Ο Γκας και ο Μόνρο βγήκαν από την αποθηκούλα φωνάζοντας. Καθώς έβγαιναν τους είδε ο διευθυντής του σχολείου. "Τι κάνετε εδώ εσείς οι δυο ηλίθιοι? " τους ρώτησε μπερδεμένος αυτός. "εεεε" είπε αμήχανα ο Γκας που δεν μπορούσε να μιλήσει από το Σοκ. "Υπάρχει ενα πτώμα στην αποθήκη " είπε γρήγορα κατατρομαγμένος ο Μονρο. "Τι? αλήθεια λέει?" ρώτησε τον Γκας ο διευθυντής. Ο Γκας κούνησε καταφατικά το κεφάλι. "Μόνο και λέτε ψέματα " αποκρίθηκε ο διευθυντής και μπήκε στην αποθήκη. Ο Γκας και ο Μονρο κάθισαν από έξω. "Σκατά" ακούστηκε μια φωνή από μέσα. Ο διευθυντής βγήκε έξω και τους κοίταξε σοβαρά. "Μην τολμήσετε και το πείτε σε κανέναν αυτό" είπε εκνευρισμένος ο διευθυντής και έφυγε με γρήγορο βάδην μουρμουρίζοντας πράγματα. "Τι θα κάνουμε? " ρώτησε αγχωμένος ο Μονρο. Ο Γκας τον κοίταξε σοκαρισμένος μα δεν έβγαλε φωνή. "Πρέπει να φωνάξουμε τον Σον και τον Νικ " είπε ο Μονρο και έβγαλε τον ασύρματο του

Ο Σκοτ καθόταν στην τραπεζαρία και έτρωγε το φαγητό του. Όσο έτρωγε κοιτούσε την Τζο που καθόταν 3 τραπέζια πιο δίπλα και έτρωγε το φαγητό της. Εκεί που πήγε να δαγκώσει το σάντουιτς άκουσε μια φωνή από πίσω του. "Σου αρέσει ε?" τον ρώτησε ο άνδρας από πίσω του. Ο Σκοτ γύρισε πίσω και τον είδε. "Γνωριζόμαστε?" τον ρώτησε. "Όχι. Sam Winchester φίλος της Τζο" συστήθηκε ο άνδρας. "Δεν ήξερα ότι είχε αγόρι?" ψέλλισε αμήχανα αυτός. "Τι? εγώ και η Τζο? όχι" του απάντησε χαζογελώντας ο Σαμ. Ο Σκοτ έβγαλε ένα ήχο ανακούφισης. "Είναι ελεύθερη καιρό " του είπε ο Σαμ. "Γνωρίζετε χρόνια?" ρώτησε ο Σκοτ. "Αρκετά " του απάντησε εκείνος και κάθισε δίπλα στον Σκοτ. "Τι είσαι? κυνηγός?" απόρησε ο Σκοτ. "Σε αυτό έπεσες μέσα" του είπε και άρχισε να τρώει από το φαγητό που είχε φέρει μαζί του. "Και τι κανείς εδώ. Εμάς τους λυκανθρώπους εσείς οι κυνηγοί δεν μας μισείτε? " αναρωτήθηκε ο Σκοτ. "Τους κακούς λυκανθρώπους μισούμε. Και εσύ δεν μου φαίνεσαι και τόσο" είπε γελαστός ο Σαμ. "Ναι δεν είμαι και ο μεγάλος κακός λύκος που λένε στα παραμύθια " αποκρίθηκε χαμογελαστός ο αυτός.

Μετά από λίγη ώρα ο διευθυντής γύρισε στον τόπο του εγκλήματος με δυο κύριους. Έναν καστανομάλλη με γαλανά μάτια που φόραγε καμπαρτίνα και με έναν ξανθό που φόραγε ένα δερμάτινο γιλέκο. Εκεί τους περίμενε ο Σον, Ο Γκας με τον Νικ και τον Μονρο. Μόλις έφτασε εκεί ο διευθυντής τους κοίταξε άγρια. "Τι σας είπα ρε? Μην το πείτε σε κανέναν. τι κάνουν αυτοί εδώ?" ρώτησε ο διευθυντής νευριασμένος. "Συγγνώμη κύριε διευθυντή μα αφήνετε τους μαθητές σας να γνωρίζουν τέτοια σοβαρά θέματα?" τον ρώτησε σοβαρά ο καστανομάλλης κύριος με την καμπαρτίνα. Ο διευθυντής πήγε να μιλήσει μα τον σταμάτησε ο Μονρο. "Κύριοι ο Σον και ο Νικ είναι αστυνομικοί ντετέκτιβ και πολλοί καλοί μάλιστα. Μπορούν να σας βοηθήσουν" τους είπε εκείνος. Ο άνδρας με την καμπαρτίνα κοίταξε τον Σον και τον Νικ και μετά τον διευθυντή. Τελευταία φορά όμως" είπε και τους έκανε νόημα να μπουν στην αποθήκη . Οι 3 άνδρες μαζί με τον Γκας και τον Μονρο μπήκαν μέσα. Ο Σον τράβηξε τον Νικ πριν μπει μέσα. "Ποιοι είναι αυτοί?" τον ρώτησε. "Είναι άγγελοι. Είναι ανώτεροι, επιβλέπουν " του απάντησε εκείνος. "μάλιστα " ψιθύρισε ο Σον και μπήκε με τον Νικ μέσα.
