν μου φωναξε "Οχι μη!" Σταματησα αποτομα οταν ενιωσα το εδαφος να σειεται και μετα τον κοιταξα στα ματια, κοιταξε κατι απο πισω μου και κουνησε το κεφαλι, μετα αρχισε να τρεχει προς την αντιθετη κατευθυνση, πηγα να τον ακολουθησω οταν κατι με εριξε κατω και τα παντα μαυρισαν, ηταν ολα τοσο ηρεμα, τοσο γαληνια... "Νατασα....Νατασα με ακους; Πρεπει να φυγουμε, Νατασα σηκω σε παρακαλω"...

*Πρωτο κεφαλαιο και ταρααν! Η αληθεια ειναι πως ειμαι πολυ ενθουσιασμενη μιας και την ιστορια αυτη τη περιεργαζομαι αρκετο καιρο στο μυαλο μου. Ελπιζω να σας αρεσει οσο και το Listen... και μην ξεχνατε να βαζετε το πολυαγαπημενο σας αστερακι και να μου δινετε τα σχολια σας που παντα προσμενω :) 

Love yaa