Η Λυντια περπατούσε στους διαδρόμους κατευθυνόμενη στην βιβλιοθήκη. "Λυντια?" ακούστηκε μια φωνή. Αυτή κατάλαβε ότι ήταν ο Stiles χαμογέλασε και γύρισε. Ο Stiles την πλησίασε μέχρι που έφτασε δίπλα της ."Τι κάνεις?" την ρώτησε. "Μια χαρά" του απάντησε αυτή χαμογελαστή. Ο Stiles δεν είπε τίποτα απλά κάθισε και την κοίταγε. "Stiles με ήθελες τίποτα?" απόρησε αυτή κοιτάζοντας τον περίεργα. "Α ναι" είπε αμήχανα αυτός. "Το βράδυ έχεις κανονίσει τίποτα?" την ρώτησε μιλώντας σιγά να . Η Λυντια τον κοίταξε, χαμογέλασε και έστριψε να φύγει. "Στις 8 να είσαι στην μπροστινή αυλή " του είπε και έφυγε. Ο Stiles την κοίταγε μέχρι που έφυγε. Όταν έφυγε άρχισε να χορεύει στους διαδρόμους από την χαρά του.

Στην αποθήκη όλοι του κοιτάγανε το πτώμα χωρίς να μιλάει κανείς. "Ησυχία μου έρχεται όραμα" είπε ο Σον και έπιασε το κεφάλι του. "Τι σου έρχεται?" ρώτησε ο ξανθός άγγελος ειρωνικά. "Α ξέχασα να σας πω ο κύριος Σπενσερ είναι μέντιουμ " τους είπε ο διευθυντής. "Μα αυτό είναι αδύνατον " αποκρίθηκε ο άνδρας με την καμπαρτίνα. "Ώρα να δείτε ότι δεν υπάρχει τίποτα αδύνατο μέχρι κάποιος να το κάνει" είπε ο Σον και κοίταξε όλο το δωμάτιο. Είδε ότι ένα μέρος του τοίχους ήταν φθαρμένο. και μικρές κηλίδες αι και πιο πέρα. Μετά είδε το πτώμα, το οποίο είχε στραγγιστεί από αίμα. Αμέσως παρατήρησε ότι το κεφάλι του ήταν όμως ματωμένο. "Το βλέπω. Το βλέπω" είπε ο Σον και έκλεισε τα μάτια του. "Ο Βρικόλακας τον σήκωσε και τον κόλλησε στον τοίχο. Όμως δεν τον στράγγιξε εκεί, εκεί τον βάρεσε και τον πέταξε κάτω με δύναμη. Στο πάτωμα τον στράγγιξε " είπε ο Σον με κλειστά τα μάτια. "Πολύ ακριβείς περιγραφή" είπε ο άγγελος με το δερμάτινο γιλέκο. "Δεν ξέρουμε ακόμα τίποτα όμως Γκαμπριελ " είπε ο γαλανομάτης άγγελος και ακούμπησε το χέρι του στο κεφάλι του νεκρού. "Τι βλέπεις κας?" τον ρώτησε ο Γκαμπριέλ. "Τα τραύματα του, επιβεβαιώνουν την θεωρία του κυρίου Σπένσερ. Αλλά δεν ξέρουμε ακόμα ποιος το έκανε" είπε σοβαρά ο Κας. "Και ο νεκρός μου φαίνετε πτώμα δεν τον βλέπω να έχει όρεξη να μιλήσει " ψιθύρισε ο Γκαμπριελ. Ο Σον άρχισε να γελάει μα όλοι τον κοίταξαν άγρια και σταμάτησε. "Δεν κάνουμε αστεία με τέτοια πράγματα " είπε χωρίς έκφραση στο πρόσωπο του ο Κας. "Μπορείτε να φύγετε όταν θα ξανά χρειαστούμε την βοήθεια σου μέντιουμ θα σε ειδοποιήσουμε " συμπλήρωσε και άνοιξε την πόρτα για να φύγουν. Τότε και οι 4 βγήκαν έξω και άφησαν τους 2 αγγέλους με τον Διευθυντή στην αποθήκη. "Μήπως δεν έπρεπε να φύγουμε? μήπως έπρεπε να το ερευνήσουμε καλύτερα? " αναρωτήθηκε ο Νικ. "Δεν νομίζω από ότι φαίνεται έχει καλή παρέα για να περάσει το απόγευμα " είπε ο Σον γελώντας.

Ο Σκοτ συνέχισε να τρώει το σάντουιτς του. "Έμαθα ότι έγινες λυκάνθρωπος πρόσφατα" του είπε ο Σαμ. "Ναι έχω εδώ και μερικούς μήνες" του αποκρίθηκε ο Σκοτ. "Και πως είναι? πως είναι να είσαι λυκάνθρωπος?" τον ρώτησε εκείνος. "Είναι τέλειο όταν σου ανεβαίνει η αδρεναλίνη. Μα όταν χάνεις τον έλεγχο πάντα κάτι κακό συμβαίνει " του απάντησε ο Σκοτ λίγο θλιμμένος. "Και τι σας κρατάει από το να χάσετε τον έλεγχο?" απόρησε ο Σαμ. "Όταν σκεφτόμαστε κάποιον που έχουμε δυνατά συναισθήματα γι αυτόν, μας κρατάει από το να χάσουμε τον έλεγχο. Κάτι σαν άγκυρα " είπε Σκοτ κοιτάζοντας την Τζο και χαμογέλασε. "Τελικά δεν είστε όλοι λυκάνθρωποι κακοί " είπε ο Σαμ γελώντας. "Μάλλον ούτε εσείς οι κυνηγοί " του απάντησε ο Σκοτ. "Σου εύχομαι καλή τύχη με την Τζο" του είπε χτυπώντας τον στην πλάτη φιλικά και έφυγε. "Θα την χρειαστώ " ψιθύρισε κοιτάζοντας την Τζο να φεύγει από το τραπέζι της
Ο Σον ,ο Γκας, ο Νικ και ο Μονρο βρισκόντουσαν στο δωμάτιο τούς. Ο Σον ήταν όρθιος και όλοι άλλοι στα κρεβάτια καθόντουσαν. "Ωραία έχουμε ένα πτώμα και έναν ύποπτο μέχρι στιγμής " είπε ο Σον. "Αλλά πως είμαστε 100% πως το έκανε ο Ντειμον αυτό?" ρώτησε ο Νικ τους υπόλοιπους. "Τον είδαμε εγώ και ο Γκας να βγαίνει από την αποθήκη " του απάντησε ο Μονρο με σιγουριά. "Αληθεύει αυτό Γκας?" τον ρώτησε ο Σον. Ο Γκας κάθισε αμίλητος και τον κοίταζε . "Τι έπαθε αυτός?" απόρησε ο Σον. "Από την στιγμή που είδε το πτώμα δεν έχει μιλήσει " του απάντησε ο Μονρο. "μάλιστα. Όπως είπαμε έχουμε έναν ύποπτο. Τώρα το μόνο που έχουμε να κάνουμε είναι να περιμένουμε μέχρι να κάνει ένα λάθος και τότε τον πιάνουμε" εξήγησε στους άλλους ο Σον. Τότε χτύπησε η πόρτα. "Ανοίγω " είπε ο Μονρο και άνοιξε την πόρτα. "ποιος είναι? " ρώτησε ο Νικ. "Ο Βρικόλακας " είπε αυτός τρομαγμένος. "Είμαι με την μεριά σου ηλίθιε το ξέχασες?" τον ρώτησε ειρωνικά εκείνος και μπήκε μέσα. "Μπενυ? που ήσουν τόσο καιρό?" τον ρώτησε όλο έκπληξη ο Σον. "Έκανα κάτι που σίγουρα δεν κάνατε εσείς. Έρευνα" του απάντησε αυτός. "Εεε τι λες κάνουμε έρευνα τότε πως θα ξέραμε " πήγε να πει ο Σον μα τον διέκοψε. "Για τον φόνο που έγινε σήμερα?" τον ρώτησε ο Μπενυ. "Μα πως?" αναρωτήθηκε ο Σον. "Κάποιοι ξέρουμε τι κάνουμε Σον " του είπε ο Μπενυ και άφησε ένα φάκελο σε ένα τραπέζι δίπλα από τον Σον. "Τι είναι αυτό?" τον ρώτησε ο εκείνος. Όλο το παρελθόν τον αδερφών. Από το 1864 έως σήμερα" του απάντησε αυτός. "Η κανονική έρευνα τώρα αρχίζει" συμπλήρωσε σοβαρά. Οι άλλοι 4 κοιταχτήκαν μετάξι τους μα δεν είπαν τίποτα.
Ο Stiles βρισκόταν στην μπροστινή αυλή πολύ καλά ντυμένος. Είχε βραδιάσει και ο ουρανός ήταν γεμάτος αστέρια. Βρισκόταν μπροστά από το σιντριβάνι που τα νερά του στο φως του φεγγαριού αλάζανε χρώμα. Ήταν όλα τόσα όμορφο μόνο που έλειπε ήταν η Λυντια. Ο Stiles έσκυψε για να δέσει τα κορδόνια. Όταν σηκώθηκε την είδε να έρχεται. Ήταν πανέμορφη δεν μπορούσε να μην την κοιτάει σαν χαζός. "Συγγνώμη που άργησα" απολογήθηκε εκείνη. "Δεν πειράζει. Πάμε?" την ρώτησε χαμογελαστός αυτός. Η Λυντια τον κοίταξε και χαμογέλασε. "Πάμε" του είπε και του έπιασε το χέρι. Ήταν η δυο τους τώρα, το πρώτο τους ραντεβού, αυτοί οι δυο να περπατάνε κάτω από τον μεγάλο ουρανό με τα άπειρα αστέρια.